Kan idd heel goed.

Anekdotes zijn geen bewijs want niet representatief voor de hele populatie. Ik ken er ook die er absoluut niet blij van werden, en zelfs een merrie die recht overeind kwam. En, ja, van alles geprobeerd. Bitje erin en de dame was weer blij.

En een mensenmond lijkt anatomisch ook zoveel op een paardenmond..... vind je dit zelf een sterk argument?
Ik laat mijn vriend ook niet uit met een halsband of tuig, want dat vindt hij onaangenaam, geldt dit dan ook voor de hond? Ik eet ook geen hooi, vind ik erg onaangenaam, paard ook geen ruwvoer geven?



.... en je duikt ook hier bovenop.......


Dit dus.
Het ligt aan het paard, wat die prettig vindt (en niet wat jij prettig zou vinden als je een paard was), het ligt aan de anatomie van het paard, het ligt aan de ruiterhand. Ik heb geen bezwaren tegen een goed passend bit. Ik heb ook geen bezwaar tegen bitloos.
Ik ben van plan mijn jonge paard bitloos in te rijden en ook, zeker in het begin, bitloos te longeren, om reden dat als ze een keer schrikt, ze niet gelijk (juist ook aan de longe) een ruk krijgt in haar mond. En dan, als alles goed bevestigd is, een bitje erin en kijken hoe dat werkt.
Met mijn vorige merrie bitloos geprobeerd, maar die werd niet blij van inwerken op haar neus, kaakgekruist en kingekruist werkten helemaal niet, want druk achter de oren vond ze echt heel naar. Dus dan wordt het rijden met bit.

Een paard mag zelden echt zijn of haar voorkeur communiceren. De ene houdt meer rekening met het paard dan de andere, maar op het einde van de dag moet het paard accepteren wat wij willen.
Als een veulen voorbestemd is om een dressuursportpaard te worden, dan zal hij op driejarige leeftijd een bit in de mond krijgen. Willen of niet, prettig of niet. Een goed baasje zal misschien de moeite nemen om het "beste" bit uit te kiezen, maar dat bit zal er toch komen. Op welk moment zou het paard nu oprecht kunnen aangeven dat die het niet prettig vindt?

Niet erg, ik leid mijn paard met een halster, dat moet mijn paard ook maar accepteren.

Daar heb je een punt. Ik vermoed dat mijn paard haar voorkeur voornamelijk lanterfanten is

Mijn paard liep met een gekruist bitloos hoofdstel veel gevoeliger/gespannender dan met een bit Zoe, onderbouw je argumenten aub.

Aangezien dus mijn paard niet lekker liep op een gekruist hoofdstel, ging bij de minste druk achteruit of omhoog. Heb de indruk dat hij de druk op die plek niet fijn vond, wat denken jullie van eens proberen met hackamore?

Ik ben heel lang ontzettend anti-bit geweest. Sinds kort rijd ik echter een haflinger bij die stukken fijner op het bit reageert. Of beter gezegd: Met bit luistert ie op de een of andere manier beter naar zit en neckreining, alsof ie dan snapt dat ie 'aan het werk' is, heel gek. En mócht ik dan een keer aan het hoofd moeten zitten voor een noodstop of een heel koppig moment, is het met bit veel sneller (en daardoor voor beide partijen prettiger) opgelost dan zonder bit.

Ik geef veel liever één keer een korte correctie aan het bit omdat ie per se de verkeerde kant op wil (of zelfs een keer de weg op ) of omdat ie wil grazen, dan dat ik gevoeld een half jaar aan z'n neus zit te trekken. Ik kan het niet zeker weten, maar het lijkt mij voor hem ook een stuk prettiger, gewoon duidelijkheid.
Net zoals ik liever een keer de teugel als een zweepje tegen zijn nek tik ipv hem onnodig vaak of hard in zijn buik te zitten duwen.

Dus ook ik zeg ondertussen: Kijk naar het paard. Had je het me een jaar geleden gevraagd had ik beslist gegruweld bij het idee er een bit in te hangen.

Maar dat is toch logisch? Ik weet niet hoe oud die Haflinger was, maar als een paard jarenlang op manier X gereden wordt met vaste hulpen via bit, teugel, zit en benen. Dan is het toch niet heel verwonderlijk dat die 'gek' reageert wanneer die opeens op andere hulpen en drukpunten toch verwacht wordt hetzelfde antwoord te geven. Een paard kan dat leren, maar niet ieder paard loopt meteen even goed ermee weg. Ik kan ook beslissen om mijn teugels aan de oren van het paard vast te maken, dat wil niet zeggen dat mijn paard meteen begrijpt wat ik bedoel en even goed op de teugelhulpen gaat reageren.

Ik probeer niet anti of pro iets te zijn, maar ik probeer wel bepaalde gedragingen van het paard los te zien van 'dat komt door het bit' of 'dat komt door het bitloze'.

Gini, ik heb al veel paarden op bitloos omgezet, en hij snapt ondertussen ook heel goed wat ik bitloos van hem vraag. Toch zijn onze 'meningsverschillen' met bit veel sneller opgelost. En dat is echt niet omdat ik het bit in zijn mond trek als een gek. Ik moet eerder kracht zetten zonder bit als met bit.

Begrijp me niet verkeerd, ik weet heel goed dat beide mogelijk is, en heb het beide ook meerdere keren geprobeerd. Voor mijn gevoel heeft dit paard gewoon een voorkeur voor met bit, en dat vind ik prima. Met nog het bijkomende voordeel dat er nog steeds moeilijk word gedaan door de verzekering als je zonder bit rijdt, en ik rijd nu eenmaal uitsluitend buiten, waar het sneller fout kan gaan als 'veilig' in de bak.

Dat theoretische gemurmel dat bitloos altijd beter is niet heel anders hoor....

Ik ondersteun een wending of volte misschien iets met de hand, maar zonder die teugels kom ik er ook wel hoor. Ik hoef mijn paard zeker niet te sturen aan de teugels.

Waarom een druk paard soms met bit geleid word ipv met halster lijkt me logisch en is in dit topic ook absoluut niet van toepassing om te bespreken.

Een bit en bitloos staan voor mij echt gelijk op 1 lijn. Je kan met allebei zoveel schade aanrichten maar je kan ook met allebei zonder dwang en gedoe rijden. Het is echt maar net wat een paard fijner vind.

Bitloos is het ook maar net wat je erom hangt. De meeste paarden reageren veel heftiger op een hackamore dan op een watertrens. Is ook logisch, want het ding heeft meer impact door de hefboomwerking.
Uiteraard is een bit geen superzacht hulpstukje. Dat is een touwhalster ook niet, of een kaakgekruist hoofdstel. Ik longeer liever niet met die apparaten ook, juist omdat ze heel scherp kunnen inwerken, of heel veel druk geven. Dan heb ik van die dingen nog het liefste een bit. Een trens dan. Want wat bitten betreft zijn er ook bitten uitgevonden die ik niet in een straal van 10 meter bij mijn paard wil hebben......

Ik ben niet pro bitloos, ben ook niet anti. Ik ben pro vriendelijke middelen, en of dat een sidepull is of een ongebroken trens maakt me geen bal uit.
Maar ik word zowel van een serreta als een hackamore, als een pessoabit niet gelukkig. En de laatste dan al zeker niet in gebroken versie want dan wordt het echt een notenkraker in mijn ogen.

Maar wat is die ondersteuning met je handen? Toch een zekere druk waarmee je het paard leidt? Sturen met teugels, leiden met teugels, ondersteunen met teugels zijn dan toch allemaal synoniemen. Je stuurt/begeleidt/ondersteunt het paard met je hulpen.



Waarom niet? Waarom mag niet besproken worden dat een bit toch wel een middel is waarmee we met weinig druk heel grote invloed kunnen uitoefenen?



Zoals ik al eerder zei, heeft het paard echt geen keuze in wat die zogezegd fijner vindt. Als een paard bestemd is om rijpaard te worden, zal die gewoon zadel en hoofdstel moeten accepteren. Niemand laat zijn kerngezonde driejarige de rest van zijn leven in de wei staan omdat het paard aangegeven heeft dat fijner te vinden dan het bit.

Mag ik dan even een bedenking hierbij maken die je hopelijk niet te persoonlijk opneemt?

Als je meningsverschillen met je paard krijgt zodra je het bit uitdoet, kan het dan niet zijn dat het paard toch niet zo wel opgevoed, getraind of respectvol is? En dat die met het bit dan eerder eieren voor zijn geld kiest en denkt 'ik zal maar luisteren want ALS er iets strenger gehandeld wordt, krijg ik veel meer druk en ongemak met bit'. En dat die dan inderdaad zonder het ongemak van het bit eerder denkt 'toedels, ik ga lekker het mijne doen'.

Op zich kan je je dan natuurlijk ook afvragen of dat erg is. We willen een paard dat gehoorzaam is en naar ons luistert. Als je dan met het bit dat laatste beetje gehoorzaamheid kunt afdwingen, waarom zou dat dan slecht zijn? We gebruiken zoveel hulpmiddelen om paarden te laten doen wat wij willen. Halster en halstertouw om mee te beginnen. Waarom het ene wel en het andere niet, dat is een grens die ieder voor zich legt zeker? Maar wel interessant om over te discussiëren.

Ik heb het misschien verkeerd verwoord. Die meningsverschillen komen, wat ik er ook aan, in of om hang. Denk aan willen grazen, niet stoppen, of links ipv rechts bijvoorbeeld. Zonder bit moet ik dan echt contact maken door de teugels "strak" te pakken. Met bit hoef ik mijn hand maar op te tillen of in de ene of andere richting te kantelen (western, met een hand), en heb ik vrijwel nooit echt de teugels "strak". Ik kies er dus sneller voor om het bit te pakken, want minder druk tot reactie.

Nee, dat is precies hoe ik het ook bedoelde hoor. Dat die bitloos eerder zoiets heeft van 'f*ck you, ik ga grazen', waardoor jij voor jouw gevoel dus moet sleuren en trekken. En met bit zal die eerder eieren voor zijn geld kiezen, want dat ongemak in de mond wilt die toch niet. Maar daarbij rees bij mij de vraag of dat dan per se iets negatiefs is. Als je met het bit iets gedaan krijgt, wat je zonder bit niet voor elkaar krijgt, is dat meteen slecht? Daar heb ik voor mezelf nog geen antwoord op.

Ik zie het niet per se zwart wit als in wel en niet lukken.

Moet ook zeggen dat de rest van de situatie (altijd alleen op buitenrit en de verzekering) ook vrij veel meespeelt. Als ik in de bak zou rijden of in een groep, of in een gebied zonder grote wegen, zou ik denk ik bij bitloos blijven.

Ik snap jouw gedachte
De vraag is wat vriendelijker is: 100.000 kleine tikjes op schoppen in de ribben als een paard niet voorwaarts is, of even consequent doorpakken, en dan wat harder.... ik zie dit ongeveer hetzelfde denk ik.

Precies dat inderdaad. Even wat feller maar wel duidelijk. Ik denk maar zo: in de kudde geeft de leider ook gewoon een rake klap als iemand zich niet gedraagt. Hij gaat er niet eerst een half uur naar staan dreigen.

Klopt, dat is wat ik bedoel en waar ik dus ook nog niet over uit ben wat nou precies mijn mening daarover is. Net zoals het wandelen aan de hand bij een paard dat lang stalrust gehad heeft. Dan doen we een bit in om met een kleinere hulp toch iets meer te zeggen te hebben. Bij enkel een halster zou je bij sommige paarden constant moeten trekken en sleuren om dan alsnog skiënd meegetrokken te worden. Dus dan is het perfect begrijpelijk dat je er een bit in doet: even doorpakken om dan een goed luisterend paard en geen blaren op de handen te hebben. Maar eigenlijk wil je een paard dat ook aan het halster respectvol is en zich goed laat leiden.

Klopt

Ik persoonlijk denk dat je dat krijgt door idd soms even doorpakken. Met mijn merrie, die onopgevoed was toen ik haar net had, heb ik dat gedaan door een leadrope aan het hoofdstel te maken, en ja, daar heeft ze af en toe een goede tik mee gehad als ze dacht even door me heen te lopen. Is maar een paar keer nodig geweest. Daarna was ze idd respectvol, ook met halster, maar in het begin was een bit echt, voor mijn eigen veiligheid ook, nodig. Nu gaat ze op een vingerwijzing al achteruit.
Wat voor mij werkt, is idd wel klein beginnen, maar dan de hulp groter maken, totdat je de gewenste reactie krijgt, en dan ook belonen. Ik werk wel met heel veel belonen. Mijn ervaring is dat je dan bij een steeds kleinere correctie kan stoppen, maar dat werkt wel echt alleen als je super consequent bent. Als je het een keer vergeet, kun je weer van voor af aan beginnen.
Met sturen net zo: je begint met je kleinste hulp: met je navel wijzen waar je heen wil, en je buitenhand begrenst de buitenschouder. Als dat niet werkt, komt binnenbeen erbij, werkt dat nog niet, binnenteugel, werkt dat niet, een tik. En op den duur reageren ze op heel kleine hulpen. Dus aan het eind van dat verhaal (en hoe consequenter je bent, hoe sneller het gaat) kun je zweep en sporen gewoon achterwege laten, want ze reageren al een heel eind voor die tijd.

Ik werk het liefst zo zacht als kan, maar ik blijf niet eindeloos doorgaan, tot ik gefrustreerd ben, en een dan wel onterechte reactie geef. Maar dit is mijn visie erop. De vriendelijkheid zit hem dan hierin, dat ik op lange termijn bijna niks nodig heb, en idd heel zacht kan blijven, en veel kan belonen.

Toen mijn moeder zag hoe mijn paard reageerde op het kaakgekruist bitloos hoofdstel was zij bijvoorbeeld heel verward, wat is er nu zo paardvriendelijk aan bitloos rijden als mijn paard bij de minste druk recht stond? Daar geef ik haar 100% gelijk. Je vervangt de ene druk door een andere druk. Voor sommige paarden fijner, voor andere totaal niet.

Ik geloof ook nooit dat het voor alle paarden paardvriendelijker is.
Het zal best voor 90% van de paarden werken, maar het is ook zo dat die 90% ook een bit accepteert en daar echt niet moeilijk over doet.