Bokt community
Monya Spijkhoven. Foto: privébezit.
Monya Spijkhoven is een paardentrainster. Ze is bekend geworden van Het Balingehof, dat ze samen met haar ex-man runde. Inmiddels woont en werkt ze in Spanje en komt nog regelmatig in Nederland. Wij hebben haar bereid gevonden om voor Bokt blogs en colums te schrijven.
Weet je nog?
Toen je klein was ging je pennyhart kloppen zodra je een pony zag. De zachte neus, de snorharen, de WOLLIGE oortjes, de glanzende ogen en die geur! Oooh wat ruiken paarden heerlijk! En de eerste rit op je eigen pony, wat een ongelofelijke beleving was dat. Met wat knijpen bleef je zitten, maar zo niet dan was het opstaan en weer doorgaan. Je botten konden nog wat gestuiter hebben.
Wat een geluk!
Toen kwam het eerste eigen paard! Een flinke verantwoording! En het moest meteen helemaal goed. ALLES moest perfect, voeding, stal, weide, zadel, het allerbeste voor je allerliefste vriend. Je was continu in de weer, gaf hem alles wat ie nodig had en genoot met volle teugen.
Wat een trots!
Wat werd je gelukkig van zijn aanwezigheid in je stal. De dagelijkse routine, het knisperen van het stro, de hinnikjes voor het voer, het poetsen tot hij glom, de matchende dekens, de ritten door weer en wind. De wind door je haren en de druppel aan je neus.
Wat een rijkdom!
En je leerde jezelf goed kennen. Overkwam obstakels, loste problemen op, groeide in je lichaam en geest. Wil je persoonlijke ontwikkeling? Neem een paard...
Wat een reis…
En dan valt het paard weg. Plotseling. Een lege box, een gat in je hart en de moed zinkt je in de schoenen. Je kunt het even niet meer opbrengen. Je kijkt naar andere paarden maar voelt je moe.
Wat een verdriet...
Het lijkt zo simpel. Motivatie herpakken en doorgaan, je hebt tenslotte geen keuze. Maar als dat nou eens tegenvalt? Als de energie er niet is om met andere paarden te werken of weer met een nieuw paard te starten?
Verder na verlies? HOE dan? Er is geen recept. Was dat maar zo. Het is een verwarrende tijd, het barst van de emoties.
Schok en ongeloof
Je weet niet wat je is overkomen. Het is nog vers en je kunt je bijna niet voorstellen dat het zo is. De lege stal is enorm confronterend.
Boosheid en schuldgevoel
Misschien ben je boos, op de ander, die het paard niet kon redden of zijn dood veroorzaakt heeft. Of je bent boos op jezelf, voelt je schuldig, had je het kunnen voorkomen? Of je klapt dicht, je doet voor de buitenwereld alsof er niets aan de hand is.
Desoriëntatie
Je hebt het gevoel dat je de weg even kwijt bent. Hoe moet het nu verder? Je verwacht dat je nooit meer zo’n paard gaat vinden. Dit paard was jouw maatje, je durfde alles met dit paard. Je dagritme valt helemaal weg.
Aanvaarding
Je weet dat het is zoals het is. Dat alle weerstand geen zin heeft. Je paard komt niet meer terug. Je kunt blijven zitten waar je zit, maar zo kom je ook geen stap verder. Maar dat verdriet dat zit er nog stevig. Het verlamt je alleen niet meer.
In actie komen
Langzaamaan pak je de draad weer op. Je kijkt weer naar advertenties van paarden. Je vraagt rond of iemand een geschikt paard voor je weet. Je staat open voor een nieuwe liefde en krijgt wat energie van de zoektocht. Je herinnert je weer het gevoel van die neus in je haren.
Integratie
Jouw vorige paard heeft nog altijd een speciale plek in je hart. Je voelt de liefde voor je overleden paard maar je kijkt ook vol liefde naar je nieuwe paard. Deze kan hem nooit vervangen, maar je hebt vertrouwen in de weg die jullie samen gaan bewandelen.
Betekenis zoeken
En je bent dankbaar voor de lessen die jouw vorige paard je leerde, daar heb je nu met je nieuwe liefde profijt van. Je wordt nog altijd warm als je aan je oude liefde denkt maar kunt zeker genieten van je nieuwe liefde.
Voor eens besmet met het paardenvirus, voor altijd onder je huid….
Persoonlijke note: Het liedje “Keep your head up” van Ben Howard is zo onlosmakelijk verbonden met het overlijden van mijn paard Nomeado dat ik, zelfs na 10 jaar, iedere keer mijn tranen moet wegvegen. Zodra de eerste tonen zich laten horen heb ik de neiging om de radio uit te zetten. Maar ik doe het niet MEER, want het geeft me een herinnering aan iets dat ik intens heb gevoeld. En dat gevoel wil ik behouden, het glipt anders langzaam weg.
Rouw zegt dat het echt was, die liefde.
En dat gat in je hart wordt ooit een gaatje. En dat kost energie. Maar vooral tijd. Gun het jezelf.