Ze weten het gewoon. Nooit meer de dag ervoor een wortel terug wegnemen uit de eetbak

Ja dat soort situaties begrijp ik volledig
Gaat mij er ook om in de gevallen dat er concreet is afgesproken dat je m wil maar nog geen aanbetaling hebt gedaan en dat het dan netjes zou zijn van de verkoper om de koper de kans te bieden door de eerste partij een aanbetaling te doen Of wanneer ze super duidelijk hebben gezegd laat voor datum x horen, eerste echt eerste keus, net uitziende mensen en vervolgens toch verkopen.

Ook meerdere keren gehad dat een verkoper wel aanbetaling wilde om zo vast te houden maar dat bedrag ook niet bij afkeur terug wilde storten. Als dat om kleinere bedragen gaat is het prima maar niet als het om honderden euro’s gaat en je het paard maar 1x hebt gezien. Zeker niet wanneer de verkopende partij behoorlijk vage mensen zijn (ook gezien).

Denk dat we het in essentie overigens wel eens zijn; is jammer als mensen zich niet aan afspraken houden en paarden (ver)kopen is een behoorlijk bijzondere wereld

Ohh haha dat ook wel 's gehad inderdaad!! Paardje was net onder het zadel, maar superbraaf.. kon al netjes alleen opstappen en zelfs lekker alleen naar 't bos.. had alleen bij stal geen bak, dus afgesproken met buren dat ik in hun bak mocht voorrijden als er kopers kwamen. Zo gezegd, zo gedaan.. kopers kwamen kijken, ik wil opstappen.. NIET stilstaan hè!! Nooit eerder gedaan, maar leg dat maar 's uit Gelukkig gedroeg hij zich verder perfect en zijn ze nu al een tijdje een topteam samen

Ze was niet dik

En ze heeft het paard uiteindelijk ook niet gekocht, we konden het toen over de laatste 500,- niet eens worden dus ze vond dat wij hem haar niet gunden.

Ik heb hier één keer meegemaakt dat eerst de persoon zelf het paard kwam bezichtigen en goed bevond, een paar dagen later keurde de instructrice het paard goed, weer na een paar dagen vond ook de dochter het een geweldig paard. De allerlaatste tester, de bijrijdster, bleek uiteindelijk geen klik te hebben en zodoende ging de verkoop niet door. Het hele proces duurde een paar weken. Omdat de man aangaf voornemens te zijn te kopen, hebben we het paard gereserveerd gehouden. Paard zou voor meerdere disciplines ingezet worden en moest daarom iets uitvoeriger getest worden. Dat snap ik. Nooit gedacht dat het op een bijrijdster af zou ketsen. Hoe graag ik paarden ook gereserveerd houd tussen bezichtigingen voor serieus lijkende mensen die heel enthousiast zijn,het is niet meer te verantwoorden naar de eigenaren die hun paard bij mij stallen voor de verkoop. Er waren een paar weken verstreken en het paard was 'gereserveerd', waarna vervolgens iedereen denkt dat er iets aan mankeert als de verkoop niet doorgaat. Dat is echt balen als verkoper. Gelukkig is het paard daarna wel op een normale manier verkocht.

Zo hebben we ook eens een man gehad die 'even' een paard kwam kopen, omdat hij in scheiding lag en hij een paard wilde kopen voor zijn dochter, zodat ze nog wel bij hem zou komen. Hij heeft het paard mogen aaien en na een gesprek met een kop koffie hebben we hem (uiteraard zonder paard) naar huis gestuurd.

Idd Lorette, als je dan het paard te lang vast blijft houden voor twijfelaars, dan krijg je weer een stempel, paard staat al een paar weken op internet, daar is vast iets mis mee. Hier zegt een instructrice dat bijv, die heeft genoeg kijk op paarden zou je zeggen, rijd hoog niveau en riep laatst, die pony staat al 3 weken op internet, die hoef ik dan per definitie niet meer. Ik wil wel vasthouden voor een tweede keer kijken of een nachtje slapen, maar niet wanneer mensen een hele tijd nodig hebben om weer te komen kijken. Dan is het jammer als iemand anders eerst mag zijn. Ik zoek zeker een klik met een koper en het paard samen, ik verkoop niet als ik er geen goed gevoel bij heb, maar sommige mensen nemen dat dan weer als heilig, dan kan er voor een goed thuis wel een hele hoop af nog, of dan kan betalen wel in termijnen, of ik kom wel een keer over 3 weken. Ik vind van mijn kant verkopen al moeilijk genoeg, gedoe hoeft voor mij niet, dus geen termijnen waar je risico mee loopt of weken vasthouden.

Oh wat een verschillende verhalen, sommige mooi, sommige ook helemaal niet.

Toen ik opzoek was naar mijn paard ook het een en ander meegemaakt.
Ik zocht een (kruising) Friese merrie tussen de 3 en 10 jaar.
Op 4 km van mijn huis een leuke merrie, onder het zadel en voor de kar, leuk dacht ik (ben in t bezit van m'n menbewijs).

Goed ik mocht 1 week lang alle dagen komen rijden, super leuk alleen steeds in het aanspringen naar galop sprong ze overkruisd aan. Ik had hier geen ervaring mee dus dacht miss kent ze dit nog niet.

Uiteindelijk werd dit verkeerd aanspringen bokken. Ik laat alle paarden keuren dus ik heb haar klinisch laten keuren, bleek ze op 3 benen afgekeurd te zijn, het si gewricht was slecht en artrose hier en daar.

Gevolg was dat ze een week later is ingeslapen... vond dat zo sneu

Later kreeg ik nog wel de rekening van de dierenarts van de keuring, bij goedkeur zou die voor mij zijn en bij afkeur voor hun maar helaas hebben ze zich daar niet aangehouden...

Oh, maar zo ken ik ze ook nog wel...

Ik was opzoek naar een nieuw paard, wilde perse een Fjord hebben. Krijg ik via bokt een berichtje van iemand die nog wel een leuk dier heeft staan. Ze was al van plan hem te verkopen, maar hij stond nog niet op het internet. Keertje wezen kijken met m'n moeder, toch wel onder de indruk, en een week of 2 later terug met m'n instructrice om te rijden. Dier staat aan huis, wordt gezadeld en ik neem hem mee naar de bak. Op aanraden van de verkoopster gaan we eerst een rondje aan de hand door de bak lopen omdat hij toch wel heel wakker is.
Dier behoorlijk druk, dus al een paar keer op een cirkel om me heen getrokken. Tot ik in een kuil stap en m'n evenwicht verlies. Hij bedenkt zich geen seconde, duwt me verder omver, trekt zich los en gaat in volle galop de moestuin van de eigenaar in .
Eigenaresse er achteraan, ik kijk m'n instructrice aan en we weten allebei: deze gaat mee naar huis

Met de keuring heeft hij zich ook nog schandelijk misdragen, zo erg dat de dierenarts me een hengstenketting heeft gegeven om te zorgen dat ik hem daadwerkelijk bij me kon houden . Gouden dier, en toen hij thuis een paar dagen zich uit had kunnen leven in de wei was hij al een stuk gemakkelijker te hanteren, hoewel het er eentje met gebruiksaanwijzing is gebleven.


Helaas 1,5 jaar later toch moeten concluderen dat ik echt de tijd niet had om hem te houden, dus weer te koop gezet.
De eerste die zou komen kijken kon pas een week later, dus ik hem voor haar gereserveerd. Laat ze me de dag van te voren weten dat ze hem toch niet kan betalen.

Daarna ladingen en ladingen berichtjes gehad van mensen. Veel vragen stellen en na antwoorden niet meer reageren. Veel kinderen die "alleen nog even aan papa en mama moesten vragen of het mocht". Veel mensen die de vraagprijs toch wel heel erg hoog vonden.

Uiteindelijk is er iemand van een manage komen kijken. Ik heb eerlijk aangegeven dat er bij mijn weten nog nooit een kind op gezeten had, maar zij hebben er zelf hun kind op gezet en die reed er zo mee weg. Helaas is hij toen niet 100% door de klinische keuring heen gekomen en hebben zij hem laten staan. Achteraf bleek dat mijn bijrijdster vanaf het moment dat ik aangegeven had dat ik hem ging verkopen er niets meer mee gedaan had maar dat niet had verteld, dus dat hij daardoor hartstikke stijf was. Met een weekje longeren was het weer over.

Daarna zijn er nog meerdere mensen wezen kijken, waaronder een vrouwke wat ter plekke (op vrijdag middag) besloot dat ze hem graag wilde hebben. Ik heb aangegeven dat ze er nog even een nachtje over mocht slapen als ze dat graag wilde. Dat heeft ze gedaan en ze belde op zaterdagochtend dat ze hem graag wilde kopen voor de vraagprijs, en of ik hem nog dezelfde dag kon komen brengen. Hemel en aarde bewogen om een auto en een trailer te regelen. Dat lukte allemaal niet, dus gezegd dat ik hem zondag avond kon komen brengen: dat was prima volgens haar. Zaterdag avond nog samen met mijn bijrijdster op stal afscheid gaan nemen.
Zondag middag belt t vrouwke op: ze heeft er nog eens over gedacht en ze gaat tòch haar verzorgpony kopen, ondanks dat ze daar te groot voor is, want ze zou haar paard dan op die stal neerzetten, en ze had nog eens met de eigenaren van die verzorgpony gepraat en die hadden haar ervan overtuigt dat dat dier een veel betere keuze was .

Daarna zijn er nog mensen uit België komen kijken. Ze kwamen uit de auto gestapt: hij in een korte broek, zij in een kort rokje, allebei op slippers. Ze hebben misschien een minuut naar het paard gekeken en hem een keer over zijn neus geaaid. Verder 0 vragen gesteld, hoefden hem ook niet te zien bewegen, wilden ook niet rijden (ik dacht dat ze misschien rijkleding in de auto hadden liggen). Ze waren wel bijzonder geïnteresseerd in het zadel wat ik erbij verkocht en hebben daar 20 minuten naar staan kijken . Toen ze weg waren heb ik de stalhouder gezegd dat ze vannacht de deuren maar extra goed op slot moesten doen, dat voelde zo vreemd.
De volgende dag belden ze op dat ze hem graag wilden kopen, toen heb ik maar gezegd dat ik niet dacht dat dit het paard voor hen was.

Gelukkig kwam daarna een moeder met haar dochter kijken. Beiden direct verliefd op het paard, en diezelfde dag nog besloten dat ze hem hebben wilden. Toen ze hem kwamen halen heb ik alleen ff gehuild toen hij daadwerkelijk opgeladen werd. Nu zie ik regelmatig updates van hem voorbij komen op facebook, en ik ben nog steeds blij dat ik hem aan hen verkocht heb.

Rare situatie kan trouwens ook goed uitpakken!

M’n paard verkocht aan een vader (geen verstand van paarden) en dochter (14jaar). M’n paard was wel écht braaf, M dressuur en gezond. Ze reed er prima mee rond, dus na 1 ritje verkocht (zonder keuring en zonder aankoop hulp ).
Nooit verwacht dat ze hem nu 7 jaar later (en gepensioneerd) nog steeds hebben!

Nou dit laatste had ik dus.. Pony werd gebracht door hun (Vader en zoon), super fijn! Zoon had haar 6/7 jaar gehad en deed haar weg omdat ze teveel stil stond vanwege zijn studie. Hij laad haar uit en overhandigd haar aan mij. Ik zet der in de longeerbak en ik krijg het paspoort in mn handen gedrukt. Op aandringen bleven ze nog even om een kopje koffie te doen en toen die op was sprong de zoon nog net niet de auto in. Vader heeft heel lief afscheid genomen en zoon werd door vader ook gepushed om afscheid te nemen en ik denk dat ze een halfuurtje bij ons geweest zijn in totaal.

Achteraf gezien snap ik het wel waarom die jongen zo snel weg wilde. We zette de pony op stal en gingen naar huis waar we opgebeld werden door de staleigenaar dat ze door het lint ging elke keer als er een paard de stal inkwam. Steigeren, brullen, bijna door de deur heen komen.. Heeft echt een hele tijd geduurd voordat ik veilig in de stal durfde/kon zonder getrapt of overgelopen te worden. Deken opdoen in stal werd hem niet want dan werd je geplet tegen de muur, je moest de deur echt op een kier houden en meteen dicht doen als je in de stal was of eruit wilde. Zelfs bijna een keer over een kruiwagen in de deur opening gesprongen..

Ik meld dat bij die jongen zegt die: Ja ze is erg dominant, dat had ik wel verteld toch?
Was mijn eerste pony, ik reed nog maar 2,5 jaar.
En hij heeft ook nooit vermeld dat ze als er andere paarden in de buurt komen met rijden, ze flink kan trappen of omhoog kan komen(Totaal niets ergs als je het weet, maar heeft toch wel gevaarlijke situaties opgeleverd toen ik het niet wist). Of opstappen een probleem was en ze gewoon weg rent. En hoorde ook van een oud stalgenootje van die jongen dat ze wel eens paarden heeft aangevallen tijdens het rijden. Ze longeren eigenlijk niet echt kon, steeds op je afkomen en niet op de cirkel blijven, en alleen langzamer gaan als je haar naar je toe trok.


Nu kunnen we alles doen! In de stal zitten bij der, Springen, buitenrijden, dressuren, zonder zadel, longeren op stem. Niet is te gek. Ze is zo'n onwijs lief dier! Tijdje getwijfeld om haar te verkopen, maar na 2 privelessen gehad te hebben voor mijn angst ben ik helemaal om. Ze hoeft niet weg! Ik ga er alles aan doen om het te laten werken. Van de zomer gaan we weer elke week met de trailer naar de vereniging om te springen en lekker naar het strand en bos! Kan niet wachten om binnenkort weer te gaan springen!

Ik ging kijken bij mijn ruin en had gelijk een klik met hem.Ook het rijden voelde zo vertrouwd.Galopperen is niet mijn ding,maar met hem meteen gedaan.Zijn eigenaar had gelijk gezien dat ik hem geweldig vond.Ook niet handig natuurlijk.Maar dat gaf haar ook vertrouwen.Ik heb hem ook voor 200 euro gekocht terwijl hij veel meer waard was.Maar voor haar was een goed gevoel en een goed tehuis belangrijker dan de prijs.Ze had dus ook heel veel moeite om afscheid te nemen.Hij is inmiddels 25 en word bij ons oud.

Hmm tranen bij verkoop heb ik niet. Ik verkoop ze met een reden en dat is dat ik er geen klik mee heb. Dan ben ik juist blij dat ze een huisje hebben gevonden waar het paard/pony een super thuis krijgt met veel aandacht en een liefhebbende eigenaar. Bij mij móet nooit een paard weg. Ik heb stallen en ruimte. Ze mogen weg omdat ik er niks mee heb. Zoals mijn fries word nooit verkocht. Die is mij te dierbaar. Haar veulen heb ik wel verkocht. Ik had er niks mee en ik kan niet 2 tegelijk rijden

Ik had vroeger ( 15 jaar geleden) mijn toen driejarige pasbeleerde c- pony te koop op marktplaats.
Ik kreeg een bod van €50 via de mail en het betreffende kind bleek ook nog totaal geen ervaring te hebben. Ik heb aangegeven dat hij daar niet voor weg ging en dat hij niet geschikt was voor beginners. Toen werd ze boos want ze hadden niet meer te besteden en zou sneu zijn voor het kind als het niet doorging want hij had ook nog een beperking zei moeder.
Ik heb teruggemaild dat ze hem niet eens mochten aaien voor dat geld die moeder spoorde echt niet

Ik kan soms al geen afscheid nemen van een trainingspaard... Nogal stom als een fokker z'n eigen paard weer komt ophalen na een trainingsperiode en ik sta erbij te huilen. Ze staan aan huis en voelen zo 'eigen', dus ik hecht me er dan teveel aan.

We hebben zelf ooit een paard gekocht voor mijn moeder. We zochten een heel braaf recreatiepaard en die zoektocht was verschrikkelijk. Er hoefde geen greintje talent in te zitten, mocht ouder, mocht klein zijn, etc. Als het paard maar rad liep en braaf was. Dat bleek al lastig te zijn. Van kreupele paarden tot paarden waar ik als eerste persoon na minstens een jaar stilstaan (met dreadlocks als manen en een gigantische schoonheidsfout op het been) weer op zat. Soms haakten we met opzadelen al af, omdat de merrie in kwestie zo giftig was dat haar eigenaresse tanden en hoeven moest ontwijken, 1x te laat was en een flinke hap in de arm kreeg. Paardlief stond nota bene strak tussen de kettingen...

Uiteindelijk kochten we een ruin van twee zussen die hem met hun bijbaantjes konden onderhouden. Ze hadden een stal en weidegang aan huis, maar pa vond de ammoniakdampen schadelijk voor de lak van zijn auto en zodoende moest paard (+ maatje) vertrekken. Het is dat hij het zelf vertelde en dat we het een heel onplezierige man vonden, in tegenstelling tot de lieve en serieuze dochters, anders hadden we het niet geloofd. Na diverse keren proefrijden en een kruisverhoor van de meiden (groot gelijk!) mochten we de ruin meenemen. De zusjes wilden graag zien waar hij terecht kwam, maar de ouders waren 'm gesmeerd op de dag dat we hem kwamen halen. Uiteindelijk hebben we de meiden meegenomen in de auto. Ik weet nog hoe vreselijk de jongste meid moest huilen. De hele rit, de hele tijd bij ons. We voelden ons zó ellendig... We hadden vreselijk met ze te doen. Ik heb geprobeerd ze op de hoogte te houden via Hyves. De oudste zus is nog eens langsgekomen toen ze in de buurt was. De jongste zus vond het te confronterend en sloot zich er liever voor af. We hebben het er nog over hoe vreselijk het was voor die meiden en hoe erg het was dat de ouders geen enkele vorm van steun, medeleven, etc. konden opbrengen voor hun dochters.

Geen paarden verhaal, maar te grappig om niet te vertellen.

Ik was voor mijn grijze roodstaartpapegaai op zoek naar een goede match.
Had een pop en zocht dus specifiek naar een man.

Een vrouw in een dorp verderop had een papegaai in de verkoop die mij erg aan stond in de advertentie waardoor ik eens besloot te bellen.
En toen het eindelijk mogelijk was om door haar verkooppraatje heen een vraag te stellen "of het dier gesekst was "ontbrande ze in een furieuze woede uitbarsting met de legendarische woorden "Zij sekste niet met haar papegaai " waarna ze direct de verbinding verbrak. Uiteindelijk iemand laten na bellen en begreep dat de dame af zag van de verkoop............en eigenlijk was ik gewoon blij voor de papegaai, want of het nu een hij of een zij betrof.........de vogel mocht lekker blijven!!

Ik ging ooit kijken bij een leuke E-pony, die verkocht werd wegens overstap van dochter naar een (beter) paard. Niks mis mee, voor de de duidelijkheid. Ik zocht toen een recreatiepaardje (bij voorkeur klein paard of grote pony).
Was oprecht op veel vlakken een leuk dier, maar na proefrijden toch niet overtuigd dat dit was wat ik zocht.
Nadat ik dat aangaf zei de verkoper (moeder) tegen de pony: nou we verkopen jou ook zeker niet aan haar, we zoeken iemand die jou echt wil hebben en wel om je geeft!! (Uhm, jullie verkopen de pony en ik moet me nu schuldig voelen dat ik hem niet wil?)

Nadat ik had gereden werd de pony ook nog even goed doorgereden door ik geloof haar instructrice/bijrijder, want ze had morgen wedstrijd en ik had hem niet goed genoeg gereden nu..

En nog een fijne avond.

Ze hoeft niet weg maar in je onderschrift staat ze te koop?

Speaking of ...

De advertentie gaat echt alle kanten. Ze is braaf, maar schrikkerig, heet en onzeker. Niet sociaal en geen beginnerspaard.

Ik hoef geen paard maar ik zou met een hele grote boog om dit dier gaan.

Ja klopt vergeten eruit te halen, whoops.. blond

En toch is het echt zo haha. Ze is onwijs braaf, maar schrikt heel snel. Onzeker is ze heeeeel erg, heeft duidelijke leiding nodig en wil nog wel eens op een lopen zetten met rijden. Maakt haar geen beginners paard. Niet sociaal kan ik weinig aan doen, oude eigenaar heeft haar jaren alleen op een landje gehad met een shet waar ze naar kon kijken en dus ook jaren geen contact met andere paarden gehad.

Haha zo leuk al die verhalen. Hele topic als een Netflix serie gebinged!

Haha ik ook!

Je maakt heel wat mee tussen de paarden, haha, dat is zeker!

Ik vond het niet eens hele rare verhalen, maar als ik het topic lees passen ze er wel tussen. Ik heb de zoektocht nooit vervelend gevonden, zelfs niet met zulke gebeurtenissen. Laat je dus ook niet afschrikken door verhalen van anderen of gebeurtenissen bij jezelf. Er komt er vanzelf 1 waarbij het en klikt en alles goed verloopt.

We beginnen toen ik een jaar of 11/12 was. Mijn moeder zocht een paard, maar het was wel de bedoeling dat ik er ook op zou gaan rijden. Voor mijn leeftijd vrij handig en heel veel les.
Eén paard waar we bij gingen kijken heeft mijn moeder maar een paar rondjes op gestapt, die vond het geen vertrouwd gevoel geven. De eigenaresse haalde haar over dat ik er wel op kon. Ging best goed, tot hij ontplofte. Dat hebben we ergens nog voor een deel op film, tot hij echt af ging want dat was te spannend met jonge dochtertje erop. Ik ben wel blijven zitten, maar het was nogal bizar omdat het paard dat volgens mensen daar op stal vaker deed. Waarom laat je er dan iemand op die zo jong is en als mensen een braaf paard zoeken?

Daarna mocht ik niet meer mee naar een aantal paarden, tot mijn ouders een jonge ruin gevonden hadden. Heel talentvol, wel jong en wat heet, maar enorm braaf in de vorm van niet afgaan als er iets gebeurde. Moeder vond hem fantastisch, dus 2e keer gaan kijken met mij en ik kon er zo mee weg rijden. Gebeld dat we wilden keuren en toen werden we terug gebeld dat hij kreupel zou zijn. Achteraf was hij gewoon verkocht aan mensen die hem meteen mee wilden nemen. Niet erg, maar zeg dat eerlijk en hang geen verhaal op dat hij geblesseerd is.
Dat was nog in de tijd dat je geen foto's had bij advertenties, alleen advertenties in krantjes en bladen enzovoorts. (uiteindelijk een paard gevonden waar moeder weg van was en ik niet op kon rijden, dus ik kreeg een lease pony )

Bij zoektocht naar nieuwe pony was ik 15 of 16. Ik reed het paard van moeder ook, maar ik had het geluk dat mijn ouders mij een grotere pony gunden. Daar een aantal dieren gezien die kreupel waren, maar ook weer een pony van een meisje die 18 geworden was. Hadden geen bak, dus gingen onder de man naar de rijvereniging. Haar moeder liep met ons mee en zo konden we alvast zien of pony verkeersmak was. In de bak zag het er wel oke uit, ik stap erop en na een paar rondjes ging de pony verschrikkelijk aan de kletter. Mijn moeder was aan het filmen en je hoort de moeder van eigenaresse ook zeggen 'Oh nee, dat doet die nu elke keer! Zij blijft gelukkig wel zitten' Dit gebeurde een paar keer en daarna moest de pony echt vastgehouden worden om af te kunnen stappen. Eigenaresse ging er ook niet meer zelf op en nam haar aan de hand mee naar huis. Dat was een pony die geadverteerd werd als extreem braaf en geschikt voor beginners. Dat was ik niet, ik zocht een pony om verder mee te komen in wedstrijden. Alleen de manier waarop de pony af ging was zeker niet extreem braaf en zeker niet geschikt voor beginners.

Bij zoektocht naar paard voor moeder en mij samen, nadat paard dat we samen reden ingeslapen was. We zochten een braaf paard, 1 die niet enorm bokte, absoluut niet steigerde enzovoorts. Mag leven en dus schrikken, maar geen enorm sensibele. Die hadden we gehad en ik vind dat niet erg, maar moeders vond zichzelf daar niet handig genoeg voor en te oud. (heeft al keer wervels gebroken door val van paard) Eén paard waar we gingen kijken had nog veulen van paar maanden oud aan de voet, heel mager en met rijden telkens op de rem en dreigen omhoog te komen. We zijn niet opgestapt en waren binnen 15 minuten weer weg.
Daarna een paard van 10 oid, geen bak bij huis dus bij rijvereniging afgesproken waar zij leste en vaak kwam. Paard moest eerst gelongeerd worden, anders wilde eigenaresse er niet op. Ze had het liefst dat ik er meteen op ging, maar toen ze toch ging voorrijden kwam er steeds de opmerking dat er nog nooit iemand anders op had gezeten en ze niet wist wat paard zou doen. En dat ze weg moest, omdat ze 2 paarden had en die andere voor haar veel makkelijker was. Als het nog een fijn paard was om te zien met rijden was ik er wel opgestapt, maar zoveel aanleuningsproblemen en ook verzet tegen been. Dus weer zonder er op te stappen weggegaan.

Ander paard belandde ik in een discussie met de eigenaar. Het was tijdens het voorrijden niet helemaal wat we zochten, maar ik wil dan wel voelen, want mijn gevoel kan heel anders zijn. Ik heb al eens vaker een paard gekocht wat tijdens voorrijden niet dé match leek, maar tijdens het zelf rijden wel precies was wat ik wilde. Dit paard was het niet helemaal, vooral niet omdat ik extreem veel last van mijn lijf ervan kreeg. Ik heb een aandoening en sommige paarden en zadels kan ik absoluut niet op zitten zonder daarna dagenlang op bed te liggen. Dit paard, de bouw en manier van bewegen, was voor mij een no go. De eigenaar werd pissig toen ik dat aangaf en ik moest maar stoppen met zoeken en rijden, want dan zou ik nergens op kunnen rijden. In de zoektocht had ik genoeg paarden gezien waar ik geen last van had en ik reed toen al ruim 20 jaar... Hij was echt heel boos?

Verder eigenlijk de dingen die je vaker tegenkomt, slecht gereden, onregelmatig, negatieve koopadviezen bij keuring, geen mogelijkheid om te rijden, niemand die voor wilde rijden enzovoorts. Maar toch alle keren een paard of pony gevonden die goed bij ons paste en zelfs meerdere dieren die wel zouden kunnen passen. Het klinkt al snel heel heftig, maar dit waren uitzonderingen en er waren meer normale dieren en verhalen, maar die zijn nooit boeiend genoeg om op een forum te zetten

Ik ben vooral heel benieuwd of TS de pony daar nou in de woonkamer heeft achter gelaten