Sinds afgelopen vrijdag ben ik eigenaar van mijn eerste paard Ace. Een 6 jarige Ierse volbloed. En ik merk dat ik omzettend aan mezelf twijfel en onzeker wordt. Niet in het rijden maar in de verzorging van Ace. Op dit moment heeft hij een slechte weerstand, heeft bij zijn vorige eigenaar 24/7 op stal gestaan en staat nu lekker veel op de wei. Met als resultaat mok. Daarnaast is hij ook nog eens verkouden en moet hij in gewicht aankomen.

Ik merk aan mezelf dat ik mezelf de schuld geef van dit alles en er oprecht verdrietig van word dat het op dit moment niet goed met hem gaat. Ik word gelukkig begeleid in de verzorging en het rijden van Ace en doe natuurlijk er alles aan om ervoor te zorgen dat hij weer lekker in zijn vel komt te zitten.

Maar ik vroeg me af of andere mensen hier ook last van hebben? Of zich in mijn verhaal herkennen of hebben herkend? Die onzekerheid? Schuldgevoel?

wat waren jullie ervaringen met je eerste paard?

Je hebt hem net 4 dagen klopt dat? Dus eigenlijk heb je een mager paard gekocht? Is hij gekeurd, Da er nog eens bij geweest?

Hij is gekeurd en de dierenarts is erbij geweest!
En zoals ik zei word er alles aangedaan zodat hij weer lekker in zijn vel komt te zitten.

Ik vroeg me gewoon af of mensen zich ook weleens onzeker etc voelen wanneer het gaat om de verzorging van hun paard.

Oh ja iedere dag nog en ik heb mijn merrie nu 5 jaar. Heeft ze wel genoeg ruimte, is ze blij met haar vriendjes , krijgt ze wel genoeg te eten, rijd ik haar wel goed genoeg of geef ik haar wel genoeg uitdaging. Maar er is me dan ook vanalles wijs gemaakt over die 5 jaar, stalhouders die hun mening klaar hadden maar geen idee wat dit inhoud.

Wat mij helpt is dat ik een team van mensen om me heen heb verzameld, kundige instructie, goede dierenarts, fijne smid en een realistische osteo. Ik ben een ontzettende hypogonder wat betreft mijn paard dus vind het soms wel fijn om een buitenstaander een oordeel te laten geven, of ik app een filmpje naar mijn instructie of osteo. En hoe langer je een paard hebt hoe beter je hem leert kennen, volg je gevoel daarin.

Het is ook wel logisch dat hij even moet wennen aan een nieuwe plek en omstandigheden, zeker als die heel veel op stal stond en nu ineens lekker de wei op kan. Geef het tijd en leer vertrouwen op je gevoel en eventueel dat van je dierenarts. Voor een paard is het sowieso duizend keer beter om met wat mok in de wei te staan, als zonder die mok de hele dag binnen.

Ik herken mij er zeker wel. Steeds als er iets is vraag ik mij af of ik wel het juiste baasje ben voor mijn dieren en of ik de juiste keuzes maak voor ze.
Het is zorgen voor een dier wat niet kan praten, dus aangeven wat er werkelijk mis is kunnen zie niet behalve de symptomen die wij opvangen.

Je zal vanzelf meer gaan zien, probeer veel te lezen, veel op te zoeken als je twijfelt. Een 'team' mensen om je heen met meer ervaring is altijd handig, daar kan je ook enorm veel van leren.
Ook op bokt kan je heel veel vragen en leren van de vragen van anderen.

Inmiddels heb ik 7 jaar Paarden, al heel wat meegemaakt en onwijs veel geleerd. Maar nog steeds twijfel ik bij heel veel dingen of ik het wel goed doe en of ik toch niet te laat symptomen zie...


Het leven van een paarden eigenaar is NOOIT saai!!

Het kan even duren voordat een paard na verhuizing weer gaat opknappen. Ga er vanuit dat je over een half jaar tot een jaar pas het échte verschil gaat merken in gezondheid en gedrag. Alles wat dan sneller gaat is meegenomen.

Ik kocht vorig jaar september een import paard op leeftijd en die was enorm afgevallen, spieren kwijt, had een wond.. Tot nu toe is het elke maand wat geweest en het is een zorgenkindje. Ik herken het schuldgevoel dan ook zeker. Moest ik hem wel hierheen halen? Doe ik wat fout waardoor hij dit allemaal heeft? Gelukkig weet ik inmiddels dat ik echt mijn uiterste best doe en hij niets te kort komt. Ik heb veel gehad aan mij staleigenaar. Die heeft zoveel kennis en ervaring en dat ik mijn bron van kennis geworden, naast eigen inzicht en internet. Hierdoor heb ik zoveel geleerd over voeding, bespiering en training! Dat kan ik dan ook zeker aanraden om iemand te zoeken met al veel kennis en die kan helpen adviseren. Je hoeft zeker niet alles aan te nemen, maar zeker met een zorgenkindje als eerste paard kan het heel waardevol zijn om die ervaring te gebruiken. Misschien bij jou ook de staleigenaar, een instructice of wellicht een familielid die al laten in de paarden zit. Zijn al de kleine dingen die kunnen helpen zoals advies voor supplementen of welk bit het beste zou kunnen passen.

Dit is mijn vierde paard en ik twijfel nog regelmatig of ik het wel goed doe. En inmiddels weet ik redelijk goed wat ik doe.

Volbloeden zijn zorgenkindjes wat betreft mager zijn en wonden.
Ik zou m Seniores Priores van Subli geven, daar komen ze goed van aan, en ze vinden het heus erg lekker Onbeperkt hooi, en meis, de volbloed gaat gewoon in bescherming op de wei, want het is een brokkenpiloot niks mis mee hoor.
Mijn KWPN is iets beter in zichzelf heel houden, maar qua gewicht soms moeilijk, want ze is stressgevoelig en valt af als ze stress heeft. Dus ook die krijgt onbeperkt hooi, slobber en brok.

Lekker veel hier lezen en vragen, en fouten zijn menselijk. Komt goed

Je zegt het zelf al; je doet er alles aan om hem weer gezond te krijgen.

Het is niet gek dat hij een opdonder krijgt van de verhuizing en veranderingen van leefomgeving en management. Dat is normaal en mag ook. Zijn lijf zal ook een hoop afvalstoffen kwijt moeten en resetten komende periode. Veel lezen, leren van anderen en kijken naar je paard. Komt allemaal goed en onzekerheid hoort er bij. Na ruim 6 jaar denk ik ook niet dat het nog weg gaat maar uiteindelijk zul ook jij je weg vinden in hoe je het wilt doen voor je paard. De eerste stappen zijn iig al gezet, hij staat lekker buiten.
Geniet er van!!

Ik heb mijn (eerste) paard nu zo'n 6 weken en het is heel herkenbaar wat je zegt. Je twijfelt over werkelijk waar alles. Echter, heb ik niet bespaard op de dierenarts. Ook mijn paard had allerlei klachten: mok (en daardoor een dik achterbeen), hoesten, snotterig, zomer eczeem. Ik heb veel contact gehad met de dierenarts hierover. Dat geeft je toch een gerust gevoel. A.s. donderdag komt de tandarts om zijn gebit na te laten kijken en hierna wil ik ook een osteo laten komen. Ik noem het richting mijn stalgenoten gekscherend ook wel een APK keuring .

Ik heb de eerste weken behoorlijk wat afgehuild omdat ik steeds twijfelde of ik het wel goed deed.

Na 3 jaar hoef ik niet meer zo vaak te huilen maar ik vraag me nog vaak genoeg af of ze wel gelukkig is en ik alles goed doe. Ik denk ook dat het je een goede paarden eigenaar maakt om je zorgen te maken over je dier

-

Dag TS, ten eerste heb je je paardje maar kort. Te kort om iets te kunnen zeggen over of ze nu de juiste verzorging/voeding krijgt. Dat heeft echt tijd nodig. Blijf kijken naar je paard, haar gedrag en bevraag mensen op stal hoe zij het zien. (dit kan je trouwens ook onzeker maken omdat iedereen een andere mening heeft)

Ik snap helemaal hoe jij je voelt.
Wij zijn gaan wonen in een huis met weide. Wij zijn eerst gaan verbouwen, dus geen geld om een paard te kopen. Wij hebben wel paarden van andere mensen op de wei gehad. En, dat ging vlekkeloos.

De boer die het land hooide voor de vorige bewoners had een merrie met veulen die hij wel bij ons neer wilde zetten. Hij heeft zelf alles in orde gemaakt en kwam een paar keer per week naar zijn merrie en veulen kijken.
Bleek achteraf dat hij al jarenlang werkt bij een internationale paardenfokker en dit veulen via embryo transplantatie had gefokt uit zijn merrie. Met een of andere kampioenhengst.
Nou, als hij ons met zijn paarden vertrouwd zal het wel goed zijn.

Vervolgens hebben we regelmatig jonge paarden gehad. Die alleen maar onbeperkt hooi kregen en groeiden als kool.

Heb nog een pony van een vriendin hier gehad.

En uiteindelijk zelf een merrie met veulen gekocht. En dit ging ook goed.

En als er iets raars is, bel ik de kliniek. Of de hoefsmid.

Het komt allemaal wel goed. Je moet kijken naar wat goed gaat!

Oh dat eerste jaar... Wat moest ik veel leren, en wat moest ik doorbijten... Gelukkig wilde iedereen me helpen. Ik wilde net als jij het allemaal heel goed doen en dan bleek dat paard toch anders te reageren dan ik gedacht had, ging ik compleet aan mijzelf twijfelen.
Rustig aan, kleine stappen en steeds bijstellen zowel de aanpak als mijn verwachtingen en ambitie, dat hielp.

Ik heb mijn paard 6 jaar en ik vraag me nog geregeld af waar ik goed aan doe.
Toen ik haar kocht, was zij 3 en groen en ik 18 en gelukkig iets minder groen. Ik kwam terecht op een hele fijne stal met een hele fijne stalhouder/instructrice die me kon helpen met dingen als voeding, maar ook met de verdere opleiding van mijn paard. Ik had daarvoor wel twee jaar een verzorging gehad die ik een beetje als eigen paard mocht beschouwen, daar had ik al heel veel van geleerd.
Bij de meeste paarden is het wat trial-and-error om uit te zoeken waar ze het goed op doen en waarop niet. Laat je niet gekmaken door andermans meningen, kijk naar je paard en hij zal je de belangrijkste feedback geven die je krijgen kunt.
Je kan je wel inlezen in heel veel zaken, maar let er dan wel op dat je wetenschappelijk onderbouwde informatie leest en geen ononderbouwde meningen.

Geen zorgen. Een verhuizing is behoorlijk stressvol voor een paard. Als hij dan al niet in al te beste conditie was, dan is een verkoudheid zo te pakken. Idem voor mok. Kijk het even aan en behandel de mok. Grote kans dat het zo weer over is als het paard gesetteld is.

Ik denk dat alle paardeneigenaren die zorgen wel kennen. Hoe goed je alles ook doet, het blijven toch levende wezens die nou eenmaal wel eens iets mankeren. Ik heb de mijne nu 2 jaar en ik heb nog steeds regelmatig twijfels over dingen. Sterker nog, hoe meer ik leer hoe kritischer ik word op mezelf, en hoe hoger ik de lat leg. Met mijn eerste (en huidige) paard heb ik het eerste half jaar lopen kwakkelen. Mok, rainrot, te mager, emotioneel gezien... Een verhuizing komt hard aan bij de meeste paarden en het kan echt wel een aantal maanden duren voordat je paard enigszins gewend is, dat is heel normaal. Vooral goede begeleiding is heel belangrijk bij je eerste paard. Je hoeft niet alles te weten, als je maar mensen hebt die met je mee kunnen denken

Ach wel ja, vooral het eerste jaar (hoewel het bij mij nooit weggegaan is, ) Sommige paarden lijken soms wel van porselein. Jij als baasje kunt de basis gewoon goed houden, droge voeten kunnen houden buiten, zo goed als onbeperkt hooi, schuilmogelijkheden en genoeg te drinken\vitamine in het brok, lekker veel buiten en paarden vrienden. Regelmatig hoefsmid, tandarts, zadelpasser en de rest kun je echt niet voorspellen. Al doende leert men, ervaring doe je snel genoeg op als iets fout gaat, daar leer je nou eenmaal van.

Heel herkenbaar! Ik heb vorige jaar mijn Engelse Volbloed gekocht. En ondanks dat hij het niet slecht heeft gehad, stond ‘ie er niet helemaal lekker bij door alle gebeurtenissen (flink transport van hot naar her, de zee over). Schraal (want jong en veel stress), met griepje/verkoudheid, mok, van voor tot achter helemaal vast van de spanning. Was hierdoor erg moe maar ook snel gespannen en ontploffingsgevaar. Dus ik herken je verhaal van voor tot achter…

Wij zijn bijna een jaar verder, en het gaat nu echt lekker. Ik heb, zeker in het begin, echt momenten gehad dat ik dacht; f*ck, wat ben ik aan het doen?
Maar dankzij de hulp van instructeurs en ook de nodige behandelingen (dierenarts, tandarts, fascia massage) pakken we alles zo geleidelijk aan en gaat het steeds beter. Alles wordt logischer, makkelijker, vanzelfsprekender. Zeker als je in het begin tegen dingen aanloopt is het erg stressvol.

Die van ons stond ook met een verpest maag-/darmflora door de ab en telkens van kuil naar hooi, van brok naar muesli. Dus soms dacht ik; hoe krijg ik hem van die buikpijn af? Want een narrig paard is al helemaal niet leuk.
Is allemaal goedgekomen. Ik heb nu een puberende glimworm staan die alles leuk vindt. Hij groeit goed, eet graag, is super sociaal en werkwillig. Echt geen seconde spijt van

[ img ]
[ img ]

Heel herkenbaar. Zeker de medische problemen kwamen bij mij heel hard binnen, nachten lang wakker gelegen. Elke keer met lood in mijn schoenen naar stal en dan eenmaal daar niet meer weg durven.

Maar daar staat tegenover dat ik op een gegeven moment een gezond paard had, waar ik spontaan op was gestapt en ik dacht wauwwww. Dit gebeurt gewoon echt

Heel herkenbaar. Had ik echt ook met men eerste paard (en hetgene er achter kwam, eigenlijk elk nieuw dier ). Gewoon toch een beetje vertrouwen hebben in jezelf en weten dat iedereen "fouten" maakt en je niets perfect kan doen.

Misschien kan je even met je dierenarts overleggen wat je hem kan bijgeven om ervoor te zorgen dat hij niet te snel bijkomt, maar dat je wel hem een goede boost kan geven. Wat vitamine korrel, of wat vitamine poeder kan misschien al wonderen doen. Je hebt hem ook nog niet zo lang, ook genoeg tijd geven om aan elkaar te wennen!

Wow wat herkenbaar. Ik heb mijn paard sinds januari en nog nooit zoveel gehuild geloof ik Heb een ocd operatie gedaan waarna het wondje is gaan ontsteken en veel ellende gehad. Inmiddels zijn we lekker aan het rijden (ging ook niet van een leijen dakje, maar heb goede instructie), gaan we naar buiten en heb ik er echt een toppaard aan. Maar die onzekerheid en twijfelen aan jezelf gaat niet meer weg ben ik bang. Wat mij helpt is focussen op wat goed gaat en de stijgende lijn zien. En natuurlijk de juiste hulp inschakelen. Probeer ook te genieten en niet te streng voor jezelf te zijn