Blog
Sæunn en ik in 2017. Foto: bokker Berdien
Van lange afstanden wandelen, naar een fikse blessure, naar opnieuw leren hoe ik mijn spieren correct moet gebruiken. Van jarenlang oefenen hoe ik op de juiste manier op mijn paard moet zitten, eindeloze frustratie dat het steeds net niet lukte, naar 'hey, ik kan het!', maar ook drie stappen vooruit en twintig terug… Ik ben Imre, 39 jaar, ik werk in de marketing- en communicatie, ben een fanatieke recreatieruiter, instructeur en ik ben in het bezit van twee (eigenw)IJslanders van 15 jaar (Sæunn) en 8 maanden (Saga). En ik ben scheef.
Iedereen is een beetje scheef, de een wat meer dan de ander, en dat hoeft geen probleem te zijn. Voor ons ruiters is het echter wel onhandig. Scheefheid in je lichaam beïnvloedt immers ook de manier waarop je rijdt. Wanneer ik nog schever ben geworden dan ik al was kan ik je precies vertellen: in de zomer van 2003. Ik viel toen namelijk van Donja, mijn bijrijdpaard. Mijn rug is destijds op de foto gezet, maar er was gelukkig niets gebroken. Wel scheef, zo bleek maanden later, in mijn SI-gewricht. De afgelopen 16 jaar heb ik heel veel gedaan om weer rechter te worden. Fysiotherapie, manuele therapie, oefentherapie, osteopathie, lessen bij en daarna ook maar de opleiding tot Centered Riding instructeur, iedereen heeft me een stapje verder gebracht, maar dé oplossing voor mijn kromme lijf en vrijwel dagelijkse rugpijn was er nog steeds niet en de scheefstand kwam steeds terug.
Ook tijdens het rijden bleef ik tegen problemen met mijn zit en houding aanlopen. Ik zit bijvoorbeeld met een holle rug en naar voren, met daarbij mijn rugspieren aangespannen. Mijn bekken kantelen en diep in het zadel zitten is in draf altijd lastig geweest, zie ook de foto, en in galop vrijwel onmogelijk. Daar hebben we tijdens mijn zitlessen op én naast het paard eindeloos aan gewerkt met verschillende oefeningen en technieken, maar het blijft moeilijk.
Een jaar geleden zat ik bij de huisarts omdat ik steeds meer pijn in mijn rechterheup kreeg. De huisarts constateerde een peesontsteking in mijn heup en een slijmbeursontsteking in mijn dijbeen en dacht aan artrose. Advies was rust, rust, rust… Sæunn was inmiddels flink drachtig en ging ook op rust, en ik ging nog wat vaker naar de fysio dan ik al deed.
Wegens omstandigheden stapte ik half juni over naar een andere fysiopraktijk, een grote, met veel verschillende specialismen en waar ze veel topsporters begeleiden. Tijdens de intake bleek dat ik omdat er al zo lang van alles mis is in mijn lijf mezelf blijkbaar heb geleerd om te bewegen vanuit de grote spiergroepen, waarbij de kleinere in coma waren geraakt. Om die weer tot leven te wekken ben ik doorverwezen naar een collega die Redcord therapie doet. Hierbij hang je in een systeem van rode touwtjes en banden aan het plafond die je ondersteunen terwijl je oefeningen doet om opnieuw juist te leren bewegen vanuit mijn rompspieren, niet mijn rug. Redcord therapie is heel erg 50 shades of red en heel erg zwaar.
Met wekelijks oefenen in de rode touwtjes ging ik vooruit! Mijn heup deed minder pijn, mijn buikspieren gingen weer wat doen, mijn rugspieren protesteerden minder en mijn wervels hadden meer ruimte. En ook de korte stukjes in het zadel gingen beter. Omdat ik asymmetrisch bleef bewegen, klachten bleef houden en wel eens van een paard was gevallen, vermoedde hij een scheef stuitje. Hij verwees me wederom door naar een collega die zijn vermoeden bevestigde. Over scheve stuitjes en de oplossing hiervoor leer je, zo vertelde mijn fysio, alleen maar tijdens de opleiding tot bekkenbodemtherapeut. Dat mijn eerdere therapeuten dit hebben gemist is dus niet zo gek. Na de eerste, overigens pijnloze, behandeling voelde ik me alsof ik onder een vrachtwagen had gelegen. Ik kon niet zitten, niet liggen, niet staan, niet slapen, als ik omdraaide in bed kraakte mijn hele onderrug en bekken. Zo naar. Maar lopen ging met veel minder pijn dan voor de behandeling! Na een tweede sessie was de napijn een stuk minder. Ik kon ook ineens weer wandelen zonder over mijn eigen voeten te struikelen, mijn balans was terug!
Ook in het zadel vielen er ontzettend veel kwartjes. Ik kan nu namelijk zítten. Diep zitten en mijn bekken kantelen gaat nu heel veel makkelijker. Wát een verademing dat het nu lukt! Ik moet het wel heel erg bewust doen en het is regelmatig heel erg frustrerend want tussen kunnen en daadwerkelijk doen zit wel een groot gat… Tijdens mijn halve uurtjes privéles kom ik mezelf wel 1000 keer tegen. Sæunn is ook niet echt het handigste paard om weer opnieuw - want zo voelt het echt - op te leren rijden. De kleine successen zijn echter wel heel fijn! Een ophouding op mijn zit die meteen lúkt! Rechterop en in balans ontspannen galopperen! En na elke rit spierpijn in mijn buik!
Ik ben er echter nog lang niet. Mijn stuitje wil nog niet recht blijven, de peesontsteking in mijn heup is nog niet over en terwijl ik dit schrijf zit ik me te verbijten van de rugpijn omdat ik vandaag voor het eerst deze week een half uurtje heb gereden en ik toch wat napijn heb van de behandeling van de bekkenbodemfysio.
Drie stappen vooruit en daarna twintig terug. Het is eindeloos frustrerend, maar tegelijkertijd ben ik ook enthousiast. Want eindelijk lukken er dingen en dat lucht enorm op!
Een goede beschrijving van Redcord therapie vind je op mcz.nl/fysiotherapie/algemene-fysiotherapie/redcord