In hoeverre is het paard lengte laten maken en met aanleuning in de 'stretch' rijden of longeren zoals je dat bijv Will Faerber ziet doen, en van daaruit steeds meer naar oprichting/ verzameling rijden dan correct?
De eerste tijd verdwijnen die oren dan toch best een eind onder schofthoogte (neus meestal wel op loodlijn, alhoewel in beginsel niet altijd), en door het dier steeds met voldoende impuls voorwaarts te rijden zou je voorkomen dat het dier op de voorhand komt/ loopt.

Bij Karin Leibbrandt/ 4dimension dressage lopen paarden nooit zo diep als ik daar materiaal van kijk. Dit is weer een totaal andere benadering. Neus wel op de loodlijn, maar de hals 'neutraler' en dus niet van een stretch uitbouwend naar een oprichting.

Heeft niet helemaal te maken met het topic-onderwerp, maar is iets wat we me wel bezighoud... en nu je het aanstipt wilde ik het toch even benoemen.

Tegenwoordig worden heel veel paarden scheef gereden of worden niet correct rechtgericht
Gewoon dressuurmatig rijden is niet de onderliggende oorzaak van beenblessures of kreupelheden
Maar het mode verschijnsel laag en rond rijden en een te weinig ondertredend achterbeen
zie ik eerder als de grote boosdoener van vele blessures.
Tegenwoordig wordt alles maar klakkeloos na gedaan. wat er op de tv te zien is en daarbij wordt vergeten dat de professionals. weten wat ze doen.

Ik begrijp deze redenatie, en het is wat meestal zeggen op Bokt.

Maar in het stuk wordt ook benoemd dat men het feit aan slechte fokpraktijken, een slechte manier van houden en slechte ruiters, maar dat een hele grote oorzaak is gelegen in de bouw van het paard.
Dat de ledematen van schouder tot hoef zijn ontworpen voor het rechtuit bewegen, en niet zijwaarts. Dat paarden dit wel kunnen en doen, maar dan slechts kort en om te paren/ vechten/vluchten.

Het gaat erom dat wij dit langdurig van ze vragen, en of dat kundig of niet kundig gebeurt zou nagenoeg dezelfde uitkomt hebben doordat het dier nu eenmaal niet gebouwd is om dit te doen.

Nee, dressuurmatig rijden is niet DE oorzaak van blessures. Zoals in het artikel al aangegeven staat, zijn er diverse oorzaken te noemen van algemene kreupelheid. Het verhaal specificeert nauwelijks het soort kreupelheden waar de schrijver aan denkt. Maar veel voorkomende oorzaken van kreupelheden:
- Slecht paardrijden, alhoewel het best nog een klus is om een gezond paard naar z'n grootje te helpen.
- Rijden op slechte bodems. Te hard, te glad, te zwaar, te hobbelig, noem maar op. Op een slecht onderhouden bodem is het lastig om gezond te bewegen.
- Rijden op slecht beslag of slecht bekapte paarden. Veel ruiters wachten te lang om de smid te bellen en er zijn genoeg smeden die bedenkelijk werk leveren. Je ziet best vaak dat paarden te veel achterover worden gezet omdat ze dan zogenaamd een opvallender voorbeengebruik krijgen. Deze manier van beslaan/bekappen heeft ook keerzijdes.
- Slecht management, beginnende pijntjes worden over het hoofd gezien.
- Weinig aandacht van de veearts, die vindt soms ook gewoon dat een paard ergens doorheen moet terwijl het beestje wel onregelmatig loopt.
- Slechte instructie. Tja, waar leer je dat goede rijden en goed management tegenwoordig nou nog?
- Slechte huisvesting. Op drassige weides is het lastig gezond blijven, een glijertje is zo gemaakt. Er zijn veel blessures door slechte weidegang. In de recreatieve hoek wordt dit vaak niet opgemerkt omdat er vaker niet dan wel gereden wordt, laat staan serieus en verwacht vooral geen kritisch oog op de grond.
- Natuurlijke scheefheid van een paard bestaat echt.
- Soms verstappen ze zich op de laadklep, of glijden er vanaf.

Ik ga even op 1 ding in: toen ik begon met rijden, manege, en later de rijvereniging was er lang niet zoveel aandacht voor de inhoudelijke kant van het rijden.
De manier waarop je zoiets opbouwt, en het paard richtgericht krijgen.
Er was ook weinig feedback, alleen van je clubleden, instructeur of op een wedstrijd.

Ik dat er wel winst geboekt wordt door de komst van het internet. Alleen al op dit forum komen mensen toch wel stappen verder door inzichten van derden.
Ik zou niet durven stellen dat er vroeger beter onderricht en beter management was.

1 belangrijk ding was denk ik wel anders: men was niet zo dwangmatig bezig met presteren en dit meten aan anderen op het web.
Ik denk dat het allemaal iets luchtiger was en mensen meer 'pret' hadden, en dus minder prestatiedruk, minder druk op het paard, en dus minder blessures....

Van nature loopt een paard soms verzameld - 'kort en explosief'.

Dat betekent in de training: het dier kan het, maar bouw het uiterst geleidelijk op.

Idem met urenlang het dier op de volte: wenden kan het als de beste. Van nature loopt een paard in een soort zigzag: 30 meter rechtuit, klein bochtje, 20 meter rechtuit, weer een zwenking de andere kant op - ik ken dit onder de naam 'snake walk'. Zeker in stap een uitstekende oefening.

(Maar ik pleit niet voor die les die ik laatst zag: ruim 30 minuten grote volte, paard scheef dwz buitenachterhoef links en rechtsom buiten het spoor van het voorbeen, ruiter zat voorover, hoogste punt ver achter de oren, hals naar binnen verbogen... De loodlijn vanuit de heup van het paard toonde erg veel achterbeen achter de loodlijn. Dat daar op gegeven moment blessures van komen snap ik.)

Als je het boek van Karin Leibrandt gaat lezen, dan ga je zeker snappen dat paardrijden iets is wat je met heel veel beleid en technische kennis moet gaan doen, of je nu bosritjes of dresuur wil rijden.

Het is mijn bijbel geworden en oooooo wat zie ik toch verschrikkelijk veel totaal fout gereden paarden op foto’s voorbij komen, alleen al de blik in de ogen van die paarden...

Zelfs advertentie foto.’s van trainers met naam, dat ik denk, als je zo traint, snap je er niks van en dan verzorg je clinics?

Naar mijn gevoel was er vroeger juist veel meer basis in het leren van correct rijden en opbouwen daarvan.
Geen hulpteugels. Geen 1001 bitten. Geen zadels die je in een zit dwongen.
En de les was directer dan nu.
Nu moet alles met fluweelzachte handschoenen verteld worden want de ruiter kan niet meer tegen directe kritiek.
Als toen een paard niet goed liep moest je beter leren rijden. Punt.
Nu komen er eerst 10 zadel passers. 20 peuten. 5 bit fitters en dan heel misschien mag er wat van de ruiter gezegd worden.

Ik heb altijd les gekregen op mijn zit. Dat ik daarmee de meeste signalen geef dus dat die ook correct moet zijn.
Altijd les gekregen dat een paard aan het been is. Vandaaruit een fijne hand volgt. Neusje er net uit.
Dat een paard in evenwicht Moet lopen. Termen als recht gericht waren er niet. Maar gewoon evenveel druk. Of beter gezegd weinig druk op beide handen. Maar ook op je benen. Daar Bollinger holling voelen.
Sowieso voelen. Elke pas moest je kunnen voelen.
Hoe vaak zie je die vraag nog. Welk been verzet hij nu?
Wat toch in een beginners lesje hoort.

En inderdaad alles zonder haast.
Het paard geeft het leer tempo aan.

Toch zijn meer klassiek geschoolde mensen het niet eens met haar...
Ik maakte eerder ook al de vergelijking tussen haar bijvoorbeeld de manier van rijden zoals men met art2ride doet.
Meest opvallend is toch de halshouding, beter gezegd: het meest en eerst in het oog springend. Ik heb het boek gekocht, ik ga het sowieso lezen en kijken/ voelen hoe het voor mij voelt.

Een in theorie heel simpel maar in de praktijk nog behoorlijk complex gegeven is dat ruiters/mensen gewend zijn dingen vast te pakken en te controleren met hun handen.
Het is echt behoorlijk lastig voor veel ruiters (incl ikzelf) om vingers/polsen/armen/schouders echt helemaal zacht, verend en ontspannen te houden. Alleen die spieren te gebruiken die nodig zijn om je hand en arm te positioneren zodat je armen een verend geheel worden met de teugels, en het paard uit zichzelf in dat contact terug gaat veren met ontspanning in nek en kaak. Als ruiter in dat contact het paard te volgen, in plaats van steeds te willen regelen.
Elke storing in de paardenmond werkt een defensieve spanningsreflex op bij het paard, die doorwerkt in het gehele bewegingspatroon. Plus dat het paard door een overmaat van teugelinwerking te veel gefocust raakt op de hand van de ruiter, in plaats van op zijn eigen lichaam en hoe hij zijn benen optilt en neerzet.

Door te werken aan een licht, volgend teugelcontact met verbinding op het gewicht van de teugel of iets meer, in combinatie met een ontspannen, onafhankelijke zit, en door terughoudend te zijn met de inwerking via de teugel (alleen begrenzen vanuit de vingers), gaat het paard meer openstaan voor subtiele communicatie -ook die paarden die zogenaamd hard en stug zijn.

Kort gezegd: pas als de ruiter voortdurend in de eerste plaats aan zichzelf blijft werken in plaats van in de eerste plaats van alles van het paard te willen, ontstaat een basis voor subtiele, positieve communicatie, voor het opwekken van positieve reflexen hij het paard, en dus voor dressuurmatig rijden in de goede zin van het woord.

Een vraag die ik persoonlijk in het verlengde van de door Ninx gestarte discussie zou willen stellen: wat is volgens jullie nou eigenlijk precies 'verzameling'? Want ik denk persoonlijk dat dit misschien wel de dressuurterm is die het vaakst eenzijdig of ronduit verkeerd wordt geïnterpreteerd, zowel rijtechnisch als biomechanisch. Met als gevolg een verkeerde manier van rijden en trainen.

Verbaasde mij vroeger waarom een stalgenoot haar jonge paard simpelweg rechtuit stuurde zonder wijken, oid en heel veel kilometers maakte en in het begin wel eens verzuchtte ohh wat is ze scheef
Marleen

Bij jonkies spreek ik over: kunnen spelen met het zwaartepunt - en het dier doet de overgang stap-halt op de achterhand.
(= De eerste keer dat ik op een jonkie zit 'werk ik aan verzameling'. )

En als einddoel de piaffe:
fikse bekkenkanteling/ 'buik'spier activiteit,
beide actieve achterbenen onder de massa dwz voor de loodlijn vanuit het heupgewricht -
en een lange, tot op zekere hoogte ontspannen bovenlijn.

Om een goede vergelijkingstest te maken zal je al moeten beginnen met hoe zijn de veulens opgefokt en dus wat hebben ze zelf geleerd qua bewegingspatroon/gangenritmes/lichaamsbeheersing en compenseren op ongelijk terrein. Je kan op dit punt al geen gelijke controle groep hebben als je een standaard NL opfok vergelijkt met een groep wilde paarden. Terrein waarop beide opgroeien en dus de fundering vormt voor hun eigen lichaamsbeheersing zonder ruitergewicht is al niet te vergelijken.

Grote bottleneck die daar uit volgt is het verschil tussen een dressuur/rijpaard dat eigenlijk zonder goede solide fundering op dit punt een manier van bewegen aangeleerd krijgt, waar dus eigenlijk geen echte basis onder zit. Dan kom je bv ook al snel in de problemen met kleine exterieur en bewegingsfouten die met beschermers, bekappen en beslag worden opgevangen die in het wild door flink lang en rechtuit km's maken zouden zijn verdwenen. Kikkulli zo'n 3500 jaar geleden gaf dat al aan en een groot deel van de training (lange afstands conditietraining) ging naast een aanspanning, en het opbouwen naar een nieuwe afstand ging ook eerst onbelast. En paarden toen waren DUUR, de goede (die uit de 20 dagen test kwamen) wil je zeker heel houden, en de rest ook ivm verkoopbaar.

Ik geef schrijver van dit artikel gelijk, paard is zeker niet gebouwd op veel rondjes (en ja, bak 20x40-60 is nog steeds rondjes), maar op rechtuit km's maken en ritme vinden om lijf zo economisch mogelijk te gebruiken.
Dat een ruiter paard niet in de weg moet zitten is ook correct, maar dat zal de ruiter bij zichzelf moeten zoeken ipv paard een ander bewegingspatroon aanleren. Longeren als middel om conditie op te bouwen/basis voor inrijden zie ik dan ook niks in. Naast fiets, paard, koets, quad die km's maken zal een veel betere fundering geven voor een gezond rijpaard dan rondjes/ovalen op Xm2.

Misschien was het er wel, maar stond je er niet voor open?
Of het lag aan jouw manege en vereniging, waren die misschien van een lage kwaliteit? Misschien heb je je gewoon nergens in verdiept toen? Want ook in die tijd waren Steinbrecht, Van Loon of Klimke niet nieuw. Nu noem ik even 3 oudgedienden op, er waren er natuurlijk veel meer.

Er zijn door de komst van internet veel mensen erg druk met het opdringen van hun mening en die als feit te presenteren. De schrijver van het stukje waar dit topic over gaat, is daar een goed voorbeeld van. Niet elke mening is zo goed doordacht dat je er een discussie over moet beginnen. Iemand op internet meent dat het rijden van veel voltes tot alle algemene blessures leidt. So be it.

Pipodipo, dat is gewoon hoe mensen hun visie presenteren. Als autonome lezer kun je dat toch wel relativeren? Op internet worden verschillende visies/meningen gepresenteerd, de geïnteresseerde en positief-kritische lezer kan prima zelf besluiten waar hij/zij zich het meest in kan vinden, en in hoeverre hij/zij openstaat voor nieuwe/onorthodox visies. Veel beter dan dat iemand alles wat zijn/haar instructeur hem voorkauwt maar voor lief aanneemt. En Van Loon en Steinbrecht hebben (hadden) ook niet de waarheid in pacht.

Janneke, 'spelen met het zwaartepunt' bij jonge paarden vind ik mooi gevonden. Ik denk dat je in de training van een jong paard al redelijk vroeg moet beginnen aan het 'refereren aan' verzameling. Dan gaat het vooral om het kunnen controleren van het eigen zwaartepunt in beweging (door het paard), ofwel balans. Ik noem dat zelf intrinsieke balans omdat het m.i. van het paard zelf uit moet komen, hij moet zijn rompspieren (buikspieren, maar vooral borstspieren en serratus spieren) activeren om de massa van zijn romp tussen zijn voorbenen te stabiliseren. Dat gaat dus (nogmaals, naar mijn mening) helemaal niet zozeer om het achterbeen, iig niet in de zin van actief ondertreden, maar meer om het coördineren van de bewegingen.
Heeft het paard die balans eenmaal ontwikkeld, (pas) dan kun je als ruiter het achterbeen meer activeren richting een heel klein beetje verzameling, met behoud van die intrinsieke balans en daarmee lichtheid aan de voorkant en een meer opwaarts dan voorwaarts bewegingspatroon.
Dit wissel ik af met actief voorwaarts stappen (ik train dit vooral in stap) in een elastische verbinding, met impuls, een deinende bovenlijn en een contraherende onderlijn.
Meer klassieke verzameling zoals jij dat omschrijft is bij verreweg de meeste paarden pas mogelijk na jarenlange zorgvuldige training. Probleem is dat veel paarden fysiek helemaal niet in staat zijn tot deze verzameling, omdat hun conformatie dat niet toestaat. Zie de vele moderne dressuurpaarden die een sneu slap aftreksel van piaffe laten zien met een in de verkeerde richting bewegend bekken - hoewel dat ook aan de training kan liggen uiteraard.
Overigens is in een klassiek verzamelde beweging als passage en piaffe de bovenlijn m.i. niet tot op zekere hoogte ontspannen, maar juist heel actief, in de zin van elastisch samentrekken en een beetje verlengen. Draagkracht komt nl niet alleen van de onder-cq achterkant.

Nee, snap heel goed dat ze het niet met haar eens zijn, alhoewel ik de motivaties niet heb gelezen van deze “klassiek”geschoolde mensen, wat dat dan ook mogen zijn....het correct rechtrichten heb ik overigens in mijn 25 jaar paardenhebbende bestaan nog nooit echt mogen aanschouwen.

Lees het boek eerst en oordeel dan, ik iig ben er heeeeel erg blij mee omdat ik eindelijk handvaten heb om juist te gaan trainen, iets wat ik zeker wel mij altijd zo heb afgevraagd, maar in mijn instructies van ook de zgn “klassiek” geschoolde instructrices nooit op deze manier met mijn jong paard heb meegekregen, wat ik enorm betreur en zijn scheefheid altijd snel en gemakkelijk werd weggemoffeld en er oneigenlijke druk op het paard kwam, waardoor ik al weer snel interesse verloor in de lessen en er mee stopte, ik was een zeikerd, voelde te veel, dacht te veel na, lette te veel op mijn paard, moest nu toch eens gaan rijden...nu snap ik wat ik bedoelde en snap ik wat zij te kort komen..

Alles wat ik bij anderen zag en mij steeds meer bewust maakte of ik nog wel wil blijven rijden, heeft nu bevestiging dat ik het goed zag en goed gevoeld heb...

Derhalve kom ik ook al jaren niet meer op wedstrijdterreinen, ik kan het niet opbrengen, ik kan iet aanzien dat meiden hun paard zo een ongemak en pijn bezorgen en nog punten krijgen ook..

Als ik toch bezig ben, manolo mendez heeft ook nog een mooi betoog over hoe een paard volkomen verkeerd gereden wordt en hoe dat te zien, aan het paard zelf, aan de houding en aan het spiercorset van een stilstaand paard....treurig, dramatisch en hartverscheurend....

Ik ben dus ook aan het leren om mij op mijn paard zo correct mogelijk te gedragen om mijn paard zoveel mogelijk in zijn waarde te laten en hem mij te vertellen wat IK fout doe en waar HIJ last van heeft om DIT te voorkomen, daarom wissel ik werken aan de hand af met rijden met vrije uitloop heel de dag en dagen van absolute rust aan zijn lijf.....hij staat ten dienste van MIJ en het is mijn verantwoording om elke miniut op zijn rug bewust te zijn wat IK doe..

Ik zit in de overgangsfase of ik uberhaupt nog wel wil rijden.

Ik kom later op de rest terug maar pik dit er even uit: ja, dat denk ik soms ook.... Ik vind alles aan mijn paarden geweldig, rijden is geen must.
Ik geniet er enorm van, natuurlijk.... maar ik geniet ook als ze aan een halster naast mijn fiets draven of gewoon staan te eten....

Dat dilemma snap ik wel, en het lijkt me heel gezond je dit af te vragen.
In feite zou iedereen die paardrijdt zich regelmatig af moeten vragen waarom hij/zij dit doet, en zich moeten realiseren hoe bijzonder het is dat een paard het toelaat dat je op zijn rug gaat zitten. En een paard zou niet slechts betekenis voor mensen moeten hebben als rijdier.

Persoonlijk ervaar ik dit niet zo sterk dat ik niet meer zou willen rijden. Zeker niet als ik merk dat mijn paarden, die lekker in een groep in een grote paddock dan wel in de wei staan, enthousiast naar me toe komen als ik met een halster de wei of paddock in loop en hun naam roep. Eentje staat zelfs dagelijks luidkeels te hinniken tot ik haar eruit haal om iets met haar te gaan doen, en is boos als ze niet de eerste is. Uiteraard gaat het de paarden daarbij niet (alleen) om het rijden, maar ook om de aandacht.
Verder zien al onze paarden er gezond en mooi bespierd uit, en zie ik geen tekenen van overbelasting. Ze zijn fit, gezond, vrolijk, open en lijken echt plezier in te hebben in hun taak als rij- en lespaard.

Maar het lijkt me nogmaals heel goed om regelmatig te twijfelen aan nut en noodzaak van rijden, zeker als het om wat voor reden voor je paard of voor jezelf (tijdelijk?) minder gedeeld plezier oplevert. En om altijd, al-tijd, het welbevinden van het paard boven je eigen belangen te stellen.

Wat een fijn en interessant topic.

Dat boek lijkt mij reuze interessant en ga ik eens achteraan.
Die Manolo ga ik ook even opzoeken, heeft hij een youtube kanaal met die filmpjes?