ik had altijd de mazzel dat ik mezelf toch nog aardig in de hand kon houden, ookal kookte ik van binnen, heb nogal een opvliegend karakter waardoor ik het mezelf afentoe wel erg moeilijk maakte.
reed op een handelstal waar ik afentoe van die eigenwijze en stront verwende paarden onder me kont kreeg dat ik het echt zat was, helemaal in tranen maar dan ook deels van nijd.
maar heb nog nooit een paard uit onmacht geslagen, ik was meer het type om het via praten soms zelfs schreeuwen(waar ik ook echt niet trots op was) af te reageren.
nu rijd ik sinds een jaar ergens anders, waar ik in het begin er ook nog last van had, maar dankzij mijn goede instructrice heb ik door dat ik eerder mezelf er mee heb en het gewoon geen nut heeft.
als ik weer zo boos wordt dan ga ik gewoon stappen en dan even afkoelen en daarna pak ik het weer op.
en ik zing heel vaak in mezelf daar wordt ik ook rustig van
rijd nu vaak op de manege op een volbloedje waar mijn geduld toch wel erg vaak door op de proef wordt gesteld, als zij merkt dat ik boos wordt(ik zit er dan ook echt helemaal gespannen op, zet me als het ware een beetje vast) wordt ze helemaal hyper, wat eigenlijk voor mij wel een goede les is.