Ik denk ook dat het een goede keuze is. Uiteindelijk is een paard best wijs met het eigen lijf, zolang er geen externe stressor of pijnstiller bij komt kijken ben ik er zelf van overtuigd dat ze zelf beter weten wat hun lichaam nodig heeft dan wij .

Mag ik de mensen hier, aangezien jullie houding tov paarden en jullie bredere ervaring me goed aanstaat, vragen om eens een kijkje te nemen in mijn topic over mijn merrie? Ik loop vast op een gedrags issue.

Natuurlijk, heb je een link?

je kunt haar berichten even erbij pakken, door op haar naam te tikken.

Quinn ik kan je niet helpen, heb er geen ervaring mee. Sorry!

[OPG] Merrie reageert heftig op 'vreemden'


Dat geeft niet hoor, bedankt voor het lezen.

Gevonden idd

Als het nog of weer open is zou ik lekker met mesitran van Klinion gaan smeren. Als het dicht is zou ik er olie/vet opsmeren om het soepel te maken.

Goede tip, dank!

Strak plan Avalanche om Madammeke gewoon naar buiten te doen. Ook veel beter voor de doorbloeding van het weefsel lijkt me. Mesitran voor wat meer open wonden werkt ook heel fijn. Ik gebruik zelf vaak uierzalf voor schaafwonden, gewoon een hele dikke laag.

Ben wel benieuwd hoe open het nu weer is. Ik zou haar ook lekker laten lopen, denk dat ze dan ook minder explosief zal zijn dan als ze straks weer na d'r boxrust los zou mogen. Inderdaad smeren met mesitran om het soepel te houden, werkte hier ook erg goed na een flinke wond.

Een gezonde geest is ook belangrijk voor een goed herstel!

Dat dus idd. Dat zie je bij mensen ook. Mensen die zich goed voelen, herstellen veel beter dan mensen die dat niet doen. Ik ben groot voorstander van een holistische benadering.

Ik heb zelfs ooit mijn paard met een peesblessure gewoon met de kudde buiten laten gaan. Was de dierenarts het niet helemaal mee eens. Maar ik ken mijn dieren goed. Boxrust zou zoveel kwaad gedaan hebben bij dat paard terwijl ze in de kudde gewoon rustig was.
Uiteindelijk is die pees super genezen en sneller dan verwacht.

Ja hier ook al was mijn DA het er helemaal mee eens gelukkig. Rondjes draaien in een stal of buiten scharrelen. Ik weet wel wat meer schade oplevert en dan hebben we het mentale aspect nog niet eens meegenomen.

Precies dit

En in dit geval deed box rust fysiek ook schade, als in dat de wond wel mooi heelde, maar te strak en dus haar in wezen immobiliseert. Littekenweefsel rekt namelijk niet. Plus dat ze, zodra ze mocht stappen (van mij, mocht niet van de DA) ook terug beter begon te lopen. Zij heeft van nature uitstekende gangen, en zij stapt zeer ruim.
Draven doet ze nog wat kort, maar ik vermoed dat dat komt omdat zij voorzichtig is met haar been, en ik denk dat ik haar daarin kan vertrouwen. Maar ik zag haar echt al opleven van 10 minuten stappen.

En nu heb ik terug mijn vrolijke, vriendelijke Madammeke, en ik zie dat de stress gewoon van haar afvalt. Zij vindt de SP overigens heel lekker ik mix het met de FiberForce en nog wat olie om haar aan te laten komen.

Ik voel me nog steeds wat schuldig. Ze heeft echt erg veel stress gehad van de box rust. Ik heb haar weer heel voorzichtig wat gewerkt, aan de hand uiteraard en op laag tempo. Zij vindt werken zó leuk, dat ik het haar ook niet wil afnemen, en ik merk dat zij echt trots is op zichzelf.

Ik heb haar nu nog weer even aan de hand gestapt. Ook dat is 'werk' want ze moet tussendoor wat opdrachtjes doen, en dus is het leuk. En zij mocht nog even in de baan wat werken.

Ik zal haar lichaam maar vertrouwen denk ik zo, en Onze Lieve Heer vertrouwen dat haar lijf zich herstelt. Zij zal zelf wel weten wat zij wel en niet kan.

Ik werd door een vriendin op dit topic gewezen en heb net alle 42 pagina’s doorgelezen.
Wat een herkenbaar verhaal en voor mij verfrissend en inspirerend om te lezen. Dit geeft de burger moed in mijn zoektocht met mijn jonge appaloosa merrie. Ik heb haar volledig groen gekocht toen ze 2,5 was. Toen ze ruim 3 was naar huis gehaald (tot die tijd opfok). Maar wat een pittige zoektocht hebben we samen.
Ze is ontzettend sensibel, onzeker en introvert. Maar wil het ook zo graag goed doen. Alleen heb ik een hoop te leren en kan ik me weinig fouten permitteren.
1,5 maand geleden stond ik op het punt om haar te verkopen omdat ze alleen maar totaal overprikkeld was en dan ook onbenaderbaar werd in het werk. En ik twijfelde zo of ik wel de juiste persoon was om haar op de goede manier te begeleiden. Toch gekozen om het aan te gaan en met goede begeleiding te leren hoe ik met haar om moet gaan. We zijn ‘s ochtends om 7.00u gaan trainen om in een prikkelvrije omgeving de basis te verstevigen, mijn toolkit groter te maken en het wederzijds vertrouwen wat te laten groeien.
En wat ben ik trots op haar nu Zo mooi om te zien hoe ze vooruit gaat. Zo trots als zonder compleet in paniek te raken in de ton naast de stapmolen die aan staat kan stappen, zo trots als ze wel schrikt maar niet steigerend op me af komt, zo trots als ze ervoor kiest om te vertrouwen op dat ik zeg dat ze het kan als ze het eigenlijk eng vindt. En zo fijn voor haar dat ik nu herken dat ze haar mond wat verstrakt en dan weet dat ik iets moet doen om haar te helpen de spanning af te laten vloeien, zodat ze niet op het punt hoeft te komen dat ze ontploft.
En ja we hebben nog een lange weg te gaan samen. Ik moet haar nog beter leren begeleiden en zelf minder spanning opbouwen. Zij moet leren dat ze dingen ook zelf op kan lossen en niet afhankelijk is van mij. Maar hé we doen ons best en gaan vooruit en beginnen het allebei zelfs leuk te vinden

En dan is het gewoon fijn om dit allemaal te lezen en weer even bevestigd te krijgen dat we de goede dingen aan het doen zijn (of dat iig proberen te doen ). En dat het prima is om geen plan te hebben maar gewoon per dag te kijken naar wat zij aanbiedt en aan kan.

Dit zijn zulke lastige keuzes en afwegingen! Klinkt alsof de weg die je nu kiest de juiste keuze is.

En schuldig voelen, is niet nodig. Je maakt per keer de afweging die het beste lijkt. Observeert en past je plan aan op wat je ziet gebeuren. Meer kan je niet van jezelf verwachten toch?

Mooi verhaal en ook weer herkenbaar...dat overprikkeld raken en dat strakke mondje. En precies zoals je het zegt...ze moeten erachter komen dat ze zelf ook dingen kunnen oplossen. Maar dat is aan ons om het ze te leren ipv afdwingen en grenzen over te gaan om een doel te bereiken

Het is vooral het zelf op leren lossen waar ze stoerder van worden ook.

Richtje: mooie post ook Het is sowieso weer lastig met elk paard. Je kunt elk paard leren om spanning af te vloeien, en paradoxaal genoeg: hoe meer bloed, hoe beter ze erin zijn. Bij een koudbloed duurt het veel langer om die spanning op te bouwen, en ze zullen het minder laten zien, maar als ze ontploffen is er geen houden meer aan.
Deze dames bouwen veel sneller spanning op maar kunnen ook goed leren om het los te laten.

Dat gezegd hebbende: Madammeke is chagrijnig. Ze wil werken en dat mag niet. Speur spellen zijn stom. Nu overleggen met de DA over een nieuw verband misschien en toch buiten maar op het harde. Wat een ellende dit. Ik word er zelf ook onzeker van merk ik. Ze struikelt wel minder, lijkt duidelijk gerelateerd aan pijn en stress. Maar ik merk dat ik het zelf heel lastig vindt dat ik niet de normale dingen kan doen. Ik schijt bagger dat ze struikelt en valt, en ik merk aan mezelf dat ik haar er niet in durf te vertrouwen, ondanks dat zij bewezen heeft dat ze verstandig en voorzichtig is.

Wie geeft mij een schop onder de kont? Help.

Ik geef schop aan Ava!!

Thanks. Geef me maar ff op de kop. Ik heb het nodig en het lukt me zelf niet.

Als je dan niet in jezelf durft te geloven, geloof dan in je paard!

Zulke gebeurtenissen maken je bewust van hoeveel je al om haar geeft....
Vertrouwen weer opbouwen zou ik zeggen...net zoals je haar vertrouwen opbouwt. Geduld hebben het komt echt wel weer! En soms is voorzichtigheid ook een gevoel dat je moet volgen, als je gedrevenheid misschien te snel wil.

Hierbij een virtuele skup onder je bips. Ze heeft 4 pootjes en leert vanzelf wat ze wel en niet kan als er eentje minder mobiel is. Maar geef haar wel de kans dat uit te zoeken / uit te vinden.

Mooie post Richtje en ook herkenbaar. Ze leren ons om verder te kijken en echt het paard als individu te behandelen