Het voorbeen waar het paard op "valt" als het scheef gereden wordt is degene die overbelast raakt, een paard met een mindere kwaliteit straalbeen zal daardoor eerder HKO ontwikkelen.

Of andere beenproblemen natuurlijk, artrose, peesblessures etc. dus in die zin snap ik wel wat hij bedoelde maar hij was inderdaad een beetje te ver doorgeschoten.

Ik was er toen met mijn toenmalige HKO paard, aan de dubbele longe kon hij haar zo laten lopen dat ze goed leek te lopen. Paard is destijds niet beter geworden door zijn "methode" ben er na een jaar mee gestopt. Het grappige is dat ik dit paard jaren later heel rustig wat opgepakt heb op de duits klassieke manier wbt rechtrichten en ze daar wel beter van werd. (maar de HKO is uiteraard nooit genezen)

De wonderen zijn de wereld niet uit.

Ze hebben Dhr Karl zover gekregen om een zoom presentatie te geven.. met af en toe assistentie van zijn vrouw

Ruim 2 uur een onderbouwing van de basis van legerete.

https://youtu.be/kGh5wR4MPNQ

Dank je voor het delen
Ik heb het met veel interesse bekeken en geeft mij in weer wat om over na te denken.

Hij heeft op mijn stal ook les gegeven ik vond het een verschrikking uberhaupt om op een duidelijk kreupel paard te rijden! Maar het was vooral een geslinger van links naar rechts waarbij een paard volledig uit balans ging en zo niet meer wist op welk been die ging landen ook om erbij te rijden was een verschrikking want je had geen idee welke kant de combinatie op ging

@Dresjoepie : gaat dit over Philippe Karl...?

Ja zo kun je er ook naar kijken. Erbij in de bak rijden was inderdaad niet te doen. Maar het principe achter het "geslinger" is goed te begrijpen en best een goede methode om mensen te laten voelen hoe je een paard recht stelt zodat het niet op de binnenschouder vallend door de bocht loopt, maar recht spoort
Mooi om te zien hoe je een paard recht kunt stellen met enkel sturen niks geen been drijven of duwen, alleen maar voorwaarts.

Wordt hier uitgelegd, wat de reden is van dit "slangelijnen" rijden.
http://www.hoefkatrol.be/

Mooi voorbeeld van de 2e draf, begin van het filmpje.
https://fb.watch/3vGfl1oqwq/

Benieuwd welke onderdelen je het meest aan het denken zetten/hebben gezet

Met name het in eerste instantie hoog instellen van hoofd/hals om zo de schoft naar boven te brengen. Zo had ik er nooit naar gekeken maar lijkt een goed iets. Verder vind ik het niet geforceerd buigen van hoofd-hals om de neus naar de loodlijn te krijgen een verademing.

Grappig is dat Louis Seeger dit ook lijkt te doen, hij begint met het jonge paard als eerste in een evenwichtspositie te brengen, erbij vertellend dat door het gewicht van de ruiter er meer gewicht op de voorhand komt en het paard zich dus moet verheffen.

De slingerende beweging die een paard door zijn lijf zou maken moet ik nog eens gaan bekijken. En volgens mij beweegt een paard zijn hoofd niet van links naar rechts tijdens het lopen en is dat een vast punt op de cirkel. Het rechtrichten van een paard door stelling naar buiten te nemen op de volte is hier al eerder besproken als goede methode. En de uitleg van de handen omhoog brengen beantwoord voor mij een vraag die ik had. Dit heb ik vroeger ook geleerd maar helaas was er toen niet bij verteld waarom.

Kwam nog een leuke theorie tegen mbt het slingeren van een paard van de Duitse Ritmeester von Krane in zijn boek uitgegeven in 1856. Hij koppelt het slingeren (in draf) aan het feit dat het zwaartepunt van de combinatie niet in het midden van de diagonaal (linker/rechter)voorbeen-(rechter/linker)achterbeen ligt.

.... slingeren in draf: is dat die oefening die ik nu zo'n half jaar rijd?
Een soort van dubbel gebroken lijn, doorgaans met ronde hoeken?
(Bedoeld om de verticale balans 'uit te dagen' en te verbeteren.)

Of gaat het om geslinger, juist omdat de verticale balans (nog) niet klopt?

Ik heb het over het laatste

Dank je wel.

Dan klinkt het mij in de oren als : het ene achterbeen duwt meer en het andere draagt meer.

Ruiter en paard moeten elkaar graag zien en als vrienden uit elkaar gaan. De vriendelijke groet, de kloppende hand bij op- en afsteigen mag nooit ontbreken.

Rittmeister von Krane in het jaar 1856

Nou en nu worden zijn zonen verpest...

Uhhh, ok? en komt er nog een vervolg op deze zin? Oftewel, waar heb je het over.

Ik vermoed de resultaten van de proef in Tolbert 80%

ik vermoedde zoiets, maar beschrijf het dan. Ik word altijd beetje nerveus als Gal de ring in komt, grote kans op veel gedoe, gewapper met benen, klem in zijn stoelzit zadel, wrongen als de afsluitdijk om zijn benen steun te geven, soms het zadel zowat op de schoft, ach ja. Ik zei al, ik word er zelf ritselig van,
maar als beroepsruiter snap ik Gal wel. Zolang de jury via hun beoordeling zeggen: goed bezig kerel!, dan ga je niet zomaar je wijze van presenteren veranderen. Brood op de plank telt ook voor hem.

Die kende ik nog niet

Jawel ik heb er 1 gevonden. We gaan ver terug in de tijd; zo'n 400 jaar.

Even een opfrisser: de dressuurkunst wordt in de middeleeuwen vooral onderwezen in Italië. Daar gaan alle zichzelf respecterende edele heren vanuit heel Europa hun opleiding halen. Dit tijdperk eindigt eigenlijk zo'n beetje rond 1650. Rond die tijd gaan diverse landen hun eigen rijscholen inrichten (the Duke of Newcastle schrijft rond die tijd zijn meesterwerk in Antwerpen en de Pluvinel in Frankrijk) en krijg je meer diversiteit.

Christoph Lieb schrijft in 1616 zijn werk 'PRACTICA ET ARTE DI Cavalleria; Ubung und Kunst des reitens'.
Aan het begin van zijn boektitel kun je nog zien dat in zijn tijd het Italiaans nog de gangbare paardentaal was.
Gelukkig is zijn boek in 1678 vertaald in het Nederlands.

In dit boek kwam ik het 'achter de loodlijn' postuur tegen als ideaal. Lieb vertelt dat de exacte ideale houding van hals-hoofd afhangt van de bouw van het paard maar dat de uiterste positie de loodlijn mag zijn (voor paarden met een korte, dikke nek) maar beter is erachter (zie het plaatje hieronder).

[ img ]

Zijn motivatie voor deze houding is:


Dat ook in deze tijd de meningen van wat de juiste houding is verdeeld zijn, toont het boek van de tijdgenoot van Christoph Lieb, Gabriel von Danup, aan. Voor von Danup is de vertikale hoofdhouding de ideale, volgens hem is het zo dat wanneer het hoofd loodrecht wordt gedragen dan dragen de achterbenen precies genoeg gewicht (niet te veel, niet te weinig).
En een paard kan alleen in volledig ontspanning, volgens zijn natuur, lopen wanneer het hoofd precies loodrecht is. Is dit niet het geval dan zal hij zich gaan spannen waardoor hij niet meer optimaal kan bewegen.

Klein leuk historisch detail: Gabriel von Danup was voor Noord Nederland een interessante man, hij was de stalmeester van Wilhelm Lodewijk van Nassau, die onder andere stadhouder van Friesland, Groningen en Drenthe was en in Friesland beter bekend als "us Heit".

ik heb niet alle antwoorden gelezen, maar zet neer op basis van wat ik zelf vindt. als je hier neerzet dat het geen nut heeft, want paard is dood, is er een komma, geen punt. Totilas was iets aparts, maar denk dat hij beter was dan dat zijn trucjes nu vertoonden. hij kon op geen enkele manier zelf lopen, want er zijn geen normale beelden dat hij echt kon lopen. steeds weer waren er de beelden waarbij zijn neus ver achter de loodlijn getrokken is, en hij geen enkele pas de achterhand eens echt er onder kon zetten. dat heeft niks met kwaliteit te maken van zowel een rijpaard als van vaderpaard, maar heeft meer te maken met karakter. wellicht dat hij zoveel werklust had dat meer laten lopen niet tot het gewenste circusnummer zou leiden en dat hij daarom zo gereden werd. hij stond als enorm werklustig bekend, net als zijn zonen. paarden met heel veel werklust. maar daar zit dus net het probleem. indien je een paard met erg veel looplust hebt en zo moet rijden is dat moeilijk, maar is mogelijk. maar als je een vaderdier hebt die megaveel ingezet wordt in de fokkerij, zullen een aantal zo goed als de vader zijn, een aantal daarvan zal je ook nooit terug zien, omdat die de fokkerij in gaan. maar erger wordt het met de nafok, dus kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen die ook heel veel looplust hebben, maar in handen komen van de gewone man. ofwel deze dieren worden afgedaan als lastig en verdwijnen als frikandel in de snackbar, een aantal zal weer gebruikt worden in de fokkerij, met gevolg dat de geschiedenis zich herhaald en dus nog meer frikandellen. Ik hoop echt van ganser harte dat er binnen de fokkerij mensen op gaan staan en hengsten met deze karaktereigenschappen, minder adviseren als vaderdier en dat hengstencommissies zich achter de oren krabbelen of je nog meer hengsten wilt, die deze bloedvoering hebben. Persoonlijk denk ik dat de dressuurfokkerij geen heethoofden nodig heeft, en door bloedspreiding en minder het gebruik van populaire hengsten andere lijnen meer kansen moeten krijgen, ook al hebben die lijnen misschien minder potentieel in de sport. er lopen zoveel paarden in de fokkerij die zo heet zijn dat straks andere rassen nodig zijn om weer normale karakters te krijgen, terwijl er genoeg lijnen nog zijn die wel geschikt zijn. alleen zal juist een hengstencommissie een signaal af moeten gaan geven dat ook die belangrijk zijn. en niet van lijnen zoals totilas blijven goedkeuren. er lopen nu al zoveel zonen van hem dat je straks een keuze uit 10 zonen van totilas hebt, maar vervolgens straks geen jonge hengst meer kan vinden die geen gribaldi, jazz, ferro bloed in de aderen heeft.

Zo, en waar is dat op gebaseerd? Ken namelijk genoeg paarden met hele fijne en werkbare karakters en Totilas zijn zonen staan er niet om bekend verkeerde karakters mee te geven of ontzettend heet te zijn.

Er zijn een heleboel duitse hengsten met vrij bloed goedgekeurd de laatste tijd, de meeste met fijne werkbare karakters. En ja er zijn lijntjes in de dressuurpaarden fokkerij die hetere paarden geven, op het hoogste niveau heb je ook paarden nodig die er aan blijven trekken dus een beetje scherpte heb je wel nodig.

Kopen veel amateurs paarden boven hun kunde, ja..helaas wel. Zij missen vaak de kennis en kunde om goed met dit soort paarden om te gaan en de paarden zijn de dupe.

Deze knip ik er even uit: de andere kant is ook dat het steeds lastiger lijkt te worden om eenvoudig werkbare/rijdbare paarden te vinden voor de mensen die wel weten waar hun grenzen liggen. Die niet de illusie hebben om Anky & co eraf te willen rijden maar die gewoon een simpel, fijn paard zoeken.

Ze zijn er wel, maar dat is goed zoeken.