*Bokt.nl
Interview
Door Aleeneh



De Mongol Derby is bij de meeste Bokkers inmiddels een begrip. ‘s Werelds langste paardenrace: in tien dagen duizend kilometer rijden over de onherbergzame steppes van Mongolië. Elke vijfendertig kilometer een “horse station” waar je een nieuw paard moet uitzoeken, in nabootsing van het paardenboodschapsysteem uit de tijden van Ghengis Khan. Je rijdt over een terrein met bergpassen, open valleien, beboste heuvels, moerassen, rivierbeddingen, enzovoorts.

Ik sprak met Hinke van der Werf, Friezin, verpleegkundige en deelneemster aan de Mongol Derby 2018. Ze eindigde op een fantastische zevende plaats met een finish precies aan het einde van de zevende dag, en won daarbij tevens de Vets Choice Award, de prijs van de dierenartsen en Mongoolse herders. Dit is de prijs voor de deelnemer die het best op de paarden heeft gepast.

We zijn er allemaal benieuwd naar: hoe zwaar is die race nou echt? Kun je ook nog genieten of is het alleen maar afzien? In dit deel hebben we het met Hinke over de ups en downs die ze heeft meegemaakt tijdens de Derby.

Deel 1 van dit interview.
Deel 2 van dit interview.

Hoe zwaar was de race nou echt voor jou? Iedereen zegt dat het de zwaarste race op aarde is, maar jij lijkt er dus goed vanaf te zijn gekomen.
Nou, ik moet zeggen, ik kan het niet iedereen aanraden hoor! Ik vind wel dat je een bepaalde mentaliteit moet hebben. Als jij denkt dat je de omgeving kan controleren, of niet de verantwoordelijkheid bij jezelf kan houden, dan lig je er zo uit. Dan háál je het gewoon niet. Dan moet je niet eens mee willen doen. Ik heb echt ont-zet-tend hard getraind. Vooral de mentale training die ik heb gehad, de echte Olympische sporterstraining, die heeft gezorgd dat ik eigenlijk alleen maar kon genieten.

Er waren echt hele zware momenten. Bijvoorbeeld bij Horse Station 24, daar had ik echt een breakdown. Op zo’n moment komt echt alles eruit, dan voel je je voeten, dan voel je alle pijn. Ik had bijna geen gevoel meer, je zit in een moeras, alle muggen prikken... Je wil dat gewoon niet meer, je wil echt kappen. Ik was echt in een waas van woede, verdriet, pijn en intense moeheid. Dat was echt heel zwaar.

Maar je hebt er dus ook heel veel van kunnen genieten. Wat was het allermooiste?
Het met paarden zijn. Het was een heel fijn ritme om de hele dag met niets anders bezig te hoeven zijn, alleen maar in het moment te hoeven zijn. Ik vond het heel fijn om in mijn eentje te rijden, omdat ik dan gewoon lekker kon focussen op het paard en de mooie natuur. Dat is echt hoe ik het vol heb gehouden hoor. Als je niet kan genieten, dan is het alleen maar zwaar. Dan zie je ook alle muggen en zo.

Daarnaast ook de mensen, die zijn superleuk en zo gastvrij. Ze kennen je helemaal niet maar geven je wel zomaar hun beste paard mee. Ik werd echt als een koningin behandeld, je kan dan alleen maar heel dankbaar zijn.

De crew was ook echt fantastisch. Ik kan echt geen slecht woord horen over deze organisatie, hoe ze het allemaal hebben gedaan en de dierenartsen die elke keer weer klaarstonden. Er zit zoveel organisatie in en regel dat maar eens. Met zo’n vijfenveertig internationale deelnemers die soms best verwend zijn, die overal en nergens rijden, ongelukken veroorzaken, niet kunnen navigeren... Ik heb me in ieder geval al opgegeven als vrijwilliger voor volgend jaar.

Oh wat leuk, dus je gaat sowieso nog een keertje terug?
Ja, waarschijnlijk wel.

Zou je ook weer willen deelnemen?
Ja, in mijn hart, ja. Die gaat meteen weer. Maar mijn hoofd zegt: rust eerst maar eens uit en laat het bezinken. Ik wil ook denken aan mijn omgeving; die hebben heel veel spanning gehad. Ik ben er nu goed uitgekomen, maar daar zit ook een deel geluk bij, en je kunt natuurlijk ook gewoon pech hebben. Maar... ik moet sowieso terug, ja. Het kriebelt wel een beetje! Je moet het er maar niet teveel over hebben.

Je wilde finishen op dag 7. Uiteindelijk heb je het nét op een paar minuten gehaald.
Ja, dat had ik heel goed getimed. Ik had zelf helemaal bedacht dat ik ongeveer om 10 voor 8 binnen wilde zijn, maar er was nog een auto die vaststond in de modder. Dus ik was eventjes die kant op gereden, zo van “Hebben jullie hulp nodig? Ik weet namelijk toevallig dat er mensen vlakbij zijn. Anders vraag ik het eventjes en dan komen ze jullie straks helpen.” Dus ik was eigenlijk gewoon een praatje aan het maken, en ineens zei ik: “Sorry, ik moet nu weer verder, want ik doe eigenlijk mee aan een race!” Dus toen ben ik nog eventjes in galop naar de finish gereden en het eerste wat ik daar zei was: “Oh, ja, er staat daar trouwens een auto...”
Ik was dus van plan om 10 voor 8 binnen te komen, maar dat werd uiteindelijk daardoor 3 voor 8.

Door je deelname ben je zelfs genomineerd voor Krachtpatser van het jaar door VIVA400!
Ja, ik sta erin, tussen de mega krachtpatsers! Echt heel bijzonder. Paardrijden is altijd een ontzettend ondergeschoven kindje, dus het leek me superleuk om zo wat meer aandacht voor de sport te krijgen. Het stemmen kan tot 6 november, ik ben heel benieuwd!


In deel 4 van dit interview gaat het over alle media-aandacht die Hinke door haar deelname gekregen heeft, en deelt ze ook haar belangrijkste tip voor mensen die willen deelnemen.

Wat een ontzettend leuk interview

Weer een heel boeiend interview. Het zou leuk zijn als zij volgend jaar vanuit de ondersteunende rol ons op de hoogte kan houden.

Ik hoop dat er ook nog eens een interview komt met Rouke. Ze is dan wel tussentijds gestopt, maar niet minder een kanjer.
Ik zou haar verhaal ook wel willen horen.

Super

Geweldig. En dus gestemd!

Ik heb ook gestemd! Echt leuk om te lezen. Wat een bijzondere ervaring, en ook mooi om te lezen hoe je met dat mentale stuk om bent gegaan.