Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-05-21 14:55

Dipje met je paard

Geplaatst door de TopicStarter : 17-05-21 14:55

Ik zit momenteel even met een dipje in mijn relatie met mijn paard :')

Aangezien ik merk dat ik er toch mentaal echt even heel moe van ben en het er lastig mee heb, wou ik dit topic openen om 2 redenen:

1. Je hebt zelf een dipje met je paard (of ander dier) en je wil deze ervaring even delen of het van je af schrijven. Zo weten we dat we hier niet alleen mee zitten.

2. Je hebt een dipje met je paard gehad en bent daar weer doorheen gekomen en je kan en wil met je verhaal anderen een hart onder de riem steken dat het wel weer goed komt!

Ik heb ook al op stal met mensen over mijn situatie gesproken en ik merk echt dat verhalen horen over hoe andere mensen door zulke dipjes zijn heen geraakt enorm deugd kan doen door de herkenning dat je niet alleen bent met zo'n periodes en ervaringen.

Ik zal dus starten met mijn verhaal:

Ik heb mijn paardje nu wat langer dan 2j. Het gaat om een heel sensibele jonge spaanse merrie en we hebben al een flink deel ups en downs achter de rug ondertussen. Zeker het laatste jaar.
Het begon vorig jaar in juni, toen ze flink begon te vermageren, in overleg met DA beslist om haar 2weken vakantie te geven op de weide om wat aan te sterken. Na 1,5 week heb ik haar er nog magerder terug afgehaald, bloedonderzoek, mestonderzoek, ... bleek ze een bacteriële infectie te hebben van een tekenbeet (niet lyme). Met veel ondersteuning en supplementen is ze daar zonder antibiotica terug vanaf geraakt, maar ik heb 3 maanden enkel aan de hand gewandeld, begonnen met 5min. en dat telkens opgebouwd naar een uurtje. Dan terug korte stapwandelingetjes erop. Ondertussen een hoop drama met de stal, lang verhaal kort, in november moesten we verhuizen. Omdat ze nog steeds aan het herstellen was beslist om haar op de nieuwe stal nog niet in de kudde te zetten, maar dus overdag alleen op de weide en 's nachts op stal. Na 3 weken was mijn anders zo rustige, lieve en brave meisje veranderd in een net-niet vuurspuwende draak die met zichzelf duidelijk geen blijf wist. Een hel(s)e zoektocht later bleek het dus aan haar huisvesting te liggen en kwam ze ook nog niet half zoveel buiten als mij beloofd was. Gelukkig was er dus op stal ook groepshuisvesting en hebben we haar eind december 2020 daar in een groep gezet. Van de ene op de andere dag was ze terug het paardje dat ik ondertussen kende; lief, rustig, braaf maar fijngevoelig. Door de periode daarvoor zat er wel een flinke deuk in mijn vertrouwen, maar langzaam bouwden we dat weer op. We hadden er samen weer plezier in, begonnen weer te rijden, gingen wandelen en ik genoot er na alle moeilijkheden met grote teugen van. Alles wel met mate, want zoals verwacht zorgde de groepshuisvesting voor een wat schommelend gewicht, dus dosering van werk was erg belangrijk en voldoende bijvoeren ook. Maar alles ging dus weer super en ik was dolgelukkig met mijn lieve merrie.
3-4 weken geleden werd ze hengstig en van de voorbije jaren weet ik dat de eerste hengstigheden in de lente behoorlijk heftig kunnen zijn bij mijn merrie, dus zodra ik het merkte, even teruggeschroefd naar dingen die ze echt leuk vindt (grondwerk en buitenritjes) Toen de hengstigheid voorbij was, wou ik onze dressuur weer oppakken, maar al snel bleek mijn meisje zich nog niet goed in haar vel te voelen. Ze draaide zich ook van mij weg als ik haar wou halen op de weide en leek enorm gedesinteresseerd in alles, ook in grondwerk en laatst zelfs gewoon in eten & een borstelsessie. Ze is druk, afgeleid en heel erg "disconnected" van mij. Dus nu is het opnieuw zoeken wat er aan de hand is, want dit is niet haar normale doen. En ik ga eerlijk zijn, ik ben het even moe. Ik geniet er zo van om lekker ontspannend naar mijn paard te gaan en samen dingen te doen, en ik baal echt vreselijk dat het nu weer niet leuk meer is. Dat ik weer moet gaan zoeken waar dit gedrag vandaan komt en er een oplossing voor moet vinden. Ik zou dit keer ook echt niet weten wat de oorzaak is en de moed zakt me een beetje in de schoenen bij de gedachte .

Ik neem mijn paard dit niet kwalijk natuurlijk, zij laat gewoon duidelijk zien dat ze niet goed in haar vel zit en ik weet ook wel dat we hier wel weer doorheen geraken en dat ze echt geweldig is als het goed gaat. Ik voel me alleen mentaal eventjes moe en heb op dit moment even geen zin hierin, vandaar dus ook dit topic, ik hoop wat mensen tegen te komen met gelijkaardige ervaringen en succesverhalen die me een schop onder mijn kont geven om dit terug aan te pakken.

**Geplaatst**: 17-05-21 15:14

Re: Dipje met je paard

Geplaatst: 17-05-21 15:14

Misschien is dit echt een merrie-iets? Het wordt vaak gezegd dat die emotioneel moeilijker kunnen zijn. Maar dat keert dan weer om in juist een intense liefde.Ik weet het niet want heb bewust altijd ruinen gekocht .Achteraf wel jammer omdat je dan niet de mogelijkheid van een veulentje hebt en dat heb jij wel!

**Geplaatst**: 17-05-21 15:14

Geplaatst: 17-05-21 15:14

Hey Jenara,

Balen van jullie dipje.. Klinkt echter wel heel bekend helaas.
Nu ben ik er na een jaar beter uitgekomen dan ervoor. Het vergt veel geduld maar laat haar even lekker nors in haar vel zitten. Het klinkt alsof er een hoop veranderd is de afgelopen tijd en die Spanjaarden zijn van nature al wat sensibel.
Die bacterie zal ook veel energie hebben gevreten, waardoor ze nu waarschijnlijk zich cruella devil voelt. Probeer haar op haar gemak te stellen als je er bent, neem haar desnoods mee wandelen (ze vond buiten ritjes ook leuk begreep ik) en verwacht even niet te veel van haar.
Dit heeft mijn merrie toen der tijd ook enorm geholpen. Het kan veel doen.
Ondanks alles, geniet van de kleine momentjes en heel veel succes!

**Geplaatst**: 17-05-21 15:26

Re: Dipje met je paard

Geplaatst: 17-05-21 15:26

Ze vraagt momenteel om wat meer ruimte en misschien helpt het ook om die te geven..
vindt ze het borstelen niet fijn, respecteer dat dan ook en doe enkel het hoogstnodige.

Wil ze niet enthousiast / tegemoetkomend, wat dan ook / zijn.. laat het gewoon gaan.

Blijf ondertussen wel kijken of alles verder goed is voor haar wat eten en stalling betreft etc.
Weet je zeker dat ze niet overprikkeld is door 24/7 in een (wat grotere?) groep te staan?
Niet elk paard kan dat mentaal aan.

Als het hormonaal is help het misschien om monnikspeper bij te geven.

**Geplaatst**: 17-05-21 15:31

Geplaatst: 17-05-21 15:31

Toen mijn paard 5,5 was, hadden we een hele moeilijke periode. (ik heb haar van toen ze 3,5 was, ze is er nu 9). Ze wou niet meer aandraven. Eens ik haar ind raf kreeg en in gang kreeg, ging ze wel, maar bij de minste oefening die ze niet leuk vond ging ze bokken, steigeren, met 4 benen in de lucht springen, etc.
Ik heb eerst medisch alles uitgesloten, dierenarts erbij, osteo erbij, zadelpasser, tandarts etc erbij. Maar nee, het zat werkelijk in haar gedrag.
Ik ben nooit bang geweest van haar of haar gedrag en op de grond was ze een braaf dier. In stap was ze ook braaf. Aandraven - of eht proberen - resulteerde in vreselijk staakgedrag. In die mate dat rijden na een tijdje gewoon niet leuk meer was. Ik had steeds vaker het idee dat ik het niet zag, dat ik iets verkeerd deed, en dat ik niet wist wat. Ik snapte mijn paard niet. Omdenduur begon ze ook onprettig gedrag te vertonen tijdens het opzadelen en poetsen, het rijden bezorgde haar zoveel stress dat ze geen seconde meer stil kon staan tijdens het poetsen, ze wou de bak niet meer in (ook niet als er geen zadel op haar rug lag), en ze wou ook niet meer van de weide/paddock (zo groot als een weide) komen. Ik heb wel altijd gedacht dat het een tijdelijke dip was. Ik zocht naar oplossingen, ja, maar ik wist ook dat je met een jong paard zulke dips kan tegenkomen en dat je er wel weer uitkomt, na verloop van tijd.
Uiteindelijk heb ik me ingeschreven bij een clinic van chris irwin, hier in België. Binnen de 5 minuten kon hij me aanwijzen waarom mijn paard staakte als ik wou aandraven. Ik heb die les heerlijk kunnen rijden, stap en draf (geen galop want we moesten eerst de draf volledig oke zetten). Hij heeft me de nodige handvaten gegeven om verder te gaan. Nadien ging het veel beter. Mijn paard sprong nog steeds met 4 benen in de lucht als ze het ergens niet mee eens was, probeerde nog steeds wel eens te staken, maar ik kon haar veel beter weer 'om' zetten, ik wist nu gewoon waarom ze staakte en wat ik eraan kon doen. Ik ben een cursus 'basisprincipes van chris irwin' gaan volgen, gegeven door een Belgische trainster die volgens zijn principes traint. Dit was grondwerk. Ik heb mijn paard mee naar de lessen genomen en ik heb haar daar zoveel beter leren lezen. Tegen het einde van deze cursus kon ik mijn paard opzadelen zonder enige vorm van stress bij haar en kon ik 6/10 keer alweer heel fijn en normaal rijden zonder enig staakgedrag. Omdat ik meer leerde over paardengedrag, kon ik ook gewoon beter om met haar gedrag, omdat ik beter kon inschatten wat ze me wou vertellen. Het extreme staken heeft een maand of 2/3 geduurd, na ongeveer 5 maanden was het weer volledig weg.

Toen ze net geen 7 was, dus ruim anderhalf jaar later, viel mijn paard mank. Ze loopt nu weer recht maar ik zal nooit meer met haar kunnen rijden zoals we vroeger deden (momenteel loop ik er enkel naast, ik hoop in de toekomst misschien op rustige stapwandelingetjes buiten maar meer dan dat zit er niet in). En ik geloof dat we er beiden vanaf gezien hebben, dat we ons beiden aan het vervelen waren. Ik wou haar niet wegdoen maar elke x ik haar zag was ik tergelijk een soort van verdrietig, want ik stond daar dan met ene geblesseerd paard terwijl ik rond me mensen zag rijden in allerhande disciplines. En dat wou ik ook. Het is natuurlijk niet haar fout en niet mijn fout, maar toch is er daar ergens een kink in onze relatie ontstaan. Die is vanzelf over gegaan, zodra ik er vrede mee had dat ik er niet meer op zou kruipen. Ik ben allerhande dingen gaan bedenken die ik wél nog met haar kan doen en ik ben begonnen met aan de hand met haar te gaan wandelen, wat ik nog steeds minstens 1x per jaar doe. Ik vind het gewoon heel fijn om zo even helemaal alleen met haar erop uit te trekken, ook al loop ik er 'maar' naast. Ik heb haar ook geleerd om aan de lange teugel te lopen en zo lopen we hele figuren en patronen in de bak. Ik weet niet exact wanneer, maar we zijn vanzelf weer uit dat dal geraakt. En nu is het nog steeds mijn vriendje en als ze me ziet, komt ze eigenlijk altijd al naar me toe om te kijken wat we vandaag gaan doen.

Wat jou en je paard betreft, geef het gewoon tijd. En verwacht vooral niet te veel. Denk niet 'oh vandaag ga ik eens wandelen', nee, ga naar stal, vis je paard uit de groep en kijk hoe je paard is. Als mijn paard geen zin had om te rijden en dat echt duidelijk liet merken, kon ik beter m'n zadel in m'n kast laten liggen. Want anders deed ze het wel, maar dan voelde ik ook wel dat ze er niks aan vond en dan vond ik er ook nooit wat aan.
Mogelijk is de groep waarinz e nu staat niet ideaal voor haar, ik merk aan mijn paard heel erg of de groep waarin ze staat stabiel is of niet. In een onstabiele groep wordt mijn paardje veel zenuwachtiger en irritanter dan in een stabiele groep.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-05-21 17:32

Geplaatst door de TopicStarter : 17-05-21 17:32

Fijne reacties!

@anjali, dat zou best kunnen, hoewel het mij (tot voor de ziekte dan) nooit is opgevallen dat ze zo schommelde in gedrag. Maar het is inderdaad wel zo dat het ook wel echt héél erg fijn is als het wel goed gaat en dan krijg ik wel echt veel liefde en vertrouwen van haar. En ja misschien ooit wel, dat veulentje! Maar dat bekijk ik later wel eens heel erg goed.

@LoveWithJoy, fijn om te weten wel dat het herkenbaar is, dat doet toch wel veel om te weten dat het geen ding is waar ik alleen mee te maken krijg. Ik laat haar momenteel ook echt wel even. Ik heb donderdag al een tijdje een les ingepland (grondwerk & rijden) en heb nu ook gewoon beslist om haar echt met rust te laten tot dan en dan met begeleiding er weer aan te beginnen, lijkt me fijner voor ons beiden nu. Ik merk alleen dus wel dat ik er zelf een beetje down door ben, maar moet het gewoon even loslaten nu. Ik kijk in ieder geval erg uit naar weer veel leuke dingen samen!

@AMCM, ja klopt helemaal, daarom dus ook even beslist om haar wat gerust te laten momenteel, net daarom zocht ik even mensen met gelijke ervaringen als oppeppertje, want ik vind het gewoon jammer en baal er wel van. Ik weet trouwens ook dat onze huidige plek niet optimaal is, inderdaad een te grote, drukke kudde en te weinig voerplekken waar mijn meisje veel de dupe van is. We staan op de wachtlijst voor een betere plek, maar dat kan nog tot de winter duren voor de daar terecht kunnen. Er zijn helaas weinig echt goede plekken hier in de omgeving en nu tussen deze en de volgende plek nog eens verhuizen lijkt me niet bevorderlijk.
Monnikspeper had ik inderdaad nog over gehoord en gelezen en ik wacht even onze les donderdag af, maar als ze dan nog steeds zo druk is, denk ik dat ik dat wel ga bijgeven.

@goldyc, dankjewel voor je verhaal! Wat sneu dat ze uiteindelijk zo pech heeft met haar gezondheid! Hoe ging je dan trouwens zelf om met die "tegenslagen", want ik kan me inbeelden dat het mentaal ook even duurt voor je vrede neemt met de situatie zoals ze is. Je kan niet anders, dat weet ik natuurlijk wel, maar om dat te aanvaarden, is nog niet zo makkelijk vind ik. Zoals ik in de reacties naar de personen hiervoor liet weten, probeer ik het nu ook even los te laten en haar even wat tijd te geven, het heeft inderdaad geen zin om nu te gaan forceren, dat is voor ons beiden niet leuk. Ik mis mijn maatje nu gewoon een beetje denk ik en ik zou willen dat ik haar kon helpen zich terug wat beter in d'r vel te voelen.

**Geplaatst**: 17-05-21 18:02

Re: Dipje met je paard

Geplaatst: 17-05-21 18:02

Ik herken het ook wel hoor.

Ik mijn pony (ruin) inmiddels 15 jaar en we hebben echt al heel wat watertjes doorzwommen samen. Ik heb al enkele keren gedacht dat ik hem beter kon verkopen, maar het gelukkig nooit gedaan.
Alles begon bij ons heel fijn tot ikzelf mentaal een heel lastige tijd doormaakte en dit zijn weerslag had op onze (toen nog prille) relatie. Het heeft mij een hele tijd gekost, maar ik heb vele stappen teruggezet in wat ik met hem wou doen en deed. En ik voel nu meestal ook eerst wat we beide kunnen die dag. Dit heb ik natuurlijk niet alleen gedaan. Ik heb hulp gehad van vrienden, heb er in therapie rond gewerkt, hebben lessen grondwerk en horse agility genomen,... Ik ben me meer en meer gaan verdiepen in zijn behoeften en ben gaan uitzoeken hoe ik tegemoet kon komen aan zijn behoeften en aan die van mij.
Een tijdje terug ging het weer bijzonder slecht. Ik had - net als jij benoemt - ook een vuurspuwende draak. Niets lukte nog echt want bij het minste ontplofte hij en ik zat te slecht in mijn vel om daarmee om te kunnen (wisselwerking). Ik heb hem toen verhuisd naar een andere stal. Binnen de week had ik weer een heel andere pony (eigenlijk de dag zelf al). Verder doen we nu gewoon meer waar we allebei zin in hebben (vaak is dat een buitenrit), waarbij hij ook wat autonomie krijgt maar ook begrensd wordt (bv. hij kiest soms een stukje van de route). Hij heeft soms wel nood aan wat meer werken, beweging, crossen,... Ik heb daar niet echt de energie voor meestal, maar ik heb wel vriendinnen die dat af en toe eens doen met hem. Leuk voor hem, prima voor mij en leuk voor vriendinnen die dat niet meer (kunnen) doen met hun eigen paard.

Een eigen paard is heel fijn, zeker als het goed gaat, maar ups en downs horen erbij en kunnen erg leerzaam zijn.

**Geplaatst**: 17-05-21 18:10

Geplaatst: 17-05-21 18:10

Ik vind het heel herkenbaar hoor

Mijn vorige paard had een blijvende blessure door een weideongeluk. Heel lang mee lopen tobben voordat we de correcte diagnose hadden, en voor die tijd was het echt op en af qua fysieke gesteldheid met dat paard. Die constante oplevingen van hoop en teleurstelling hakken er wel in op een gegeven moment. Toen ik eindelijk de (slechte) diagnose had kon ik het eindelijk loslaten en van dag tot dag bekijken. Dat heeft mijn band met dat paard heel veel goeds gedaan, en het is een enorm belangrijke les geweest voor mijn volgende paarden.

Uit die merrie is door een bekende een veulen gefokt en ik heb haar helpen beleren en is nog steeds mijn bijrijdpaard. Dat is echt een dier vergelijkbaar met wat jij omschrijft: extreem sensibel, typje 'één stap voorwaarts, twee stappen terug'. Ook enorm veel ups en downs mee gehad, maar opnieuw bleek zij een heel goede leermeester. Geduld hebben, ook al herhaal je een oefening die eerst prima ging voor de honderdste keer omdat er ineens weer iets misgaat. Boosheid en frustratie hebben geen plaats bij dit soort paarden. Geen enkel paard natuurlijk, maar sommige zijn daar makkelijker in dan andere.

Van die lessen heb ik nu met mijn nieuwe paard enorm veel profijt. Afgezien van her en der een dipje aan mijn kant (het blijft een jong paard met leeftijdskuren :Y)

) heb ik helemaal geen problemen met hem. Toegegeven, hij heeft een makkelijker karakter dan de andere twee, maar ik wijt het zelf echt merendeels aan mijn ervaring en mentale instelling waardoor het nu zoveel makkelijker gaat.

Wat ik je probeer mee te geven: probeer inderdaad van dag tot dag te leven, geduld te hebben, vergevingsgezind te zijn. Als je voor die (levens)lessen openstaat heb je daar voor de rest van je leven, met de paarden en daarbuiten, profijt van