Ik heb een paar dingen gezien in mijn eigen topic.
Had maar een viertal uur geslapen toen ik dit schreef en na een klein dutje spotte ik nu toch wel wat dingetjes..
[VN] [Blog]Troubles in paradise: Vertrouwen ipv "winnen of verliezen".Inmiddels rijd en werk ik al heel wat jaren met paarden waar de meeste mensen het mee op gegeven hebben. Dat terwijl naarmate er meer onderzoeken komen er elke keer opnieuw geconcludeerd wordt dat mijn lijf veel meer stuk is "dan in eerste instantie gedacht". Mijn eigen Rêve is een dochter van haar moeder en hoewel een verbetering op elk gebied, heeft ze nog steeds best wel wat dingetjes meegekregen van haar moeder. Sam is inmiddels wel bekend op bokt en ook mijn Rooie zal onder een aantal bokkers nog wel gekend zijn. Maar doorheen de jaren heb ik ook met paarden van anderen gewerkt.
Veelal paarden die vooral erg gevoelig waren, en waar men of moe werd van hun eeuwig angstige manier van reageren. Of zich liet misleiden door de “fight” respons. Ik noem het nu een “fight” respons bij gebrek aan betere termen. Rêve bv. is een paard dat erg gevoelig is, maar zich als een enorme bulldozer kan opstellen. Zodra je dan écht gaat letten op haar lichaamstaal, kan je enkel concluderen dat de kern van haar reactie angst is. Reageer je op zo’n paard zoals je zou reageren op een paard dat werkelijk dominant is, maak je het gedrag enkel erger. Gedurende het halve jaar dat Rêve bij iemand op stal gestaan heeft mocht ik een dergelijke escalatie aanschouwen gezien er helaas niet naar mij geluisterd werd omdat de persoon in kwestie “meer ervaring” had. Nu wil ik die persoon haar ervaring niet teniet doen, maar wanneer je niet meer open staat om zelfs te overwegen wat iemand anders ziet, dan
heb ben je uit geleerd en niet in positieve zin.
Toegegeven, iedereen zal wel eens momenten hebben (of zelfs paarden), waarvan men zegt “nee dit werkt niet”. Maar wanneer je consequent niemands mening overweegt blokkeer je jezelf. Daarover wilde ik het in deze blog niet hebben hoewel het wel een zijweg is die mee speelt in waar ik het dan wél over wil hebben, namelijk over dat nog vrij hardnekkige idee dat werken met paarden een soort spel is waar je kan winnen of verliezen van het paard. Hoe vaak wordt er nog gezegd dat je een paard “zijn zin niet mag geven” omdat ie dan “gewonnen heeft”? Veelal door dezelfde mensen, die van mening zijn dat een paard te dom is
om zijn voorkant van zijn achterkant te onderscheiden. Toch zou een de
rgelijke denkwijze wel enig cognitief vermogen vereisen.
Ook onder het rijden is die mentaliteit nog steeds verdoken aanwezig. Men “moet” x gram in de hand hebben om aanleuning te hebben. Aanleuning is ontspanning maar indirect ook “overgave”. Ze mogen immers niet “tegen de hand in komen.”
Ik houd niet van die denkwijze, ik kan daar ook niets mee. Ik wil niet vechten met mijn paarden. Ik wil dat mijn paarden mij vertrouwen, en wel in zoverre dat ze er op vertrouwen dat ik hen niks zal vragen dat ze niet kunnen. Recent was ik bezig met het veulen dat bij mijn eigen veulen staat. Een erg sensitief veulen dat issues heeft met het halster. In die mate dat de eigenaresse zelf vaak het geduld niet heeft om hem zijn halster om te doen als hij het uit gekregen heeft en het dan “subtiel klaar legt” voor wanneer ik naar Joy ga.
Inmiddels is het voor mij ook gewoon geen moeite meer om het om te doen, omdat de jaarling in kwestie en ik vertrouwen opgebouwd hebben. De eerste keer dat het halster om moest zijn we een uur met hem bezig geweest. Niet omdat het niet perse sneller kon, maar omdat ik wilde dat hij het halster zou gaan zien voor wat het was: iets waar hij zich niet voor moet op jagen. Halfweg gaf de eigenaresse aan dat zij hem “al lang zou hebben laten winnen.” maar dit dier was niet aan het winnen, integendeel. Hij
is was bang. Er was geen enkele winnaar in die situatie.
Dus hij kreeg tijd om tot rust te komen wanneer ik zag dat hij te dicht bij zijn kookpunt kwam. Zodra hij zelf naar het halster toe bewoog kreeg hij een beloning en rust en geleidelijk aan kwamen we op het punt dat ik het halster over zijn neus kon schuiven zonder dat hij weg wilde schieten.
Inmiddels zijn we op het punt dat ik dus de enige ben die dat dier een halster aan krijgt. Niet omdat hij zo verschrikkelijk moeilijk is, want het is gewoon nagenoeg even snel geklaard als met elk ander paard, maar omdat zijn eigenaar “hem” niet wil zien. Ja, een halster aan doen is basis, maar het is niet zijn schuld dat hij het eng vindt. En omdat de mentaliteit waarmee hij benaderd wordt eentje is waar hij niks mee kan, blijft het een punt van ergernis dat vermoedelijk gaat maken dat de eigenaresse afstand van hem gaat nemen, ook al was het de bedoeling dat hij bij haar zou blijven. Hij kan niks met frustratie, ongeduld en onbegrip. Dat geeft hem alleen maar méér reden om zich op te spannen. Hij kan wél iets met duidelijkheid, rust en beloning. Dus de oplossing is in wezen echt heel simpel en haalbaar.
Ook mijn eigen paarden worden op diezelfde manier benaderd. Wanneer het moet (als ze mij of zichzelf in gevaar brengen.) krijgen ze absoluut een correctie, maar wanneer er gewoon angst of nervositeit is kan ik niks met uitspraken als “voor dat uurtje moet ie gewoon doen wat ik vraag.” want zo redeneren mijn dieren niet. Zij weten niet dat ze “maar” een uurtje moeten werken. Ze weten alleen wat ze spannend en moeilijk vinden en wat niet en dáár speel ik op in.
En dat kan soms in houden dat ik een paar keer wat langer bezig ben maar op lange termijn hoef ik veel minder vaak “het conflict” aan te gaan. Het eindresultaat is bovendien ook dat ik paarden heb die heel veel rust en vertrouwen hebben in alles wat er met ze gedaan wordt, ondanks dat zeker Sam van nature geen paard is dat makkelijk ontspant.