Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne
Bowo schreef:Als het moeilijk wordt, dan probeer ik wel een bepaald doel te bepalen. Bijv. keertwendingen, je hoeft niet in 1x perfecte buiging, nageeflijkheid, impuls en een kleine draaias. Als ik bij de eerste keer inzetten merk dat bijv de impuls erg slecht is, oefen ik door tot de impuls goed is, daarbij hoeven de andere factoren niet ook beter en mogen zelfs enigszins minder als het in verhouding staat tot de verbetering op het gebied van in dit geval impuls.
Als die impuls dan voldoende beter is geworden, stop ik met de oefening, maar niet met de training.
xyzutu2 schreef:Ik begrijp de openingspost niet helemaal. Heb je praktische voorbeelden?
In de openingspost staat nu bijvoorbeeld 'Of vind je dat ieder paard, ongeacht de bedoelingen die je er mee hebt (wedstrijden, verkoop, training, etc), de tijd moet krijgen om alles op zijn eigen tempo te doen en wacht je geduldig af bij een problematische oefening tot je iets aangeboden krijgt van het paard om daar op verder te bouwen?'
Hoe ziet dat er in jouw ogen dan uit? Je zet een draf in en je paard gaat uit zichzelf over in stap en dan ga je wachten tot je paard weer draf aanbiedt?
Gisteren week mijn paard in een hoek van de hoefslag en dat werd met elk rondje erger. Op een gegeven moment besloot ik te stoppen met het trainen van oefeningen en me even helemaal te focussen op die enge hoek: voor elke stap die hij richting die enge hoek deed belonen met voedsel en daar ook rust geven zodat hij kon zien dat er niets engs was. Daarna was de hoek geen probleem meer.
Als je dressuurmatige oefeningen bedoelt: als mijn paard moeilijk wordt in de schouder binnenwaarts dan heeft het 0,0% zin om dat te blijven herhalen tot hij het 'goed' doet. Psychisch kan hij dat net zoals de jouwe wel aan, maar in mijn ogen heeft het geen enkele zin om een verkeerd uitgeoefende gymnastische oefening te blijven herhalen tot die goed gaat; dat is een slijtageslag voor het lichaam. Ik ga dan een paar stappen terug in plaats van dat ik doordram; dus een lager tempo, daar stelling/buiging controleren, de volte op om te kijken of hij daar ook over die schouder heen valt enz. Als alle puzzelstukjes tien minuten gecheckt en in de basis geperfectioneerd zijn en je vraagt weer om die schouder binnenwaarts, dan gaat die vaak vanzelf goed.
Wat ik in je openingspost ook mis is de ruiter zelf: je lijkt te schrijven over wat je doet als je paard iets verkeerd doet, maar in mijn ogen doet het paard het vooral hardnekkig verkeerd als de ruiter hardnekkig de verkeerde hulpen geeft, niet in balans zit, aan de teugels hangt enz. Diezelfde oefening blijven herhalen tot het paard het goed doet versterkt de ruiter vaak alleen maar in het verkrampen in die foute houding, want hij blijft net zolang doorgaan tot het paard het (ondanks de ruiter) alsnog goed doet. Ook voor de ruiter heeft het in mijn ogen vaak veel meer zin om te stoppen met de foute oefening en terug te gaan naar de basics om zo weer zijn eigen correcte uitgangspositie en hulpen terug te vinden.
Heleennn schreef:Het gaat hier om puur rijtechnische storingen, paardrijden is natuurlijk veel meer dan dat. Maar als ik alles moet benoemen waar we rekening mee houden bij de training van onze paarden (zoals gemoedstoestand, fysieke capaciteiten, opleidingsgraad, voorgeschiedenis etc) en wanneer er iets fout loopt zijn er woorden te kort en teksten te lang Ik heb dus de bedoeling om het specifiek over de afstemming ruiter-paard te hebben.
Dus nogmaals: het gaat hier over een situatie waarin we stellen dat er geen sprake is van rijtechnische fouten bij de ruiter en geen sprake van overhaaste training van het paard. Dus een gewone normale situatie waarin het gewoon even niet lekker gaat met een oefening. Dat is de insteek van de stelling, hoe ga je daar als ruiter mee om in afstemming met het temperament van je paard. Hou je daar rekening mee of niet? Pas jij je aan aan het paard of moet het paard zich maar aanpassen aan jou?
Bowo schreef:Ik denk dat er niet een temperament van een paard is dat meespeelt wanneer een oefening niet lukt, maar dat daarachter wel zit dat een paard naar zijn grens moet en daarom wat terughoudend is of dat de ruiter inderdaad iets fout doet. Een paard zal niet zo maar een oefening die hij kan en wanneer hij de ruiter begrijpt niet willen doen.
Heleennn schreef:Het gaat hier om puur rijtechnische storingen, paardrijden is natuurlijk veel meer dan dat. Maar als ik alles moet benoemen waar we rekening mee houden bij de training van onze paarden (zoals gemoedstoestand, fysieke capaciteiten, opleidingsgraad, voorgeschiedenis etc) en wanneer er iets fout loopt zijn er woorden te kort en teksten te lang Ik heb dus de bedoeling om het specifiek over de afstemming ruiter-paard te hebben.
Dus nogmaals: het gaat hier over een situatie waarin we stellen dat er geen sprake is van rijtechnische fouten bij de ruiter en geen sprake van overhaaste training van het paard. Dus een gewone normale situatie waarin het gewoon even niet lekker gaat met een oefening. Dat is de insteek van de stelling, hoe ga je daar als ruiter mee om in afstemming met het temperament van je paard. Hou je daar rekening mee of niet? Pas jij je aan aan het paard of moet het paard zich maar aanpassen aan jou?