Geplaatst: 10-07-22 12:23 Ik denk ook dat de gouden middenweg het beste is, of beter gezegd, het toepassen van beide, afhankelijk van het paard en de situatie. Met de buiging als voorbeeld; het ene paard zal er beter mee om kunnen gaan dat steeds net wat meer die buiging wordt opgezocht, en door het vele herhalen, steeds een beetje meer/langer vragen… merkt het paard vanzelf dat het hem steeds makkelijker afgaat. Vermijding van het oorspronkelijke probleem is niet nodig. Maar als je dezelfde aanpak met een heel ander paard zou doen, steeds die moeilijke oefening opzoeken, zou het best kunnen dat dit paard volledig in de stress schiet of gaat staken. Ik kan me voorstellen dat het voor het tweede paard dan juist fijner is om eerst maar even die compromis sluiten, om de rust te bewaren en vertrouwen te geven. Dus dan maar eerst even een tijd die schoudervoor, en van daaruit langzaam toewerken naar de daadwerkelijke oefening, het buigen. Alles in hele kleine, veilige stapjes.
Maar dus wel steeds met de eerste methode als uitgangspunt, om de beperking heen blijven werken zal het eigenlijke probleem niet gaan oplossen, en het paard zal blijven compenseren/het lichaam verkeerd gebruiken. Maar de weg er naartoe zal er voor ieder paard anders uitzien!
Dit is allemaal even louter theoretisch bedacht, op het moment rij ik door omstandigheden al langer helemaal niet (binnenkort komt daar weer verandering in!), en ik ben ook echt verre van de meest ervaren of getalenteerde ruiter, haha. Dus ik ben wel erg benieuwd wat anderen met meer ervaring vinden van m’n hersenspinsels.
