Ik weet niet goed welke titel ik moet kiezen want het is een heel verhaal. Ik hoop dat ik het zo goed mogelijk kan uitleggen, zonder te veroordelen. (Echter zal je wel mijn emotie merken, maar dat is mijn interpretatie en mijn emotie. Met andere woorden lees met de nodige nuance)

Gisteren met 4 paarden op buitenrit gegaan naar het bos. Het was de eerste maal dat we naar dit bos gingen. het bos heeft heel wat scherpe hellingen en dalingen.
Ik rij met mijn paard thuis veel dressuur en mijn paard is goed op de hulpen, kan goed schakelen en dit heeft hij ook nodig. Mijn paard is een stresskip en kan nogal lollig uit de hoek komen als de nervositeit hem overstijgt. Dit paard heeft mij doen openbloeien, het klikt enorm en samen zijn we een leuk team. Ik zit ook relaxed op hem tijdens wandelingen. (Teugels los en gezellig stappen)

Van de andere 3 paarden is de ene mijn paard zijn vriendin (hier rijdt mijn vriend mee) van thuis en de andere 2 zijn van vrienden van ons maar kennen ze ook.

Vorige wandeling die we maakten dateert van 2 maanden geleden. Toen zijn we met zijn allen naar zee gegaan en dit was een toffe wandeling. Toen al merkte ik op dat ik met mijn paard het beste achteraan rijd. De andere paarden hun gang is een stuk sneller (ik zit nochtans op de grootste) en de 2 paarden van de vrienden zijn nogal 'tanks' en bikkelen overal door en voorbij. (Aan zee konden hun paarden niet controleren in tempo en vliegen je gewoon zonder pardon in crossgalop voorbij. Achter elkaar draven in een baantje lukt ook niet want ze rijden je gewoon voorbij of de hele tijd in het gat van je paard zonder enige afstand. Ze kunnen deze niet voldoende inhouden. Mijn paard wordt hier niet blij van.)
De ruiters van deze paarden zijn recreatieruiters (ben ik ook enkel heb ik al 15 jaar wekelijks dressuurles en je merkt toch wel verschil.)

Ook nu tijdens deze wandeling besloten om de 2 paarden van de vrienden op kop te zetten samen met mijn vriend en ik er rustig achter. Jammer genoeg is dit geen 'rustige' wandeling geworden.
Bij iedere mogelijkheid gingen we galopperen. Top! Leuk! Laten we gaan. Echter was het iedere keer vol de gas open. Ok tof moet kunnen maar naar mijn gevoel niet altijd. Je moet ook eens kunnen rustig galopperen of eens rustig kunnen draven. De paarden worden hier alleen maar gek van. Zeker de mijne.

Het eerste deel van de wandeling kon mijn paard dit nog verteren. De hellingen waren top het dalen ook maar hier merkte je bij hem aarzeling. Mijn paard is al trager van nature en op een helling zeker. (Het is een heel voorzichtig paard dat snel onzeker wordt) ik laat hem dan ook zijn weg zoeken en moedig hem aan wat heel goed werkte. (De hellingen waren 30 a 20 meter steil naar beneden.) Wat mijn paard stilaan begon te storen was dat hij trager was dan de rest. De andere hielden ook met moeite in. (Nu mijn frustratie, je ziet dat de andere ruiters (behalve mijn vriend) hun paarden niet in de hand hebben. De paarden doen gewoon hun zin. Zij hebben geen mogelijkheid tot schakelen. Het is stoppen of gaan. Arbeidsdraf, arbeidsgalop is onbestaande)

Tijdens de tweede helft van de rit kwam dit er uit. Op de helling begon hij te bokken en is hij in (kleine) sprongen naar beneden gegaan. Mijn vriend riep nog, geef hem ruimte je houdt hem vast! Tot ik hem voorbij kwam en hij zag dat ik mijn paard alle ruimte gaf die hij nodig had. Ik bleef ook goed zitten dus geen drama. (Vond ik het fijn nee! Een paard dat bokt op een helling van 20 meter is niet leuk)

Nadien ook bij gewoon aandraven op de helling een bok + een sprong eenmaal in galop was het dan ook weer over. (Ik vertrouw hem echt wel en durf ook doorrijden)

Om dan tenslotte bij elke afdaling een springend paard te krijgen die helemaal over de rooie ging. Ik kon hem wel rijden en heb alles gedaan. Ik ben zelf rustig gebleven.

Ik heb nu met hem al meerdere wandelingen gemaakt en altijd ging het super goed. Mijn gevoel zegt mij dat mijn paard het zou beu was dat de andere altijd volle gas vooruit gingen. Mijn paard kan echt genieten van lange teugel stappen. Dit hebben we tussen al zijn gekke toeren ook gedaan. Hij ontspant dan echt. De hele tijd ju en vooruit is echt niets voor hem. Hij raakt hierdoor veel te geprikkeld en gestrest. Je moet eens volle galop kunnen gaan maar je moet naar mijn gevoel ook controle hebben op wandeling.
Toen ik vroeg om eens te draven was ook dat in volle snelheid. Bij alles wat we deden waren we met 'ongeleide projectielen' onderweg. En dat vind ik niet ok. Ik voel mij daar slecht bij. Ik krijg dan telkens te horen maar hij is toch braaf we zien niets. Ah neen, ik zit dan ook achter jullie. Als je plots in volle snelheid aanzet zie je inderdaad niet wat er achter je gebeurt. En ik ken mijn paard heel goed en ik kan hem goed rijden dus neen, je ziet het niet. Mijn paard gaat door een vuur voor mij en ik voor hem. Hij is dressuurmatig ook fijn gereden al dat brute gedoe werkt averechts.

Was dit ontspannend, de eerste helft wel de tweede niet. Voelde ik mij begrepen? Neen helemaal niet. Ik rijd niet met een tank zoals de rest. Mijn paard heeft wat meer een handleiding maar is wel een topper en mijn beste vriend.

Mijn paard krijgt al nervcontrol om hem te ondersteunen. Op zich is hij echt een geweldig lief en braaf paard. Het was ook heel lang geleden dat hij nog zo nerveus geweest is.
Ik heb van mijn vriend nog eens een helling naar beneden moeten nemen. Ik op kop met enkel zijn vriendin en ik had weer mijn lieve maatje bij mij. Heel braaf en betrouwbaar. De 2 andere paarden (Ongeleide projectielen) zag hij niet.

Mijn 3 vragen:
1) Nog tips voor hellingen naar beneden te rijden. Ik laat nu mijn paard zijn weg kiezen en geef hem vertrouwen maar misschien zijn er nog zaken die ik kan doen. (Ik zit ook voldoende achteruit).
2) Ik vind het zeer lastig maar met deze 2 wil ik gewoon niet meer gaan wandelen. Zij vonden de wandeling geweldig. Ze zien ook niet in dat wat ze doen eigenlijk gevaarlijk is. Ze weten van niet beter. Moet ik hier iets van zeggen of niet? Ik heb nu gezwegen. Echter heb ik het wel lastig met hun manier van rijden. Dit matcht niet bij hoe ik rij. Mijn vriend maakt hier minder problemen van maar zijn tankje waar hij mee rijdt maakt hier ook geen problemen van.
3) Hoe zouden jullie reageren als extreme nervositeit je paard overspoelt? Ik blijf hier nu heel kalm onder. Ik begeleid hem, beloon hem en blijf positief. Mijn vriend (Die eventingruiter is) en helemaal niet bang is zegt geef hem is onder zijn voeten want hij speelt met de uwe! Echter weet ik ondertussen al dat dit bij mijn paard niet werkt. Integendeel dan wordt het echt gevaarlijk. Als hij helemaal tilt slaat heb je niets meer te zeggen. Naar mijn aanvoelen is het belangrijkste om contact met hem te blijven maken en door te rijden. (Zo is hij van angstig paard naar een paard dat in galop door plassen en over boomstammen gaat gegaan. En dit doet hij nu met heel veel plezier.)

Amaai wat een boterham. Knap als je het gelezen hebt. Ik denk vooral dat ik het van mij ook wou afschrijven. Vooral omdat ik mij onbegrepen voelde. En dat ik daardoor met het gevoel van slechte ruiter, sukkel, wie denk je wel dat je bent-gevoel zit...

Pfoe en nu op versturen drukken

Ik denk dat je je paard goed hebt begeleid.
Ikzelf zou halverwege de rit echter hebben gezegd: "en hier scheiden onze wegen zich"
Jij samen met je vriend 1 kant op, en de andere twee ruiters gaan maar lekker hun eigen gang de andere kant op.

Ik zou er ook zéker wat van gezegd hebben, je ziet toch dat een ander moeite heeft met ten eerste het tempo en ten tweede de rust bewaren. 'Vrienden' die dat niet zien en er geen rekening mee houden ben je liever kwijt dan rijk.

Jeetje TS dat klinkt niet als een fijne rit. Ik zou gewoon niet meer met deze mensen op buitenrit gaan. Dat gejaag ligt jou en je paard niet (en is inderdaad gewoon gevaarlijk) dus gewoon niet meer mee gaan.

En jij kent je paard het beste. Volgens mij heb je het keurig opgelost dus niet gaan twijfelen aan jezelf. Ik heb een heel braaf en rustig paard maar die zou je hiermee ook gek krijgen hoor.

Ik had die rit niet eens uitgereden, ik zou afgesplitst zijn met of zonder mijn vriend.
Niet elk gezelschap past je qua rijtempo en gedachten over hoe een fijne rit eruit ziet. Dit is duidelijk niet jouw gezelschap.

Ik had de rit op deze manier niet afgemaakt.

Als je met zijn vieren gaat rijden, zorg je ervoor dat het voor alle vier te doen is. Als er een zich duidelijk niet op zijn/haar gemak voelt met hoe het gaat maak je aanpassingen. Als dat niet gaat omdat je eigen paard een ongeleid projectiel is en je dat zelf prima vindt, dan moet je niet meer samen gaan rijden.

Ik vraag me dus af of het voor de anderen (buiten je vriend, die zag het wel maar vindt dat je je niet moet aanstellen of zoiets?) het wel door gehad hebben dat jij niet OK was met de gang van zaken?

Niet meer met deze vrienden gaan rijden en als je nog met je vriend en zijn paard samen gaat rijden dan van te voren goed overleggen over hoe jij en je paard dat willen en kunnen.

Je hebt het nog goed volgehouden.
Van zo'n ritje zou mijn paard ook niet blij worden, dat kan gewoon niet met elk paard.
Volgende keer gewoon rustige meerijders opzoeken

Simpel, jullie rijstijlen en verwachtingen passen niet bij elkaar. Los van wat ik ervan vind, zit je bericht best wel vol met negatieve uitingen. Dat vind ik niet netjes. Gewoon niet meer samen gaan rijden, en als je voelt dat je eigen paard buiten rijden niet prettig vindt, iet meer naar buiten gaan. Maar het kan best zijn als je een rit maakt waarbij jij je comfortabel voelt, je paard dit ook is. Leven en laten leven...

@Maflinger_S: Mijn vriend had het wel door en had als oplossing bij het afdalen dat hij mij ging blokkeren. Hij was zelf ook lastig op de anderen maar heeft er minder problemen mee omdat zijn paard gewoon ook een bikkel is en niet snel uit haar lood is. Hij is ook wel van mening stoppen met zeuren en doorrijden. 'Hier wordt geen comedie gespeeld.'

De andere 2 snappen het niet. Dat is moeder met zoon (14 jaar) die echt niet doorhebben hoe ze rijden. Ze vinden het fantastisch. Ik denk alleen maar hoe gevaarlijk kan het zijn? Ik hou er ook van om eens te 'spelen' met de paarden. Je moet kunnen gas geven en eens springen op wandeling. Dat gaat top.

Wegrijden kon niet echt aangezien de anderen de weg kenden en wij niet. Ik zou hopeloos verdwalen.

Ik heb echt geen zin meer om met hen te gaan rijden. We gaan met nog mensen gaan wandelen en daar nooit geen problemen mee gehad.

Caily dat klopt dat onze rijstijlen niet overeen komen. Ik hou wel heel erg van buitenritten maken, mijn paard ook maar niet als alles de hele tijd ongecontroleerd is.

Ik heb ook geschreven in mijn OP dat het vanuit emotie geschreven is, dus ook nuanceren. Hoe ik dit zonder emotie moet schrijven dat weet ik niet. Het is het van mij afschrijven van de emotie wat ook helpt om het te plaatsen in mijn eigen hoofd. Je mag dat niet netjes vinden, dat is ok. Ik begrijp ook dat als je het leest het misschien nog harder over komt, echter zit mijn emotie momenteel ook hoog.

Je mening over de andere ruiters is volgens mij voldoende om te doen besluiten niet meer met hen te gaan rijden. De frustratie over hen spat er vanaf.
Klaar dan toch? Ik rij ook niet met iedereen, ik ben niet zo dapper en wil een rustig ritje. Kan dat niet, dan houdt het op.

Na het lezen van jouw bericht kan ik maar 2 dingen zeggen!

1, je hebt super gehandeld in de situatie en jullie zijn er samen goed uit gekomen,
2, kies voor jou en jouw paard en ga niet meer met die 2 andere buiten rijden. Jullie meningen van wat een fijne buitenrit is, staan lijnrecht tegenover elkaar. Jij en jouw paard houden van relaxt en ontspannen met een drafje en een gallopje op zijn tijd. De andere 2 zien een fijne buitenrit als een rit waarbij het gas zover mogelijk open gaat en zo hard mogelijk (overdreven gezecht misschien maar daar komt het op neer), dat is voor hun ontspanning. Dat is gewoon te verschillend

Het tempo is altijd zo hoog als dat de laagste veilig aankan.
En dat is dus niet gaan jakkeren en voorbij crossen als 1 van de paarden daar moeite mee heeft.

Dit weet je nu, lekker samen met je vriend gaan, niet meer met die andere 2.

Ik sluit me helemaal aan bij Ibbel

Niet meer met deze twee ruiters op pad gaan of alleen met hele duidelijke afspraken. En als het uit de hand loopt gewoon apart verder.

Apart verder doen wij ook als het zo uit komt. Even goede vrienden daarna

Hier ga ik in mee.

Voor mij klinkt het echt dat die anderen hun paard niet onder controle hebben. Er moet er dan maar 1 schrikken en op de vlucht slaan, die andere ruiter krijgt haar paard ook niet stilgezet met alle gevolgen van dien (zeker als ze richting een autoweg zouden lopen als ongeleide projectielen).

Nee met deze mensen zou ik niet meer meerijden. Of op voorhand heel goede afspraken maken.

Ik volg jullie ook maar ik ben ook nogal zelfbewust en dan begin ik mij af te vragen. Ligt het niet aan mij? Wil ik niet teveel controle? Maar dan denk neen. Ik ga volop mee in galop en met plezier. Ik ga door plassen en over takken heen en het is heel leuk maar.... ik vind wel dat je de controle over je paard ten allen tijden moet kunnen krijgen/ vragen en dat was nu niet het geval bij de mederuiters waardoor het voor mijn paard steeds moeilijker werd.

Mijn paard is ook zo gereden. Heel zacht in de hand met fijne hulpen. Helemaal niet hup ju en vlieg maar ongecontroleerd. Dit werkt ook zo niet in zijn hoofd. Hij raakt hierdoor alleen maar meer gestrest. Mijn mijn vroeger pony kon ik dat gerust wel doen. Maar met hem neen, dat lukt of hij verliest zichzelf helemaal.

Ik wil ook niet meer met hen gaan wandelen. Het is ook niet bespreekbaar. Als ik vraag voor een rustige arbeidsdraf weten ze niet wat ik vraag ( en dat is niet om lelijk te doen of zo maar het is gewoon een andere manier van rijden. ) De communicatie er over loopt dus ook spaak.

Je hoeft je niet te verantwoorden. Je vond het niet fijn. Punt. Niet meer doen. Niet met hen in ieder geval. Wel met mensen met wie je op 1 lijn zit, zoals je vriend.

(Ik realiseer me dat ik zijn reactie tijdens de rit misschien niet helemaal goed heb ingeschat en dus niet goed heb verwoord, excuus daarvoor.)

Dit is dus de reden waarom ik heel vaak alleen buiten reed en helemaal niet in groepen.

Ik snap je ook helemaal! Ik hou van buitenrijden, vindt alle gangen prima, als maar iedereen de controle houdt. En als iedereen de controle heeft, vind ik een voorwaartsere galop ook prima, als ho dan ook maar echt ho is en niet dat er mensen zijn die pas 500 meter verder tot stilstand zijn gekomen Ik geef je groot gelijk dat je met hun niet meer naar buiten wilt.

Ik denk dat er geen match is tussen jouw manier van buiten rijden en die van die andere twee. Dat kan en mag gewoon en is niemands fout. Je klikt vast en zeker beter met andere ruiters en paarden die er hetzelfde over denken als jij. Als de ritten zo blijven gaan, zou ik niet meer met ze meerijden, maar lekker zelf of met anderen op pad gaan. Daar doe je wel het beste aan.

Mocht het toch toevallig nog eens voordoen, dan vind ik de reactie van Ibbel een hele goeie.
Heb je ditmaal verkeerd gehandeld? zeker niet.

1) ik denk dat je dit al goed doet. Het is ook een kwestie van oefenen en of je paard ermee bekend is. Verder altijd recht vooruit naar beneden. Als je gaat schuiven is dit het veiligst.

2) gewoon niet meer mee gaan wandelen. Of je er iets van wil zeggen: wat wil je ermee bereiken? Afhankelijk daarvan ja of nee.

3) blijkbaar kun jij prima overweg met je paard dus waarom zou je dit veranderen of hier zo mee bezig zijn?

Wat ik me echt afvraag: waarom ergert dit je zo? Welke snaar raakt het? Want heel eerlijk deze hele lap tekst is samen te vatten als: gisteren met twee ruiters gaan wandelen die een hele andere stijl hebben dan wij. Dit werkte voor mijn paard en mij niet dus ik ga niet meer met ze wandelen.

Vanwaar al die emotie en nood om alles zo enorm uit te leggen?

Dank je wel poes om het even zo samen te vatten. Ik denk dat je vraag heel terecht is.

Ik vermoed dat de snaar die ze raken is dat je rekening houdt met iedereen. Ik zelf ben iemand die zeer veel rekening houdt met iedereen rondom mij. Het is belangrijk dat iedereen de rit leuk vindt. En dat gevoel had ik niet. Het was naar mijn gevoel een egoïstische rit vanuit eigen belang.

Daarnaast vind ik het belangrijk om gecontroleerd met je paard te rijden. Het mag leuk zijn en snel gaan maar wel met verstand en dus niet als los geslagen projectielen door het bos scheuren. Je ziet ook dat de beide ruiters weinig aan hun paard te zeggen hebben. En dat matcht niet met wie ik ben. Ik wil correct met mijn paard rijden vanuit gevoel en respect voor mijn paard en met veiligheid in mijn achterhoofd.

Zoals sommige bokkers reeds zeiden is hun manier van rijden niet mijn manier van rijden.

Waarom is het zo emotioneel voor mij? Omdat het mij raakt. Ik ben heel zelfbewust en eerder negatief over mezelf waardoor ik in mijn hoofd mezelf afbreek en ik mezelf als de sukkel zie terwijl dit niet hoeft.
Door Corona heb ik weinig contacten en het helpt mij om dit neer te schrijven. Het helpt om het los te laten.

Los van of je wel of niet nog met hen gaat rijden; kun je het bespreekbaar maken met ze? Wat het met jou doet en met je paard en wat je verwachtingen en irritaties zijn? Wellicht hebben zij geen idee dat ze wat verkeerd doen in jouw ogen en valt er eea op te lossen met een gesprek. Mocht blijken dat jullie er niet uitkomen kun je altijd besluiten niet meer met ze samen te rijden.

En je rijd nog samen omdat...???

De ene ruiter springt als een duivel over mega hindernissen met z'n paard, nummer 2 traint op en top zo hoog mogelijk dressuur, nummer 3 wil vooral natural horsemanship contact met zijn paard, nummer 4 sjokt op z'n dooie gemakje uren door het bos en nummer 5 heeft een paard in het land staan en vind het prachtig om er naar te kijken en te verzorgen. Dat is het lastige binnen onze "sport". Als hardloper of wielrenner train je om de snelste te worden. Punt, dat is de sport. Als paardenmens zijn er zo veel dingen meer die tellen. Jouw nummertje is een totaal ander nummertje dan die van je vrienden. Niet erg, gezellig mee kletsen op stal, samen in de bak rijden, maar niet meer samen naar buiten. Daar hoef jij je niet slecht om te voelen. Jij bent je eigen nummertje en daar mag je trots op zijn.

Gezien dit heel veel met je doet zou ik het zeker bespreken. Al is het alleen al om ASN te geven waarom je liever niet meer met hun samen wilt rijden.

Als ik lees hoe de rit gegaan is begrijp ik je heel goed. Feitelijk zijn je rijmastje gewoon asociaal!
Het paard of ruiter die "de zwakste schakel is" zou leidend moeten zijn voor het verloop van de rit.
Daar is nu zeker geen rekening mee gehouden!