Haha ik had ook mijn rug gebroken door paardrijden op mijn 10e.. lekker dan een half jaar niet lopen, maar na 8 maanden lang niet kunnen te lopen, heb ik eerste dag dat ik mocht lopen ook gelijk gaan rijden. Sommige leren het nooit he

Ik was als kind hetzelfde als nu, crossen door de bossen deed ik toen en nu nog steeds.Kan me niet hard genoeg gaan.Ben niet bang,toen ook niet,maar wél voorzichtig! Veiligheid staat nog steeds,net als toen op nr. 1.

Ik was een held. Nergens bang van. Tot dat mijn tank van een haflinger mij omver rende en ik met spoed naar het UZ Gent kon.
Sinds dien een mietje eerste klas.
Gelukkig krijg ik daar nu les in. Lekker ontspannen leren rijden

Ik dacht niet aan gevaar Zonder zadel met halster vloog ik met mijn E-pony in volle galop over dijken, bermen en opgespoten zandvlaktes. Uiteraard niet zonder val partijen maar dat deerde niet, de eerst volgende mogelijkheid werd gebruikt om weer op de rug te komen van hekken tot glasbakken.
Bijna alles was geschikt als hindernis van slootjes tot bomen of zelfs rood/witte blokken die een weg afsloten. Dijken ging ik op en af in draf en galop en ja ik draafde ook op straat.
Ik heb, met zadel, heel wat capriolen uitgehaald aan "kunstjes" zoals naast mijn pony hangen in 1 stijgbeugel of expres van mijn pony vallen.

Als ik er nu aan terug denk levensgevaarlijk!

1 ding is wel zeker: mijn pony was op en top bespierd en ik had toen een betere/stabielere zit als dat ik nu heb.
Bovendien had ik een behoorlijk sterke band met mijn pony, ze rende nooit weg tijdens mijn val partij/trucjes, was mak lam, kon op straat los staan maar ging nergens heen, sprong werkelijk alles en was op 2 pinken te rijden.

Als een kind een ruitertje dat alles durfde, op de meest lastige pony’s stapte, en al jong bij de paarden ging rijden (ik was lang voor mijn leeftijd). Maar door vooral mijn vorige paard angstig geworden, dier had echt een steekje los en kon echt volkomen onverwacht helemaal uit dr plaat gaan. Ben een jaar of 6 met haar bezig geweest en daarmee heb ik eigenlijk al mijn eigen grenzen overschreden. Ik had gewoon helemaal geen lol meer in het rijden, mijn keel kneep al dicht als ik richting stal ging. Toen ik voor de tweede keer savond om half 10 in het donker langs de weg naar huis kon lopen in de zeikende regen, gingen mijn ogen open (ze wou met geen mogelijkheid de trailer in). Mijn man en vriendin hadden het al zo vaak gezegd, maar mijn hart was wel even gebutst. Ik ben mrt haar gestopt en heb een ander paard gekocht, nu een jaar geleden. Pppfff wat een verandering! Ik cross weer, rijd weer buiten, start weer dressuur en alles zonder angst heerlijk!!

Overigens rijd mijn dochter van (nu) 10 ook maar die is echt overal bang voor. (Heus niet irritant )