beert schreef:In de Limburger staat een interview met de dierenarts die daar ook was. Ik citeer twee alinea's die meer beeld geven:Citaat:Van een korte afstand kijkt dierenarts Maud Bertens naar de brandende stal aan de Schenskenweg in Koningslust. Van de brandweer mag ze niet direct naar binnen. Ze ziet hoe de paarden stokstijf staan. Het is doodstil. Ze moet machteloos toekijken. De vlammen grijpen om zich heen.
Pas als het veilig is, kan ze onder begeleiding de stal betreden. De situatie wordt geanalyseerd. Er is overleg met de aanwezige collega’s. Al gauw is helder dat ze de paarden niet meer kunnen redden. Ze uit hun lijden verlossen is de enige optie. Met de eigenaar wordt gesproken over de keuze. Hij is aangeslagen, maar beseft ook: het kan niet anders
En daarna de andere dierenarts:Citaat:„Je hoopt iets te kunnen doen voor de paarden. Ze eruit halen en helpen.” Het blijkt al gauw ijdele hoop. De paarden hebben veel rook ingeademd. Een deel van de dieren is al overleden
Opvallend hieruit vind ik ook dat stukje dat de dieren stokstijf bleven staan. De stal open zetten had waarschijnlijk weinig zin gehad, als dat al een optie was.
Ik weet dat de schapen bij mijn opa in het slachthuis ook altijd stokstijf bleven staan, zal doodsangst zijn misschien?
Lijkt me vreselijk dat je moet wachten, begrijpelijk maar zo tegen je gevoel in lijkt me.