Geplaatst Bokt community
Over de regenboog is een nieuwe rubriek binnen de Bokt Community. Hierin willen we overleden viervoeters een laatste eerbetoon geven op [VN] Voorpagina Nieuws. Banjer en Bellatrix zullen Over de regenboog gaan verzorgen.
Ret
Kijk niet om, ga steeds vooruit
(Spinvis - Astronaut)
Mijn geweldige Ret, de Dravebier… Altijd vol energie. Hij leek onsterfelijk, maar hij is er niet meer. Op de ochtend van zijn 29ste verjaardag (!) kreeg hij hevige koliek en toen moesten we hem laten gaan.
Ret kwam bij ons als spring- en eventingpony voor mijn zusje. Vervolgens werd hij mijn endurance- en TREC-pony, maar hij was vooral onze blije bospony. Hij wilde altijd lopen en we hebben in al die jaren samen heel wat heerlijke kilometers afgelegd.
Meer dan twintig jaar lol met deze knol, meer dan twintig jaar aan belevenissen en herinneringen. Ret laat een enorm gat achter, een ware krater zelfs. Maar wat ben ik blij en dankbaar dat we zo lang van hem mochten genieten.
Janouk
Janouk en Corinne. Foto door Erna Kuijpers.
Janouk, een veelzijdige haflinger merrie, ook wel Her Royal Badness genoemd. Janouk en Corinne waren een hecht en veelzijdig team: van dressuur en vaardigheid in het mennen, tot dressuur onder het zadel, tot Working Equitation. Janouk draaide er haar hoef niet voor om.
janouk schreef:Janouk was al 2,5 maand niet fit, bloedwaardes wezen op een chronische infectie ergens in haar lijf. Maar verschillende veeartsen konden niet vinden waar.
Ze at en dronk goed, liep de hele dag buiten in de paddock of op de wei, maar ze wilde niet gaan liggen en bewoog minimaal. Ze was moe en niet haar blije zelf. De bikkel. Kei en keihard voor zichzelf.
In de kliniek bleek dat ze veel zieker was dan ze liet zien. De longfoto's lieten grote tumoren in haar longen zien. Veel vocht in haar longen en in haar buik. De longen hadden weinig ruimte om zuurstof te pompen. We moesten een keuze maken met het verstand. Het doet ons zo'n zeer.
We hebben altijd het beste voor Janouk gewild en ook nu zouden we niet weg lopen voor onze verantwoordelijkheid.
We hebben Janouk laten gaan. Ze is heel zacht en rustig ingeslapen.
Dag mooi meisje, tot ooit.
Menno
150 woorden.. Om onze band uit te leggen, die we in 15 jaar opgebouwd hadden. Meer dan de helft van mijn leven!
Lieve Menno wat mis ik jou ontzettend! Ik was nog maar een kleine gup van 13 toen ik je leerde kennen. Een grote stoere fries, wat was ik blij en trots! Dat is toch de droom van ieder paardenmeisje? Ik ben samen met je opgegroeid, jij was er altijd. Mijn steun en toeverlaat. En wat konden we goed samen. Wij waren vier handen op een buik. Een oude ziel in een aards lichaam, tot ook het lichaam niet meer kon..
Mijn leraar, en mijn beste vriend. Je wordt zo ontzettend gemist. Bedankt dat je er altijd voor me was, en nog steeds. Want af en toe zie ik nog een knipoog van je voorbij komen. Ik hou van je kanjer! Ik hoop dat het goed met je gaat, waar je ook bent!
Domino
Domino. Foto door Photo by Claes.
Domino was een prachtige en lieve Arabische merrie, die helaas na een veel te kort samen zijn met Domino_2006 vorig jaar is ingeslapen, vanwege een peesblessure. Domino is net geen 14 jaar geworden.
Domino_2006 schreef:Als twee bruine ogen je vragen,
help me want ik voel me niet fijn.
Mag je dan, omdat je voelt dit is het einde, egoïstisch zijn?
Als je van de veearts hoort ,
dit komt nooit meer goed,
en zij krijgt steeds meer pijn .
Mag je dan, omdat je haar niet kunt missen, egoïstisch zijn?
Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed, en je zonder haar naar huis moet.
Met een halster in je hand , en je hart vol pijn .
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
ik mocht niet egoïstisch zijn.
Al die tijd met zijn tweetjes,
elke dag was het een feest .
En in al die jaren is zij zelf niet 1 keer egoïstisch geweest.
Tarzan
Tarzan en Niki. Foto door Daisy Ostrowski Fotografie.
_Tarzan schreef:♥ But how do you say goodbye when your heart still wants to hold on? ♥
Tarzan was een once-in-a-lifetime-paard. Niki leerde Tarzan in februari 2007 kennen op de manege waar ze toen reed. Tarzan stond te koop, maar het was toen niet haalbaar voor Niki om hem te kopen. Tarzan werd verkocht. Na een hele zoektocht en alles op alles te zetten was het zo ver. We maken een sprongetje naar 1 november 2008: Niki kon Tarzan kopen. Later kwam de eerste eigenaar van Tarzan langs en na een tijd kregen Niki en de eerste eigenaar een relatie, die bezegeld werd met een zoontje. Tarzan heeft dus een hele grote rol gespeeld in de levens van Niki en haar partner.
Helaas kreeg Tarzan op 23 maart een heftige koliekaanval. De veearts was niet positief en de kliniek bevestigde dit: er was geen andere optie dan Tarzan te laten gaan.
_Tarzan schreef:Lieve, lieve Tarzan, ons verhaal had niet zo abrupt mogen eindigen, we hadden nog zoveel mooie momenten samen moeten maken, maar het was ons niet gegund, lieve Tarzan ik mis je!
♥ Nothing has made me sadder than imagining myself not seeing you again ♥
Jam
Jam Session, een paard dat in 1 dag van een gezond paard naar een paard met heftige problemen ging.
c_alsemgeest schreef:Vorig jaar is dat opeens begonnen. Van niks aan de hand, naar extreem schudden. Ik had hem natuurlijk al langer en nog nooit iets gezien. Behalve het feit dat hij nooit op het land wilde staan.
Maar het komt pas op wat latere leeftijd naar boven. En dat maakt het ook zo heftig, in 1 dag van een gezond paard naar een paard het hele hele heftige problemen: paniek, je laten vallen, hoofd kapot slaan zelfs in stal. Niet eten, niet drinken.
Elk kleinste zuchtje wind of tocht maakte het erger. Vooral in de middag was het soms zo erg dat we je moesten sederen met domosedan omdat je je jezelf anders verwondde.
Een tijd lang ging het best goed, behandelingen boden verlichting, maar helaas ging het begin april toch weer mis. De symptomen kwamen terug en braken zelfs door de medicatie heen. Een verblijf in Utrecht en verschillende onderzoeken gaven geen reden waarom het zo heftig was dat de behandelingen die eerder wel werkten niet meer werkten, maar ze gaven wel weer wat verlichting. Na 2 dagen thuis ging het weer helemaal mis en er was geen andere optie meer dan inslapen.
c_alsemgeest schreef:Om 12uur werd ik gebeld dat het echt niet goed ging. Slaan met je hoofd, klauwen naar de muren... in de stal aan de overkant van het terrein hoorde ze je zelfs slaan.
Zo veel briezen en zelfs niet mormaal kunnen eten. Ik ben snel naar stal toegekomen en zag dat het echt niet goed was. De krassen zaten op de muur tot aan het plafond. Je was helemaal in paniek, hard met je hoofd slaan en in paniek op mensen af rennen als ze je stal in kwamen.
Ik heb de veearts gebeld en toen zij kwam was het duidelijk, het was genoeg...
Jij verdiende meer, jij verdiende geen leven met deze helse pijn, opgesloten in een donkere luchtdichte stal.
Juist jij niet... jij genoot zo van alles, ik gunde je echt een paardwaardig bestaan.
Als het met aanpassingen en beperkingen was in het voorjaar was dat ook prima. Maar met alleen al in de stal/binnenpaddock/molen zo veel pijn hebben... ik moest eerlijk zijn naar jou.
Hoe veel pijn het ook deed voor mij.
Het inslapen zelf ging heel mooi en rustig op je eigen plekje. Ook toen werkte je mee tot op het eind. Je ging rustig liggen en je was weg.
Tranen van dit mooie initiatief met bijbehorende verhalen. Mooi om hier een plek voor te creëren.
