Geplaatst Blog
Naar het einde van het jaar toe heb ik altijd de neiging om een beetje melancholisch te worden. Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die dat gevoel heeft wanneer we weer een jaar gaan afsluiten.
Een jaar vol emoties, successen en falingen. Wij paardenmeisjes en jongetjes zijn over het algemeen sterke karakters. We zijn flexibel en doorzetters, veelal harder voor ons zelf dan goed of gezond is. En zo nu en dan denk ik, dat we vergeten stil te staan bij het feit dat, als alles gezegd en gedaan is, we slechts mensen zijn. We oefenen een hobby uit die hand in hand gaat met emotie, hoe professioneel je het ook probeert aan te pakken. Tegelijkertijd verplichten we onszelf veelal om onze emoties onder de oppervlakte te bewaren. Onze sport, de paardenwereld, is een hele harde. De laatste maand van het jaar gun ik mezelf vaak om even stil te staan bij al die emoties die ik doorheen het jaar heb onderdrukt. Want ze zijn van mij, ze zijn deel van mijn ervaring en leerproces. Als ik ze ontken, ontken ik een deeltje van mezelf.
Ik sluit het jaar ironisch of toevallig genoeg veelal af met een soort “algehele check up” die in houdt dat ik zowel mijn laatste infuus met medicatie van het jaar krijg als dat ik langs de neuroloog passeer. De neurologe in kwestie hielp me uit de brand met een klein medicatie-issue dat niet eens echt binnen haar specialisatie viel maar ze staat er op om mijn “algehele welzijn” op te volgen. Zulke dokters heb je nodig als je functioneren dan toch onlosmakend vast hangt aan specialisten.
Met de epilepsie ging het terug goed deze keer. De vorige controle was er een kleine onregelmatigheid te zien die op zich niet zorgwekkend was. Maar de laatste keer dat een kleine onregelmatigheid op mijn EEG “niet zorgwekkend” was, eindigde ik een paar maanden later een nachtje op stroke. Dus ik vond het wel een beetje zorgwekkend. Dat is al één zorg minder.
Ze vroeg een scan aan om mijn prothese nog eens te controleren want dat is van 2017 geleden en ik ben het afgelopen jaar twee keer best hard gevallen dus ergens wilde ik wel weten hoe de prothese het daarmee gedaan had. Omdat ik niet weet of mijn lichaam een “distress signal” zou zenden indien daar iets mis zou gaan gezien het geen eigen weefsel is. Het ziekenhuis hield rekening met de “belasting van de patiënt” en plande de scan samen met mijn infuus zodat ik maar één keer de rit moest maken die dag. Op de dag zelf overstegen ze zichzelf door de scan te doen vlak nadat de infuusnaald er in ging zodat ik nog niet belabberd was van het product en ook niet na het inlopen nog half gaar moest zitten wachten. Ik houd van radiologen. Ze zijn mijn favoriete ziekenhuispersoneel.
Ik heb altijd leuke ervaringen met ze. De uitslag van de scan bleek goed. Om mijn neurologe letterlijk te quoten “De scan is geruststellend, er zijn geen nieuwe/andere afwijkingen.” De prothese heeft de bodemonderzoeken dus beter geïncasseerd dan mijn kuitbeen.
We hadden ook een gesprek over één van mijn nieuwe aanwinsten binnen de groep specialisten. De oude is met pensioen gegaan en ik loop tegen wat communicatie-moeilijkheden. Ze gaf aan dat ik het echt wel met hem kon bespreken wat me dwars zat, dat hij als dokter hoort rekening te houden met mijn twijfels over de therapie. Omdat niet elk “standaard schema” daarom bij elke patiënt past. En dat brengt me tot het volgende...
Ik leerde dit jaar dat het oké is om nee te zeggen. Ook al denk of weet je dat de persoon waar je nee tegen zegt in theorie meer ervaring heeft. Die ervaring hoeft daarom niet bij jou te passen. Ik ben naarstig op zoek naar de balans tussen luisteren naar mijn intuïtie en mijn neiging om er maar van uit te gaan dat een ander het beter weet als ze het met genoeg overtuiging brengen. Durven “nee” zeggen is over de jaren op elk gebied, ook op paardengebied, een moeilijke geweest voor mij. Ik zal vast niet de enige zijn die vecht met onzekerheden en twijfels. Wanneer iemand dan met heel veel zelfzekerheid zegt “dit is de manier” dan ben je geneigd om je daar aan vast te klampen omdat je zelf even geen betere manier weet. Ook al voelt de manier die je aangeboden wordt niet juist. Op die momenten wil ik het komende jaar durven zeggen “dit is JOUW manier. Maar niet de mijne.” Ook als ik nog niet 100% weet wat de mijne is. Want hoe kan ik ooit mijn eigen pad vinden als ik steevast mezelf op andermans pad laat trekken?
Ik moest loslaten, ook al wilde ik krampachtig vasthouden… Ik moest de juiste keuze maken voor mijn Rooie en hem laten in slapen ook al schreeuwde alles in me dat ik hem bij me wilde houden. En ik ben nog steeds verdrietig. Maar ik ben ook trots op mezelf. Óók iets dat ik echt een keer moet gaan leren. Durven trots zijn op mezelf. De juiste keuzes maken is verschrikkelijk moeilijk. Het leven biedt ons constant keuzes aan en veelal is de juiste keuze ook de moeilijkste. We mogen best trots zijn op ons zelf wanneer we die juiste maken. Helemaal als die keuze pijn doet. En het is oké om die pijn en dat verdriet te erkennen. Ook als het al maanden geleden is. De wereld draait maar door en de maatschappij eist van ons dat we volgen ook al staat ónze wereld even compleet stil. Of heb je even de fut niet om te blijven volgen. Het heeft geen zin om wanhopig achter de feiten aan te lopen omdat de maatschappij vindt dat dat moet.
Dus ik laat mezelf toe om op tijd en stond een pauze in te lassen en gewoon even verdrietig of juist gelukkig te zijn te zijn en mijn emoties te erkennen. Het is treurig dat we tijd moeten máken om te voelen en te zijn maar het is wat het is en wie weet, als genoeg van ons er een prioriteit van maken. Komen we ooit wel een keer terug in een maatschappij waar minder mensen achter blijven of het gevoel hebben dat ze niet kunnen volgen. Zou dat geen prachtig haalbaar voornemen zijn voor het komende jaar? Tijd maken voor ons zelf, onze emoties én die van anderen? Één individu kan de maatschappij niet veranderen maar we zijn met 309.564 leden op bokt. 309,564 individuen moeten absoluut in staat zijn om een verschil te maken zelfs als ze over verschillende landen verdeeld zijn.
Ik maakte de stap om te gaan bloggen voor bokt. Wat voor jullie misschien een erg klein iets lijkt maar wat voor mij best een grote stap was. Het was mezelf dwingen om te geloven in mezelf dat er mensen zijn die heus willen lezen wat ik denk, vind en schrijf. Het was een kleine overwinning op mezelf en dat eeuwige stemmetje in mijn hoofd dat fluistert dat wat ik doe stom is of niet voldoende. Het was geloven dat ik niet tekort schiet in alles wat ik doe. En ook daarin kan ik niet de enige zijn. Dat geloof ik niet. Ik denk dat velen van ons met dat stemmetje worstelen.
Het was voor mij ook een jaar met kleine succesjes. Ik slaagde immers in mijn doel om me te selecteren voor het IPK. Rêve is een paar keer mee op verplaatsing geweest, nog niet op wedstrijd maar voor dit jaar was mee naar de les het echte doel en dat is gelukt. Ik slaagde er in om een fantastische nieuwe club te vinden met mensen die me kunnen doen lachen en aanmoedigen wanneer ik er zelf niet meer in geloof. Ik hielp die geweldige club mee naar een podiumplek op de inter-club. Mijn man zei na onze jaarlijkse rider-party op weg naar huis ineens “Ik heb jou vandaag meer zien praten dan normaal op een hele maand.”
Beetje per beetje kruip ik uit mijn schulp, een schulp waar ik ingetrokken ben om zoveel redenen die ik niet allemaal kan of wil benoemen. Maar mán wat zou ik gewoon ook daar om bere-trots op mezelf moeten zijn. Ook daarin zal ik beslist niet de enige zijn. Dus lieve bokkers die deze blog gelezen hebben. Mijn vraag aan jullie is simpel:
Waarvoor kunnen jullie trots zijn op jezelf na een jaar vol gebeurtenissen, persoonlijke groei (hoe klein die ook mag lijken.), emoties en overwinningen? Sta daar gedurende de feestdagen even bij stil… Sluit het jaar, hoe moeilijk het misschien ook geweest is, af met een gevoel van trots. Wees trots op de persoon die naast je zit, boven of onder je reageert hier op het forum, want ook die persoon heeft een jaar vol overwinningen achter de rug waar je mogelijk niets van af weet.
En voor degene die willen, voel je vrij om te delen waar jullie trots op zijn! Want daarmee geef je meer onzekere personen misschien dat duwtje in de rug om hún trots te vertellen.
En ik wil deze lange blog tóch nog een stukje langer maken met een gedicht dat ik over de jaren heen meer en meer ben gaan begrijpen en waarderen.
Marianne Wiliamson schreef:Your playing small
Does not serve the world.
There's nothing enlightened about shrinking
So that other people won't feel insecure around you.
We are all meant to shine,
As children do.
We were born to make manifest
It's not just in some of us;
It's in everyone.
And as we let our own light shine,
We unconsciously give other people permission to do the same.
As we're liberated from our own fear,
Our presence automatically liberates others.
Voor jezelf kiezen is af en toe echt heel belangrijk. 
Ik snap ook nog steeds de logica van de indeling niet trouwens maar goed!) en ik denk dat zich dat doorzet in mijn levenspad... 
Ik neem zo verschrikkelijk veel onnodige omleidingen voor mijn gevoel... Uiteindelijk kom ik er wel hoor, maar jeetjemina wat is het soms vermoeiend.... 
Ik meen dat Nelson Mandela het trouwens ook "geleend" heeft van Marianne Williamson ondanks dat de meesten denken dat het andersom is. 
Ik denk wel dat je er een zeker ritme in vindt op een gegeven moment.