Christina: Als je er voor staat, dan doe je het. Het is niet dat je een keuze krijgt. Ja, de keuze is ervoor gaan of de rest van je leven zwaar beperkt zijn. Moet ook zeggen dat zeker bij het intern revalideren de dag zodanig "gevuld" is dat je weinig tijd hebt om er over na te denken. Tegen dat de dag om is ben je zo moe dat je geen zin meer hebt om te panikeren. Ik heb me achteraf wel eens af gevraagd of ze dat wellicht bewust deden.
Getup: Kan het me zo voorstellen! Ik heb in een slechte bui wel eens geantwoord "man, met een beetje pech krijg je hem niet eens tot in de ring, zo automatisch is ie."
Sam is dan ook nog eens een enorme charmeur zolang "zijn mens" in de buurt is. Dus hij komt dan ook nog eens heel leuk en sociaal over. Maar zodra ik uit het zicht ga is dat sociale vaak heel snel over. Of als het hem duidelijk wordt dat ze geen snoep hebben.
En inderdaad, paarden aan huis is prachtig, ik wil niet meer anders omdat ik een enorme neuroot ben die haar paarden niet graag uit handen geeft. Rêve heeft een korte periode ergens anders gestaan omdat de stallen thuis nog niet af waren en ze op mijn weide uit brak en ik herinnerde me toen heel snel waarom ik dat ook alweer niet deed.
Maar het is ook elke dag de taken doen. Ziek of niet ziek. Gisteren was ik doodmoe en hondsellendig maar de stallen en weide moeten gedaan, het hooi moet bijgevuld en de paarden gevoerd. Maar wat avond-getut vlak voor het slapen gaan maakt dan ook weer veel goed.
Tango1979: Jep, of "jamaar de jouwe staat al veel verder."
Ja joh, dat is ook niet komen aanwaaien. Ik heb net zoveel "hopeloze" momenten als elk ander. Dan moet je dus een manier zoeken om door te zetten. Dan jezelf beklagen helpt je niet. Ik heb een aantal mensen naast mijn trainer die ik ook rustig aan spreek als ik het zelf even niet meer zie. Gewoon "hier loop ik tegen aan." en vaak komen ze dan toch met dingen waarvan ik denk "ja, da's best logisch eigenlijk." Maar omdat je er zelf met je neus bovenop zit zie je het soms gewoon niet meteen.