*Bokt.nl
Bokt community


"Ik hou normaal nooit zo van Arabieren, maar jullie Arabieren vind ik wel leuk."

"Wat is Skye rustig, ze is toch een Arabier?"

"Jullie paarden zijn echt anders dan de meeste Arabieren die ik ken."

Dit zijn gewoon een paar opmerkingen die ik in de loop van de jaren over onze paarden gehoord heb. Veel mensen hebben bij Arabisch Volbloeden het beeld dat ze wild zijn, snel heet en schrikachtig. Ze zien dan een paard voor zich met de staart over de rug, wijd opengesperde neusgaten en het hoofd trots de lucht in. Onze paarden voldoen dan niet echt aan dat plaatje voor die mensen. Nou zou ik het uitgebreid over de raskenmerken van de Arabier kunnen gaan hebben in dit blog (want Arabieren zijn ook prima in staat tot relaxt zijn en kunnen vaak juist enorm goed schakelen tussen "aan" en "uit" staan), maar dat is niet waar ik heen wil met dit verhaal. Zowel Skye als Sadira is namelijk écht niet zo "anders" dan de meeste Arabieren, of als de meeste paarden in het algemeen. Zoals je op de foto hiernaast kunt zien kan Sadira namelijk óók prima die showmodus aanzetten en een feestje bouwen op zijn tijd.

Maar ze hebben ook een andere kant. Als we ze poetsen, staan ze meestal los met het touwtje over de rug. Ik kan ook gewoon even weglopen en poetsspullen pakken, ze blijven namelijk prima staan. Op Skye heb ik toevallig vorig jaar meegedaan aan een schriktraining, op neckrope en zonder zadel, waarbij we een rookmachine getrotseerd hebben, zeiltjes meegetrokken hebben en ik met vlaggen gezwaaid heb, zonder dat ze daar een krimp bij vertrok. Neem haar mee naar vreemd terrein en je kunt ook zonder problemen opstappen en wegrijden. Sadira is nog maar jong en nog niet onder het zadel, maar die loopt zo de trailer op en gaat gerust in haar eentje mee op een boswandeling en loopt dan ontspannen naast me mee. Regelmatig is het niet eens nodig dat ik het touw vasthoud en loopt ze gewoon zelf met me mee terwijl ik het touw los over de hals hang. Ik kan ook gewoon een zeiltje over haar heen gooien, dat is geen enkel probleem en daar is ze niet van onder de indruk. Ik kom in mijn lessen vaak zat bij paarden waarbij dat soort dingen echt allemaal niet mogelijk is.

Maar wat maakt dan dat zowel Sadira als Skye daar geen moeite mee hebben? Hebben wij dan zo'n schot in de roos gehad bij de aankoop van onze beider paarden?

Ben je gek. Ze waren allebei echt niet de makkelijkste paarden bij aankoop; Sadira was jong, wild en onbesuisd en zeer onafhankelijk; Skye had juist veel last van angstproblematiek en trauma. Wat we wel hebben gedaan is enorm veel investeren in opvoeding en grondwerk. En dáár zit het verschil. Onze paarden staan los met het poetsen omdat we daar heel veel werk in hebben gestoken: consequent zijn, herhalen en oefenen, net zo lang tot ze begrijpen wat er van ze verwacht wordt. Ik kom regelmatig bij mensen waarvan de paarden moeite hebben om stil te staan aan een touwtje bij het poetsen, die drentelen heen en weer, schrapen of trekken aan het touw. Ze worden dan boos op hun paard: "Schraap nou eens niet zo, doe eens niet." Maar wat ze dan wel van het paard verwachten, dat hebben ze hem eigenlijk nog nooit uitgelegd, want als je de crossties losmaakt waar het paard mee vast staat, loopt hij meteen weg. Dat het zijn taak is om op die poetsplaats stil te blijven staan, is hem dus eigenlijk onduidelijk. Hij blijft vooral staan omdat hij geen keus heeft, omdat hij vast zit aan het touw.

Zo is het ook met andere zaken. Onze Skye is perfect te rijden op neckrope, wat komt omdat we investeren in het goed aanleren van de hulpen op zit. We hebben van te voren gezorgd dat ze begrijpt wat we bedoelen als we remmen met onze houding en door de neckrope op te liften tegen de hals aan. Ze begrijpt het sturen door gewichtshulpen en het draaien van ons lichaam te gebruiken. Bijna alle hulpen die we geven met hoofdstel, kunnen we ook geven zonder hoofdstel. Pas als dat allemaal bevestigd is, werkt het om het hoofdstel volledig af te gooien en zonder hoofdstel te gaan rijden, want anders bepaalt je paard zelf waarschijnlijk wel waar hij heen loopt en in welk tempo.

Veel mensen beseffen zelf niet hoe groot de invloed is die ze zelf kunnen uitoefenen op het gedrag van hun paard. Te vaak hoor ik: "Ja, dat kan mijn paard nou eenmaal gewoon niet." Er zijn echter maar weinig dingen die paarden niet kunnen leren. Alles valt en staat met de manier waarop je er zelf mee omgaat. Het meest tekenende voorbeeld daarvan is dat je zelfs een paard kunt leren om zelf beter te leren dealen met zijn eigen spanning en angst. Angst bij paarden is vaak een enorm probleem. Paarden zijn prooidieren, en het zit dus in hun natuur om angstig en op hun hoede te zijn. Op zijn minst de helft van de problemen die mensen bij paarden ervaren komt voort uit angst. Het is echter mogelijk - met investering, tijd en geduld - om een paard te leren anders te dealen met zijn stress, zodat hij zelf weer gaat zoeken naar de ontspanning in plaats van maar steeds hoger in de stress te gaan zitten.

Skye is daar een goed voorbeeld van: zij bouwde snel intern spanning op toen we haar net kochten, wat ze dan niet zo goed uitte, maar het was er wel. Dat bouwde dan op, op, op, net zo lang totdat het emmertje vol was en overliep. Dat uitte zich bij haar in plotseling ontploffen, steigeren en achterover klappen, en ander gevaarlijk gedrag. We hebben haar toen geleerd hoe ze zelf haar spanning kan reguleren. Tegenwoordig kan ze nog steeds wel iets een beetje spannend vinden, maar zodra dat gebeurt zie je haar zelf ook al weer zoeken naar de ontspanning. Daardoor loopt haar emmertje eigenlijk zelden tot nooit meer over; het komt er zelfs niet eens meer bij in de buurt. Ik heb haar wel eens in de wei zien schrikken en vervolgens zelf weer zien proberen die spanning af te vloeien en haar hoofd omlaag te brengen. Dat was vroeger echt ongekend, en dat heeft haar echt tot een stabiel en betrouwbaar paard gemaakt waar zelfs jonge kinderen op kunnen (leren) rijden. In de loop van de jaren is ze daardoor ook steeds minder dingen eng gaan vinden; ze is inmiddels eigenlijk heel steady.

Wat ik eigenlijk probeer te zeggen met dit hele verhaal is: onderschat je paard niet. Het denken in hokjes zoals "Arabieren zijn schrikkerig en druk" maakt ook dat als je paard dan schrikkerig en druk is, je vervolgens het idee hebt dat dat zo hoort en je daar niks aan kunt doen. Hetzelfde geldt voor je eigen individuele paard. Als wij hadden gedacht: "Skye is nou eenmaal niet te rijden want ze raakt in paniek, steigert en laat zich vallen", dan hadden wij het meest geweldige rijpaard moeten missen dat we ooit gehad hebben. Als ik dacht dat het normaal was dat een paard drentelde en schraapte bij het stilstaan, had ik het nooit aangedurfd om mijn paard los te laten bij het poetsen, en als ik dacht dat ik het touwtje nodig had om Sadira in bedwang te houden, had ze nooit los naast me mee op wandeling gekund. Je paard is tot enorm veel in staat, het enige wat je hoeft te doen is in mogelijkheden te denken en de ruimte voor ze te scheppen om te groeien.

Leuk om te lezen en met Engelse Volbloeden een zeer vergelijkbaar verhaal.

Wat een leuk stuk! Ik moet toegeven dat ik ook altijd dacht dat Arabieren zo heet waren, maar eigenlijk zijn ze ontzettend intelligent en sensibel. En juist omdat ze zo slim zijn, zie ik veel Arabieren nieuwsgierig het onderwerp van hun angst bekijken, onderzoeken en vervolgens is de angst weg. Een groot contrast met veel warmbloeden als je het mij vraagt!

Ik zou nooit meer zonder mijn kleine Arabier willen

Dit is inderdaad echt heel erg herkenbaar. Joep was ook zo. Eigenlijk heel rustig, makkelijk, vriendelijk tot hij echt aan ging want showen vond hij ook vooral leuk om te doen. Nu was het echt niet altijd een braaf ding want het schrikkerige en alle vooroordelen zaten er ook wel in. Maar dat was niet alledaags voor hem.

Wat mij vooral bijgebleven is van Joep (en arabieren in het algemeen overigens) is dat ze zo ontzettend lief en mensgericht zijn. Slim en heel fijn om mee te werken. En als je ze eenmaal voor je hebt gevangen gaan ze echt keihard voor je door.
Ik heb nu geen arabier meer, maar ik Joep zal zeker mijn laatste arabier niet zijn.

Heel anders: wat is Sadira groot geworden
[ img ]

Wat een ontzettend goed geschreven stukje, ik denk dat we dit op vele dieren kunnen toepassen... Ik werk zelf met katten en heb veel interesse in dierengedrag, en hoe vaak ik wel niet hoor dat mijn katten zou makkelijker, sociaal en gezellig zijn terwijl de eigen katten saai of wat dan ook zijn dan denk ik ook van " hoeveel heb je in je huisdier geïnvesteerd... Vooral qua informatie en tijd"

Net zo met honden, mijn hond is echt een topper en kan ik zowat alles mee maar de training en alle dagelijkse tijd en benodigdheden die hierin zit zien heel veel mensen niet.

Voor mij, is het moraal van je verhaal, hoe meer je ervoor inzet, hoe meer je eruit krijgt ongeacht wat voor ras (of dier)

@ShaNel16: Ja, jij haalt precies de kern uit mijn verhaal inderdaad! "Arabier" was in deze een voorbeeld, het gaat me niet om het ras, het gaat me om het vasthouden aan wat je dénkt dat beperkingen zijn van een dier, ipv te denken in mogelijkheden en te investeren in een oplossing voor problemen. Grappig dat je dat ook herkent bij andere dieren!

@Isabel: Ja, Sadira is enorm gegroeid! Ze moet nog steeds wel een beetje in haar lange stelten groeien, ze is nog een beetje slungelig Maar ze is inmiddels op haar kont even groot als Skye, aan de voorkant nog niet, haha.

Dankjulliewel allemaal

Wat leuk, ik dacht ook altijd dat alle arabier verhalen waar waren
Maar een vriendin van mij heeft er 2 en het zijn echt hele fijne paarden. Ik denk dat het karakter en het 'gevoelige' wel overeenkomt met de Spanjaarden, ik herken er in ieder geval heel veel in

Heel herkenbaar, ik heb ooit aan een trec clinic meegedaan. Toen ik op het erf kwam, werd mij gezegd dat ze het hek hadden opgedaan zodat ik m'n paard eerst even kon laten uitrazen. Ik was daar met m'n moeder er we keken elkaar aan
Achteraf complimenten gekregen dat ik toch wel een hele brave Arabier had. Heb het maar zo gelaten

@_Tarzan: Ik zie ook veel overeenkomsten met PRE's inderdaad. Het gevoelige stukje hebben ze allebei vaak inherent er al redelijk in zitten.

@Letizia: haha

Heel herkenbaar.

Wij krijgen vaak een "wat is ie rustig voor een Arabier!" of "hij is wel heel makkelijk buiten/in het verkeer, dat had ik niet verwacht" of "de meeste Arabieren zijn veel drukker/heter/nerveuzer"

Maar heel eerlijk gezegd, ik vind juist veel andere typen paarden veel moeilijker/heter/nerveuzer.

Oké, Matt is wel wat eenkennig, maar hoe langer hij bij ons is, hoe fijner hij in de omgang wordt

Maar mijn Arabier is effectief wel vrij schrikachtig . Nee, je hebt gelijk. Mijn Arabier is ook erg braaf en rustig en ik ga er alleen mee op wandel, gewoon langs de straat. Vroeger durfden mijn stamgenoten nooit mee met me omdat ik een Arabier had… want die was vast heel wild en stout (ahum). Nu vinden ze me erg dapper omdat ik alleen op wandel ga en moeten we steeds op kop. Mijn Arabier loopt trailparcourtjes aan e hand met zeilen, kegels, balken etc. Met kinderen van 5/6 jaar, soms zo klein nog dat ze onder haar buik kunnen doorlopen. Tractors, trekkers, etc geen probleem. Ik heb een heel braaf paard.
Maar dat is idd niet vanzelf gekomen. Ze is van nature schrikachtig en bouwt snel spanning op. Ik heb idd jaren gespendeerd aan haar leren om beter om te gaan met ‘enge’ dingen, om haar stress te laten afvloeien. En dat doe ik nog steeds. Nu schrikt ze nog steeds meerdere keren op wandeling, vooral op ‘bekend’ terrein eigenlijk (ze reageert vooral op veranderingen, Bv een boom die opgewaaid is, een brievenbus die verplaatst is,… daarnaast is ze bang van koeien, maar vroeger kon ze enkel in galop terug naar stal spurten als ze een koe zag, nu gaan we er in stap en met een beetje gesnuif voorbij. We zijn er nog niet volledig, maar we maken vorderingen). Als ze schrikt, kijkt ze er over het algemeen even naar, briest eens, diet haar hoofd omlaag… en we kunnen door. Wandelen met haar is een ontspannende bezigheid geworden, maar dat is training, en heeft niks te maken met het feit dat ze een Arabier is.

Ik herken me dus ook heel erg in je stuk. Overigens is mijn paard zo zachtaardig en meedenkend dat ik mijn hart helemaal verloren heb aan de Arabier als ras. Ik weet heus wel dat ze allemaal verschillend zijn hoor, maar als ook maar de helft van het karakter van mijn Arabier rastypisxh is, doe mij als volgend/tweede paard ooit dan ook maar een Arabier

Ik dacht ook altijd dat ik nooit op Arabieren wilde rijden.. Nu heb ik toch een kwart arabier onder mijn kont. Oké het is maar een kwartje, maar ik weet zeker dat het stabiele en werkwillige karakter toch daar vandaan gekomen is.

Goed geschreven! Heel herkenbaar en toepasbaar op veel gebieden.

Ja, maar jullie paarden zijn braaf......

Ja, maar jullie zoon is een lieve jongen.

Ja, maar jullie Border Collie is een makkelijke BC.

en zo door.....

Eens met je verhaal maar zeker 90% van de mensen die de problemen ervaren zoals jij ze schetst, weten niet hoe ze dit moeten corrigeren of het juiste gedrag moeten aanleren.
Dus ja, met de juiste training kan je paarden (en andere dieren) veel leren maar de meeste mensen komen niet verder dan ‘Houd op’ roepen als hun paard schraapt op de poetsplaats.
Het is misschien leuk om een vervolg hierop te maken hoe mensen dit gewenste gedrag dan moeten realiseren bij hun paard.

Wat leuk dat er zoveel herkenning is bij zo veel mensen

Suzanne, ik snap wat je zegt. Ik ga dat alleen niet doen. Het voelt voor mij hetzelfde als wanneer iemand zegt: ik kan niet blijven zitten op mijn paard in galop, en dat iemand anders als antwoord geeft op het forum: dan moet je je hakken lager houden..ofzo. Dat zijn namelijk ook van die tips waarvan ik denk: daar kun je vanaf een schermpje niks van zeggen, het beste wat je kunt doen is goede les nemen.
Ik zou allemaal tips kunnen geven hoe mensen problemen kunnen oplossen, maar mijn oplossing voor hetzelfde probleem bij tien verschillende paarden en eigenaren, is hoogstwaarschijnlijk ook tien keer verschillend.
Ik liep ook tegen problemen aan met mijn eerste paard en ik heb geïnvesteerd in les. Dat is hetgeen wat ik aan iedereen zou aanraden die zegt dat ze dingen willen verbeteren in de omgang met paarden. Om te leren rijden neem je ook les, dus waarom voor gedragstraining niet?

Ha, ook voor mij herkenbaar, maar dan met een ander ras.
Ik had 2 haflingers en kon prima met een volle kruiwagen hooi en beide haflingers aan een touwtje naar de wei lopen zonder dat 1 van de 2 het maar in z'n hoofd haalde om een hap uit de kruiwagen te nemen onderweg (of van de lekkere graskantjes langs het pad).
Een stalgenoot met ook een haflinger stond daar vol verbazing naar te kijken, want dat kon toch echt niet met een haflinger! Die denken alleen maar aan eten!

En ja, ook mijn haflingers zijn de grootste vreetzakken die er zijn, maar ze zijn ook netjes opgevoed en weten dus wat er op bepaalde momenten van ze verwacht wordt.

Maar het kwam bij die mensen niet in ze op om hun haflinger netjes op te voeden zodat hij niet van hap gras naar hap gras met ze meeliep, want ja, het was nu eenmaal een haflinger en die eten altijd.

Zo herkenbaar dit.
Vooral de "dat zou mijn paard nooit kunnen". Nee, dat klopt, als je 'm niet traint...

Mijn EVxAV was vroeger ook geen lieverdje. Consequent behandelen, duidelijkheid, hulp en de juiste uitlaatkleppen hebben hem/ons weer op het juiste pad gekregen. Nu geloofd niemand me als ik verteld wat ie vroeger deed

Heel herkenbaar, toen ik jaaaaaaren geleden mijn welsh merrie liet deken door een AV werd er zelfs gevraagd of ik levensmoe was want Arabieren waren van die wilde schrikkerige paarden
Maar inderdaad een beetje investeren in opvoeding en training. Ik heb nog niet eerder zo'n mensgericht werkwillig paard gehad als die dame. De braafste met de schriktraining, ingepakt in een zeil blijven staan niks was te gek

En inderdaad, niet alleen bij paarden, maar ook bij andere huisdieren. Je moet investeren in je huisdieren. En niet alleen die groot formaat hond, ook de kleintjes, ook je kat. En ook een konijn kan je trainen. Het kost alleen veel tijd, maar je krijgt er zoveel plezier voor terug.

Goede blog, OP. Heel herkenbaar stuk.


Ja, dit dus... het kost uren alleen al om te trainen, en dan hebben we het nog niet eens gehad over de tijd die het kost om al die informatie tot je te nemen. Mensen zien het niet, en als je het ze uitlegt zie je ze afhaken, "teveel moeite". Sluit perfect aan bij de discussie in het topic over de toenemende schaarsheid van brave recreatiepaarden, omdat iedereen er 1 wil maar bijna niemand bereid is die moeite, tijd en geld erin te steken om dit voor elkaar te krijgen.

@ Susanne F. ik snap waarom je het zegt, maar waarom neemt de grote meerderheid van paardeneigenaren zelf niet eens een keer initiatief? Het is niet alleen zoals OP zegt dat verschillende paarden verschillende oplossingen vergen, maar die info is 1. echt ruim aanwezig op internet, en 2. als alles je (algemene 'je') voorgekauwd wordt ga je natuurlijk nooit iets leren. Waarom vragen om een vis als je ook zelf kunt leren vissen?

Ik heb ook het gevoel dat veel mensen het liever makkelijk en snel leren en anders niet, dan zelf op zoeken naar wat er bij hun dier past en wat de natuurlijke gedrag is van een dier en daar de basis uithalen voor trainingen en begrip naar een dier.

Ik hoor nog steeds mensen zeggen dat een kat vrolijk is omdat hij z'n staart aan het "kwispelen" is en dan boos zijn dat de kat uithaalt en de kat dan als onbetrouwbaar wordt gezien... Een beetje inlezen over gedrag en lichaamstaal en je weet al genoeg.

Waarom verwachten wij mensen wel dat de dieren naar ons en onze lichaamstaal kijken en begrijpen maar doen wij dit vaak niet terug... Onder de mom van je moet ze disciplineren/ opvoeden.

Communiceren gaat van twee kanten en eigenlijk vind ik dat je de taal van je huisdier zou moeten leren kennen, ik zou ook niet graag met een persoon in huis willen leven die mijn eigen taal niet spreekt en ik niet de zijne maarja veel mensen communiceren en luisteren niet naar elkaar dus laat staan naar hun huisdieren.

Toen ik nog zoekende was naar een nieuw paard, gaf een arabieren-eigenaar me de waarschuwing 'een arabier die zweet, wordt heet'. Dr zal toch wel een kern van waarheid in zitten, denk ik?

Maar helemaal mee eens: een hele hoop is trainbaar. Het is alleen niet altijd van vandaag op morgen geregeld. Soms duurt het jaren...

Nou, dan zal Matt niet gauw heet worden. Die houdt niet van zweten

Liever op het gemakje buiten toerist spelen

Hier ook een eigenaar van een arabierig typje (ze niet raszuiver). Ik kan prima met haar overweg maar ik ben wel eens blij geweest dat ze niet mijn eerste paard is. Dan zou ik toch best wel onder de indruk van haar zijn geweest als ze groots en meeslepend werd. Want dat kan ze zijn. Verder is ze superslim, da's wel iets om rekening mee te houden. Dat maakt haar echter ook heel trainbaar en dat is zo gaaf.

(Zelf de rust bewaren en niet mee gaan in haar gekte is key. Ik zeg wel eens: "het is net een p..m.l; hoe meer je eraan zit, hoe groter ze wordt.)

Maar dat geldt voor die van ons ook.
Als ie iets spannend vind, gewoon doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is en vooral doorgaan met waar je mee bezig was.

Zo is Matt dus super makkelijk geworden met wandelen/buitenrijden