En alweer raak ik mijn bijrijdpaard kwijt.. inderdaad.. alweer.

Ik schrijf dit forum om er achter te komen om andere mensen hier mee om gaan. Ik ben mij ervan bewust dat wanneer je paarden voor iemand anders rijdt, deze ook verkocht kunnen worden. Echter is het alsnog heel verdrietig, vooral als je het (twee keer) niet aan ziet komen.

Ik zal jullie meenemen in mijn verhaal van bijrijdpaarden maar laten we even beginnen bij het begin:

In 2007 is mijn grootste droom waar geworden; een eigen paard!

Mijn allerliefste Noblesse

Op kerstavond in 2007 was het zover, ze was van mij. Wat een verassing was dat zeg, ik als negenjarig meisje die een supermooie haflinger merrie kreeg. Je ziet het al voor je; mijn geluk kon niet meer op.

Hieronder enkele foto's uit de zeven mooiste jaren uit mijn leven!

[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

Helaas kwam hier op 6 januari 2015 een einde aan, Noblesse kreeg koliek, het was helaas zo erg dat we haar hebben moeten laten gaan. Het verdriet was en is nog steeds groot. Ik mis haar nog elke dag!

Ondanks het verdriet was ik niet van plan om te stoppen met paarden. Na een tijdje ben ik gaan kijken naar verzorgpaarden in de buurt, want een eigen paard wilde ik even niet meer. Noblesse was echt mijn Once in a lifetime horse, dat plekje gaat geen ander paard ooit kunnen krijgen.

Na een tijdje kwam ik via een advertentie bij een stal terecht waar ze nog wel een verzorger zochten voor een tinker. Ik dacht eerst mwah ik weet niet of dat was is.. ondanks dat ik een haflinger heb gehad, was ik niet zo van de koudbloeden. Echter miste ik het met de paarden bezig zijn ontzettend en zo ging ik aan de slag met Tinkie!

Tinkie was in het begin echt een lastig paard. Daarnaast had ze ook nog eens last van zomereczeem en mijt... Soms was ze zelfs vals, trapte met poetsen, bokten met rijden en zo ging het maar door. Ik gaf niet op en achteraf is Tinkie echt een vriendinnetje geworden van mij. Na Noblesse dacht ik dat ik nooit meer een echte band zou kunnen krijgen met een paard, maar met Tinkie lukte dat toch echt wel. Ze ging voor mij door het vuur. Van een dik, vals, niet lekker in dr vel zittende paard, werd ze een superleuke sportieve tinker waar ik alles mee kon. Ik heb echt zoveel geleerd van Tinkie, en zij ook van mij hihi. We sprongen, crossten, dressuurden (L2 in training), gingen op buitenrit, zwemmen, we deden alles. We hebben echt een ontzettend leuke tijd gehad.

Na iets langer dan vier jaar kreeg ik te horen dat ze werd verkocht, mijn hart brak, alweer... Ik kon haar niet kopen en voordat ik er nog eens goed over na kon denken was ze de volgende dag al verkocht.. Ik was er echt heel erg verdrietig van, vier jaar lang voelde ze als mijn eigen paard. Ik mocht en kon er alles mee, nam alle zorg op mij en ineens was ze niet meer 'van mij'.

Ondanks dat heeft Tinkie wel een supergoed huisje gekregen waar ik heel erg blij mee ben, daar is ze nog steeds en heeft het ontzettend goed!

Hieronder wat mooie foto's van die vier jaar dat we samen zijn geweest:

[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

Nadat Tinkie was verkocht, was ik er even helemaal klaar mee. Voor de tweede keer een paard verliezen (gelukkig deze keer niet overleden) voelde best heftig. Echter zoals je als kunt raden, kon ik niet zonder paarden. Na twee maanden ongeveer kreeg ik een berichtje van iemand bij ons op stal, ze hadden een gevoelige merrie waarvoor ze iemand zochten. Ik hou wel van een uitdaging en het was ook nog eens bij mijn favoriete stal (waar ik nu al meer dan zes jaar ben).

De beste merrie heet Golda. En na een paar keer rijden (en overleven haha) had ik een nieuw bijrijdpaard. Ik was heel erg blij en had echt weer zin in een nieuwe uitdaging. En een uitdaging dat werd het ook haha. Golda was echt wel lastig, maar ik kon er uiteindelijk mee lezen en schrijven. Ik ben dan ook echt een merriemens en vind het heerlijk als paarden veel karakter hebben.

Golda en ik hebben hard gewerkt aan allerlei dingetjes. Ze was altijd erg sensibel waar ik veel rekening mee moest houden. Golda is misschien wel het paard waar ik rijtechnisch het meeste van heb geleerd. Ik was daarvoor altijd wat lompere paarden gewend, en golda was precies het tegenovergestelde. Uiteindelijk zijn we ook op wedstrijd gegaan, dat heeft even geduurd want ondertussen is ze ook drachtig geweest. In de B hebben we negen nette wp bij elkaar kunnen rijden, ik was daar echt ontzettend blij mee. Want wedstrijd rijden was mijn grote droom, of eigenlijk ooit het Z halen hihi.

Na twee jaar gebeurde het alleen weer... Golda gaat bevallen van haar veulentje en zou daarna verkocht worden. Ik heb wel de kans gekregen om haar te kunnen kopen, echter heb ik besloten om dat niet te doen. Maar ik ben wel weer een paard kwijt waar ik zoveel tijd, liefde en moeite in had gestopt. Ondanks dat, hier nog een paard mooie foto's uit de twee jaar met Golda.

[ img ]


[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

En deze twee foto's zijn ontstaan tijdens de laatste keer samen foto's maken..

[ img ]

[ img ]


Met Golda heb ik vooral veel gedressuurd, gelest, enkele keer gesprongen en zelfs een keer gecrosst! We zijn samen met de eigenaar vaak naar de hei geweest. Op al deze momenten kijk ik heel graag terug, ik heb een ontzettend leuke tijd gehad met Golda!

Ik schrijf dit hele verhaal om het van mij af te schrijven. Ik ben mij er heel goed van bewust dat paarden overlijden of in het geval van de twee vaste bijrijdpaarden; verkocht kunnen worden. Ik verwijt de eigenaren ook helemaal niks. Ik ben namelijk ontzettend dankbaar voor de tijd die ik heb kunnen genieten met in dit geval Tinkie en Golda.

Echter ben ik er wel heel verdrietig om (geweest). Ik ben iemand die er volle 100% voor gaat en dingen heel goed wil doen. Ik zorg dan ook voor andere dieren alsof het mijn eigen zouden zijn en stop er dus ook heel veel tijd, moeite en liefde in. Ik vraag me af hoe andere mensen hier mee om gaan. Wat zijn jullie verhalen in het verliezen van paarden, of het nou overlijden of verkopen is..

Ik moet wel zegggen dat ik er echt van heb geleerd. Ik ging er namelij van uit dat ze nooit verkocht zouden worden, terwijl dit natuurlijk altijd het geval kan zijn. Golda en Tinkie zijn namelijk echt niet de enige paarden die ik heb gereden en 'afscheid' van heb moeten weten, echter wist ik in die gevallen altijd dat het niet voor lange termijn was, en dan ga je er toch een minder diepe verbinding mee.

Aan de andere kant ben ik ook iemand die heel erg gelooft in 'Alles gebeurt met een reden'. Ik wil dan ook niets liever dan een eigen paard; lekker alles zelf kunnen beslissen en mijn voor altijd willen houden (als dat kan natuurlijk). Mijn grote droom is nog steeds om de sport in te gaan' het Z halen springwedstrijden mee rijden, en het gaafste van allemaal; crossen. Daarnaast droom ik van mijn eigen auo en trailer zodat ik met mijn paard op vakantie kan. Ik kan niet wachten!!!

Deze droom zal waarschijnlijk pas over een paar jaar uitkomen; ben op dit moment aan het afstuderen en wil daarna eerst een tijdje werken om te sparen en een potje te maken.

Op dit moment ben ik 'gelukkig' niet paardloos; ik help een vriendinnetje met het rijden van haar fries; Janouk!!! En daar ben ik natuurlijk ontzettend dankbaar voor

[ img ]

[ img ]

[ img ]


Bedankt voor het lezen van dit hele verhaal. En nogmaals, dit is niet om om medelijden te vragen of dergelijke maar gewoon om het van mij af te schrijven. Nu ben ik ontzettend benieuwd naar jullie verhalen omtrent het afscheid nemen van een paard en hoe je hiermee om gaat. Let me know!

Wat naar van je haflinger, dat heb ik gelukkig niet mee hoeven maken maar het lijkt mij heel moeilijk om zo een paard te verliezen.

Wel fijn dat je daarna zulke mooie en leuke bijrijdpaarden heb gehad. Ik vind altijd, omdat je vaak meerdere bijrijdpaarden hebt over de tijd, dat je heel veel kunt leren. Maar het afscheid moeten nemen om wat voor reden dan ook heb ik ook altijd moeilijk gevonden. Mijn laatste verzorgpaard ben ik vorig jaar mee gestopt omdat ik zelf verhuisde, helaas moest ik eerder uit mijn appartement dan ik dacht en ik vind het nog steeds heel jammer dat ik haar niet langer heb kunnen verzorgen. Sindsdien ben ik aan het sparen geweest voor een eigen paard.

Ja ik heb er inderdaad ook heel veel van geleerd, dat is iets wat ik aan de paardensport ook ontzettend waardeer; dat je altijd kunt blijven leren.

Wat jammer dat je hebt moet stoppen met je bijrijdpaard, maar hopelijk heb je binnenkort je eigen!

Wat naar voor je, steeds maar afscheid moeten nemen. Natuurlijk hoort het erbij en gebeurt het uiteindelijk altijd, maar het is wel steeds na relatief korte tijd... Heel veel sterkte, gelukkig heb je toch een beetje afleiding door Janouk.
Ik vind het wel heel mooi dat je ondanks het verlies je niet afsluit voor een nieuwe band met een ander paard. Knap hoor! Met die houding ga jij vast en zeker je droompaard vinden. Ik duim voor je!
En ik wil toch ook even zeggen dat de tweede zwart-wit foto van jou en Golda me echt raakt. Je gezicht spreekt boekdelen, geeft heel duidelijk die pijn van het verliezen weer. Die komt echt wel binnen.

Nogmaals, sterkte. Ik hoop dat je volgende paarden avontuur langer duurt.

Ik zou daar ook niet tegen kunnen, lijkt me vreselijk! Als je in Zuid-Limburg woonde, was je zeker welkom. bij mij gaan de paardjes alleen horizontaal weg en iemand als jou vind je bijna niet. Jammer dat je steeds deze pech hebt, hopelijk vind je een geweldig paardje die niét alsnog verkocht wordt. Dat de eigenaar er ook van geniet jullie gelukkig te zien samen en jullie niet uit elkaar haalt

Bedankt voor je lieve woorden ❣️

Ah wat lief! Dankjewel! Ik hoop uiteindelijk zelf een paardje te vinden, zodat ik alles zelf kan beslissen..

Ik woon indd niet in Zuid Limburg, anders was ik graag eens langskomen!

Wat vervelend dat je steeds afscheid moest nemen van paarden waar je al wat mee opgebouwd had. Dat eigenaren toch besluiten te verkopen, is helaas wel het risico ervan. Hopelijk kan je op termijn een maatje kopen.
Zelf ook veel pech gehad. 8 bijrijdpaarden gehad in 4 jaar tijd toen. Meestal verhuisd of verkocht. Het zorgde ervoor dat ik steeds meer m’n hart ging sluiten en mezelf meer ging beschermen. Dus toen m’n laatste bijrijdpaard overleed, besloten voor een eigen paard te gaan. Die zou in ieder geval nooit verkocht of verhuisd worden. Helaas overleed zij na 4 maanden dus nog steeds pech.. Hoop dat mij met m’n nieuwe paard meer tijd gegund is. Anders stop ik er helemaal mee denk ik.

Oh wat naar zeg.. 8 paarden in vier jaar is inderdaad wel heftig. En daarna ook nog je eigen paardje die na vier maanden overlijdt.. heel veel sterkte ❤️

Hopelijk heb je met je volgende paardje heel veel geluk, ik duim voor je

Niemand verder ervaringen?

Wat verdrietig allemaal voor je. Ik snap goed dat je liever geen verzorg paard meer hebt en wacht tot je een eigen kunt kopen!

Ik heb iets meer dan 7 jaar een geweldig paard mogen verzorgen en rijden. Ik mocht gaan wanneer ik wilde en doen wat ik wilde en ben daar altijd zo enorm dankbaar voor geweest! Uiteindelijk ben ik gestopt omdat ik mijn eigen pony naar een andere stal verhuisd heb en ik naast een fulltime baan buiten de stad (ik woonde in Den Haag en werkte in Utrecht) en een parttime studie elke keer pas om 22:00 thuis was van de paarden en dan nog moest avondeten en studeren de stallen lagen op een goede dag zo’n 20/25 minuten uit elkaar en dan moest ik nog 25 min naar huis rijden daarna.
Ik mis hem nog steeds heel erg.. inmiddels zijn wij afgelopen november geëmigreerd met onze pony. En de eigenaresse van het paard heeft een hele lieve en fijne nieuwe bijrijder gevonden gelukkig.
Ondanks het mijn eigen keuze was om te stoppen vond ik het verschrikkelijk.. ik heb erna ook geen bijrijdpaard meer gehad en zorg alleen voor mijn eigen pony.

Oh wauw zeven jaar is ook wel heel lang. Ook al was het je eigen keuze, het is wel heel verdrietig natuurlijk. Maar wel fijn dat je nog je eigen paardje had! ❣️

Ik heb een jaar een eigen merrie gehad en verder op de manege gereden vroeger en anders altijd bijrijdpaarden. Er is er maar ooit eentje onder mijn neus verkocht maar ik heb ruim de kans gehad om hem zelf over te nemen en heb dat door omstandigheden niet gedaan. Wel hou ik dit paard in het oog en mocht het nodig zijn neem ik hem alsnog over om hem een goed pensioen te geven. Maar hij wordt super verzorgd nu.
Ik kan alleen maar blij zijn als ik erover nadenk. Ik heb zoveel verschillende en leuke paarden mogen bijrijden en verzorgen. Vaak ben ik zelf vertrokken omdat het niet meer zo paste. Ik ben wel overal langer dan een jaar geweest en bij eentje zelfs 8 jaar.
Ik sta er vrij nuchter in: het is niet mijn paard en hoe graag ik ze ook zie, het is toch anders. Zolang ze goed terecht komen vind ik het wel goed. En inmiddels heb ik ook de middelen om een paard over te nemen als ik dat echt wil, dat geeft ook rust. Maar er zijn zoveel leuke paarden, leuke eigenaren en je kan zoveel leren.

Wat fijn dat je er zo nuchter in kan staan. Ik vind dat echt heel lastig omdat ik altijd 100% wil geven en er heel veel liefde in stop, net alsof het mijn eigen zou zijn... Wel fijn dat je nu de middelen hebt om een paard over te nemen als een verkoop voor de deur zou staan!

Wat heb je het mooi omschreven.
En veel sterkte, dit is gewoon niet fijn.
Ik hoop dat je over een poosje je droom weer waar mag maken met je eigen paard

En inderdaad bij paarden waarvan je weet dat ze ooit een keer gaan hou je er rekening mee.
Maar sommige vangen ook je hart en wil je zo nooit meer loslaten.
Mijn Kawa was er daar ook 1 van.
Ik zag hem, toen met de man waar ik paarden voor reed bij een handelaar staan.
Hij zei, je mag kiezen welke van de 3
Ja ik wist wel die zwarte schimmel
De andere 2 waren net zaldelmak, de zwarte schimmel niet.
Sprong in stilstand over het hek met zijn brutale kop er op

3,5 was hij, zadelmak gemaakt, parcours klaar.
En hij stond al die tijd te koop. Maar hij kroop steeds dieper in mijn hart....
Maar het was een paard dat rust in het koppie nodig had, zei ik ook tegen de eigenaar, maar was flauwekul....
Hij sprong steeds slechter, wel foutloos, maar slechter.
En met de 4,5, L springen en moest bijna naar het M, kon ik hem overkopen voor niet teveel, want hij was minder goed dan hij gedacht had.

En ja, hem wilde ik niet laten gaan.
Mijn maatje. En ik moest bewijzen voor het paard, niet voor mijzelf, maar voor het paard dat hij wel goed was, maar de man te ongeduldig.

Ik heb hem bij aankoop direct 3 maanden op de wei gegooid. Alleen eens geknuffeld, maar verder niets.
Daarna heel rustig opgepakt. Wat gymnastiek sprongetjes, maar geen parcours hoogte.
En ja ik had het ouder paard weer terug zoals ik begonnen was.
Fris in het koppie, een grote boef.
Later weer op concours, 2 x nog L, daarna moest ik M
En ik heb hele grote bedragen geboden gekregen, de bedragen die de handelaar had willen zien.
Dus ik had bewezen dat het paard wel zo goed was, en dat verdiende hij.
Maar verkopen kon ik hem niet. Mijn maatje, mijn alles.

In 2018 heb ik hem hier aan huis laten inslapen.
26 is hij mogen worden.
En nooit spijt gehad hem te kopen met zijn 4,5.

Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik het best ok vind om de financiële maar ook de mentale zorgen voor een paard niet volledig te moeten dragen. Momenteel betaal ik een bijdrage, mest ik stal en wei maar ik krijg er veel voor terug.

Dankjewel!

Wat een verhaal zeg! Wat gaaf dat je hem hebt kunnen kopen, en na wat tijd weer een heel fijn paard had. En wat is hij oud geworden, wat mooi zeg! Daar ben ik echt jaloers op, zo'n verhaal wil ik ook!!

Ja dat snap ik. Je krijgt er inderdaad heel veel voor terug Maar afscheid nemen is nooit leuk..

Zo'n verhaal krijg jij vast ook wel

Maar ook paarden verkocht, waar ik wist dat ze weg gingen maar toch veel verdriet om gehad.

Wat rot zeg!

Zie ik nou goed dat je daar bij HD balance reed? want als je in de regio Arnhem zit, mag je me wel een berichtje sturen met info als je wat zoekt.

Ik hoop het!!!

Ja h&d balance sta ik al meer als 6 jaar

het is dat ik al geweldige bijrijders heb, maar ik zou jou zo inlijven, bijrijders zoals jij zijn er namelijk bijna niet en jullie zijn goud waard en dat meen ik. ik heb al jaren bijrijders, maar ik moet zeggen dat de dames die er nu zijn geweldig zijn, net als jij.

Ah wat lief

.