Eurodressage
Algemeen



De Belgische para-dressuuramazone Manon Claeys en haar zwarte ruin San Dior hebben indruk gemaakt op de para-hippische wereld door twee bronzen medailles te winnen tijdens de Paralympische Spelen in Tokio in 2021.

Haar trouwe partner is San Dior, geboren in 2008, uit Stedinger met De Nila als moeder en De Niro - Welt Hit II - Manstein - Luxus - Vollkorn xx in zijn stamboom. Hij is gefokt door Albert Liekens uit België, en hij is in eigendom van Ingrid Thilleman, Manon en Philippe Claeys, ook uit België. San Diors moeder, De Nila, is een zus van twee succesvolle Grand Prix-paarden: Semper Fidelis (v. Sir Donnerhall I), gereden door Heather Blitz (VS) en Dundee (v. De Niro), gereden door Barbara Ries.

Het Oldenburger fokverband interviewde Manon over haar samenwerking met San Dior.

Wanneer begon je met rijden?
"Toen ik een jaar of vijf was, smeekte ik mijn ouders of ik op een pony mocht rijden. Omdat ik te jong was om in België te beginnen rijden, reed mijn moeder me regelmatig op vrijdag en zaterdag naar Nederland. Toen ik 12 jaar oud was kreeg ik eindelijk mijn eigen pony."

Je viel in 2007 van je paard. Hoe ging je daarmee om? Waar haalde je de kracht vandaan daarna om door te gaan?
"Toen ik 21 was, viel ik van een jong paard toen ik wilde opstijgen. Het paard schrok en sprong weg. Ik viel op het beton en brak drie ruggenwervels en ik had ook een breuk in mijn nek. Eén van de eerstehulpverleners zei me, dat ik het paard in de weg stond en wilde dat ik opstond en wegging van het paard. Terwijl ik dat probeerde, kwam een van de stukken van de gebroken wervel tegen mijn ruggengraat terecht. Ik was verlamd aan mijn benen. Ik moest binnen 24 uur geopereerd worden om te voorkomen dat ik permanent verlamd zou zijn. Het was zeker een schok voor me. De operatie duurde zeven uur en toen ik wakker werd, vroeg ik meteen aan de dokter: wanneer kan ik weer paardrijden? Uiteindelijk heeft het toch nog twee jaar geduurd."


"In het begin was het heel moeilijk voor me om alles te verwerken. Ik was 21 en je hebt wel andere plannen in het leven dan herstellen. Maar ik heb mezelf altijd als een positief en sterk persoon beschouwd. Ik ben een vechter en ik zie het glas altijd half vol, in plaats van half leeg. Toen ik weer begon met paardrijden, was ik in het begin erg bang om op te stijgen, omdat daarbij het ongeluk gebeurde. Ik heb er altijd voor gezorgd dat het paard vertrouwd was om op te stijgen. Als ik op het paard zit is alles in orde. Ik prijs mezelf gelukkig, dat ik nog steeds kan doen wat ik graag doe. Ik heb een beperking, mijn kracht aan mijn rechterkant is nog maar 30%, maar ik ben niet beperkt. Ik krijg kansen die ik normaal waarschijnlijk niet gekregen zou hebben. Ik ben naar de Paralympics geweest, de Wereldruiterspelen en ik heb al twee EK's gereden. Dat is geweldig en daar ben ik heel dankbaar voor."

Hoeveel paarden heb je, of rijd je?
"We hebben zes paarden, voornamelijk jonkies en natuurlijk San Dior. Geen van de paarde is te koop, waardoor ik me in een hele gelukkige positie bevind. Ik hoef me geen zorgen te maken dat de paarden verkocht worden en ik kan me volledig concentreren op het trainen."

Wanneer werden jij en San Dior een team en waar heb je hem ontdekt?
"We ontdekten San Dior in Nederland in 2016. Hij stond erom bekend dat hij een nogal moeilijk paard was, omdat ze hem, toen hij jong was, heel erg pushten en dat was te veel druk voor hem. Uiteindelijk wilde hij helemaal niet meer werken. Dat was de reden dat ik hem in de eerste plaats kon kopen, anders zou hij te duur zijn geweest of helemaal niet te koop. Hij is een zeer getalenteerd paard, maar ook heel bijzonder. Hij heeft veel bloed, is 1,82m groot en heel gevoelig."

"Toen San Dior en ik onze eerste nationale wedstrijd deden, kwalificeerden we ons meteen voor een internationale wedstrijd in Doha, Qatar. We waren zo opgewonden. Maar toen we de ring in Doha binnenkwamen, deed hij zijn tong over het bit. Niets werkte meer. Ik was daar een hele week, maar in elke wedstrijd moest ik daardoor afgroeten. Het was verschrikkelijk. Mensen zeiden me dat ik er niet klaar voor was om hem te rijden, en dat hij misschien toch niet de beste keuze voor mij was."


"Ik wilde hem niet opgeven, dus veranderden we een paar dingen. Allereerst heb ik hem niet meer met een dubbel bit gereden. San Dior is altijd gek geweest op de trens, dus daar ben ik op overgestapt. Dat was het moment dat alles veranderde. Hij was veel gelukkiger en zo makkelijk te rijden. Hij heeft nooit meer zijn tong over het bit gedaan. We hebben ook enkele trainingsmethodes veranderd, want San Dior is geen paard dat je kunt dwingen om iets te doen. We hebben heel hard gewerkt en uiteindelijk heeft het zijn vruchten afgeworpen. In 2017 ben ik weer internationaal gestart en vanaf dat moment zijn we nooit meer buiten de top drie geweest. Ik heb altijd in hem geloofd en hem nooit opgegeven. Op zijn beurt bedankte hij me, door me nooit meer in de steek te laten."

Wat maakt hem speciaal?
"San Dior is erg gefocust op mij. Hij wil graag aandacht van mij, dus ik verzorg hem altijd het eerst. Als ik dat niet doe, wordt hij chagrijnig en blijft dat de hele dag. Hij is me er één."

Wat zijn je doelen voor 2022?
"Ik zou graag een paar jongere paarden op internationale wedstrijden uitbrengen als back-up voor San Dior. Ik wil niet alle druk alleen op hem leggen. Ik ga me ook voorbereiden op het WK in Herning. Bovenal hoop ik dat iedereen gelukkig blijft en vooral gezond."


[ img ]