Gaaf zeg!

Door een ongeluk kan ik niet meer paardrijden. In het begin vond ik dat vreselijk. Maar jaren verder en ik ben veel gelukkiger met hoe het nu is. Af en toe grondwerk, wandelen te step en paard gaat blij mee, +r training doe en gewoon lekker tussen de kudde zijn. 1x per jaar rijd ik twee rondjes zonder zadel en eerlijk, daar word ik op dat moment heel gelukkig van. Maar dat komt mede omdat hij zo’n lieverd is die keurig blijft staan en mij laat klungelen en met zn oortjes erop zn rondjes voor mij stapt, de band die we nu hebben, zo bijzonder!

Na dit paard komt er weer een paard, heb me wel eens afgevraagd of het raar is om een paard te hebben zonder erop te rijden. Leuk om dit topic dan door te lezen.

Na mijn dame komt er geen paard meer. Stel dat ze 25 jaar wordt (liefst ouder hoor, maar ik pak even een gemiddelde leeftijd) dat is over 10 jaar, dan ga ik niet halverwege de 60 nog aan een nieuw paard beginnen. We hebben geen kinderen, stel dat we wegvallen, dan blijft er een paard alleen over.

Mijn senior van 30 jaar rijd ik al zo’n 10 jaar niet meer en dat is niet door de leeftijd/blessure.
Het is een KWPN tuigpaard, dus wordt niet enthousiast van rijden in de bak. En in de loop van de jaren wilde hij steeds minder graag het erf af op buitenrit. Hij wilde niet meer graag weg bij z’n vriendin (stonden vanaf geboorte samen).
Ik kon hem altijd wel overtuigen, maar lol had hij er niet in. En zelf ben ik ook niet zo’n buitenrijder.
Dus waarom zou ik iets doen waar hij én ik niet enthousiast van werden?

Nu loopt hij lekker buiten en komt eigenlijk alleen nog uit de wei/paddock voor de hoefsmid.

Dit zijn ook mijn laatste paarden. De jongste zijn nu 8 jaar, dus ik hoop nog lang van ze te mogen genieten. Dan ben ik 60+ en ga ik eens wat anders doen. Ik heb dan mijn hele leven paarden aan huis gehad. Als ik er fysiek toe in staat ben wil ik wel eens wat van de wereld zien.

Grappig, volgens mij heb ik van jou een gastcollege gehad afgelopen september

Bewust niet, maar ik heb steeds minder zin om te rijden. Ik vind het heerlijk om op allerlei manieren met mijn paard op de grond bezig te zijn, en dat doe ik dan ook elke dag. Mijn paard (draverhengst) is wel zo makkelijk dat je er na maanden of zelfs jaren zo maar weer op kan stappen en mee weg kan rijden, dus het hoeft ook niet zo nodig. Ik heb vroeger veel gereden en fanatiek ook, dressuurwedstrijden gereden, veel koersdravers onder het zadel getraind, maar ineens is dat "moeten rijden" weg. Misschien komt het ooit weer terug, ik weet het niet, ik zie wel

wat leuk om te lezen. Ik hoorde regelmatig om me heen.. rij je maar 1-2 per week?? en je hebt nog wel een eigen paard??.. dan zei ik altijd , ja maar mijn dochter rijd ook 2 -3 x per week dus hij krijgt genoeg beweging hoor maar inmiddels zeg ik " ja klopt maar hij wordt er niet slechter van, we genieten juist ook ernaast van hem"
Mijn pony is ook een type van bij lang stil staan dat je zo kan opstappen en op pad kan.. Mijn dochter was vanmorgen ook al na 20 minuten klaar in de bak. Zonder zadel en zonder hoofdstel lekker even gestapt, paar rondjes draf en rondje galop en daarna lekker samen op de wei nog van elkaar genieten, Vroeger had ik dan een onvoltooid gevoel. hij heeft maar 20 minuten wat gedaan waarvan mss 10 minuten een draf en galop. geen echte training.. nu denk ik... wat stoer dat ze zo zonder zadel en hoofdstel op hem durft te zitten en dat hij haar accepteert en met haar wilt samen werken. Wat gaaf hoe die twee met elkaar zijn. ik kan daar zo van genieten.
Leuk om jullie verhalen te lezen en te ervaren dat ik zeker niet de enige ben

Als een van de twee wegvalt, zoek ik ook geen nieuw maatje meer voor de achterblijver. Dan ga ik voor die opzoek naar een andere gouden plek. Misschien dat we dan ooit nog eens samen op vakantie kunnen.

Dit was onze oplossing.Als wij helemaal geen paarden meer willen of niet meer kunnen houden we er mee op of verpachten we het land .Wel moeten de eigenaren dan wel de opvang regelen als wij op vakantie gaan.