* Bokt.nl
Bokt community


Deze maand mochten we een aantal vragen stellen aan Agossie. Zij is paardenrevalidatietrainer. Ben je benieuwd wat een paardenrevalidatietrainer doet, of hoe je er zelf een kan worden? Je leest het hieronder.

Voor wie je niet kent: kan je jezelf voorstellen?
In het ‘echte’ leven heet ik Marina. Ik ben nu in de 50 en al jaren bezig met paarden.
Ik heb nu 2 paarden, mijn merrie Vyolita van 18 jaar (1,64), haar heb ik inmiddels 14 jaar, en Sam, een ruin van nu 14 jaar (1,70). Sam heb ik in april 2019 gekocht als revalidatiepaard die ik voor niveau 2 van de opleiding wilde inzetten. Op de foto zie je mij op Sam rijden. Hij is hier in hele mooie balans, zowel verticaal als horizontaal en ik ben erg trots op hem, want hij komt van heel ver.

Naast de paarden heb ik, en ben ik gek op, katten en honden. Ik heb een hele lieve Duitse Herder van inmiddels 7 jaar, Mik, en op dit moment heb ik 2 katten, Tibbe en Pukkie.

In 2019 ben ik gestart met mijn bedrijf BelleTibbe Paardenrevalidatie en Instructie, nadat ik het eerste niveau van de opleiding Paardenrevalidatietrainer van Equicare-Plus met goed gevolg heb afgerond. Inmiddels heb ik ook niveau 2 afgerond, echter, door een persoonlijk ongelukje heb ik het examen nog niet volledig kunnen voltooien. Zodra ik dit gedaan heb, ga ik door met niveau 3 om nog meer te leren en nog meer paarden te helpen.

Omdat ik (helaas nog) niet kan rondkomen van werken met de paarden, heb ik daarnaast nog 2 andere bedrijfjes, BelleTibbe Online Secretariële Services en BelleTibbe Fotografie en ben ik tijdelijk werkzaam als a.i. directiesecretaresse bij een technische MBO in Rotterdam.

Regelmatig krijg ik de vraag waar de naam BelleTibbe vandaan komt. Dit komt van mijn twee katten, Belle en Tibbe. Helaas is Belle in mei 2020 overleden, maar ze zal voor mij voort blijven bestaan in mijn bedrijfsnamen.


Wat doet een paardenrevalidatietrainer?
Een paardenrevalidatietrainer helpt en leert het paard zijn lichaam (weer) correct te gebruiken zodat problemen niet ontstaan of problemen kunnen worden opgelost en traint hij/zij de ruiter/eigenaar om het paard hierin te ondersteunen. Daarbij kun je onder andere denken aan bodywork, training, huisvesting, voeding en instructie.

Wat ik doe is kijken naar het complete paard, zijn houding, beweging, lichaam en uitstraling. Het is niet alleen ‘het lokaliseren van een probleem’, een probleem manifesteert zich misschien op één plek, maar is meestal ontstaan op andere, meerdere plekken in het lichaam door trauma of verkeerde training. Dat laatste is de meest voorkomende reden van problemen bij paarden waarvoor ze gerevalideerd moeten worden.

In de revalidatie komen veel zaken aan bod, zoals ik eerder al zei: training, huisvesting, voeding en bodywork, zoals bijvoorbeeld osteopathie en fasciarelease (heel belangrijk en enorm onderkend). Daarnaast kijken we naar de stand van de benen en hoeven en hoe dit ten opzichte van het paard staat. Al deze zaken doen mee in de revalidatie, waarvan training een hele belangrijke en grote rol speelt. De training kan door de revalidatietrainer gedaan worden, of door middel van instructie aan de eigenaar/ruiter, zowel grondwerk als rijden.

De behandelingen maken correcte beweging mogelijk, de juiste training houdt correcte beweging in stand. (Quote van Drs. Karin Leibbrandt.)

Ikzelf verzorg onder andere training, instructie, fasciarelease-behandelingen en soms kijk ik en behandel ik hoeven.

Ooit zei ik gekscherend: “Eigenlijk doen wij met paarden wat Cesar Milan met honden doet: Wij revalideren paarden en trainen mensen.”


Wat is je motivatie geweest om paardenrevalidatietrainer te worden?
Van kind af aan heb ik dat “ik-wil-een-dier-beter-maken”-gevoel, maar ik wilde niet dierenarts worden. Als ik een mager paard zag in slechte conditie, dan wilde ik dat paard het liefst meenemen, helpen, beter maken en dan een goede, fijne nieuwe eigenaar vinden. Het zat er dus eigenlijk altijd al in.

Ik kon met mijn merrie Vyolita maar niet een instructrice vinden waar ik een klik mee had en bij wie de training klopte met wat ik voelde en dacht, tot ik op een dag een post op Facebook las van 4DimensionDressage van Drs. Karin Leibbrandt. Alles klopte met mijn gevoel! En zij gebruikte de woorden die ik nooit kon vinden, maar altijd wist dat deze voor mij waarheid waren. Ik heb haar meteen gegoogled en contact opgenomen voor lessen. Ik heb dat jaar, 2017, samen met Vyolita, veel ‘eerste keren’ meegemaakt! Ik moest namelijk op pad voor lessen van haar en dat deed ik met liefde! Met de trailer! Alleen! Dat was mij nog niet eerder gelukt, maar ik deed het. En de eerste les bij Karin heeft me enorm wakker geschud, ik had het gevoel dat ik weer een beginnende manegeruiter was die nog nooit op een paard had gezeten. In oktober dat jaar volgde ik een 3-daagse clinic van Karin en Tessa Roos van Rijkunst in Beweging (ook zo’n topper! Ik kan haar bijzonder aanbevelen.) Via 4DimensionDressage ben ik op de opleiding gekomen en ik wist eigenlijk meteen dat dit was wat ik wilde gaan doen. In 2018 ben ik het eerste niveau ingegaan en ik heb nog geen seconde spijt gehad. Ik wil alleen maar meer leren!


Hoe ziet de opleiding eruit? Zijn er speciale toelatingseisen?
Toen ik begon in 2018 was er één soort opleiding: 6x per jaar 2 dagen ‘intern’ met paard en een aantal dagen tussendoor met alleen theorie. In die 2 dagen intern kregen we theorielessen, bijvoorbeeld anatomie, beweging, hoef-beenbalans, voeding, stofwisseling, huisvesting, training enzovoort, en praktijk, dus daadwerkelijk werken met de paarden. Eén van de belangrijkste onderdelen was (en is) het beoordelen van een paard. En dat is moeilijker dan je denkt!

Inmiddels zijn er wat veranderingen in de opleiding. Grondwerk en rijden zijn gesplitst en ik geloof ook dat er een splitsing is tussen “eigen rijden verbeteren” of “trainer/instructeur worden”. Voor meer informatie over de opleidingen zou je het best kunnen kijken op de website van Equicare-Plus. Daar staan, als het goed is, ook de toelatingseisen.


Zijn er raakvlakken met revalidatietrainers/-artsen voor mensen? (En wat zijn die raakvlakken?)
Jazeker! Denk bijvoorbeeld aan de trainingsoefeningen van een fysiotherapeut. Onlangs heb ik zelf een ongelukje gehad waarvoor ik best intensieve revalidatie nodig had. In deze revalidatie herkende ik een aantal oefeningen en behandelingen die ik bij een paard ook toepas, bijvoorbeeld fasciarelease.

Wist je dat een paard dezelfde botten heeft die een mens heeft, behalve één? Paarden hebben geen sleutelbenen!


Wanneer komt een paard naar jou toe?
Voor de mensen die met ons contact opnemen zijn we meestal de laatste kans voor het paard, het laatste redmiddel.

Eigenaren komen dan bij ons met complete dossiers van dierenartsen met röntgenfoto’s en al. Er is dan al heel veel geld uitgegeven aan het paard voor dierenartsen en ‘professionele trainers’ en dierenartsen adviseren wel eens om het paard te laten inslapen, omdat zij het ook niet meer weten. Vaak wordt dan pas met ons contact opgenomen, áls dit al gebeurt.

Het is jammer dat er niet eerder contact opgenomen wordt met een revalidatietrainer, omdat wij door onze hulp vaak kunnen voorkomen dat er problemen ontstaan óf dat de aanwezige problemen erger worden.

Paarden die ‘erg tegen de hand zijn’, of die ‘door je binnenbeen vallen’, paarden die bokken, staken, rennerig worden, alleen één kant op willen galopperen, moeite hebben met aangalopperen, alleen singelnijd is al een symptoom. Paarden worden veel te snel ‘stout’ genoemd en er wordt veel te weinig naar ze geluisterd. Als een paard gaat bokken en steigeren, dan is het paard eigenlijk al naar je aan het schreeuwen dat er iets niet goed is of goed gaat, of pijn doet, er is dan niet eerder naar het paard geluisterd. Subtiele symptomen worden niet gezien of herkend, dus moet het paard duidelijker zijn en gaat dus ‘ongewenst’ gedrag tonen, het paard is dus ‘stout’. Hij krijgt straf en moet braaf blijven lopen. Het paard gaat dus (door met) compenseren waardoor de lichamelijke problemen zich gaan uiten. Het paard loopt dan kreupel en dan wordt er een dierenarts ingeschakeld. En zo gaat het balletje rollen.

Ik zeg niet dat je niet een dierenarts moet bellen als je bewegingsproblemen bij je paard ontdekt, integendeel, bel alsjeblieft die dierenarts, maar neem niet klakkeloos alles aan, volg je gevoel. Een goede revalidatietrainer werkt graag samen met een dierenarts die verder kijkt dan zijn neus lang is en verder kijkt dan het acute probleem.


Komt het wel eens voor dat je een paard niet kan helpen? Wat doe je dan?
Ja, helaas wel.

In vrijwel de meeste van deze gevallen betreft het paarden van wie de eigenaar eigenlijk niet wil meewerken aan de revalidatie en de manier waarop de revalidatie gebeurt. Sommigen zeggen van wel, komen trouw naar de les, laten ons de behandelingen doen, enzovoort, maar ondertussen wordt het paard thuis op een andere manier behandeld en getraind waardoor het probleem blijft of zelfs groter wordt. Of ze willen niet dat een paard behandeld wordt door bodyworker (fasciarelease therapeut) of een door ons geadviseerde behandelaar. Op zo’n moment moeten we ook zeggen “Ik kan niets voor jou doen”, hoe erg ik het ook vind voor het betreffende paard.
Wat ook wel eens gebeurt is dat een eigenaar de problemen niet ziet, of niet wil zien. Ze komen trainen, maar de adviezen van de revalidatietrainer of instructeur worden volledig in de wind geslagen ‘want dat kan het toch niet zijn’ of ‘dat helpt toch niet’. Een revalidatietrainer geeft de adviezen niet voor niets. Ik heb inderdaad wel eens tegen een leerling gezegd dat ik stop met haar helpen als zij niet naar mij luistert en het paard laat behandelen. De training is dan zinloos en het paard beland van de regen in de drup.

Als de problemen in het lichaam van het paard al zo groot zijn en de ruiter/eigenaar wil wél heel graag meewerken, overleg ik met mijn instructrice (Drs. Karin Leibbrandt) en opleidingsinstructeur (van Equicare-Plus) en eventueel met andere trainers/behandelaars om te zien of zij een oplossing zouden weten. In die gevallen zeggen wij zelden meteen ‘ik kan je niet helpen’, maar onderzoeken eerst wat het probleem kan zijn en of er mogelijke oplossingen zijn.

Sommige gevallen zijn al zo ernstig dat revalidatie niet meer zal baten. Zo was er een paard dat in alles, gedrag en training, heel onvoorspelbaar zeer gevaarlijk kon reageren. Dit bleef hij doen, ook naarmate de revalidatie vorderde. Uiteindelijk is dit paard, op veel te jonge leeftijd, uit zijn lijden verlost. Er is toen een dissectie verricht en delen van zijn skelet zijn geprepareerd. Hieruit bleek dat hij dusdanig kapot was in zijn lijf (al dan niet door de ruiter toegebracht voor hij bij de revalidatietrainer kwam) dat hij niet meer beter had kunnen worden en elke dag met pijn leefde. Ook zo’n beslissing moet genomen worden, hoe pijnlijk deze voor ons is.


Wat is het mooiste/ontroerendste dat je in je werk hebt meegemaakt?
Bovenstaande is één van de zaken. Ik heb de eer gehad om zijn schedel en halswervels te mogen zien en voelen.
Dan is er ook het verhaal dat ik van dichtbij heb meegemaakt van een jong paard, kwam zadelmak bij de eigenaresse die nog niet heel veel rijervaring had. Hij is ‘professioneel’ ingereden, werd vervelend onder het zadel, werd weer ergens anders getraind om het vervelende gedrag te verhelpen (straf krijgen voor stout gedrag), dat mocht niet baten, dierenartsen die zeiden niets meer te kunnen doen, zijn gedrag was te gevaarlijk en hij zou niet beter worden, zij wisten het niet meer en gaven het paard eigenlijk de schuld. Hij zou altijd gevaarlijk blijven. De afspraak om ingeslapen te worden stond voor de middag gepland en de eigenaresse heeft ’s morgens tóch nog contact opgenomen met 4DimensionDressage (ik was er toen nog niet bij betrokken). Alle foto’s en dossiers werden bekeken en ze wilden hem een kans geven.
Dit paard… wat een geweldig dier… Uiteindelijk is er naar hem geluisterd. Hij is helemaal gerevalideerd en is bij zijn eigenaresse terug. Hij loopt fantastisch, is braaf en is gewoon weer een blij paard! Wat goed dat deze eigenaresse de telefoon heeft gepakt.

Waar ik ook blij van wordt is een leerling van mij die alweer even bij me lest. Pony is altijd kort in de hals, met harde hand gereden voor hij naar haar kwam. Zij gaan fantastisch nu en ik word echt blij van ze. Zij heeft mij vrijwel meteen gemeld dat galop op de linkerhand niet ging, hij zou gaan racen en werd heel sterk. De laatste les heeft ze heerlijk ontspannen gegaloppeerd op de linkerhand met een los teugeltje, en dat was niet de eerste keer. Ik kan dan enorm genieten van de combinatie die allebei zo blij zijn!

En dan is er nog de pony van wie de eigenaresse dacht dat ze nooit meer bereden kon worden. Na wat behandelingen en grondwerklessen kreeg ik laatst een foto door van haar, op haar eigen pony, allebei aan het genieten! (Door mijn ongelukje kon ik haar even geen les meer geven, een collega heeft de behandelingen en de lessen overgenomen). Daar doe ik het voor!


Heb je tips voor iedereen die paardenrevalidatietrainer wil worden?
De belangrijkste tip die ik kan geven is eigenlijk: Luister naar je paard! Kijk naar je paard! Leer de subtiele taal kennen.
Ook moet je opletten dat je niet ongevraagd mensen gaat helpen of oordelen over wat je ziet.
Zoek goed uit wat voor trainer je wil worden en zoek de juiste opleiding voor jou. Voor mij was dat Equicare-Plus en ik heb daar dus geen seconde spijt van gehad.

Wat een leuk stuk Marina.

Zeker een leuk stuk Marina

Wat een interessant stuk! Leuk!

Wat een interessant stuk en wat leuk om weer eens wat van je te lezen. Ik zwaai even naar je, Marina
Ga vooral door met je mooie werk!

mooi verhaal hoor... alleen die foto rijmt echt niet met wat je verteld.wat is de gymnastiserende waarde van zo uit elkaar en op de voorhand te rijden als op de foto gebeurd? Waarom moet je dan zo voorover en uit balans
op je paard zitten?

Natasja, Mer, Suzanne en Mo, dank jullie wel! Ik vond (en vind) het best spannend, maar ook heel erg leuk om te doen.

Leuk om ook weer wat van jou te lezen, Mo.

JeanneV, de foto rijmt wel degelijk met het verhaal en mijn balans en die van het paard op de foto is uitstekend en het paard sluit juist die onderlijn mooi. Maar hoe jij nu kijkt, daar zit ook een groot deel van het probleem bij veel paardeneigenaren.

Zou je kunnen en willen toelichten waarom jij denkt dat het paard uit elkaar valt en waarom jij denkt dat hij op de voorhand valt (wat dus juist niet het geval is)?

Dat ik 'zo naar voren zit': Ik neem hier de 'remonte' zit aan (lichte mate van de verlichte zit). Deze ontlast de rug van het paard en ik en mijn paard kunnen dan heel fijn de juiste balans vinden en houden. Mijn gewicht is níet naar voren, al lijkt dat wel zo, maar juist in het midden. Ik stuw geen gewicht naar zijn voorhand en zit niet met mijn gewicht op zijn rug.

Bij het paard raakt het linkerachterbeen het linkervoorbeen bijna, dat gebeurd nooit als een paard goed in balans is. Linkervoorbeen is vrij ver onder de massa, dat gebeurd ook niet met een paard dat in horizontaal evenwicht gaat. Paard loopt ook vrij ver uit elkaar, zonder enige vorm van aanspanning en geslotenheid. Dat de neus voor de loodlijn is omdat je hem lang laat worden betekend nog niet dat er horizontaal evenwicht is.

je eigen houding kun je remonte noemen, maar als ik kijk hoeveel gewicht er op je bovenbenen rust...je gewrichten scharnieren niet, vooral in je enkel gebeurt niets... is dit ook niet bepaald ontlastend voor de rug. Ontlastend willen zitten is goed, maar wel vanuit een correcte houding en zit, met scharnierende gewrichten.

Wat een interessant stuk en leuk om iets over jouw leven te lezen .

Mag ik iets vragen; is 6x per jaar 2 dagen ‘intern’ met paard en een aantal dagen tussendoor met alleen theorie, dus misschien 20 dagen, voldoende om paarden-revalidatietrainer te worden? Het lijkt me namelijk zo weinig. Zeker als je ook nog zegt dat je bodywork, training, huisvesting, voeding en instructie doet.

@tootje71: dank je!

@Anoeska: Het is heel intensief en je krijgt een flinke stapel boeken en studiemateriaal mee. Je moet dus écht aan de studie en ik was er ook echt veel tijd aan kwijt. In de lessen wordt het te bestuderen materiaal flink uitgediept wat je meeneemt naar huis om verder te studeren.
Bodywork leren we wel over, zeker over het enorme belang ervan, maar het echte werk heb naast de opleiding erbij gedaan.
Instructie is verder uitgediept in het tweede niveau.

@JeanneV ik ga zo even wat uitgebreider reageren op jouw bericht.

Leuk stuk. We hebben met Meneer Anton ook getraind bij Karin. We moesten de vertaling maken naar de training voorr de koets.
Later samen heel fijn getraind met Maxine.
Maar het mocht voor ons niet baten, hoe meer we Meneer Antin los werkte en in balans, hoe meer hij protesteerde en zich weer vast zette.
Er bleek lichamelijk zoveel mis te zijn, waardoor het systeem voor hem niet werkte. Daar heb ik veel van geleerd.
Ik geloof in het systeem voor veel paarden trainen, maar voor Anton werkte het averechts.
Mijn les is wel dat je naar het paard zelf moet blijven kijken, voelen, vragen en onderzoeken.

Ik train al zeker 2 en een half jaar op deze manier. Heb nog nooit zo een blij en soepel paard gehad, want dit past gewoon bij haar. En we worden steeds beter en gaan steeds verder en steeds sterker.

Kijk naar je paard en wat hij/zij prettig vind. Neem ook nooit alles klakkeloos aan en kijk altijd kritisch en met een open mind naar je paard jezelf en hoe je wilt trainen. De ruiter mg misschien wel iets fijn vinden, maar vindt het paard het wel fijn?

Ik zou hier nog even op reageren.


Het sleutelwoord is hier "bijna". Bijna helemaal is helemaal niet. Hij raakt hem niet, maar treedt met zijn achterbeen juist steeds meer onder (het achterbeen landt verder naar voren onder zijn lijf), alleen moet hij inderdaad nog wat sneller worden met zijn voorbeen, dat mag eerder los komen en eerder en verder naar voren gaan.


Dat 'uit elkaar lopen' is hier echt een misvatting. Hij valt niet uit elkaar, maar hij maakt zijn bovenlijn lang. De aanspanning zit er dus wel degelijk, maar die zit in de onderlijn. De bovenlijn verlengt, de onderlijn verkort (dit is moeilijk te zien op de foto, omdat hij én wat schuin is, én hij heeft een dikke buik... ).
Hij drukt zijn rug niet (meer) weg, maar gaat zijn gewicht van de voorhand halen door zich tussen zijn schouderbladen 'op te drukken' (schoftlift) en meer naar de achterhand brengen (zijn achterbenen gaan langer aan de grond staan). Wat hij eigenlijk doet is zijn wervelkolom 'verlengen', recht maken, waardoor hij zijn hals naar voren doet. Dit kan hij alleen als hij verticaal in balans is (dus evenveel gewicht op beide voorbenen en schouders heeft) en dat is stap één naar de horizontale balans.

Overigens "laat" ik hem niet lang worden, ik vraag het specifiek aan hem. Ik vraag hem zijn verticale balans te vinden en zodra hij die heeft, verlengt hij zijn hals en duwt hij zijn neus naar voren. Dat is een hele natuurlijke reactie, die ik niet moet tegenhouden met mijn hand, omdat hij dan niet zijn balans kan aannemen en gaat compenseren ergens anders in zijn lijf (en dus weer terug valt in zijn oude, aangeleerde gewoontes). Sam valt (viel) normaliter op zijn rechterschouder en hier zie je dat ik hem vraag meer gewicht naar zijn linkerschouder te brengen, wat hij ook doet, getuige zijn houding. Hij neemt de linkerteugel aan en dat sta ik dan ook toe.

Zoals hij op het moment dat de foto is genomen loopt is een fantastische vooruitgang. Hij werd namelijk altijd vrij kort in zijn hals en, daardoor ook kort in zijn (nogal lange) lijf gereden wat dus voor problemen heeft gezorgd waardoor hij bij mij is gekomen.


Ik ben heel blij dat je zegt dat het gewicht op mijn bovenbenen rust. Dat klopt namelijk in zekere zin! Ik zit hier in een lichte mate van de verlichte zit (remonte), wat de directe druk op de rug verminderd en ervoor zorgt dat het paard 'vrij' onder mij kan bewegen, mijn zit belemmert de beweging in zijn rug nauwelijks. Het lijkt misschien of ik erg naar voren leun, maar mijn gewicht is hier mooi in het midden en ik zit in balans. Er is wel zeker een puntje van aandacht, mijn onderbeen ligt hier wat te ver naar achteren, die mag wat meer onder mijn heup komen om mijn gewicht nog wat meer op te vangen. Mijn enkels zijn wel degelijk in beweging hier. Misschien lijkt dat niet zo, omdat ik mijn hakken niet naar beneden uitdruk, maar mijn enkel, knie én heupgewrichten hebben hier gecombineerd een hele mooie vering, waardoor ik op dat moment uitstekend in balans zit.

Je opmerking "Ontlastend willen zitten is goed, maar wel vanuit een correcte houding en zit" klopt helemaal, alleen zou ik daar "aangepast aan het niveau van de training" er aan toe willen voegen. In de revalidatietraining is deze zit, voor dit moment en niveau in training, de correcte houding en zit. In een later stadium, als de revalidatie vordert en Sam steeds beter gaat lopen, dus zijn onderlijn gaat sluiten, meer in horizontale balans komt en dus meer gewicht op zijn achterhand gaat nemen, zal mijn zit ook veranderen naar meer rechtop.

Ik hoop dat ik zo veel duidelijk heb gemaakt.

Goh! Hoe zou het komen dat zijn voorbeen niet snel genoeg is? Iets met teveel gewicht op de voorhand misschien??



Goh... die dikke buik is er zeker omdat hij altijd die onderlijn zo lekker aanspant? Je theorie is schitterend, de praktijk zit wat dieper weg denk ik.


Schoftlift in die houding met die graadt van africhting?? Het is knap dat je het kunt bedenken, maar dat kan gewoon niet. Is ook zichtbaar aan de stand van het voorbeen en de bespiering in de hals.


Gewicht op bovenbenen is per definitie geen ontlasting van de rug. Dat zouden de gewrichten in de rest van je lijf moeten opvangen, maar gezien de houding van je enkel gebeurd dat niet en kun je zeker niet zo goed veren als je zelf misschien denkt. Dit is hoe dan ook geen correcte houding en zit, ongeacht de niveau van training. Je kunt jezelf best goed verwoorden, maar op de praktijk moet je nog wat langer oefenen denk ik.

JeanneV: of je het nou wel of niet mee eens bent, je kan best iets aardiger reageren. Iedereen traint op zijn eigen manier en daar mag je best een mening over hebben maar die kan je best wat vriendelijker brengen.

Kan iemand de term schoftlift even uitleggen? Want ik heb daar denk ik een ander beeld bij dan bovenstaande reageerders.

Eens. Ik vind dit een leuk topic om verschillende visies te kunnen lezen, maar zulke reacties nodigen TS denk ik niet uit om nog te reageren..

Eens en eens. Nergens voor nodig om zo te reageren op iemand die met de beste bedoelingen een uitleg plaatst en ons een kijkje in haar trainingswereld geeft. Het is ook makkelijk kletsen vanaf de zijlijn, ik ga me in elk geval niet aan commentaar wagen.
Agossie, ik vind het in elk geval fijn om je stuk gelezen te hebben en bedankt voor je uitleg!

Een schoftlift door tussen de schouderbladen op te drukken ken ik ook niet... Dus ik ben ook wel benieuwd.

Ik ken alleen het cirkeltje, buikspieren aanspannen, waardoor het bekken kantelt, de rug bolt en ontspant waardoor de schoft omhoog kan komen en gewicht naar de achterhand gebracht wordt.

Overigens zegt een dikke pens niks over het wel of niet gebruiken van de buikspieren, en gezien het paard nog maar kort in training staat geloof ik maar zo dat zijn buik nog erger was voor de training begon . Zijn algehele conditie zal extreem Hollands welvaren zijn geweest.

Ook eens, ook met dat laatste. Heel leuk om te lezen en te bekijken met de foto ernaast .

Dankjewel voor de tijd die je zowel in het interview als in het topic hebt gestoken, Agossie. Ik ben niet eens heel erg meer into paarden, maar toch heb ik de tijd genomen om alles te lezen. Heel veel succes met je toekomstige projecten.

Interessant dat iedereen iets anders ziet in die foto.

Ik denk dat een van de problemen met dit soort discussies is, dat dezelfde termen gebruikt worden voor verschillende dingen.
Schoftlift bijv. heeft verschillende gradaties. De schoft is op z’n verst omhoog in volledige verzameling, maar dat bedoelt de TS hier niet, denk ik. Ik gebruik de term schoftlift ook voor een paard dat geleerd heeft z’n schoft naar beneden te drukken en die nu leert de schoft te liften in de basisgangen.

Ik vind de term schoftlift helemaal al een ingewikkelde. Iets te moderne visie versus mijn enorm klassieke instelling. Mijn meest theoretisch voorstelling zou kunnen zijn dat er inderdaad gebeurt wat je nu zegt. De boog begint achter en eindigt dan voor. Waarbij je de voorhand ruimte geeft en los laat, daar waar je de achterbenen gaat aanrijden en trainen. Door training worden die sterker en trekken de spieren van de broek en heup zich strak. Van daaruit worden buik en rugspieren versterkt. Zo werk je naar verzameling en komt de voorkant vrijer te bewegen, wat je dan theoretisch misschien weer schoftlift kan noemen.

Bij deze omschrijving krijg ik meer het idee dat er veel aan de voorkant wordt gedacht. Je maakt lengte in de hals. Dan worden de rugspieren langer en zouden buikspieren korter kunnen worden. Maar in zo'n geval zou ik zeggen dat er voornamelijk gerekt wordt en komt de meeste beweging uit ruimte. Dus ruimere passen voor en achter. In zo'n geval zou ik denken dat er op z'n best natuurlijk horizontaal evenwicht zou zijn. Ik zie in iedergeval geen "stijging van de schoft" of daling van de achterhand.

Zo is het een beetje alsof mijn paarden squats moeten doen en die van agossie strekoefeningen aan de bar.

Overigens niks als commentaar op de foto of de methode. Elk paard en ruiter heeft andere doelstellingen. Misschien is dit wel het doel voor dit paard, dat weet ik niet. Ben gewoon benieuwd naar de definitie.

Leuk om te lezen.

Ik schrik echter wel van de korte opleiding.
Je moet immers de klachten leren herkennen, de eventuele oorzaak leren achterhalen en leren de juiste therapie te bepalen en eventueel aan te passen.
Dat lijkt me krap in een paar dagen.
Misschien bij veel voorkomende blessures/klachten, maar er zullen ook zeldzame problemen te voorschijn komen.