Ik heb zelf een paard gehad met achter de pezen kapot. Ik vond het heel moeilijk om toen des tijds de keuze te maken en heb haar toen nog een zomer op de weide laten lopen. Achteraf gezien was dit voor mij, niet voor het paard. Als ik het nu weer zou meemaken dan zal ik eerder de keuze maken om een paard te laten gaan. Ik denk dat veel paarden zich sterk houden voor hun baasje maar dat wij dan sterk moeten zijn en op tijd de keuze moeten maken voordat het een lijdensweg gaat worden. Dieren begrijpen veel beter dan mensen wanneer het tijd is om te gaan en hebben hier vaak ook vrede mee. Als je heel erg twijfelt zou je iemand met je paard kunnen laten 'praten'.

Ik heb mijn paard laten slachte . Ze was 8 jaar dus nog heel jong. Ze had een zenuw verlamming in de schouder, heeft hiermee 1,5 jaar nog op de wei gestaan. Toen werd ze duidelijk depressief, kwamen er meer klachten en hoefbevangenheid. Toen heb ik besloten dat het genoeg was, ook omdat ik gewaarschuwd werd dat ze een keer door dat been ging zakken en niet meer zou kunnen opstaan die paniek en dat gevecht wilde ik voor zijn. Slacht is een bewuste keuze geweest omdat ze verder super gezond was, jong. Ik vond het sund dat al dat goede vlees verloren zou gaan, de huid etc. Ja dit was een keuze met mijn hoofd, het slacht gedeelte. Met mn hart dr keuze gemaakt dat het genoeg was.

Dank voor de reacties iedereen. Ik volg het idee om eigenlijk liever "te vroeg" dan te laat te laten gaan.

Nou weet ik niet wat het is, maar iedere keer als ik denk: "nu is het welletjes, nu heeft de pijn de overhand op ongemak genomen", dan komt ze er precies toch door. Ik ben voorstander van mijn paarden buiten te laten, ook tijdens de winter (met voldoende schuilmogelijkheden & ruwvoer natuurlijk) al heb ik wel stallen ter beschikking mocht het nodig zijn.

Ik heb haar nu de laatste dagen op stal gelaten (met een paar uurtjes per dag in de piste om de benen te strekken) en het deed haar zichtbaar deugd. De rust, de warmte, uit de wind staan,.... Ze knapte er helemaal van op en trok zelfs enkele sprintjes (met bijhorende bokjes) wanneer ze los was.
Bij het uithalen dacht ik al: "oh boy, wat ga ik nu uithalen, ze zal zichzelf overdaan hebben" - maar is niet het geval.

Voor nu kan ze weer door. Ze gedraagt zich pakken vrolijker dan een week terug.

Al heb ik deze ervaring wel als een learning mee genomen. 'k Heb samen met m'n dierenarts overlegd wanneer we de grens willen trekken. Want zelfs al is ze vrolijk: als m'n paard niet meer zonder pijn kan stappen & de supplementen die we nu toedienen niet meer helpen, dan houdt het daar op. Hoeveel hartzeer het mij ook zal doen.

Wanneer was het voor jou genoeg?

Deze vraag heb ik afgelopen voorjaar ook gesteld. Het lastige is dat je weinig parameters eraan kunt hangen, behalve pijnvrij maar dat is meestal voor een ouder dier ook relatief.

Mijn merrie was 24 jaar en had diverse kwalen waaronder vermoedelijk artrose. Ze kon ook steeds slechter overeind komen na het liggen. Ik wilde absoluut voorkomen dat ik haar op een ochtend in de stal in onmacht zou vinden want op het vlas had ze toch wat minder grip. In de wei viel dat gelukkig mee maar de ondergrond (klei) hier maakt het onmogelijk om ze het hele jaar door in het land te laten lopen.

Afgelopen voorjaar (mei) zag ik dat steeds meer moeite kreeg overeind te komen dus toen heb ik voor mezelf besloten om het nog aan te kijken tot het einde van de zomer. Nog zo'n winter op stal wilde ik haar niet meer aandoen. Haar Friese maatje was ook afgekeurd, dus ze mochten al enige jaren samen van hun welverdiende pensioen genieten.

Eind augustus zijn ze samen ingeslapen. Het is de allermoeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten maken, en nog steeds doet het pijn. Ik heb mijn merrie meer dan 20 jaar gehad, letterlijk mijn halve leven. Ze was er altijd, en nu is ze er niet meer.

Heb ik spijt van de beslissing? Natuurlijk wil je je liefste dier niet missen maar ik sta nog steeds achter mijn besluit. Als je een paard met pensioen laat gaan, weet je dat zo'n moment eraan zit te komen.

Was het te vroeg? Geen idee. Misschien was ze de winter nog heel goed doorgekomen maar misschien ook niet. Haar ongemak werd steeds een klein beetje groter, ze leverde steeds een beetje meer in. Ik mis haar vreselijk maar er is rust. Rust omdat ik weet dat ze geen pijn meer heeft, rust omdat ik niet meer naar de stal hoef te lopen met de gedachte of het afgelopen nacht goed is gegaan.

Het is goed om te overleggen met je dierenarts maar jij kent je dier uiteindelijk het beste. Onze dierenarts stond op de dag van inslapen met een groot vraagteken op z'n gezicht. Hij zag twee weldoorvoede, glanzende maar oudere paarden. Maar het verhaaltje was toch heel anders.