Geplaatst KNHS
Foto: Marjo
Met grote verbazing hebben wij als KNHS organisatie kennis genomen van een door Het Parool geplaatste opinie over Jumping Amsterdam en het welzijn van de paarden aldaar, geschreven door Sarah Pesie van de Stichting Dier&Recht. We zijn er een voorstander van ieders mening te respecteren en hebben begrip voor een ander geluid, maar een dergelijke opeenstapeling van onwaarheden en ongefundeerde beeldvorming over paarden op een topsportevenement als Jumping Amsterdam noodzaakt ons te reageren.
Mevrouw Pesie schetst een beeld van een evenement waar paarden voortdurend en willoos lijden, met allerlei (verboden) medicatie lopen en waar dierwelzijn geen rol speelt en totaal ondergeschikt is aan het behalen van prestaties en het vergaren van geld en roem. Als liefhebbers van paarden en van de sport doet dit juist ons pijn. Hoezeer botst dit immers niet met de werkelijkheid? We hebben hier te maken met paarden die enkel in staat zijn om in actie te komen als ze in een ware topconditie verkeren, zowel fysiek als mentaal. We praten over topatleten met een prachtige spieropbouw, veel souplesse en enorm veel energie en wil om te presteren. Dergelijke paarden vormen de absolute crème de la crème van de sportpaarden en zijn daarnaast allemaal eigen individuen die wij, als ware het personen, allen goed kennen.
De weg naar de topsport bestaat voor paarden uit een lang traject, beginnend met het eerste contact met mensen als veulen, vervolgend met een opfokperiode en daarna een vakkundige opleiding van minimaal vijf jaar. Tijdens dit traject hebben deze paarden aangetoond dat zij in de breedste zin van het woord geschikt zijn om samen met hun ruiter op dit niveau in de ring te verschijnen, waar andere paarden op een lager sportniveau, in de recreatie of bijvoorbeeld voor therapieën worden gebruikt. Ieder paard is een individu met zijn specifieke eigenschappen en talenten. Belangrijk is dat de topsportpaarden naast de gewenste fysieke eigenschappen beschikken over de juiste intrinsieke motivatie -zonder is namelijk niet mogelijk- om de gevraagde sportprestaties, zowel in de dressuur als bij het springen, samen met hun ruiter te tonen aan een divers publiek.
De basis van de inzet van deze voor de ruiter zeer waardevolle paarden bestaat uit het gezond en fit houden van het paard, waarbij juiste voeding, verzorging en training en het kunnen uitoefenen van natuurlijk gedrag onmisbaar zijn. Ook hun inzet op wedstrijden verloopt volgens een goed uitgedokterde seizoensplanning.
Een wedstrijdorganisatie zoals die van Jumping Amsterdam doet er vervolgens alles aan om het verblijf en de verzorging van de paarden tijdens het evenement te optimaliseren, met oog voor dierwelzijn als rode draad. Direct bij binnenkomst krijgen de paarden een veterinaire check om te zien of ze fit to compete zijn en tijdens de wedstrijden zijn er stewards en dierenartsen aanwezig die de paarden controleren, in de gaten houden en ingrijpen indien nodig. De paarden beschikken allen over hun vaste grooms. Zij kennen de paarden door en door en vice versa. De grooms zorgen voor de optimale verzorging in en buiten de stal tijdens het evenement, waar de paarden tevens op passende wijze hun beweging krijgen en in slechts enkele rubrieken worden ingezet.
Met bovenstaande in het achterhoofd willen we graag het door het Dier&Recht geschetste beeld rechtzetten. Uit eerdere ervaringen weten we dat er niet geschroomd wordt iets dergelijks te melden, zonder dat er daadwerkelijk iemand aanwezig is geweest op een betreffend evenement en de situatie ter plaatse op een juiste wijze heeft geobserveerd. Om een realistisch beeld te kunnen krijgen van het welzijn en het leven van topsportpaarden in bredere zin staan wij er altijd voor open dit in de praktijk te laten zien.
Het betreffende artikel van Het Parool is hier te vinden; https://www.parool.nl/columns-opinie/ju ... gle.com%2F
