*Bokt.nl
Bokt Community



Een tijdje geleden las ik een verbastering van bovenstaande quote. Wat opzoek werk leerde me dat deze oorspronkelijk kwam van Gilbert Keith Chesterton. Een Engelse schrijver. Ik ben me er bewust van dat die “omschrijving” nogal een understatement is. Maar als ik zijn carrière volledig uit de doeken wil doen ga ik niet meer aan mijn blog toe komen. Dus ik hoop dat de heer Chesterton me deze beknopte voorstelling vergeeft.

Ik las dus een variant van de bovenstaande quote. En sinds spookt hij rond in mijn hoofd. De uitspraak is niet bedoelt als een excuus voor halfslachtige pogingen zoals een aantal mensen hem wellicht zullen interpreteren. Het is juist een motivator om dingen niet te laten uit perfectionisme.

Ik ben een dressuur-ruiter. Uit perfectionisme noem ik mezelf veelal een “recreatieve wedstrijdruiter” als ik wedstrijden rijdt. Ik ben geen top-ruiter en zal dat ook nooit worden. Desalniettemin ben ik een dusdanige perfectionist dat ik de neiging heb om een paard dat heus wel klaar is voor de B thuis te houden omdat ik weet dat het dier niet “150%” klaar is.
90% is veelal niet goed genoeg voor mij. Om die reden is Joy er. Voorop gesteld; ik ben erg blij met Joy. Maar Rêve is eigenlijk nu drachtig geweest omdat ik haar niet “klaar” vond om mee op wedstrijd te nemen ondanks dat ze een b proef prima door zou komen. We waren altijd al van plan om minstens één veulen uit Rêve te fokken dus mijn man zei toen “laat haar dan nu dekken, dan hoef je niet te onderbreken als je haar wél klaar vindt.”

Het is de reden dat Sam thuis gehouden wordt in de plaats van Z2 te starten omdat die wissel nog maar 95% goed is en niet 110% goed is. Ik stel nu steevast het bellen voor les uit, omdat ik wil dat Sam 200% klaar is voor die les. Terwijl mijn trainer het echt geen enkel probleem vindt om even een stapje terug te nemen gezien hij ook van mijn lichamelijke toestand af weet.

Wanneer ik te veel pijn heb of gewoon te moe ben neem ik mezelf dat wel eens kwalijk dat ik niet train. Of zoals nu, wanneer ik alleen maar lang en laag rijd omdat mijn lijf weer vol ontstekingen zit, dan denk ik “hoe wil je ooit weer wedstrijd gaan rijden als dit alles is wat je hebt?” Nog maar een tweetal weken geleden zei ik tegen mijn kinesist "Als dit de maximum is die er nog in me zit, dan gaat wedstrijd rijden niet meer lukken." Ik zei dat zelfde tegen een vriendin. Mijn vriendin gaf aan dat het nog steeds een tijdelijk iets kon zijn. Mijn fysio zei alleen maar "waarom kan je alleen wedstrijd rijden als je het perfect kan doen?" (mijn perfectionisme en veeleisendheid aan mezelf is sowieso een stokpaardje van hem.)

[ img ]

En elke keer als ik mezelf nu die vraag stel, mezelf op m'n donder geef. Dan denk ik aan bovenstaande zin… Want ik probeer.. Ik kan het niet helpen dat mijn lijf niet mee werkt maar ik probeer. En de resultaten zijn niet perfect, soms zelfs ronduit bedroevend. Maar het is het waard om het te proberen. Elke rit die ik doe, waarbij ik hem ontspannen lang en laag rijd, heeft een positieve invloed op zijn aanleuning en rug gebruik, op zijn elasticiteit en op zijn conditie en spierkracht. Dus ook al kan ik twee weken niet “echt” trainen. Dan nog is twee weken lang en laag rijden beter dan hem twee weken niet trainen. In plaats van boos te zijn op mezelf dat ik te kort schiet gedurende die twee weken. Zou ik trots moeten zijn op mezelf dat ik ondanks alles, toch blijf proberen en iets doe dat fysiek bij draagt op die dag dat ik wél een keer fatsoenlijk kan trainen. Ook vandaag liep hij maar twintig minuten alleen lang en laag, in stap konden we wat wijken en wat schouderbinnenwaarts maar dat was het. Enerzijds ergert het me dat ik niet door kan tainen. Anderzijds is hij weer soepeler en leert hij meer lengte te nemen in deze trainingen wat weer in mijn voordeel zal spelen wanneer mijn lijf wel mee werkt. En ondanks de pijn heb ik dus tóch een nuttige training kunnen doen waar mijn eigen lijf ook wat losser van geworden is. Want als ik rustig lang en laag train, ontspannen mijn eigen spieren ook voelbaar. Ik heb gedurende deze training bewust kunnen werken aan mijn houding waardoor ik straks met mijn fysio kan overleggen hoe ik kan trainen dat ik niet "verkort" in mijn schuine buikspieren wanneer ik mijn been naar achter moet leggen bijvoorbeeld.

En ik denk dat veel mensen met fysieke of mentale problemen worstelen met bovenstaande… Dat boos zijn op jezelf wanneer je iets niet kan doen zoals je het zou willen doen, het daardoor veelal bij voorbaat wellicht “laten”. Maar eigenlijk is dat jezelf te kort doen. Snel met een sponsje met vet over je hoofdstel en zadel gaan omdat je geen zin hebt om het hele spul uit elkaar te halen, is nog steeds beter dan het helemaal niet doen. Alleen je dekjes even organiseren of je dekens even net weg hangen in plaats van meteen de hele zadelkamer op te ruimen, is nog steeds meer orde dan als je er bij voorbaat niet aan begint. Je dier tien minuten longeren, of zelfs alleen even een rondje stappen, is nog steeds beter dan hem volledig laten stilstaan. Maak er een training van die nut heeft ook al kan je alleen stappen. Stappen is goed voor de rug en de achterhand en doet meer voor de conditie dan veel mensen beseffen. Rijd je oefeningen eens alleen in stap en sta eens geheel stil bij jezelf nu je de tijd hebt, wat doet jouw lichaam en hoe reageert jouw paard er op?

En elke kleine taak die je kan doen terwijl je je niet op je best voelt, is geen te kort schieten maar een overwinning op jezelf. Een reden om trots te zijn op jezelf.

Mooi geschreven
Ik rijd ivm gezondheidsklachten ook niet meer zo vaak en intensief als ik zou willen. Het heeft best een tijdje geduurd voor ik kon omschakelen van trainen 'om steeds beter te worden' naar trainen 'om ponymans goed in zijn vel te houden' en vooral om plezier te hebben.
Dus ja, soms stappen we alleen maar. Maar hij wordt er wel rechter van, soepeler. Alle beetjes helpen

Netjes geschreven weer Ayasha.

Hele mooie blog dit! Voor mijzelf betrek ik het met name op het werk- en studeerleven: Ook daar hoeft het niet allemaal in een keer perfect te zijn. Thanks voor de reminder!

Alweer zo herkenbaar. Ik blijf enorm lang thuis, ga dan toch onder druk starten, haal goede punten en alsnog wil ik thuis blijven tot dit en dat ook goed is.

En ik kan perfect tegen jou zeggen dat je gewoon moet gaan en dat het niet perfect hoeft. En dat meen ik dan, maar bij mezelf wel zo perfectionistisch zijn...

MWM: herkenbaar. Ik ben dus ondanks alles echt de perfecte persoon om mee te nemen als coach. Ik ben (al zeg ik het zelf) goed in mensen rustig krijgen en ze dingen laten relativeren. Als ik iemand een jong paard zie binnen sturen of een paard dat gewoon voor het eerst mee is. Dan kan ik daar ook echt alleen maar respect voor hebben als ze gewoon de proef uit rijden ook al gaat dat met hakkels en hupsjes. Maar als ik het dan zelf ben dan moet het perse perfect.

Freyr: Fijn dat de blog een goede timing had voor jou!

Blijheid: Oefeningen in stap doen is ideaal om ze te verfijnen en nog lichter te maken op de hulpen! En werken in een goede stap doet zoveel voor de paardenrug!

Ik kopieeer je blog even om hem aan mijn ponyruiter te laten lezen. Die legt de lat zo enorm hoog voor zichzelf op elk gebied dat ze gewoon geen plezier meer kan hebben in dingen. Vandaag nog huilend op de pony en zelf eigenlijk al niet wetend waarom.
Ik hoop echt dat ze je verhaal en de quote ter harte kan nemen.

Dit is echt heel herkenbaar en zat eigenlijk ook een beetje op het punt dat dblijham hier omschrijft van haar ponyruiter, er gewoon geen plezier meer in hebben omdat het niet 110% perfect gaat. Verschrikkelijk gevoel is dat.

ik hoop dat het voor haar werkt.

Yontheke; Ik zit zo nu en dan ook op dat punt. Er zijn periodes dat ik af zadel en zit te huilen en als mijn man dan vraagt wat er aan de hand is dat ik zeg "Ik kan gewoon niet rijden. Ik doe het al 25 jaar en ik kan het nog steeds niet." en dan weet ie hoe laat het is. Veelal is dat dan een periode waarin Sam dan wat drukker of moeilijker is waardoor ik het gevoel heb dat ik 20 stappen achteruit ga per keer dat ik rijd. En zo lang ik goed in mijn vel zit weet ik dat dat over gaat en dat hij meestal na een paar keer gewoon weer loopt als vanouds. Maar als ik dan zelf niet goed in mijn vel zit dan heb ik de 2e keer dus echt zo iets van "waarom probeer ik eigenlijk nog?"

Daarin zit natuurlijk ook wel een beetje iets dat het waard is om te "onderzoeken" voor zover mogelijk: Speelt er iets bij de ruiters met dit gevoel, al dan niet onbewust, waardoor dat perfectionisme zo beperkend aanwezig is?
Als ik dat zo extreem heb, en tot op heden is me dat ook altijd opgevallen bij ruiters die ik les gaf die dat hadden: Als het zo aanwezig is dat het echt ten koste gaat van het genieten, dan is dat meestal omdat er iets speelt waarvoor de ruiter probeert te compenseren in het rijden. Zich niet goed voelen of stress hebben in het dagelijkse leven en dan dus willen over compenseren in het rijden en dan is elke "tegenslag" in het rijden de druppel die de emmer doet over lopen.

Voor pony ruiters was dat heel vaak stress voor examens bv. Of iets op school dat niet goed liep. Ouders die veel schoolprestaties verwachtte en dat uitte zich in het rijden omdat het kind daar ook bang was om te "falen". Ze bleven een beetje hangen in die "ik mag geen fouten maken" mentaliteit.

Ik zelf ben in normale omstandigheden ook een perfectionist maar ik kan wel relativeren. Ik kan me heel goed neer leggen bij het feit dat het niet in één keer perfect kan en dat er dus een "opbouw fase" is (anders zou ik niet zo graag met jonge paarden werken. ). Dat relativerings vermogen verlies ik alleen wanneer ik in het dagelijkse leven al het gevoel heb dat ik constant "de lat niet haal". (en dat gevoel is veelal ook al een gebrek aan relativeren maar dat terzijde. ). En als het rijden dan ook nog eens niet perfect gaat, dan is dat de druppel waarbij ik "knak".

Ooh ik ben er zeker van dat dit bij mij ook een mentaal dingetje is. Mijn emmer zit snel vol en als dan het enige "leuke", paardrijden dus, ook niet naar mijn zin gaat en dit dus belachelijk veel geld kost in de maand dan loopt de emmer over.

Ik ben ook perfectionistisch in elk aspect van het leven en daarbij ook nog eens faalangst. Feest dit!

Helpt er ook niet bij dat ik een goed springpaard heb staan, maar door jongigheid van zijn kant en onervarenheid van mijn kant een keertje over de kop zijn gegaan door een foutje. Menig andere ruiter kapt er dan compleet mee of stapt op en er is niets aan de hand achteraf. Ik wil graag hoger springen dan ik nu doe maar dan blijft die angst er toch inzitten. Elk afstand op de sprong moet perfect, zeker bij oxers, anders denk ik al gauw dat ik over de kop sla. Lastig hoor.

Nu heel herkenbaar, omdat ik op sommige dagen tijd te kort kom om te rijden. Dit omdat mijn vader in een revalidatiekliniek zit. En wij hem elke bij hem op bezoek gaan.

Je kan natuurlijk de lat altijd zo hoog leggen, dat je er normaal gesproken nooit overheen komt.

Mij dunkt, dat je dan uiteindelijk een hele hoop plezier mist

Ik ben ooit een keer, halverwege mijn 1e proefje, de ring uit gegaan omdat het in mijn ogen s...t ging.
Vroeg de jury: wat ben jij aan het doen, ging toch prima.
Het is dus maar net hoe je er tegenaan kijkt.