Geplaatst Bokt community
Mkango (rechts) begeleidt Hear Me Out tijdens de eerste keer snelwerken.
Bokker Mkango opende een topic over haar werkzaamheden in de rensport. Reden genoeg voor ons om haar een paar vragen te stellen.
Voor wie je niet kent: zou je jezelf kort kunnen voorstellen?
Het zal voor niemand als een verrassing komen dat Mkango niet de naam is waar ik in het dagelijks leven naar luister, dat is namelijk Alisha. Inmiddels ben ik ergens achterin de 20, historicus, Afrikanist, wannabe taalkundige, verkapte nomade die zich momenteel in Frankrijk bevindt, allround nerd en dus regelmatig te vinden tussen de renpaarden als work rider, stalsloofje of fotograaf. Tussen mei 2018 en februari 2020 heb ik fulltime in de rensport gewerkt in Engeland en Frankrijk en, na een pauze van een half jaar, ben ik as we speak net terug in Frankrijk, zodat ik in ieder geval een inkomen heb terwijl ik in deze tijd van corona probeer om een eigen bedrijfje op te zetten waarmee ik hopelijk over enkele maanden genoeg verdien om te doen wat ieder verstandig mens doet: paarden lekker als hobby houden.
Nutteloos feitje van de dag: ‘mkango’ betekent ‘leeuw’ in Chichewa, een taal die gesproken wordt in zuidelijk Afrika.
Hoe ben je met de rensport in aanraking gekomen?
Als klein meisje was ik altijd al gefascineerd door de rensport. Mijn oma was Engelse, dus we keken ieder jaar bij haar thuis naar de Grand National, hoewel mijn voorkeur altijd uit is gegaan naar vlakkebaanraces. Na het lezen van The Black Stallion boeken van Walter Farley en enkele bezoekjes aan Duindigt was ik hooked en met name geïnteresseerd in de Amerikaanse rensport. Ik bleef met regelmaat op tot midden in de nacht om grote races live te kunnen volgen.
Helaas woonden we niet bepaald naast de deur van Duindigt en stimuleerden mijn ouders mijn interesse ook niet, dus afgezien van een maatschappelijke stage bij Kevin Davies in de vijfde klas van het Gymnasium (waarbij ik om 6 uur ’s morgens in de bus zat om om half 9 op Duindigt te zijn), deed ik er niet veel mee. Dit veranderde enigszins toen ik in het laatste jaar van mijn Bachelor zat en alleen nog een scriptie hoefde te schrijven. Ik dacht: dit kan ik in de bibliotheek doen, of ik kopieer de literatuur die ik niet digitaal kan krijgen, download de rest, pak m’n spullen en vertrek naar Nieuw Zeeland op een Working Holiday Visa om daar een kijkje te nemen in de rensport. Aldus geschiedde en zo kwam ik terecht bij Murray Baker en Andrew Forsman, waar ik zo’n drie maanden heb gewerkt als ground staff.
Wanneer dacht je “dit wil ik ook”?
Net als velen hier op Bokt zei ik altijd dat je beter een goede baan kunt hebben om zo je paarden als hobby te kunnen bekostigen, echter tegen het einde van mijn Master in Londen zag ik mezelf niet direct op een kantoor werken en ik wilde zo snel mogelijk weg uit de stad. In al mijn naïviteit dacht ik dat het trainen van renpaarden wel een tof en ook haalbaar beroep zou zijn dat bij me zou passen. Zo kwam het dat ik in april 2018 een berichtje plaatste op een Facebookgroep voor mensen die werk zoeken in racing in het Verenigd Koninkrijk, en terechtkwam bij een trainer in Lambourn waar ik tussen het onkruid wieden door, mijn eerste ritten maakte op een paard genaamd Captain Kissinger, aka Nigel.
Wat is het leukst aan renpaarden uitrijden?
Als, van huis uit, dressuurruiter, vind ik het leukste om de progressie te zien van paarden die je dagelijks of regelmatig rijdt en om ze iets te leren. Ik werk uiteindelijk toch beter met m’n hoofd dan met m’n handen, dus voor mij zit de voldoening niet in de adrenalinekick, zoals bij sommigen het geval is, maar in het voelen en analyseren van wat een paard doet. Ondanks dat het van A naar B galopperen niet zo complex is als een dressuurproef of springparcours, heb je natuurlijk nog steeds te maken met levende dieren met allemaal hun eigen karakter en eigenaardigheden, en in sommige gevallen, eigen problemen en moeilijkheden. Samen mét een paard werken om daar doorheen te komen, of om het simpelweg iets te leren en het dier in de juiste headspace krijgen waardoor het wíl doen wat je vraagt, is waar ik het meeste plezier in heb.
Daarnaast is het ook wel lekker om zoveel buiten te zijn en niet meer naar de sportschool te hoeven, want je wordt vanzelf wel fit van je werk. Bovendien liggen gallops in het Verenigd Koninkrijk vaak ook op mooie, heuvelachtige plekken waar je schitterende uitzichten hebt.
De chute richting de gallop door de oortjes van 16-jarig ex-renpaard My Learned Friend
En wat is het minst leuk?
Het altijd buiten zijn is in de winter dan soms weer een nadeel, zeker in Engeland. Als de regen met bakken uit de hemel komt zetten en de temperaturen rond het vriespunt liggen, is het nergens leuk. Het rouleren van paarden onder ruiters is soms ook lastig als je ergens bewust aan probeert te werken met een paard en die wordt vervolgens na een paar dagen weer aan iemand anders gegeven. Daarnaast word je ook wel behoorlijk geleefd door je werk: over het algemeen rijd je 6 ochtenden in de week, en als fulltimer doe je uiteraard ook de avonden en een volledig weekend eens in de twee à drie weken. Wil je dus fit te paard zitten en goed voor jezelf zorgen, dan bestaat je leven dus vooral uit werken, eten en rusten met weinig tijd voor andere bezigheden of hobby’s (en laat ik er daar nu net vrij veel van hebben)... of studie.
Wat is het engst?
Wanneer een paard er vandoor gaat en niet voornemens is te stoppen aan het einde van de gallop, houd ik toch wel even m’n hart vast. In tegenstelling tot veel andere landen, kent het Verenigd Koninkrijk vrijwel geen ronde trainingsbanen, dus je baan heeft een begin, maar ook een einde. Verreweg de meeste paarden zijn gelukkig geconditioneerd genoeg om niet blind van de gallop af te rennen en de meeste trainers laten je ook geen paarden rijden waarmee de kans heel groot is dat je in moeilijkheden komt, maar het blijven dieren en er zijn wel momenten geweest waarop ik even m’n leven aan me voorbij zag schieten.
Overigens ben ik ook niet zo’n fan van bokken of omdraaien terwijl ik met korte beugels zit.
Heb je ambities om jockey te worden?
Nee, nooit gehad ook. Voor professioneel jockey ben ik nu sowieso te oud, en met mijn 57 kilo ook te zwaar. Ik kan er in theorie nog wel een kilo à 3 of 4 vanaf krijgen, maar dan ben ik ongezond dun en dat is het me niet waard. Een amateurlicentie zou nog kunnen, maar ik heb er geen behoefte aan, hoewel een eenmalige charity race me dan wel weer leuk lijkt. Als ik actief zou blijven in de industrie, wat momenteel niet per se mijn ambitie meer is, ligt mijn interesse meer bij bloodstock agent (tussenpersoon in de aan- en verkoop van paarden), en op zich zou ik er ook niets op tegen hebben om wellicht twee of drie eigen paarden te trainen hier in Frankrijk, maar puur als hobby.
Hoe ziet een dag voor jou eruit?
Hoewel ik momenteel even een pauze heb, kan ik uiteraard wel beschrijven hoe mijn dagen eruit zagen op de laatste stal waar ik werkte: Park House Stables in Kingsclere. Voor degenen die mijn recente topic niet gezien hebben: Andrew Balding traint hier, en voor hem zijn vader die de trainer was van Mill Reef. Omwille van leesbaarheid schrijf ik het even in tegenwoordige tijd.
We beginnen daar om 7 uur ’s morgens, maar vaak ben ik al om kwart voor 7 - 10 voor 7 op stal zodat ik me niet hoef te haasten, want officieel horen we om 10 over 7 allemaal in de overdekte ring te zijn voor het warmdraven. De eerste plek waar ik naartoe ga is de zadelkamer waar het bord hangt met de namen van alle ruiters en alle paarden. Je zoekt je naam en kijkt welke paarden je die dag rijdt, waarna je je ‘rubbers’ (doeken voor onder je pads) en girth sleeves pakt - voor ieder paard gebruik je een nieuwe -, en je eerste paard gaat zadelen. Ieder paard heeft zijn of haar eigen emmer met spons en zweetmes die je, samen met het hooi, klaarzet voor wanneer je terugkomt. Op koude dagen worden alleen de benen, hoofd en zweetplekken afgesponst; als het warm is het hele paard en kunnen we ook gebruikmaken van de spuitplaatsen op het erf.
Elke ‘lot’ begint in de ring: zodra iedereen binnen is en een paar rondjes gestapt heeft, draven we 5-6 rondes (in totaal zo’n 1000-1200m), waarna Andrew iedereen vertelt wat ze met dat paard gaan doen. Voor paarden die vol in het werk staan zien de weken er zo uit: op maandag en donderdag doen ze één canter van 800m; op dinsdag en vrijdag doen ze twee canters van 800m; op woensdag en zaterdag doen ze één gewone canter van 800m en een canter van 400m normaal tempo, gevolgd door 400m snelwerk. ‘Second lot’ op woensdag en zaterdag gaat naar de Downs, waar we een gallop hebben liggen van een mijl: we draven dan niet warm, maar gaan direct naar buiten en galopperen op rustig tempo met z’n allen een heuvel op om warm te draaien, waarna we verzamelen bovenop Watership Down en in paren de gallop op gaan.
Uitzicht vanaf Barossa Red.
Daar tussenin zijn er nog allerlei smaakjes van dingen die we kunnen doen voor paarden die bijvoorbeeld nog conditie aan het opbouwen zijn, terugkomen van een blessure, of die niet al te zwaar kunnen werken, variërend van alleen maar draven (ze doen dan nog 2x 5-6 rondes) tot nog een drafsessie gevolgd door een canter o.i.d.
Na second lot is het tijd voor ontbijt, waarna er nog drie lots volgen. De laatste twee zijn gereserveerd voor de 2-jarigen. Meestal zijn we rond half 1 klaar, waarna we tot 4 uur vrij hebben.
Om 4 uur komt iedereen terug voor ‘evening stables’. Ik begin meestal (onbetaald) om half 4, want ik vind het belangrijk om ook gewoon wat quality time met “mijn” paarden door te brengen, en ik heb een hekel aan haasten. Je begint wederom in de zadelkamer, waar je op het evening stables bord kijkt welke paarden je voor die avond hebt: meestal tussen de 4 en 6, héél soms 7. Als groom is het je taak om hun box (nogmaals; ’s morgens doet de yard staff dat) uit te mesten en drie keer per week te voorzien van schoon papier, ze te poetsen, het water te verversen en ze hooi te geven. In principe heb je vaste paarden die je elke dag doet en die je ook meeneemt naar de races, en eventueel wat ‘spares’: paarden zonder vaste groom of wier groom die dag afwezig is. Om 10 voor 6 is het tijd om je paarden te voeren - dit wordt allemaal in emmers klaargezet door de head lads - en om 6 uur zijn we dan klaar.
Heb je tips voor iedereen die ook de rensport in zou willen?
Volg de slogan van Nike: just do it! Zeker als je jong bent is het een kans die ik met beide handen zou aanpakken als het zich voordoet. Het is een heel aparte wereld en je moet sterk in je schoenen staan, want het is ook een harde wereld waarin in het Verenigd Koninkrijk drugs en alcohol helaas veelvuldig gebruikt worden en paarden natuurlijk ook meer als object gezien worden dan als hobby of maatje, ondanks dat er goed voor ze gezorgd wordt, maar het is ook een bijzonder gave ervaring. De British Racing School en Northern Racing College bieden cursussen aan waar je in zo’n 9-12 weken de basis leert — dat is hoe de meeste jongeren in het VK eraan beginnen —, waarna je over het algemeen een werkplek bij een trainer krijgt waar je je verder kunt ontwikkelen.
Ik heb alles echter tijdens het werk geleerd met wat sessies bij een jockey coach zodat ik wat meer theoretische kennis kreeg en aan mijn houding kon werken op een equicizer. Sommige trainers staan ook open voor spring- en eventingruiters die ze zelf op willen leiden, maar als je achtergrond zich beperkt tot dressuur, moet je of heel veel mazzel hebben dat je iemand vindt die zo gek is als mijn eerste werkgever, of toch naar racing school gaan zodat je in ieder geval de basis beheerst en hebt laten zien dat je voldoende lef hebt, want dat laatste is waar het de gemiddelde dressuurruiter vaak aan ontbreekt in de ogen van veel mensen in racing.
Blijf je echter liever dichter bij huis, dan zijn er in Nederland en België ook trainers bij wie je terecht kunt om in elk geval een keertje mee te kijken, wat ik sowieso iedereen kan aanraden!
