Eurodressage.com
Algemeen



Dit artikel is een gastcolumn van Louise Robson voor Eurodressage.com. Louise Robson is een Britse dressuuramazone en een professional die bekend staat om het trainen van volbloeden die van de renbaan af komen. Ze heeft al verschillende paarden opgeleid naar het Britse Advanced-niveau, één van de hoogste niveaus in de Britse dressuur. Eén van deze paarden was Quadrille xx (v. Danehill Dancer xx), die gefokt en in eigendom was van de overleden Queen Elisabeth II.

“Komt het omdat ik niet goed genoeg ben?”

“Ja………”

De zin hierboven is mijn grootste angstgedachte, ik draag deze elke dag met mij mee tijdens het rijden, trainen, zorgen voor mijn paarden en mijn leven in het algemeen. Beeld je nu eens in dat één van jouw dierbaarste, beste vrienden dit tegen jou zegt…

Het team achter mij is alles voor mij. Zonder hen kan ik niet doen wat ik doe, met de paarden die ik heb. Eén van hen is Tara Punter, van Tara Punter Business Coach and Mindset Coaching. Ik heb haar eigenlijk nog nooit benoemd. Het is niet zo dat ik mij schaam omdat ik een mentale en zakelijke coach heb, het is meer het feit dat ik hier kan opschrijven en uitdrukken wat Tara voor mij betekent en wat ze voor mij doet.

Toon je zenuwen en angst
Twee jaar geleden ging ik naar Tara voor hulp. Ik was bij een wedstrijd en daar moest ik, alweer, een eindje lopen langs de weg en overgeven. Want als iemand tijdens een wedstrijd ziet of hoort dat je moet overgeven, veronderstellen ze al snel dat je een kater hebt. Ik kan je ook vertellen dat het op bepaalde plekken erg moeilijk is om een stukje gras of een heg te vinden waar niemand je kan zien of horen.

Ik was overweldigd, uitgeput, gestressed, moe en erg bang voor zo ongeveer alles.

“Alles moeten doen” op de sociale media
In de paardenwereld schijnt het zo te zijn dat het gezien moeten worden dat we ‘alles doen’, 7 dagen per week, 20 uur per dag, 365 dagen per jaar. Ik ben hier zelf ook superschuldig aan/ik zou een uithangbord daarvoor zijn. Van nature negeer ik dan alle ‘waarschuwingssignalen’ en dan kun je erop wachten dat je lichaam zich compleet afsluit, dan moet ik overgeven of krijg een chronische bloedneus. Beiden remmen mij wel af. Dus daar was ik weer, beland in of afstevenend op een burn-out.

Werken met paarden is niet bedoeld voor bangeriken, of je nou een professional bent of het hobbymatig doet. Het leidt je mogelijk naar je grootste angsten, samen met het gevoel dat je elk moment door de mand kunt vallen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben extreem vereerd en bevoorrecht met het leven dat ik leid met de paarden die ik heb en die ik rij voor eigenaren. Het is nog mooier dan mijn mooiste dromen, maar het komt niet zonder valkuilen.

Voeg daarbij dat we leven in een tijdperk van sociale media. Het openstellen/onthullen van jezelf, het delen van adviezen en gedachten via sociale media-kanalen is op zijn minst beangstigend en ontmoedigend:

• wat als ik niet goed genoeg ben?
• wat als iemand zegt dat ik het fout heb?
• wat als ik iemand een verkeerd of slecht advies geef?
• weet ik wel zeker waar ik het over heb?
• praat ik eigenlijk volkomen onzin?

Wij als paardeneigenaren leven eigenlijk continue in angst:

• dat we slechte ruiters zijn
• dat we slechte eigenaren zijn
• dat we niet genoeg/niet alles doen voor ons paard
• dat we falen met betrekking tot ons paard
• dat iemand anders het beter zou kunnen doen
• dat we het fout hebben
• dat iemand anders het beter doet/het makkelijker lijkt te doen dan wij zelf

En dit lijstje gaat nog wel even door…

We betalen om goed genoeg gevonden te worden
Voeg het deelnemen aan wedstrijden toe aan de ‘angsten’ die ik hierboven beschrijf (vooropgesteld dat we eigenlijk geen wedstrijden hoeven rijden, maar voor degenen die dat wel doen). Het grappige is dat we eigenlijk betalen voor iemand die beoordeelt of we ‘goed genoeg’ bevonden worden.

Bij de dressuur betalen we voor een cijfer of score en commentaren, daarna besteden we (of de meesten van ons) uren en dagen aan uitleggen waarom deze fout zijn. Bij het springen betalen we voor iemand die een parcours opbouwt waar we veilig doorheen moeten komen. Dus hoe gaan we om met onze ‘angsten’ en gevoelens dat we niet goed genoeg zouden zijn en hoe buigen we ze om, zodat we er van kunnen leren en ons ontwikkelen? Zodat we niet eindigen in een donkere neerwaartse spiraal van angst, overstuur raken en mogelijk een burn-out?

Werken aan je mindset
Dus: waarom deze post en waarom nu?

De laatste weken heb ik veel mensen die ik lesgeef, hun angsten horen uiten. Angsten om ‘nooit goed genoeg te zijn’ of ‘niet goed genoeg meedoen’ of het gevoel hebben dat ze falen. Niemand faalt ooit! Werken aan je mindset doe je niet ‘door aan een cursus mee te doen en deze succesvol af te ronden’, het vraagt elke dag oefening. Voor sommigen klinkt dit erg intensief, maar het is niet zo dat ‘je elke dag een x-aantal dingen moet doen’ om zeker te zijn dat het hokje ‘mindset’ afvinkt.

Ik wil je graag uitdagen om naar iemand toe te gaan die je kan helpen om jouw angsten, gevoelens en emoties de goede kant op te sturen. Iemand die je handvatten geeft om jezelf te ontwikkelen, te begrijpen en die je helpt om op een andere manier te focussen op al je angsten, zorgen en gevoelens ‘dat je niet goed genoeg bent’.

De weg vooruit
Als ik de laatste twee jaar iets geleerd heb, is het wel dat er altijd een weg vooruit is. Zorg ervoor dat je elke stap als een stap voorwaarts ziet en dat elke mogelijkheid een mogelijkheid is om te leren.

Als je rijdt, komen ‘slechte’ ritten voor, maar ze zijn eigenlijk nooit slecht. Wat heb je hiervan geleerd en hoe kun je dat ten goede ontwikkelen? Er is altijd een uitweg, neem elke dag kleine stapjes. Het maakt niet uit hoe klein, het zijn altijd stapjes voorwaarts. De waarheid voor jezelf erkennen, dat helpt je groeien en ontwikkelen. Je hebt geen controle over hoe anderen op jou reageren.

Mijn ‘hoe’ en ‘waarom’ draaien allemaal om het helpen van zoveel mogelijk ex-renpaarden als ik kan. Samen met hun eigenaren ontwikkel ik hun carrière na de renbaan, in welke vorm dan ook maar. Ik kan heel eerlijk zeggen dat ik niet zou zijn waar ik vandaag sta, zonder de hulp en standvastige support van Tara.

Zelfs door de dagelijkse, wekelijkse, maandelijkse of jaarlijkse ups en downs van het leven met paarden en alles wat daarbij komt kijken. Het is nog steeds mijn werk, maar ik zie het niet als ‘een baan’, terwijl ik wel mensen van over de hele wereld kan helpen met hun ex-renpaarden. Ik heb nooit gedacht dat dit mogelijk was. Ik mag dit doen, zonder ziekte, met een vrolijke levensstijl. Ik kan diegenen die dat nodig hebben, helpen ontwikkelen tot de beste versie van zichzelf en omring mijzelf met de meest legendarische mensen die mij helpen, ondersteunen en me eraan helpen herinneren dat ik nooit de vraag stel: ‘Ben ik goed genoeg?’


[ img ]

Disclaimer: Wij hebben geen foto die aansluit bij dit artikel, of waar wij toestemming voor hebben om te gebruiken. Daarom hebben wij er een foto ter illustratie bij gezet. Heb jij een passende foto met toestemming voor commercieel gebruik? Stuur dan even een PB naar één van de Nieuwsredactieleden of het Nieuwsredactie-account.

Bijzonder artikel... Best apart dat ze haar angsten zo projecteert op andere ruiters. De mensen die zo vreselijk in angst leven zoals zij zijn meer uitzondering dan regel, en ik denk dat je in haar geval misschien het beste nog een stapje verder kunt gaan door naar een psycholoog te gaan. Het is niet normaal en zeker niet gezond om zo in angst te leven en zoveel stress te ervaren

Volgens mij is dat niet wat ze bedoelt...

Het gaat volgens mij meer om zelfreflectie en druk van buitenaf..immers als je je kop boven het maaiveld uitsteekt zijn er altijd genoeg mensen die hem er graag af willen hakken.

Veel mensen sluiten zich af bijv. (onbewust) als ze wedstrijden rijden of er iemand mee kijkt, omdat je als ruiter dan beoordeeld wordt en dat kan een zekere vorm van druk en angst om niet goed genoeg te zijn/ het niet goed genoeg doen geven. Wat ik hier in lees, is dat dit helemaal niet erg is..zolang je je er maar bewust van bent.

Ik snap 'm ook wel. In de paardenwereld leggen we de lat steeds hoger. Op het gebied van rijden, maar ook voeding, huisvesting, enz. En de sociale controle is enorm, onder andere door sociale media.
Omdat welzijn hoog op de agenda staat, ligt alles onder een vergrootglas. En daar moet je inderdaad mee kunnen dealen.

Daarnaast ook de hoeveelheid kennis die beschikbaar is. 25 jaar geleden was er minder informatie beschikbaar, omdat niet iedereen toegang had tot internet, de informatie op internet beperkt was, er minder boeken waren. Je moest het doen met de kennis van je stalgenoten of paardenhouders in de buurt. Inmiddels is kennis overal voor handen. En des te meer kennis je op doet, des te minder je lijkt te weten. Ook dat kan mensen enorm onzeker maken.

Ik herken hem wel. Kijk maar naar wat er gebeurt als iemand op dit forum een net wat ongelukkige foto plaatst van het rijden. Iedereen heeft een mening over hoe een ander met zijn paarden om gaat en het is zelden perfect. Tel daar druk van sociale media bij op en je hebt een recept om jezelf helemaal de vernieling in te werken. Er zijn maar weinig mensen bij wie al dat commentaar helemaal niets doet.

Precies, jullie verwoorden het goed.

Het kan heel lastig zijn want niemand is perfect en mensen hebben vaak de neiging om te zien wat er allemaal niet goed gaat ipv wat er allemaal wel goed gaat. En goed paardrijden kan nu eenmaal verdraaid lastig zijn. Ieder heeft daar in zijn/ haar eigen proces.