Geplaatst Algemeen
Het bijwonen van een lezing van het gepensioneerde Duitse jurylid en Grand Prix-amazone Angelika Frömming is altijd een ervaring op zich, want de ervaring, kennis, en directheid waarmee dingen vertelt zoals ze zijn, en ook het verhalend talent van de 80-jarige, zijn ongeëvenaard.
Terwijl andere hippische persoonlijkheden van haar leeftijd in het verleden lijken te blijven hangen, volgt Frömming de hedendaagse dressuursport op de voet. Dit doet ze al vanaf eind jaren 1950, tot op de dag van vandaag.
Tijdens haar twee uur durende lezing op 5 november 2021, die onderdeel van het driedaags seminar "Natuur in het trainen van paarden" was, vlakbij Hannover, nam Frömming geen blad voor de mond en ze maakte haar beoordelingen van de stand van zaken in de hedendaagse dressuursport duidelijk.
Hieronder staan enkele wijsheden die ze op het seminar deelde.
Over dierenwelzijn
"Er zijn twee mogelijkheden: degenen die de intrinsieke waarden koesteren. Zij houden een paard omdat ze van hem (haar) houden. Ze hebben een persoonlijke relatie met het paard, en daarom houden ze het. En dan zijn er de zakelijke mensen, bij wie het paard geacht wordt geld te verdienen, om eer te behalen, of ze zien het paard als investering."
"Als we met paarden omgaan, moeten de intrinsieke waarden de overhand hebben, anders komen we in de problemen en zal de maatschappij ons niet meer erkennen. En dat is tegenwoordig doorslaggevend. Het is daarom belangrijk om een paard als een paard te zien, en het daarom in de natuurlijke behoeften te voorzien, en het niet als een investering of als hulpstuk voor de sport te zien. We zouden hier allemaal rekening mee moeten houden."
Een zadel met een diepe zit. Foto: MelanieB/Bokt Wiki.
Over het harnachement in de dressuur
"Ik haat de discussie over het dubbele bit. In principe is het er voor de verfijning van de hulpen van de ruiter. Het rijden met stang en trens was voor onze oude meesters een teken van de hoogste rijdbaarheid. Ik heb zelf de gelegenheid gehad om tijdens clinics met Willi Schultheis met stang en trens gereden en het was fenomenaal. Ik denk dat het dubbele bit in twijfel wordt getrokken door degenen die er nooit mee hebben gereden op een soepel paard, of er niet mee kunnen rijden."
"Natuurlijk zijn er ruiters die denken dat ze het paard goed erdoor krijgen met het dubbele bit. Dit is bullshit, dit is helemaal fout."
"Als we naar de geschiedenis kijken, was er het renaissancezadel, met een hoge achterkant, waarin de ruiter zat alsof hij in een stoel zat. Pas bij De la Guérinière in de achttiende eeuw werd het zogenaamde "selle Angaise", het Engelse zadel, geïntroduceerd, met een platte zitting en platte zweetbladen, waardoor de ruiter kon zitten zoals hij nu zit."
"Als we om ons heen kijken op de dressuurwedstrijden van vandaag, zien we dat het merendeel van de zadels ons een beetje aan het renaissancezadel doen denken. Een extreem diepe zit en enorme wrongen, het is afschuwelijk. Je kan niet behoorlijk zitten in zo'n zadel, maar ruiters voelen zich er veilig in, omdat ze zich erin kunnen opsluiten. Ze realiseren zich niet dat ze hun heupen compleet blokkeren."
"Ik herinner me dat dat wijlen Holger Schmezer, Duitse bondscoach tot zijn dood 2012, dit thema tevergeefs behandelde in zijn seminars. De markt van de zadelmakers is sterker en deze zadels worden extreem gepromoot."
"De taper gauge van de ISES is een apparaat om de strakheid van de neusriem objectief te meten. Ik ben ervan overtuigd dat het ooit internationaal geïntroduceerd zal worden. Vroeg of laat, maar het gaat er komen."
Spaanse pas. Foto: opisop_shop/Bokt Wiki.
Over dressuurtraining
"De kunst van het trainen van een paard is om consequent, maar ontspannen te zijn. De Franse meester Antoine de Pluvinel merkte al in de Renaissance op dat het paard het rijden leuk moet vinden. Dit is heel belangrijk."
"De Spaanse pas is tegenwoordig in de mode om de schoudervrijheid vanaf de grond te krijgen. Je mobiliseert de schouders en het is prachtig. De problemen beginnen als je de achterhand niet tegelijkertijd mobiliseert. Dan krijg je paarden die aan de voorkant in passage zitten en aan de achterkant in draf. Hoe moet je dit beoordelen?"
"Fenomenen als "één been ondersteuning" in draf zijn tegenstrijdigheden die leiden tot ontstekingen van het ligament, omdat het gewicht van het paardenlichaam heel eventjes op één been steunt."
"Omdat je naar Philippe Karl vroeg: het is waar, hij verwerpt de spectaculaire effecten, hij benadrukt de puurheid van de gangen en hij streeft ernaar de paarden mooier te maken en langer mee te laten gaan. En dit is precies wat wij ook moeten bereiken. Ik houd ervan als Philippe Karl het over "impuls" heeft, in de zin van at een paard direct op de hulpen van de ruiter moet reageren. Het is vaak een probleem in dressuurproeven: binnenkomen in de ring, halthouden, groeten, draf. Het is ook vaak het geval op Grand Prix-niveau, dat paarden niet direct wegdraven na het halthouden, maar eerst nog één of twee passen stappen. Valegro deed dit wel perfect, daarom kreeg hij altijd een negen of tien hiervoor. Het is een kwestie van training. Op dit punt heeft Philippe Karl volledig gelijk: als ik een hulp geef, moet het paard direct reageren, anders werkt het niet. Ze moeten onmiddellijk dragen. We trainen onze paarden verkeerd als we op lager niveau de paarden twee of drie keer aanraken met de zweep. Dit is nergens goed voor. Eén keer, en het paard moet draven."
"Het is het belangrijkste aspect van training om een jong paard zijn natuurlijke gangen te laten behouden. Grand Prix-paarden lijken vaak de stuwkracht te verliezen. Ik ben ervan overtuigd dat dat komt doordat ze teveel moeten werken aan draagkracht, zoals in piaffe, passage en pirouettes. De voorstuwing gaat verlopen, en de verhoudingen ook. Dit zie je niet bij jonge paarden. Het lijkt erop dat het trainen van de stuwkracht op Grand Prix-niveau verloren gaat. De scores voor wat wordt getoond als verruiming zijn vaak te hoog, en de training van het paard moet verbeteren. Er zijn nog steeds paarden op Grand Prix-niveau die heel overtuigend verruimen, dus ik neem aan dat de training van de paarden zonder enige overloop te eenzijdig is. Echter, het is belangrijk dat de natuurlijke gangen worden onderhouden. Een M- of S-paard moet ook de gelegenheid krijgen om een sprintje te trekken en goed voorwaarts kunnen gaan, wat geen enkel probleem is."
Verzameling in galop. Foto: Amanda Fotografie/Bokt Wiki.
Over overdreven trainen
"Generaal Hilzing Berstett, die 100 jaar geleden de originele FEI dressuurregels heeft geschreven, samen met Generaal Decarpentry, heeft ooit eens geschreven: "het hoofddoel van de dressuur is een zekere verfijning van de natuurlijke gangen van het paard. Afhankelijk van het level van verzameling, moeten ze lichtvoetiger worden, meer verheven, actiever en uitgebreider. Maar je kan deze verzameling ook overdrijven. De gangen, en vooral de draf, geven dan een gemaakte, onnatuurlijke en ongepaste indruk. Activiteit wordt dan haast en abruptheid, het voorbeen beweegt niet voorwaarts, maar wordt agressief naar voren gegooid. Het lijkt erop dat we tegenwoordig vatbaar zijn voor deze fout."
"Is het in zekere zin niet grappig dat deze fouten al in de oude boeken worden beschreven, en dat ze niet iets van deze tijd zijn?"
Over de huidige staat van de dressuur
"Tot de jaren 1970 was foutloos rijden genoeg om succesvol te zijn. Foutloos rijden is niet genoeg. De focus ligt op de kwaliteit van de bewegingen van het paard. En naar mijn mening is dit een probleem. Martin Plewa zei in St. Georg magazine iets vergelijkbaars. Hij zei dat 'bij het jureren van dressuurwedstrijden helaas meer nadruk wordt gelegd op de basiskwaliteiten van een paard, dan op de kwaliteit van het trainen en rijden.' Ik denk dat dhr. Plewa 100% gelijk heeft."
"De toenemende inkorting van de klassen is ook een probleem van deze tijd. Kortere proeven zorgen ervoor dat de bewegingen elkaar sneller opvolgen, wat simpelweg moeilijker is. Er zijn geen momenten meer waarin het paard even kan uitrusten, waar het even adem kan halen. Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor de ruiter."
"Wat betreft de Grand Prix-bewegingen is er goed en slecht, als de de afgelopen 20-50 jaar vergelijken met vandaag. Het hals strekken en de uitgestrekte stap, die afgelopen 20 jaar soms een probleem waren, zijn weer verbeterd. Het toegeven aan de langere teugel wordt weer beter en het wordt meestal in een beter ritme getoond. In uitgestrekte stap, stappen niet alle paarden over, maar laten ze een verlenging van hun lichaam zien. In galop is de kwaliteit van de pirouettes geweldig. De inzetten zijn uitzonderlijk en de pirouettes zijn over het algemeen heel goed uitgevoerd. Natuurlijk zijn er enkele ruiters die ze te smal rijden, dan komt het paard aan de voorkant omhoog, maar in principe is deze beweging enorm verbeterd in vergelijking met 20, of zelfs 50 jaar geleden."
"Het ritme in de piaffe is ook veel beter dan 20 jaar geleden. Ik ga ervan uit dat dat komt, doordat ruiters nu gespecialiseerde trainers hebben voor deze beweging. Ze trainen het vanaf de grond, en niet op het paard. Een probleem van tegenwoordig is dat de achterbenen ver van de grond komen, en dat de heupen niet genoeg zakken, wat goed is aangegeven. Maar gewicht op de achterhand brengen, en het verheffen van de schoft is een kenmerk van de piaffe. Het is niet nodig dat paarden van achter zo ver van de grond komen. Als ze echt gewicht dragen, kunnen ze dit bijna niet."
"Het gebruik van het complete scala aan cijfers moet consequenter worden ingezet. Juryleden moeten de moet hebben om lage cijfers te geven, als iets niet goed is uitgevoerd."
Conclusie
"De regels moeten de nadruk leggen op het welzijn van de paarden en het rijden en jureren moet meer nadruk leggen op het toepassen daarvan. Dit is wat we moeten verbeteren. Ik vind het heel belangrijk dat een cijfer voor harmonie zou moeten worden toegevoegd."
