Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
LunarEclipse schreef:Wat naar van je haflinger, dat heb ik gelukkig niet mee hoeven maken maar het lijkt mij heel moeilijk om zo een paard te verliezen.
Wel fijn dat je daarna zulke mooie en leuke bijrijdpaarden heb gehad. Ik vind altijd, omdat je vaak meerdere bijrijdpaarden hebt over de tijd, dat je heel veel kunt leren. Maar het afscheid moeten nemen om wat voor reden dan ook heb ik ook altijd moeilijk gevonden. Mijn laatste verzorgpaard ben ik vorig jaar mee gestopt omdat ik zelf verhuisde, helaas moest ik eerder uit mijn appartement dan ik dacht en ik vind het nog steeds heel jammer dat ik haar niet langer heb kunnen verzorgen. Sindsdien ben ik aan het sparen geweest voor een eigen paard.
marley93 schreef:Wat naar voor je, steeds maar afscheid moeten nemen. Natuurlijk hoort het erbij en gebeurt het uiteindelijk altijd, maar het is wel steeds na relatief korte tijd... Heel veel sterkte, gelukkig heb je toch een beetje afleiding door Janouk.
Ik vind het wel heel mooi dat je ondanks het verlies je niet afsluit voor een nieuwe band met een ander paard. Knap hoor! Met die houding ga jij vast en zeker je droompaard vinden. Ik duim voor je!
En ik wil toch ook even zeggen dat de tweede zwart-wit foto van jou en Golda me echt raakt. Je gezicht spreekt boekdelen, geeft heel duidelijk die pijn van het verliezen weer. Die komt echt wel binnen.
Nogmaals, sterkte. Ik hoop dat je volgende paarden avontuur langer duurt.
Zeedraakje schreef:Ik zou daar ook niet tegen kunnen, lijkt me vreselijk! Als je in Zuid-Limburg woonde, was je zeker welkom. bij mij gaan de paardjes alleen horizontaal weg en iemand als jou vind je bijna niet. Jammer dat je steeds deze pech hebt, hopelijk vind je een geweldig paardje die niét alsnog verkocht wordt. Dat de eigenaar er ook van geniet jullie gelukkig te zien samen en jullie niet uit elkaar haalt
Selina schreef:Wat vervelend dat je steeds afscheid moest nemen van paarden waar je al wat mee opgebouwd had. Dat eigenaren toch besluiten te verkopen, is helaas wel het risico ervan. Hopelijk kan je op termijn een maatje kopen.
Zelf ook veel pech gehad. 8 bijrijdpaarden gehad in 4 jaar tijd toen. Meestal verhuisd of verkocht. Het zorgde ervoor dat ik steeds meer m’n hart ging sluiten en mezelf meer ging beschermen. Dus toen m’n laatste bijrijdpaard overleed, besloten voor een eigen paard te gaan. Die zou in ieder geval nooit verkocht of verhuisd worden. Helaas overleed zij na 4 maanden dus nog steeds pech.. Hoop dat mij met m’n nieuwe paard meer tijd gegund is. Anders stop ik er helemaal mee denk ik.
Frummels schreef:Wat verdrietig allemaal voor je. Ik snap goed dat je liever geen verzorg paard meer hebt en wacht tot je een eigen kunt kopen!
Ik heb iets meer dan 7 jaar een geweldig paard mogen verzorgen en rijden. Ik mocht gaan wanneer ik wilde en doen wat ik wilde en ben daar altijd zo enorm dankbaar voor geweest! Uiteindelijk ben ik gestopt omdat ik mijn eigen pony naar een andere stal verhuisd heb en ik naast een fulltime baan buiten de stad (ik woonde in Den Haag en werkte in Utrecht) en een parttime studie elke keer pas om 22:00 thuis was van de paarden en dan nog moest avondeten en studeren de stallen lagen op een goede dag zo’n 20/25 minuten uit elkaar en dan moest ik nog 25 min naar huis rijden daarna.
Ik mis hem nog steeds heel erg.. inmiddels zijn wij afgelopen november geëmigreerd met onze pony. En de eigenaresse van het paard heeft een hele lieve en fijne nieuwe bijrijder gevonden gelukkig.
Ondanks het mijn eigen keuze was om te stoppen vond ik het verschrikkelijk.. ik heb erna ook geen bijrijdpaard meer gehad en zorg alleen voor mijn eigen pony.
poes schreef:Ik heb een jaar een eigen merrie gehad en verder op de manege gereden vroeger en anders altijd bijrijdpaarden. Er is er maar ooit eentje onder mijn neus verkocht maar ik heb ruim de kans gehad om hem zelf over te nemen en heb dat door omstandigheden niet gedaan. Wel hou ik dit paard in het oog en mocht het nodig zijn neem ik hem alsnog over om hem een goed pensioen te geven. Maar hij wordt super verzorgd nu.
Ik kan alleen maar blij zijn als ik erover nadenk. Ik heb zoveel verschillende en leuke paarden mogen bijrijden en verzorgen. Vaak ben ik zelf vertrokken omdat het niet meer zo paste. Ik ben wel overal langer dan een jaar geweest en bij eentje zelfs 8 jaar.
Ik sta er vrij nuchter in: het is niet mijn paard en hoe graag ik ze ook zie, het is toch anders. Zolang ze goed terecht komen vind ik het wel goed. En inmiddels heb ik ook de middelen om een paard over te nemen als ik dat echt wil, dat geeft ook rust. Maar er zijn zoveel leuke paarden, leuke eigenaren en je kan zoveel leren.
DuoPenotti schreef:Wat heb je het mooi omschreven.
En veel sterkte, dit is gewoon niet fijn.
Ik hoop dat je over een poosje je droom weer waar mag maken met je eigen paard
En inderdaad bij paarden waarvan je weet dat ze ooit een keer gaan hou je er rekening mee.
Maar sommige vangen ook je hart en wil je zo nooit meer loslaten.
Mijn Kawa was er daar ook 1 van.
Ik zag hem, toen met de man waar ik paarden voor reed bij een handelaar staan.
Hij zei, je mag kiezen welke van de 3
Ja ik wist wel die zwarte schimmel
De andere 2 waren net zaldelmak, de zwarte schimmel niet.
Sprong in stilstand over het hek met zijn brutale kop er op
3,5 was hij, zadelmak gemaakt, parcours klaar.
En hij stond al die tijd te koop. Maar hij kroop steeds dieper in mijn hart....
Maar het was een paard dat rust in het koppie nodig had, zei ik ook tegen de eigenaar, maar was flauwekul....
Hij sprong steeds slechter, wel foutloos, maar slechter.
En met de 4,5, L springen en moest bijna naar het M, kon ik hem overkopen voor niet teveel, want hij was minder goed dan hij gedacht had.
En ja, hem wilde ik niet laten gaan.
Mijn maatje. En ik moest bewijzen voor het paard, niet voor mijzelf, maar voor het paard dat hij wel goed was, maar de man te ongeduldig.
Ik heb hem bij aankoop direct 3 maanden op de wei gegooid. Alleen eens geknuffeld, maar verder niets.
Daarna heel rustig opgepakt. Wat gymnastiek sprongetjes, maar geen parcours hoogte.
En ja ik had het ouder paard weer terug zoals ik begonnen was.
Fris in het koppie, een grote boef.
Later weer op concours, 2 x nog L, daarna moest ik M
En ik heb hele grote bedragen geboden gekregen, de bedragen die de handelaar had willen zien.
Dus ik had bewezen dat het paard wel zo goed was, en dat verdiende hij.
Maar verkopen kon ik hem niet. Mijn maatje, mijn alles.
In 2018 heb ik hem hier aan huis laten inslapen.
26 is hij mogen worden.
En nooit spijt gehad hem te kopen met zijn 4,5.
poes schreef:Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik het best ok vind om de financiële maar ook de mentale zorgen voor een paard niet volledig te moeten dragen. Momenteel betaal ik een bijdrage, mest ik stal en wei maar ik krijg er veel voor terug.