*Bokt
Bokt community



Bokkers aan het woord is een nieuwe rubriek op VN. Hierin stellen we Bokkers die ons zijn opgevallen een aantal vragen. Dit kunnen Bokkers zijn die een bijzondere prestatie hebben geleverd, Bokkers met een bijzonder paard, Bokkers met een bijzonder verhaal, of gewoon Bokkers die het leuk vinden om een aantal vragen van ons te beantwoorden. Ken jij, of ben jij een Bokker die het leuk vindt om een aantal vragen van ons te beantwoorden, laat het dan via pb aan Banjer weten.

In de derde editie van Bokkers aan het woord stellen we Nynkex01 een aantal vragen. Nynke is blind en rijdt paard. Dat niet alleen, ze rijdt ook wedstrijden. Wil je graag weten hoe ze het doet op wedstrijden, welke obstakels ze heeft moeten overwinnen tijdens paardrijden en in het dagelijks leven, of

* Voor wie je niet kent: kan je jezelf en je paarden voorstellen?
Ik ben Nynke en ik ben 21 jaar. Ik ben eerstejaars student pedagogische wetenschappen in Groningen. Op dit moment rijd ik 2 paarden: m’n bijna 4-jarige Friese merrie van Menne, genaamd Ilse fan Horp, en een 12-jarige merrie van de hengst Gribaldi genaamd Fayrouche, die ik rijd voor haar eigenaar.
Daarnaast hebben we nog een pony genaamd Elvira die oorspronkelijk is gekocht als gezelschapspony voor mijn andere paard, maar inmiddels is ze een echte allround sportpony in zakformaat, waar mijn neefjes en nichtjes van alles mee doen. Ilse en Elvira staan bij mij thuis. We hebben een paddock met 2 inloopboxen en een rijbak aan elkaar vast, ze mogen zelf kiezen waar ze lopen.

* Hoe is je blindheid ontstaan? Ben je blind geboren, of is het op latere leeftijd gekomen?
Ik ben geboren met de ziekte van Leber, waarvan ik overigens zelf niet eens precies wist wat het inhield, dit leerde ik 2 maanden geleden op mijn opleiding, haha. Door deze aandoening ben ik aan mijn rechter oog helemaal blind en met mijn linker oog kan ik vaag licht en donker onderscheiden.


* Hoe ben je met paardrijden begonnen?
Ik ben begonnen met paardrijden toen ik 6 was. Mijn achternichtje gaf paardrijles, vooral gericht op natural horsemanship. Een les bestond altijd uit een half uur grondwerk en poetsen en een half uur rijden. Ik vond dit wel wat gek, want mijn klasgenootjes die op de manege reden mochten altijd zelf hun pony klaar maken en kregen dan een uur rijles, maar ik ben heel blij dat ik op deze manier niet alleen heb leren rijden maar ook heb geleerd om m’n paard te begrijpen en vertrouwen op te bouwen vanaf de grond. Er kwam in die tijd ook een nieuwe C pony op stal, Rathja, en m’n achternichtje had er alle vertrouwen in dat dat een leuke pony zou zijn voor mij. Ik was daar alleen niet zo zeker van: Toen ik voor het eerst op haar mocht rijden (ik was toen 8 en zij 4) ging het niet zo goed, haha. Groen + groen = bont en blauw zeg maar. Toch heeft ze me er steeds weer op gepraat en op mijn 11e hebben we haar overgenomen. Wat was ik blij met mijn eerste eigen pony, maar ik werd al snel te groot. Ook verloor ik mijn interesse een beetje in deze manier van rijden: om me heen zag ik dat kinderen wedstrijden reden en als je een puber bent wil je dat natuurlijk ook.

Toen mijn nicht verhuisde, ben ik daarom hier en daar wat dressuurlessen gaan volgen, maar echt verder kwam ik niet. Mijn ouders vonden les niet nodig want je kunt toch al rijden? Hierdoor heeft mijn ontwikkeling als ruiter best lang stil gestaan en heb ik geen wedstrijden gereden tussen de pony’s, dat vind ik soms wel jammer. Als ik dan eens ergens van m’n zakgeld een dressuurlesje reed, voelde ik me onzeker tussen alle meiden die al hoger hadden gereden dan ik. Ik ben dan ook pas echt serieus gaan lessen toen ik op mijn 18e een baantje kreeg, de standaard puberbaantjes zoals vakken vullen waren voor mij en mijn slechte zicht niet weggelegd. Toen ik 16 was, verkochten we Rathja en kocht ik mijn eerste paard. Deze merrie, Wende T. fan ‘e Boppelannen (Gjalt x Fabe) had al Z dressuur gelopen en ik heb enorm veel van haar mogen leren. Ik ben de familie Tjeerdsma dan ook nog altijd ontzettend dankbaar voor deze kans.

Ik voelde alleen een enorme prestatiedruk omdat het paard al zo hoog gelopen had, deze druk kwam overigens totaal niet vanuit de fokkers want die gunden ons alle plezier samen. Ik verloor, doordat ik de lat voor mezelf zo hoog legde, de lol in het rijden en had vaak geen goed gevoel over wat ik deed, ik miste de basis van vertrouwen die ik vroeger met het grondwerk met de paarden opbouwde. Ik ben toen gaan lessen bij Femke Dölle en heb door haar een enorm sterke band met Wende gekregen. We volgden ook lessen klassieke dressuur bij Florien de Graaf en dit voelde voor mij zo veel beter en eerlijker naar mijn paard toe. Ik heb met Wende ook wedstrijden gereden. Helaas duurde dit niet lang. Op een gegeven moment ging ze wat stijf lopen en de osteopaat en fysiotherapeut konden niets vinden. Ook op echo’s en foto’s was niets te zien, maar de dierenarts zag wel een onregelmatigheid en vermoedde beginnende artrose. Ze zou nog wel licht bereden mogen worden en mocht ook nog voor de fokkerij gebruikt worden. Omdat ik toch de ambitie had om verder te gaan in de sport, en Wende een hele goede moeder was, hebben we haar verkocht aan een fokker, met wie ik nog goed contact heb. Ze heeft het er erg naar haar zin en ik had weer een stal vrij. Deze is inmiddels weer bewoond door de bijna 4-jarige Ilse.

* Rijd je reguliere wedstrijden met dispensatie of parawedstrijden? of allebei?
Ik rijd reguliere wedstrijden. Het lijkt me wel leuk om een keer een parawedstrijd mee te rijden, maar het systeem zit wat anders in elkaar dan in de reguliere sport. Er zijn 5 niveau’s, grades genoemd, waar je wordt ingedeeld aan de hand van de ernst van je beperking. Daardoor is het instapniveau erg hoog, rijd je altijd dezelfde proef en ook eigenlijk altijd tegen dezelfde mensen die al jaren meedraaien.

Ik vind het daarom vooralsnog leuker om regulier te starten, misschien dat ik een parawedstrijd over een aantal jaren, als Ilse en of Fayrouche wat verder zijn opgeleid, wel eens wil proberen voor de afwisseling. Ik ben wel ingedeeld in grade IV en heb dispensaties, maar gebruik deze nu in de reguliere sport.


* Welke obstakels heb je moeten overwinnen bij paardrijden? En in het dagelijks leven?
Voor het paardrijden heb ik voor mijn gevoel nooit hele grote obstakels moeten overwinnen, maar ik kan mezelf dan ook niet vergelijken met ruiters die wel kunnen zien en de problemen die zij tegen komen. Ik kan natuurlijk de letters niet zien, maar hiervoor heb ik dispensatie gekregen. Ik heb een caller, iemand die op de X staat en de letters roept waar ik langs rijd, en ik maak gebruik van een systeem met piepers. Bij iedere letter hangt een pieper die de caller dan met een afstandsbediening kan bedienen, zodat ik recht op een letter af kan rijden met bijvoorbeeld het van hand veranderen. Zo vinden we altijd overal wel een oplossing voor. De piepers zijn trouwens gewone key finders, dit geniale idee kwam van mijn broer.

Waar ik verder nog tegenaan loop in het dagelijkse leven, is dat het soms best moeilijk is om mijn weg te vinden. Ik loop iedere dag met mijn geleidehond naar de universiteit en heb deze routes uit m’n hoofd geleerd. Als er dan ineens iets verandert is dat heel irritant. Toen er laatst sneeuw lag, was het hele station wit en waren de geleidelijnen die overal zijn aangelegd dus verdwenen. M’n moeder heeft me toen via FaceTime het station uitgeloodst haha. Ook heb ik 3 jaar geleden het leuke onpraktische idee opgevat om een instagramaccount te beginnen, terwijl ik dus zelf geen foto’s kan zien. Als mijn niet-paarden ouders dan foto’s maken zijn ze soms heel enthousiast over een foto waarop het licht heel mooi is, maar plaats ik dus per ongeluk precies dat moment dat m’n paard tegen de hand is. Dat vind ik dan wel jammer, omdat ik juist correct en in balans rijden wil uitdragen. Ik vraag nu vaak even een vriendin om m’n foto’s te checken voordat ik ze plaats, maar soms is daar geen tijd voor.

Ik ben nu weer een hele nieuwe uitdaging aangegaan, een jong paard opleiden. Het is voor mij best lastig om een wiebelig jong paard de nodige ondersteuning te geven, gelukkig krijg ik hulp van Afke Weidenaar die haar regelmatig voor mij rijdt.

* Heb je te maken met vooroordelen als je op wedstrijd gaat? Zo ja: welke?
Als ik op wedstrijd ga, vraag ik vaak aan de vereniging of ik ergens anders los mag rijden, of dat ik als eerste mag zodat het nog niet te druk is bij het losrijden. Ik zie de andere ruiters niet en de enige reden waarom ik dit vraag is dat ik anderen rustig wil laten los rijden. Ik mag dan soms ook wel in de ring los rijden en wil dan niet dat mensen gaan klagen dat ik het makkelijker heb omdat mijn paard de ring al heeft gezien. Dit kreeg ik laatst wel van een vereniging terug en ik snap het wel, maar weet ook geen andere oplossing. Ik heb nu wel met een vereniging in de buurt afgesproken dat ze in het vraagprogramma opnemen dat pararuiters los mogen rijden in een andere binnenbak, dan is het voor iedereen duidelijk. Het zou fijn zijn als meer verenigingen dit gaan doen, ook voor andere ruiters met een beperking. Maar de meeste mensen reageren heel leuk hoor!

* Kan je vertellen hoe het gaat als je op wedstrijd bent? Hoe weet je waar je bent in de ring? Heb je daar hulp voor?
Als ik op wedstrijd ben, rijd ik dus vaak eerst ergens apart los of in ieder geval ergens waar het rustig is. Dan ga ik de ring in en roept mijn caller de letters waar ik langs rijd. Ook gebruik ik dus de piepers. Ik vind het wel lastig om goed te bepalen waar ik ben in de ring. Ik heb wel veel contact met andere blinde ruiters, maar deze kunnen allemaal nog wel iets van kleur onderscheiden en dat scheelt toch met het bepalen waar je bent. Ik ken geen wedstrijdruiters met even slecht zicht als ik, dus het is gewoon een beetje proberen wat werkt. Iets waar ik nog graag een oplossing voor zou willen vinden, is het starten tussen lage witte hekjes. Ik zoek nu de locaties met hoge hekken uit, om te voorkomen dat ik de ring uit rijd omdat m’n paard die hekjes wel een leuke hindernis vindt. Om dat te compenseren ga ik dus enorm afsnijden waardoor ik te weinig ruimte heb voor de oefeningen. Als je tussen lage hekjes kunt starten, is de keuze in locaties natuurlijk veel groter. Het is ook echt een droom van mij om eens mee te doen aan een van de gave competities voor jonge Friese dressuurpaarden en dan zijn de witte hekjes onvermijdelijk natuurlijk. Een bevriende amazone gaf de tip om te wijken naar buiten, als het paard dan niet verder wil wijken zit je waarschijnlijk op de hoefslag, maar die grapjassen van mij stappen dan gewoon boven op de hekjes verwacht ik.


* Hoe reageren jouw paarden op jouw blind zijn? Denk je dat ze dat weten/ aanvoelen en zich daarop aanpassen?
Ik denk wel dat mijn paarden weten dat ik blind ben. Fayrouche bijvoorbeeld kan aan de hand best heet zijn, maar zowel bij mij als bij de 5-jarige dochter van de eigenaresse is ze heel geduldig. Ilse is een verhaal apart. Ik zocht een jong paard om zelf op te leiden, maar al wel met een basis onder het zadel, ik dacht aan een jaar of 5. Toen ik bij de Horperhoeve kwam, kwam Ilse echter gelijk naar me toe en ze liep overal achter me aan. Ik wist toen gelijk dat ik haar wilde hebben, alleen ze was 3 en nog volledig groen. Ze is toen zadelmak gemaakt en zette geen stap verkeerd. Met mij er op vindt ze het nog wel lastig, ze heeft veel stuur nodig en dat kan ik haar nog niet altijd geven. Toch stapt ze als ik er op zit heel langzaam, met haar oren gefocust op mij. Daarom durfde ik haar wel te kopen en daar heb ik geen spijt van. Het grondwerk helpt natuurlijk wel enorm om elkaar beter te leren kennen. Ik had het gevoel dat Wende het soms wel lastig vond om zich aan mij aan te passen. met rijden bleef ze vaak heel kijkerig. Voor mijn gevoel kwam dat doordat zij al heel veel had gedaan in haar leven met valide ruiters en dat ze nu duidelijkheid miste. Hier kwam ook het idee vandaan om een wat jonger paard te kopen en samen te groeien.

* Wat wil je nog kwijt aan de Bokkers?
Of ik nog iets kwijt wil aan de Bokkers: zal ik hier nu iets heel cliché’s neerzetten dat je in jezelf moet geloven en zo? Nee serieus, ik denk dat het heel belangrijk is om vooral te blijven voelen. Fayrouche is nu tijdelijk uit de running vanwege vage klachten, de dierenarts kon niets vinden, maar de eigenaresse en ik hadden het gevoel dat het niet goed was, de natuurgeneeskundige was het met ons eens en ze wordt nu goed geholpen met druppels om haar darmen te ondersteunen. Vaak weet je zelf heel goed wat je paard nodig heeft, ook met rijden. Uit je comfortzone stappen voelt altijd ongemakkelijk, maar als het niet goed blijft voelen, is het gewoon niet goed. Wat dat betreft mis ik door mijn gebrek aan zicht niet zo veel.

Indrukwekkend wat je allemaal doet. Het voelt voor TS misschien als gewoon, maar het is toch echt dapper.


Dit vind ik dan wel weer shockerend; hoe kortzichtig en egocentrisch mensen soms zijn.

Er bestaat zo iets als schilderen met licht .Zou licht een manier kunnen zijn om bijvoorbeeld de letters voor jou aan te geven tijdens het rijden ?
Ik doe wel eens m’n ogen dicht met rijden maar dan voelt balans heel anders.Zal het morgen weer eens proberen.

Respect hoor

Zo'n 30 jaar geleden ging ik altijd met een vriendin mee op pony concours. En daar kwamen we regelmatig ook een slechtziend/blind meisje tegen die met haar pony wedstrijden reed.
Het probleem van lage (of soms zelf geen) hekjes was dat zij de ring met steekstokken en draad mochten afzetten, zodat de pony niet de ring uitliep.

Dank je wel! Ik denk niet dat ik lichte letters goed kan zien als het buiten ook licht is, dan is het verschil te klein.
Verder super bedankt voor de leuke reacties!

Dat is wel een hele goeie! Moeten de stokken en draden natuurlijk wel snel opgebouwd worden voor de proef en er weer weg als de volgende ruiter komt weet niet of dit op grotere wedstrijden gewaardeerd gaat worden, maar kan het altijd eens voorstellen

Klopt maar ik meen mij te herinneren dat zij heel vaak als 1e starten van een groep ruiters en dat er extra tijd was ingepland. Dus in de pauze opbouwen en na de proef met 2-3 man de paaltjes er weer uittrekken (wat sneller gaat als het opbouwen natuurlijk).

Ja ik start ook meestal na een pauze of als eerste. Punt is alleen wel dat de KNHS de richtlijnen mbt parasport overneemt van de Fei, en dat er niks in de Fei reglementen staat hier over. Zal het eens overleggen, dank voor het meedenken

Ik ken hier in de buurt een ruiter die blind is. Altijd veel bewondering voor, hoe knap!
Ik vind het ook schokkend om te horen dat mensen zeuren dat je een voordeel zou hebben ofzo. Hoe durven ze...

Anyway, super veel plezier en succes met je zwarte parels!

Kan je het verschil groter maken? Dus als het buiten licht is, donkere hekjes? Of mag dat niet van de KNHS?

Maar echt respect voor je TS! Ik werk dagelijks met blinden en slechtzienden, dus weet wat voor enorme impact het heeft en ik vind het enorm dapper dat je zo'n sport uitoefent!

Wat bijzonder. Bedankt voor het delen van je verhaal, Nynke!

Respect

Zertab, Hoge donkere hekken kan ik wel een beetje zien, daarom start ik nu ook vaak in bakken met hoge hekken, en ik ben dol op het indoorseizoen want de muren kan ik vaak ook zien en dan hoor ik de echo van de hoeven van mijn paarden tegen de muur. Maar als ik lage zwarte hekjes zou moeten zien dan zou ik echt helemaal scheef op mijn paard moeten hangen

Ik ga gewoon rustig door oefenen, misschien dat we mn jonkie wel kunnen leren om binnen de hekjes te blijven. Zou me echt gaaf lijken om eens aan een jonge paarden competitie of de regiokampioenschappen mee te doen! Niet dat ik daar kans maak want doordat ik niet heel netjes op de letter rijd kom ik vaak niet boven de 65% uit, maar gewoon voor de ervaring. Nu heb ik niet heel veel wedstrijd ervaring omdat Wende vrij snel kreupel raakte, ik ga van de zomer hopelijk met beide paarden starten en meer ervaring opdoen, kijken of we het allemaal nog een beetje netter kunnen krijgen.
Verder weer bedankt voor de leuke reacties!

Interessant!

Bij je opmerking over het horen van de echo van de hoeven je paard tegen de muur moet ik ineens aan de piepjes van een achteruitrijcamera denken. Zou je niet iets aan de buitenkant van de hoeven van je paard, zo net in de kootholte, kunnen maken dat sneller gaat piepen naarmate je dichter bij de hekjes komt? Misschien in samenwerking met de piepers voor de letters die je al hebt?

Op wedstrijd mag er niets aan de benen van je paard, omdat dat de beweging kan beïnvloeden

Mag ik een vraag stellen?
Rijd je ook buitenritten? Of is/vind je dat te gevaarlijk?

Ik kan me namelijk wel voorstellen dat je in het bos toch kan genieten van de rust, geluiden en de geur.

Ja, met mijn pony vroeger wel veel gedaan. Mn nicht er naast op de fiets en gaan. Maar toen kwamen de wat hetere dressuurpaarden en ik woon aan een provinciale weg en had zelf geen trailer, dus toen vond ik het wat te spannend worden. Inmiddels een goede vriendin met trailer en mijn jonge paard is bij de vorige eigenaar een aantal keer meegeweest naar het bos. Vanmiddag heeft mijn bijrijder gereden en ze is nog niet erg voorwaarts, dus ik denk dat ik weer op zoek moet naar een mogelijkheid om buiten te rijden om haar meer op eigen benen te krijgen

Zeker 25 jaar geleden toen ik mijn eerste eigen paard nog had hadden we goed contact met een andere pensionklant die echt helemaal blind was en een eigen paard had.
Ze kwam op stal met de bus en haar geleidehond.
Ze verzorgde hem zelf, zadelde hem ook zelf , al keek ik meestal op haar verzoek wel of alles goed zat.
Ze poetste hem, en maakte bij wedstrijden zelf de vlechtjes.
Meestal reed ze dressuur ook op piepers die bij de letters hingen en allemaal een ander geluid hadden en ze leerde de proef uit haar hoofd.
Wat nog knapper was, ze sprong met hem in een les. De instructice zei wanneer ze moest afwenden voor de hindernis en telde dan de galopsprongen af tot de sprong. Ging altijd goed!
Zij was minder bang dan ik, en ik had ongelooflijk veel bewondering voor haar.

Het zou fijn zijn als je op deze manier je paard meer op zijn eigen benen kunt laten lopen.


@proudmama, dat is wel knap van haar, springen.