Dat is inderdaar de vinger op de goede plek.
De "spullen" of "stromingen" zijn vrijwel nooit het probleem.
De ruiter en gebrek aan zelf kennis en zelfinzicht wel.
Over het algemeen zitten veel ruiters in het onbewust onbekwame en overschatten ze regelmatig hun eigen kunnen.
Kan je je benen niet stil houden, dan geen sporen?
Gaat je onkunde om snel te maken over in boosheid, dan geen zweep.

AMEN!

Mijn merrie is erg gevoelig voor zwepen en dan vooral het geluid. Wanneer iemand langs mij rijdt en zijn/haar paard een tikje geeft dan zet de mijne het op een rennen of ze springt er van weg. Hoe zou dat nou komen?

Ik ben niet tegen zwepen, maar het juist gebruiken ervan moet wel meer onder de aandacht gebracht worden. Hoe vaak hoor je wel niet op maneges: 'ZWEEP! ZWEEP! Geef hem maar eens een harde pets op z'n billen!'...

Alleen jammer dat sommige lesgevers zo vast zitten in hun stroming dat je als leerling aan het twijfelen gebracht wordt. Ik ben pro luisteren naar mijn paard, maar ben toch de mist in gegaan door te luisteren naar mijn lesgeefster. Nu back on track, maar wat had ik er een puinhoop van gemaakt door een mens te volgen ipv mijn paard. Paarden zijn veel te goed voor deze wereld en veel te vergevingsgezind.

Zeker paarden zijn echt te lief.
Zie het als een goede les SVRL, jij stinkt er nooit meer in.
En oke je paard heeft daar even pech mee gehad, maar je bent er ook mee gestopt omdat je wel hebt geluisterd. Dus niet te streng voor jezelf
En fouten maken doen we allemaal en natuurlijk rot als er een dier bij komt kijken.
Maar als we er van leren heeft het in ieder geval wel nut gehad.

Heb mijn andere paarden op de ouderwetse manier beleerd. Maar rij nu mijn huidige paard in op touwhalster en leadrope. Heel eigenaardig maar ik mis geen zweep en geen spoor meer. Ik luister vooral naar mijn paard en het lijkt wel dat ze daarom ook beter luistert naar mij....En ongelooflijk wat een goede communicatie je met alleen een touwhalster en leadrope kan hebben. Ik heb een nieuwe wereld ontdekt en snap nu steeds minder wat ik ik in die andere deed. Mijn ambities waren met dit nieuwe paard de wedstrijdsport in te gaan. Maar vraag me steeds meer af of ik dat nog wel wil....

Oef of zweep gebruik nog van deze tijd is denk het voor soms wel.

In de bak hoef ik hem niet te gebruiken, wel bij me. Bos rit heb ik een mini zweepje in mijn laars, maar als ik thuis een blokje om wil heb ik hem nodig omdat mevr het in haar hoofd heeft gehaald om achterwaarts de sloot in te lopen.
Af stappen is geen optie meer dan doet ze het over een paar passen weer. Met voltes rijden heb ik wel eens over 500 meter 1,5 uur gedaan.
Nu met rij instructeur besloten toch voorwaarts met zweep erbij omdat ze het ook doet als er andere paarden mee gaan.

Moeilijke vraag, ik denk wel van deze tijd zolang het paard niet wordt geraakt.
Dus bijvoorbeeld voor het aanwijzen of doormiddel van trillingen, gemaakt door het zweepje, het paard laten bewegen.

Absoluut niet in gevallen van een tik geven.

Als ik goed ga zoeken in de schuur dan vind ik er misschien nog één.
Maar ik ben niet tegen een zweepje hoor. Ik vind het zelf gewoon geen handig hulpmiddel en gebruik liever een (carrot) stick. Doordat die niet zwiept kan ik een aanwijzing preciezer geven zonder dat deze wordt versterkt door het zwiepende effect.

Maar zo heeft ieder zijn voorkeur. Ermee slaan is natuurlijk uit den boze. Daar is een zweep of stick niet voor. Toen niet en nu niet.

ik probeer altijd dingen op mijn eigen lichaam te testen als ik wil beoordelen of het verantwoord is bij een paard. mijn conclusie is dat de rijzweep gebruikt kan worden om hulpen kracht bij te zetten en om extra aanwijzingen te geven bij ingewikkelde opdrachten. een beweging vanuit de pols is daarbij het maximum maar meestal is het genoeg om de zweep te balanceren tussen duim en wijsvinger en aan te sturen met de andere drie vingers.

(toevoeging) maar uiteindelijk is het enige echte criterium dat je het vertrouwen van je paard behoud. zo lang je een goede band met je paard hebt kan je gerust streng zijn wanneer dat nodig is.

Ik gebruik hem eigenlijk nooit aan het paard. Wel op het paard. Takken aan de kant, spinnenwebben vangen, mocht het nodig zijn tegen honden.

Te voet heb ik hem wel gebruikt om een iets te enthousiast paard achter mijn schouder te houden. Gewoon ter hoogte van mijn schouders omhoog steken en heen en weer zwieren. Of als aanwijsstokje omdat ze te dichtbij kwam. Werkt perfect.

Met een zweep hoef je niet perse zoals mensen het noemen hard te slaan of hard te tikken. Een paard voelt een mug al op de huid zitten namelijk. Een zweep moet er zijn als verduidelijking van communicatie en niet als middel om hardhandig mee te zijn als het paard iets niet doet wat jij wil. Reageert je paard niet bijv op been? Dan geven mensen vaak al een te harde tik tegen de schouder of op de kont, terwijl het ook zachtjes kan en dat misschien vaak al meer dan genoeg is. Wel kun je de hulp van de zweep verduidelijken als er bij de 1e x gebruik geen reactie komt, maar ook dan hoef je niet perse heel hard te tikken. Er is een verschil tussen afstemmen wat je moet doen of gewoon zomaar wat proberen zonder erbij na te denken.

Hetzelfde als een paard een klopje op de schouder geven of op de kont als beloning. Vaak is een zachte aanraking of zachte aai over de manenkam al genoeg maar sommige mensen doen dat zo hard dat je hun hand duidelijk hoort klappen op de huid, terwijl een paardenhuid best gevoelig is en bijv ook stemgebruik als een paard iets goed doet. Sommige mensen roepen heel hard vanuit enthousiasme omdat hun paard iets goed doet, maar een paard hoort 100x beter dan een mens dus vaak is iets fluisteren of zachtjes zeggen al meer dan genoeg.

Dus het gaat er niet om of iets nog van deze tijd is, het gaat erom dat het gebruik van een hulpmiddel of beloningsmiddel juist gebruikt word en juist is afgestemd. Het hoeft allemaal niet zo hard te gaan. Maar dat betekend niet dat een hulpmiddel of beloning niet gebruikt mag worden. Als het maar gewoon op de juiste manier gebruikt word.

Mijn jonge ruin heeft af en toe wel een zweep nodig om de communicatie te verduidelijken maar een zachte aanraking met de zweep is al meer dan genoeg voor hem en hij kan daar al gevoelig op reageren. Dat houd ik ook graag zo anders moet je steeds hardhandiger worden om hetzelfde resultaat te bereiken en dat is niet leuk, ik houd hem liever sensibel dan dat ik veel kracht met alles moet geven.

Mee eens, het ligt niet aan de hulpmiddelen maar aan de mensen die ze verkeerd gebruiken.

Ik heb ook veel paarden op een ouderwetse manier beleerd, maar wel als basis: vertrouwen en dat bereik je niet als je hulpmiddelen verkeerd gebruikt. Paard zou nooit bang moeten zijn/ worden van de zweep dan gaat er echt iets verkeerds.

Sporen zijn niet geschikt om het paard aan het been te maken, dan gaat er iets verkeerd. Het bit is niet bedoeld om aan te trekken of een houding af te dwingen..dan gaat er iets verkeerd.

Jij gaat van een negatieve manier van werken uit en daarom kun je niet zonder. Druk geven en dan weghalen als een niet-beloning - dan zul je de druk steeds groter moeten maken. De vraag is waar de grens dan ligt. Hoe los je het op zonder de grens van mishandeling over te gaan?



Ik zal mijn hond nooit echt slaan, maarr.......

zie je hoe raar die zin dan ineens is? Wat is niet echt slaan? Wanneer sla je wel echt? Waarom de maar?


Heb je je weleens afgevraagd waarom je paard niet vlotter wegstapt? Want stel nu dat ze dat niet doet omdat jij je zit niet opent? Dan ben je je paard aan het straffen voor jouw fout. En dat is vreselijk oneerlijk.

Ik kende een paard die niet wilde aangalopperen. Maar toen de ruiter de hulp correct en met meer overtuiging leerde geven, sprong het paard onmiddellijk aan.
Toen de ruiter afleerde om met de binnenteugel terug te werken nam het paard de achterhand mee. Voor die tijd kon het paard dat niet omdat de ruiter hem blokkeerde.


ik vind dit echt de grootste nonsens ooit. Paarden corrigeren elkaar veel vaker met een blik, een oor dat beweegt, er naar toe lopen, enzovoort.
Wij mensen zien al die dingen niet, maar alleen de mep. En dus slaan we het hele scala aan waarschuwingen over, gaan meteen maar slaan, en praten dat dan goed met dat paarden elkaar ook slaan.
Pus dat paarden correcties gaan over de omgang met elkaar en voer. Niet over rijden.


Ik vind het dus niet fair om bovenstaande redenen.

En ik keur zweepgebruik op zich niet af. Kan best handig zijn als aanwijsstokje bij het loswerken. Maar heel vaak wordt hij niet fair gebruikt, omdat ruiters blind zijn voor eigen fouten, nooit hebben nagedacht over andere manieren van trainen (wat als je je paard beloont op een manier die hij heel leuk vindt voor reageren op je been of zit? dan heb je die zweep niet nodig).

Je kan ook echt met R+ werken, positive reinforcement in plaats van druk weghalen. Het is veel leuker en motiveert veel meer. En dat is wel van deze tijd.

Dat klinkt heel idealistisch maar is in mijn ervaring ook geheel afhankelijk van het type paard wat je hebt. Met sommige paarden kun je zo werken, met andere niet..die hebben af en toe een tikje op z'n tijd nodig. Ik zie geen kwaad in een tikje geven, mits het een tikje is en gebruikt wordt als aanvulling en er inderdaad geen stappen overgeslagen worden. Hoe consequenter je bent, met hoe minder hulp je uiteindelijk af kan.

Mijn paard is vrij lui, altijd al geweest, maar ik had er nooit last van. Totdat ik met bijrijders begon en toen werd mijn paard aan de zweep. En zie dat er maar eens uit te krijgen. Daar zijn we dus nu mee bezig en ja, ik rij nu eigenlijk altijd zonder zweep, behalve met de keertwendingen waar ik niet sla, maar het tegen de schouder leg.
Maar om het voorwaartse er weer in te krijgen geef ik been, geen reactie is extra been en over corrigeren. Dus als ik van halt naar draf vraag, dan drijf ik dan door tot de galop. En ik bepaal wanneer er teruggegaan wordt naar de draf. Dan in draf doe ik niets meer, totdat het paard vertraagt. Dan geef ik been. Geen reactie, dan weer naar de galop. En zo begint er nu meer reactie te komen. Soms moet ik van mijn instructeur genoegen nemen met te weinig impuls in draf, want mijn paard draaft wel en ik doe niets. Dus doet feitelijk wat ik gevraagd heb. Dat is lastig, je wilt als ruiter graag weer drijven, maar dat mag niet. Als ze echt terugvalt, dan ga je naar de galop.
In stap doe je hetzelfde, bijna stilvallen is naar de draf. Dus altijd een slag sneller dan het paard eigenlijk wil en wat je vraagt. Want er komt geen reactie.

De jonge ruin rij ik altijd zonder zweep. Maar met buitenrit denk ik dat die wel eens mee moet, want hij is buitenrijden niet gewend en afgelopen weekend bij mijn eerste echte poging kwamen we op een punt waar ik hem echt niet meer in z'n voor uit kreeg, 600m van huis en er was niets, maar hij had echt geen zin om verder te gaan. Ja, ik ben daar omgedraaid, want had geen keuze, is ook nog niet verkeersmak en het lukte wel om in een dam te komen zodat een auto er langs kon. En dat deed hij wel braaf. DAn is op dat moment het niet verder willen min of meer vergeten (want de dam was net op een andere plek zeg maar) en toen rustig teruggegaan, want dit was voor dit paard op zich al een overwinning. Hij ziet nooit verkeer en is nooit van huis weggeweest. Ik had geen zweep bij me omdat hij altijd zonder gereden wordt. Maar nu was iets meer overtuiging wel handig geweest denk ik, en dan heb ik het niet over slaan.

Dus de zweep is een handig hulpmiddel, mits juist gebruikt. Het is zeker nog van deze tijd.

Nou precies dat, ik zeg juist in het bos en langs de weg neem aub een zweep mee! Want bij gevaarlijke situaties moet je het paard altijd naar voren zien te krijgen. Je wilt niet dat het paard opzij uitwijkt en voor een auto springt. Dan kan ie beter een tikje krijgen dat ie voorwaarts en veilig blijft.

Leuk dat deze discussie weer eens opgefrist wordt. Lijkt me best een belangrijk issue.
Dit is hoe ik er momenteel tegenaan kijk:

Ik ben niet principieel tegen het gebruik van een zweep.

Buiten neem ik altijd een zweep mee. Overigens niet om mijn paard in een evt. noodsituatie voorwaarts te meppen (nog nooit meegemaakt dat dat nodig was), maar om bijv. uit te steken zodra er auto's te dicht langs willen rijden, om in geval van nood een opdringerige/agressieve hond mee weg te kunnen jagen (gelukkig nog maar 1 of 2x nodig gehad), en om bij evt kijkerig gedrag langs de weg een visuele begrenzing te hebben - door de zweep naar voren te laten wijzen, naar het hoofd, zoals je dat ook kunt gebruiken om een jong paard dat de hulpen nog niet goed kent, rond te sturen zonder aan zijn hoofd te hoeven trekken.

Een jong, onzeker paard buiten voorwaarts houden moet je m.i. nooit willen door hem naar voren te jagen (tikken, slaan) met een zweep als hij terugkomt op je been. Laat die gewoon achter een ander paard (of desnoods een begeleider op de fiets) aan lopen, en stap af om het paard rustig langs spannende objecten te leiden.

Wat betreft voorwaarts rijden, het voornaamste lijkt mij dat je het paard intrinsiek motiveert om voorwaarts te gaan. Ik gebruik daarbij altijd mijn stem als een beenhulp niet genoeg doorkomt. Aanmoedigen en belonen. Enthousiast maken, uitdagen. Zo leer ik het ook aan mijn lesklanten.
Een zweepje heb/geef ik er soms wel bij (ook als hulpmiddel bij zijwaarts begrenzen van bijv. de schouder), maar voornamelijk om ter ondersteuning van de voorwaarts drijvende beenhulp en stemhulp, en alleen heel gedoseerd, een beetje mee te wapperen of het paard achter het been even mee aan te raken (dus nooit zo'n zwiepende tik - een keer meegemaakt dat een lesklant dit ongevraagd en uit op manege aangeleerde gewoonte deed - paard schrok zich een ongeluk, lesklant gelukkig ook).

Op zich zou ik liefst helemaal zonder zweep rijden omdat ik een zweep alleen al vanwege de associatie die het opwekt geen fijn ding vind.
Zelfde heb ik met sporen, maar daar rijd ik nooit mee (is niet gebruikelijk bij IJslanders). Het is volgens mij echt een fabeltje dat sporen nuttig of zelfs nodig zijn voor verfijning van je beenhulpen. Spoorgebruik komt gewoon voort uit traditie.

Ik ken genoeg paarden (zeker ook IJslanders) die bang zijn voor de zweep, en dat is echt niet omdat ze zo zijn geboren.
Ik kan me voorstellen dat dat met sporen ook zo kan zijn, van die paarden die zgn. elektrisch aan het been zijn maar in feite voorwaarts gaan op basis van met sporen opgewekte stress. Een negatieve prikkel dus.

Een zweep (en sporen) niet van deze tijd ... dat is misschien te stellig.
Het is in ieder geval een enorme vooruitgang dat er veel meer wordt nagedacht over zweep- en sporengebruik.
De volgende stap is dat het meer gemeengoed wordt om paardrijden minder te benaderen vanuit het concept van het paard controleren, corrigeren en laten gehoorzamen, en meer vanuit het concept van 'in staat stellen tot', intrinsiek motiveren, met als doel: samenwerken.

Die laatste alinea...helemaal mee eens!!

Ik heb een zeer luie Haflinger op die manier aan het been gekregen
Positief belonen werkt zoveel sneller dan druk opvoeren. Zeker met een paard wat al dood voor de hulpen is helpt omdenken heel goed


Dit is dus wat ik bedoel. Een paard dat beloond wordt, wordt gemotiveerd, niet om negatieve bekrachtiging te ontwijken, maar positive reinforcement te verdienen.
Denk vanuit het paard, wees je bewust van je eigen tekortkomingen en straf je paard niet voor jouw fouten, maar beloon het voor gedrag wat je graag wilt. Het kan echt.

Ik vind het bij sommige paarden in het begin wel eens een combi van beide.
Sowieso rij ik met veel stem, niet perse hard, maar wel altijd veel praten, goed zo, nee, jaaa braaf!

Dan zijn ze door een ruiter doof geworden op het been door teveel of niet consequent been gebruik.
Dan ga je natuurlijk eerst kijken of stem wel werkt, maar als dat niet werkt en tikje achter de kuit.
Reageren ze dan een ietsie pietse ben ik daar direct weer met mijn stem bij, maar ook dan belonen dor een aai.
En dan heb je erg snel dat die tik weg gelaten kan worden, maar je toch klein kunt blijven met de kuit.
En dan zeg ik, zweep is nog steeds van deze tijd. Er niet mee om kunnen gaan, is de fout, niet het hulpmiddel.

Ho ik zeg niet dat je niet moet omdenken he, ik zeg alleen dat het niet bij ieder paard werkt. Het mooiste is het als je ze intrensiek kan motiveren en dat helpt al een heleboel als het paard het rijden en trainen leuk vind. Dat is nog heel vaak niet zo helaas door onbewust onbekwaam etc. Bij sommige paarden is er gewoon nodig wat DP schrijft. En mijn ervaring is ook, hoe consequenter je zelf bent hoe minder je nodig hebt. Dat zit hem vooral in voelen, timing, loslaten.

Ik zeg ook niet dat je een paard buiten voorwaarts moet meppen in noodsituaties, het mooiste is als het paard zo getraind is dat het altijd naar voren gaat op stem en been. Maar mocht dat niet zo zijn dan kun je beter op tijd een tikje geven dat ie naar voren gaat ipv dat ie opzij springt voor een auto. Zeker met schrikkerige (dressuur)paarden erg belangrijk.

Een paard wat bang is voor de zweep vind ik sneu, dat hoort niet..dan is dat ding dus misbruikt geweest op dat paard. Gelukkig zijn de meeste met rust en vertrouwen wel weer te desensibiliseren.

Inderdaad. Het betekent ook dat je de verantwoordelijkheid voor de verbetering altijd bij jou legt, en niet bij je paard.

Is een paard niet voorwaarts, dan zul je eerst en vooral na moeten gaan waarom, in plaats van alleen maar corrigerend te denken en te handelen in de zin van 'scherper aan de hulpen zetten' (wat doorgaans gebeurt mbv sporen en zweep).
Ik ben dan ook allergisch voor vaak nogal achteloos gebezigde kreten als 'luie trapzak'. Als je zo over een paard praat, is er in mijn optiek maar 1 een luie trapzak, en dat ben jij als ruiter, want dan ben je blijkbaar te beroerd om moeite te doen om je te verplaatsen in het betreffende paard teneinde erachter te komen waarom het paard terughoudend of afgesloten is. Het voorwaarts motiveren van een terughoudend paard is voor een aantal ruiters blijkbaar een te grote/moeilijke uitdaging.

Precies dat!!!
De Haflinger die ik reed, had gewoon weinig zelfvertrouwen, en was zovaak gecorrigeerd dat hij dacht dat hij het altijd fout deed. Learned helplessness. En dat kan een enorm probleem zijn bij paarden. Er is altijd iets dat maakt dat het paard doet wat hij doet....... en heel vaak ligt het probleem bij de ruiter. Het paard wat niet weg wilt stappen omdat het de ruimte niet krijgt. Het paard wat niet na wil geven omdat de ruiter stuitert op de rug in draf. Het paard wat dood voor het been is geworden omdat de ruiter elke pas been geeft en het paard dus effectief heeft geleerd dat dat been niets meer betekent. En als dat paard dan naar voren schiet bij een tik krijgt het een ruk in de mond, omdat dat ook niet de bedoeling was.

Ik had ooit een hele fijne instructrice die zei: jouw paard is heel braaf. Ze doet precies wat je vraagt. Dat dat niet is wat je wilt, kan zij niet ruiken. Dat is nu zeker 10 jaar geleden, maar heeft bij mij voor een enorme verandering gezorgd, en voor een totaal andere manier van rijden.

Het voorwaarts motiveren kan een langdurig iets zijn, zeker bij een afgestompt paard. Maar het is de moeite wel waard, want je krijgt er een blij paard voor terug. En ik motiveer liever positief dan negatief.
Wat mijn merrie bijzonder leuk vindt, trouwens. En ze is graag bij mij.

Toch vind ik hem in deze context echt prima als hulpmiddel.
Echt wel in samenhang met naar jezelf kijken. Hoe is je balans, kun je zelf nog beter worden. Kun je je paard op een positieve manier motiveren? Altijd doen. Maar in een heel scala van 'hoe gaan we dit verbeteren' mag ook best een tik met de zweep passen (voor mij).
Dat je die gebruikt wil niet zeggen dat je niet óók vanuit het positieve kunt werken.

Voorlopig bekijken wij mensen ook nog zo. Er is een uiterste consequentie als je je niet aan onze gezamenlijke afspraken houdt. Dat we dat niet meer lijfelijk doen klopt (geen salaris, opsluiten, een boete). Maar ik kan een paard moeilijk 'zonder eten naar bed' sturen want dat snapt ie niet. Een tik na een correct opgebouwde vraag snapt ie wel. En dat is volgens mij het allerbelangrijkste. Dat het paard de vraag snapt (en kan uitvoeren).

Waarom zou je maar 1 kant van een spectrum in je gereedschapskoffer willen hebben eigenlijk? Ik kan in 1 sessie prima een tik uitdelen én hem de hemel in prijzen voor iedere poging die hij doet. En gewoon blij starten samen en blij eindigen samen. Daarbij wil je de uitersten overigens vooral wel IN je gereedschapskoffer laten zitten en er zo min mogelijk uithalen.

Waarom is het heel negatief als een paard even auw denkt? Als we een hindernis springen en hij tikt de balk aan denkt hij ook auw. Dat moet ik de volgende keer anders doen. Dan hoeft hij niet meteen getraumatiseerd te zijn.