Het is zo’n ‘onbekend’ stukje van onze sport. ‘Men’ ziet het resultaat vaak. En puur op het resultaat kan je je wel eens af vragen waarom ruiters zoveel emotie hebben in hun sport. Buitenstaanders ziek het in het geheel niet en ruiters staan er vaak niet bij stil denk ik.
Maar dit is gewoon één van de vele redenen. Al onze resultaten zijn tijdelijk... veel ‘tijdelijker’ dan bij de meeste andere sporten. En er zijn zoveel factoren waar we geen invloed op hebben. Wij kunnen zelf geblesseerd raken maar ook onze dieren... Dat maakt het nog veel fragieler allemaal.
Dus elk ‘moment’ moeten we koesteren. Ik denk dat ruiters daarom vaak zo slecht voor zichzelf zorgen, doorrijden met blessures of te vroeg terug beginnen... We racen tegen de tijd.... We proberen wanhopig om alles uit de tijd die ons gegund is met onze partner te halen...
Als ik kijk naar mijn vrienden en kennissen die voetballen en athletiek doen en vechtsporten.... Die lijken dat gevoel veel minder te hebben. Die moeten enkel op zichzelf letten. Als ze geblesseerd raken moeten ze weer conditie opbouwen maar ze moeten niet van nul weer beginnen... Voor ons ligt dat toch gecompliceerder..
Ik denk dat we veel liever voor mekaar zouden zijn als we eens meer bij alle facetten van onze sport zouden stil staan.