Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
Goof schreef:Ach, superverdrietig.
Ik kan het mooi verpakken, maar het gaat simpelweg godsgruwelijk veel pijn doen.
Enige tip die ik heb; accepteer dat, laat dat er zijn. Huil, vloek, tier en ga daarna de mooie herinneringen koesteren.
Veel sterkte.
Ted_Zale schreef:Bedankt voor alle lieve reacties! Rouwen is niet leuk dus het verdriet zal nog even blijven. Mijn trainster zegt altijd “houden van is ook loslaten”. Ik voel mezelf soms schuldig omdat ik niet wil dat mijn tweede paard als vervanging is van mijn eerste. Zo voelt het ook helemaal niet! Maar schuldgevoelens komen toch soms naar boven..
Ted_Zale schreef:Bedankt voor alle lieve reacties! Rouwen is niet leuk dus het verdriet zal nog even blijven. Mijn trainster zegt altijd “houden van is ook loslaten”. Ik voel mezelf soms schuldig omdat ik niet wil dat mijn tweede paard als vervanging is van mijn eerste. Zo voelt het ook helemaal niet! Maar schuldgevoelens komen toch soms naar boven..
Dees schreef:Het helpt om het niet in je eentje te hoeven beleven. Gaat er iemand bij zijn die jou even kan opvangen, zodat jij even al je emoties de vrije loop kan geven?
Ik vond zelf telkens de beslissing en de tijd tot aan het moment het zwaarst. Zodra het dier was ingeslapen, gaf dat weer ruimte en was er nog wel verdriet, maar niet meer de stress.
Naderhand helpt het mij in de verwerking om een mooi foto-album te maken. Dan huil ik tranen met tuiten, maar het helpt en je houdt er wat moois aan over om later op terug te kijken. Ik noem het maar mijn Albelli-therapie.