Bokt.nl

**Geplaatst**: 06-03-21 20:36

Re: Geen paard meer durven nemen - nieuw paard na overlijden?

Geplaatst: 06-03-21 20:36

Ik heb het gewoon gedaan, plompverloren.
Toen Frits dood was heb ik binnen een week Ocho gekocht. Een veulen nog. Ik bleef mijn loopje en vrienden houden maar met zo'n jonkie doe je andere dingen. Ik vond het heerlijk.
Nu is Ocho dood. Mijn kleine man was een kneus. Dat is misschien wat oneerbiedig neergepend maar het was zo. Met een boel management ging het prima maar het een was nog niet opgelost of het ander diende zich aan. Scheef bekken, kapotte tussenpezen, slappe knieen, sarcoiden, niet goed uitademen... Alles bleek op de duur zodanig te verbeteren te zijn dat we dikke vette pret konden blijven hebben. O.k. we gingen iets minder ver van huis, maar als dat alles is....
Tot hij kreupel werd en het bleek artrose te zijn. Ik heb het nog een beetje gerekt met duivelsklauw. Maar toen hij juist in dat poot een hoefzweer kreeg is heb mis gegaan. Hij wilde niet meer naar de wei....
En dus heb ik hem laten gaan, artrose is altijd een lijdensweg en dat wilde ik hem besparen.
Op 1 september is mijn vriend voor het leven ingeslapen.
En daarna ben ik een poosje stuk geweest.
15 januari heb ik Amias gekocht. Hij was alles wat ik niet wilde, wit, spaans en nog niet doorgereden. De eerste tijd was heel moeilijk. Met behulp van stalgenoten, lesgeefmens en veel stappen terugzetten begint het nu wat te worden.
Ik kon niet zonder paard, zonder paard, heb ik geen loopje meer, geen stalvrienden, niet genoeg beweging, kom ik te weinig in de natuur, is mijn netwerk weg, voel ik me onbenullig.

**Geplaatst**: 06-03-21 21:07

Geplaatst: 06-03-21 21:07

Lieke schreef:
Bedankt voor jullie verhalen allemaal. Hoewel het verdriet voor mij niet meer rauw is, merk ik dat mijn paardje toch nog veel in gedachten en dromen bij me is. Ik ga in ieder geval geen beslissingen nemen voorlopig, maar wellicht over een paar jaar. Goed om te lezen voor sommigen dat er dan toch opeens een paard is waar je wel weer voor kan gaan.

Ook sneu om te lezen dat anderen weer heel snel afscheid hebben moeten nemen. Ik heb in ieder geval jaren gevuld met goede herinneringen.

Neem je tijd lief. Het heeft me echt lang gekost om over Vienna heen te komen, maar Emily kwam op het juiste moment (5 jaar later wel) en God, ik kan echt niet meer zonder haar. Ik ben zo blij met haar en zo trots op haar, en hoe meer ik haar toelaat, hoe meer emotie ze naar boven trekt, maar hoe closer het wordt.
Het komt als je er klaar voor bent......

**Geplaatst**: 06-03-21 21:20

Geplaatst: 06-03-21 21:20

Warina en United heb ik een aantal jaar tegelijk gehad, dus dat was niet heel gek toen Warina overleed, want Uni was er al. Ik heb Uni 10jaar gehad, hij was echt mijn maatje. Veel meegemaakt in die tijd en veel... heeeel veel ellende gehad na een vreselijke koliek operatie en vooral veel wonden.
(Staan veel topics over hem op bokt, bv volgtopic na die darmperforaties).

Afbeelding

Na zijn dood wilde ik geen paard meer, na een half jaar merkte ik dat ik echt heel slecht zonder paard kon en mij echt depressief begon te voelen.
Daarna een zoektocht van meer dan een half jaar... :')

en ik was de wanhoop nabij dat ik nooit meer een leuk paard kon vinden na Uni. En ook dat nare gevoel in je achterhoofd dat het verkeerd is om hem te "vervangen".

Uiteindelijk wel gevonden... zocht een beestje vanaf 6jr en goed doorgereden, kwam met een net 4 jarige groene thuis

Maar uiteindelijk heel erg blij de keuze te hebben gemaakt.

In veel dingen van temperament en en manier van rijden lijken ze totaal niet op elkaar.
Qua grappig zijn, vrolijk en ondeugend zijn juist heel erg.

Nu merk ik ook dat hij Uni nooit zal vervangen, maar dat hij net zo belangrijk voor mij is geworden en ben elke dag dankbaar dat ik hem gevonden heb.

Afbeelding

**Geplaatst**: 06-03-21 22:14

Re: Geen paard meer durven nemen - nieuw paard na overlijden?

Geplaatst: 06-03-21 22:14

Heel herkenbaar al deze verhalen.
Toen ik mijn vorige paard in moest laten slapen, kwam al redelijk snel mijn huidige topper langs. Ik wist vanaf februari dat de kans aanwezig was dat het niet meer goed zou komen. In augustus is hij ingeslapen. Ik zei toen al ik wil weer kunnen genieten van het rijden!
7 dagen later ging ik op stal paarden proberen die er net waren en wat voor mij iets zou kunnen zijn. Bij het 1 e moment dat Harry mij zag, was iets eerder dan ik ging test rijden, legde hij zijn nek om mij heen.
Eenmaal in het zadel was het vertrouwd. Tuurlijk heb ik daarna ook momenten gehad van dit kan ik niet. Toch ervoor gegaan. Hij werd gekeurd en toen kwamen ze een ocd tegen en een chip. Die eerst verwijderd en 2 maanden na de operatie heb ik hem gekocht.
Daar bijna 2 1/2 jaar later geen spijt van gehad. We zijn zo naar elkaar toe gegroeid. Hij had mij nodig en ik hem.
Nu hij een virusje onder de leden heeft merk ik wel hoe lastig ik het vind als ik de dierenarts moet bellen. Zo bang ben ik dan!

Het is echt een paard die voor mij is gemaakt en door het vuur gaat. Dan is hem ziekjes zien ook niet leuk!

**Geplaatst**: 14-03-21 00:29

Geplaatst: 14-03-21 00:29

Na het overlijden van mijn verzorgpaard heb ik ook drie jaar ‘stilgestaan’. Ik durfde het ook niet aan een eigen paard te kopen, hoewel ik het omgaan met een paard enorm miste.

Na drie jaar de stap dus wel genomen. Ik was ook bang dat ik haar met mijn vorige paard zou gaan vergelijken. Ik heb daarom bewust een ander ras gekozen. Het gaat heel goed. Ze heeft zo’n eigen karakter dat ik helemaal niet met vergelijken bezig ben en het is enorm genieten om weer samen dingen te doen met een paard. Ik zou dus wel gewoon de stap nemen als ikmjou was. Het geeft je enorm veel.

**Geplaatst**: 14-03-21 00:43

Re: Geen paard meer durven nemen - nieuw paard na overlijden?

Geplaatst: 14-03-21 00:43

Oh wat is het moeilijk he???
Ik heb twee paarden in 7 maanden moeten laten gaan. En zij waren echt mijn alles. Inmiddels heb ik weer twee paarden en het heeft ontzaglijk veel tijd nodig. Voor beide nieuwe paarden niet terecht. Beide hebben hun weg naar mijn hart geopend door te zijn wie ze zijn. En dat kost tijd. Heel veel tijd. Maar des te dankbaarder ben ik om hun kracht om te zijn en blijven wie ze zijn. Het is een totaal andere connectie die ik met mijn eerste twee paarden had want die droeg ik vanaf dag 1 op handen. Nu is het weer helemaal nieuw, een andere start. Maar niets minder waard. Ik ben dankbaar dat mijn hart weer open staat voor deze twee batavieren (want dat zijn ze).

**Geplaatst**: 14-03-21 01:03

Re: Geen paard meer durven nemen - nieuw paard na overlijden?

Geplaatst: 14-03-21 01:03

Ik ben mijn twee paarden ook verloren in nog geen jaar tijd. Een laten gaan op z’n dertigste en de anders helaas op een afschuwelijke manier aan koliek. Ik had daarna nog twee paarden dus dan ga je wel door. Maar niets had me voor kunnen bereiden op het verdriet en gemis. En ik had al heel wat dieren gehad en moeten laten gaan.

Uiteindelijk zijn er nog weer twee paarden bijgekomen. Niet zo zeer voor mij maar voor mijn overgebleven paarden. Zij waren nog zo jong en verdiende een maatje om hun leven mee te delen. In andere omstandigheden had ik er niet meer aan begonnen. Om fysieke redenen rijd ik niet veel meer dus zat echt niet meer op een jong paard te wachten. Maar voor mijn paarden dus toch op zoek gegaan.

Ik heb nu 4 geweldige paarden! 2 setjes. Ben heel blij met ze. Maar het onbezorgde heb ik inderdaad niet meer. Het is wel beter geworden maar ik zie er wel heel erg tegenop dat ik ooit weer afscheid moet nemen. Ook de zorgen bij ziekte valt me steeds zwaarder, bij al mij dieren. Emotioneel ben ik minder weerbaar lijkt wel.

De jongste worden dit jaar 7 dus die hoop ik nog lang bij me te hebben. Zelf ben ik 42 dus dit zijn voor mij echt wel de laatste. Als ik het tegen elkaar opweeg brengt het me absoluut meer plezier dan verdriet. Maar ik snap je twijfel om weer opnieuw te beginnen.

**Geplaatst**: 14-03-21 08:46

Geplaatst: 14-03-21 08:46

Mijn paard is in 2019 overleden aan koliek.

Dit paard is onvervangbaar, ik had hem al vanaf veulen af aan en zoveel samen meegemaakt en bereikt.

Ik heb besloten om geen paard meer te kopen.
Ik heb ook niet echt zin meer om iedere dag naar stal te gaan en te rijden.
Tel daarbij op de hoge kosten en zorgen.
Ik ben 46 en vind het nu wel prima geweest.

Ik rijd nu 2 a 3 x pw een PRE van een vriendin van mij.
Prima zo, maar als dat stopt dan stop ik ook met rijden.

**Geplaatst**: 14-03-21 09:47

Geplaatst: 14-03-21 09:47

Voor mij is het eigenlijk heel ’simpel’, het plezier wat ik van een paard heb en wat we samen hebben is groter dan die k*t beslissing die we moeten nemen.

Ik heb nu 6 paarden en een veulentje is onderweg. 4 jaar geleden mn droompaard moeten laten gaan, toen had ik er 3 totaal dus daarn nog 2. Maarja daarna wel weer een paar nieuwe gekocht en ik geniet er zoveel van dat ik dat het waard vind

**Geplaatst**: 14-03-21 10:10

Geplaatst: 14-03-21 10:10

Toen mijn pony overleed, was mijn paard er al. Dan ‘ga je gewoon door’.

Ik wilde na het moeten laten gaan van mijn paard eind 2019 in eerste instantie absoluut geen nieuw paard. Een bijrijdpaard vond ik genoeg. Inmiddels kijk ik toch weer regelmatig op sporthorses. Daar voelde ik mij eerst enorm schuldig over. Het voelde als verraad, maar dat gevoel neemt nu ook af. In verband met het weer beginnen met studeren stel ik een daadwerkelijke koop nog even uit, maar ik leef wel weer een beetje toe naar het hebben van een eigen paard.

**Geplaatst**: 14-03-21 19:53

Geplaatst: 14-03-21 19:53

Ik heb 7 maanden geleden mijn paard heel plotseling verloren door een vreselijk ongeluk in de wei! Ze was mijn alles, gekocht als veulen, mijn eerste paard. Ze was echt mijn alles! Ik heb het er nog steeds heel moeilijk mee, zo’n bijzonder paard was ze, echt mijn soulmate :+:

Ik keek altijd al vaak op sporthorses en andere sites naar veulens en nadat Cookie er niet meer was ben ik na een paar dagen al bij 2 veulens gaan kijken die bijna om de hoek stonden. Gewoon vrijblijvend kijken, ook om even mijn gedachten te verzetten.
Ze waren zeker leuk, maar ik had er niet het gevoel bij wat ik wil bij een paard. Ik zag nog meer veulens en omdat het gat van Cookie me heel zwaar viel en mijn ouders zagen dat ook wilde ik toch als ik iets zag wat me aansprak gaan kijken. Ik heb wat mails gestuurd naar veulens die me aanspraken. Op film vielen ze dan elke keer heel erg tegen tot ik daar opeens Parker zag! De foto’s vond ik al geweldig dus via de mail contact gehad en een filmpje gekregen. Ik was helemaal verliefd! De prijs was helaas wel boven budget. Voor een goed plek wilde ze wel over de prijs praten dus de volgende dag ging ik al kijken. Dit was hem! Hij was zo super lief en lopen als een trein en hij had iets in de blik in zijn ogen dat goed voelde! Precies wat ik wilde! Totaal anders dan Cookie kwa type paard maar dat wilde ik juist ook omdat ik niet wil gaan vergelijken. Er is maar 1 Cookie! Dus die avond was ik de eigenaresse van een hele knappe hengst genaamd Parker! Er heeft nog geen week tussen het overlijden van Cookie en de komst van Parker gezeten. Ik durfde het eerst ook nog niet openbaar te maken, maar het is mijn keuze!
Ik kan niet zonder paard en het fijne van een veulen is dat je eerst de band op kan bouwen. Net zoals ik met Cookie heb gedaan!
In de tussentijd rijd ik nog 2 paarden dus kwa rijden kom ik niks tekort.

Ik snap heel goed dat niet iedereen het zo doet of kan. Maar doe wat zelf goed voelt! En als je dat ene paard tegen komt moet het gewoon zo zijn!

**Geplaatst**: 15-03-21 13:03

Re: Geen paard meer durven nemen - nieuw paard na overlijden?

Geplaatst: 15-03-21 13:03

Ik zit hier met tranen in mijn ogen alle verhalen te lezen, gelukkig heb ik zoiets moeilijks nog niet meegemaakt. Vrienden van mij wel. Wat ik uit jullie/hun verhalen heb gehaald is dat je er gewoon voor moet gaan en moet luisteren naar je hart wat je vanbinnen het liefste wilt.

**Geplaatst**: 15-03-21 13:13

Geplaatst: 15-03-21 13:13

Ik houd mij vast aan de stelling: als ik eerder dood ga dan mijn paard is er pas echt iets mis.

Ik weet dat als ik een nieuw paard/hond neem deze eerder zal gaan dan ik. Helaas behoed het niet voor de pijn en het verdriet als het zover is, maar het brengt mij wel snel weer op de been en er zijn zoveel bijzondere paarden op de wereld dat er altijd genoeg zijn om weer een plekje in mijn hart te krijgen. Het leven is minder zwaar als je focust op al het mooie dat er is.

**Geplaatst**: 15-03-21 13:46

Re: Geen paard meer durven nemen - nieuw paard na overlijden?

Geplaatst: 15-03-21 13:46

Het is echt heel lastig. Mijn pony is heel recent 'afgekeurd' als rijpaard... Ik twijfel erg wat te doen, ze lijkt nog happy op haar paddock paradise. Maar ja, het kost wel 300 per maand, excl brok en da, smid etc. In 2012 kocht ik mijn eerste paard, eind 2014 mijn tweede en eind 2017 deze. Ik weet niet of ik er nog zin in heb... Ben nu 41, een eigen paard was mijn grote droom. En elke keer geef ik alles, geniet ik helemaal, maar zoveel getob en verdriet gehad. Ik ben nog in twijfel wat ik wil.

**Geplaatst**: 15-03-21 14:24

Geplaatst: 15-03-21 14:24

ellepel schreef:
was laatst nog iemand die aan me vroeg of ik weer een nieuw paard zou nemen als die van mij er niet meer zijn...ik heb er twee, een ruin en een merrie beiden 28 jaar.
mijn ruin heb ik 22 jaar,als die er niet meer is weet ik zeker dat ik stuk van emotie ben.
maar er komt wel weer een nieuwe, ik heb altijd paarden gehad, zonder paard voel ik me niet compleet.
mijn vorige paarden hebben me ook veel zorgen en geld gekost, maar dat hoort er nou eenmaal bij.

Dat is eigenlijk met meerdere huisdieren zo of het nu een paard, hond of kat is. Het hoort erbij. Mijn ene merrie was 24 en 21 jaar gehad. Daar de zoon van is 21 jaar bij mij geweest. Nu heb ik weer 2 nieuwe paarden.. het is een onderdeel van mezelf.. voel me zonder inderdaad zo niet compleet.

**Geplaatst**: 15-03-21 14:37

Re: Geen paard meer durven nemen - nieuw paard na overlijden?

Geplaatst: 15-03-21 14:37

Ik heb de mazzel de paarden aan huis te hebben.
En toen Kawa ouder werd en ik dacht, dat word een paard van de dag, had hij 1 maatje.
En ik zag het niet zitten dat deze alleen kwam te staan als ik hem in moest laten slapen.
Dus toen er een paard bij gezocht, zodat het niet hoefde in al mijn verdriet.
En ik moet zeggen toen hij in was geslapen op 26 jarige leeftijd dat ik er beter mee om kon gaan dan ik gedacht had. Hij was zo mijn once in a lifetime paard.
Maar toch was het uiteindelijk goed zo.
Maar ik kan me voorstellen dat het heel anders voelt dan wanneer nog veel te jong is. Dan voelt het toch een soort van onrechtvaardig.
Maar die 2 die ik nog had hebben mij zeker ook geholpen

Zou ik op pension hebben gestaan denk ik eerlijk gezegd niet dat ik nog een paard had gekocht.
Ik kan al erg vaak niet rijden omdat ik zelf niet fit ben.
Hier aan huis is dat niet erg, lekker tuttelen wanneer ik wel kan. Niet perse eerst er heen hoeven rijden, maar alleen de deur uitlopen.
Nee ik denk op pension dat ik geen paard meer had gekocht.
Terwijl ik nu niet zonder deze 2 lieverds kan. En Abby echt een second lifetime paard is

**Geplaatst**: 05-05-21 19:04

Geplaatst: 05-05-21 19:04

c_alsemgeest schreef:
Warina en United heb ik een aantal jaar tegelijk gehad, dus dat was niet heel gek toen Warina overleed, want Uni was er al. Ik heb Uni 10jaar gehad, hij was echt mijn maatje. Veel meegemaakt in die tijd en veel... heeeel veel ellende gehad na een vreselijke koliek operatie en vooral veel wonden.
(Staan veel topics over hem op bokt, bv volgtopic na die darmperforaties).

[ [url=m/t9kCZb.jpg]Afbeelding[/url] ]

Na zijn dood wilde ik geen paard meer, na een half jaar merkte ik dat ik echt heel slecht zonder paard kon en mij echt depressief begon te voelen.
Daarna een zoektocht van meer dan een half jaar... en ik was de wanhoop nabij dat ik nooit meer een leuk paard kon vinden na Uni. En ook dat nare gevoel in je achterhoofd dat het verkeerd is om hem te "vervangen".

Uiteindelijk wel gevonden... zocht een beestje vanaf 6jr en goed doorgereden, kwam met een net 4 jarige groene thuis
Maar uiteindelijk heel erg blij de keuze te hebben gemaakt.

In veel dingen van temperament en en manier van rijden lijken ze totaal niet op elkaar.
Qua grappig zijn, vrolijk en ondeugend zijn juist heel erg.

Nu merk ik ook dat hij Uni nooit zal vervangen, maar dat hij net zo belangrijk voor mij is geworden en ben elke dag dankbaar dat ik hem gevonden heb.

[ [url=m/UbCQHo.jpg]Afbeelding[/url] ]

[ [url=m/fyQSPh.jpg]Afbeelding[/url] ]

Echt heel gek...
Kwam dit stukje toevallig van mezelf tegen...
Hoe gek is het dat toen alles goed was en goed leek en ik nu nog geen anderhalve maand later afscheid heb moeten nemen.

Maar ik herken me nu weer zo vreselijk duidelijk in dit topic.
De behoefte aan juist geen paard :')

Wie weet gaat het ook deze keer weer over... maar het is lastig.

**Geplaatst**: 05-05-21 19:31

Re: Geen paard meer durven nemen - nieuw paard na overlijden?

Geplaatst: 05-05-21 19:31

Lastig hé!!

Ik heb, achteraf gezien, en rebound gehad. Toen mijn merrie na een vermoedelijke hartstilstand op 6-jarige leeftijd overleed heb ik vrij snel een nieuw paard gekocht. Helaas stonden zowel ik als het nieuwe paard niet open voor een band.. Toen ze ook nog eens flink last had van trauma heb ik een prachtig rustig plekje voor haar gevonden met baasjes waarbij ze niets moet en alles mag.

Nu, na ruim 2 jaar, heb ik net weer een veulen gekocht en vorige week een vriendje erbij gekocht voor haar. :-)

en ja, nu voel ik de connectie en ben ik helemaal verliefd op mijn pony!!

**Geplaatst**: 05-05-21 19:38

Geplaatst: 05-05-21 19:38

Ik had, nadat Titane in januari overleed, al vrij gauw weer dat ik open stond voor een nieuw paard.

Al vrij gauw kwam er een jaarling op mijn pad. Helaas had ik hem net 2 weken toen hij koliek kreeg. Anderhalve week geleden is hij op de kliniek ingeslapen

Ik ben nu dus wel enigszins bang om weer een ander paard te kopen met de tijd

**Geplaatst**: 13-07-21 10:38

Geplaatst: 13-07-21 10:38

Misschien wat vers.. maar hier een lezer die wat troost probeert te zoeken.

Vorige week mijn 26 jarig oudje Moeten laten gaan.

Maar oh wat een gat. Voorheen ging ik dagelijks naar hem toe voor zijn voer, een aai, dagelijkse poetsbeurt en zelfs nog een ritje of grondwerksessie.

Hoe ga je daar mee om als dat wegvalt... elke dag voel ik mezelf een beetje dwalen. Respect voor de verhalen die ik hier lees.

**Geplaatst**: 13-07-21 12:47

Re: Geen paard meer durven nemen - nieuw paard na overlijden?

Geplaatst: 13-07-21 12:47

Sterkte!
Of je paard nu van ouderdom of om andere reden overleden is, blijft een leegte achter :(:)

**Geplaatst**: 13-07-21 13:04

Re: Geen paard meer durven nemen - nieuw paard na overlijden?

Geplaatst: 13-07-21 13:04

Toen mijn 1e pony overleed had ik er gelukkig nog 2 lopen, anders weet ik niet of er een nieuwe gekomen was (te emotioneel).
Maar nu met de ontwikkelingen qua wolven en genetische aandoeningen weet ik niet of er na deze 2 nog nieuwe komen. Mennen is mijn ding niet, en qua overal bij kunnen en wandeltempo is er voor mij ook een minimale maat qua practisch.
Daarnaast niet geschikt voor een pensionstal en ook nog andere dieren er bij, dus eigenlijk hobbelt het gewoon door zolang ik ergens weide kan huren (of toch richting koop kan, maar dat zou buitenland worden) en er geen wolf langs komt ook ivm de schapen. Enkel een moestuin ergens zou ik niet willen en kippen aan huis eigenlijk ook niet (haan voor de rust in het toom en die van de overburen kraait al voor zonsopgang vaak). Nu vindt ik dat niet zo erg, maar dat zegt niks over (toekomstige) buren. Dan zouden eigenlijk enkel de vleeskonijnen en de tuin aan huis overblijven, al vraag ik me af hoe lang ik dat zou volhouden zonder horendol te worden of niet meer van de bank af komen. Pony's en schapen houden mij aardig actief en daarmee gezond.

**Geplaatst**: 13-07-21 13:18

Re: Geen paard meer durven nemen - nieuw paard na overlijden?

Geplaatst: 13-07-21 13:18

Ik heb nog paarden, maar herken het wel.

Heb nu iets van ruim 35jr eigen paarden en dan ontkom je er helaas niet aan dat je ook paarden moet missen.

Bij mij verschilt het wel iets hoe een afscheid is gegaan. Ooit een pony door "slechte invloed" toch verkocht en altijd en eeuwig spijt gehad.
Daarna doordacht ooit paarden verkocht, maar 2 staan hier nu oud te worden bijvoorbeeld.

Qua verlies is het de afgelopen jaren hard gegaan en dat blijft nog even zo. 2x pech met een jong paard die met ene verhaal al bij ons kwamen.
En nu in Maart mijn beste maatje na 19jr heel plotseling verloren. Was ook een nare dood, dus dat geeft wel weer opnieuw angsten erbij. Ik reageer op geluiden, maar ook als ik buiten kom en ik zie ze nniet gelijk allemaal, kan mn hart overslaan.

Mn oudste is 28 en de shet 25+, dan eentje van 22 en eentje van 14 drachtig. Ik probeer te genieten en doe dat ook wel, maar soms is het niet makkelijk.

Heb ook nagedacht; nog wel dekken en dan sws weer x aantal jaren paarden, of het hierbij laten.

Schuld gevoel heb ik nooit. Toen mn ruin hier nog lag, kon ik evengoed de rest aaien en verzorgen, want die leven wel en zijn er nog. Wel hebben zij, de een meer dan de ander, er ook een dreun van opgelopen na jaren 24/7 samen staan. Dat is soms moeilijk om te zien en als je weet dat er vaker een afscheid zal komen, is dat wel lastig.

Maar leeftijd zegt niks. Geniet al langer van mn merrie van 28 die met 19 terug kwam, dan mn ruin van 7 of van 10 die maar kort bij ons mochten zijn bijv.

Als je weer een paard wil, is dat een dier op zich, die leeft, die ook verzorging nodig heeft en je liefde kan en mag geven. Ik denk als de tijd daar is, dat wel vanzelf gaat. Je komt dan een paard tegen waar je op valt en dan groeit de rest wel weer.

**Geplaatst**: 13-07-21 13:21

Geplaatst: 13-07-21 13:21

Toen mijn merrie aan heftige koliek overleed, had ik gelukkig nog een bijna 3 jarige ruin in de opfok staan.
Dus viel gelukkig niet meteen in een groot gat.
Voor rijden mochten we paarden van stalgenoten lenen.

Na een paar maanden wilden we toch weer een tweede paard.
Want mijn man en ik wilden samen kunnen rijden.
En toen ik net aan het rondsnuffelen was, kwam een van de paarden die wij op stal al reden te koop.
Paste precies in ons zoekplaatje en haar hebben we dan ook gekocht.

Maar nog steeds. Als een van de twee net even anders reageert dan normaal, net even wat minder gepoept heeft of net niet vrolijk genoeg een snoepje aanneemt, dan ben ik toch wel weer bang dat er koliek is.

Vorige week nog een boze April gehad

. Ze ging liggen in de paddock, dus ik meteen in de stres.
Achteraf bleek ze gewoon moe, want ze was nog maar net van de wei af.

**Geplaatst**: 13-07-21 13:49

Geplaatst: 13-07-21 13:49

Ik zit met dezelfde angst.
Ook sinds 2 jaar weer aan het nadenken over een eigen paard, na 8 jaar paardloos te zijn geweest.
Ik heb mijn merrie maar 2,5 jaar gehad maar eigenlijk van begin tot eind kreupelheidsklachten, onduidelijke oorzaak, van alles geprobeerd en een tijd op de wei laten staan tot ze ook ook op de wei zo stijf en ongelukkig was dat we haar hebben laten gaan.

Ik wil alleen maar recreatief rijden en zoek een makkelijk paardje om lekker mee het bos in te gaan maar ben zo bang weer tegen hetzelfde aan te lopen.
Ook op stal gezien hoe een paard met aanhoudende kreupelheid tijdelijk zo opgelapt werd dat hij toch als ''goed'' verkocht kon worden, waardoor ik ook bang ben zoiets per ongeluk weer te kopen.

Maar ik mis het zo! Een beestje om voor te zorgen, lekker op buitenrit, een eigen maatje.
Maar ben al 2 jaar aan het kijken en nog niet gedurfd om weer stappen te ondernemen.