Geplaatst Community
Vanuit verschillende Nederlandstalige uitgeverijen hebben wij de mogelijkheid gekregen om (informatieve) paardenboeken te lezen en te recenseren. Deze recensies zullen op Voorpagina Nieuws belicht worden, zodat jullie kunnen kijken welke paardenboeken passen bij jullie interesses en tak van paardensport.
Namens Bloemendal Uitgevers mochten wij het boek Waar Heeft Mijn Paard Pijn? geschreven door dr. Renee Tucker recenseren.
Dr. Renee Tucker is paardenchiropractor en acupuncturist. Dit boek (vertaald door Lily Peters) richt zich op het chiropractische deel van Tuckers werk. Het bestaat uit twee delen: in het eerste deel vertelt de auteur hoe ze bij chiropractie is gekomen, wat het kan doen, wanneer je het in kan zetten, en ook wanneer niet. Het boek is geschreven, zo zegt de auteur, om je paard vrij van pijn en ongemak te houden, maar ook om hoge dierenartskosten te voorkomen door zelf actief je paard in de gaten te houden en te checken.
Een belangrijke term in dit boek is ‘subluxatie’. Deze chiropractische subluxatie is niet te verwarren met de medische subluxatie trouwens. Bij die laatste term is er sprake van bijvoorbeeld een arm uit de kom; in de chiropractie betekent een subluxatie een gewricht dat niet goed werkt. Het boek is gericht op het lokaliseren van eventuele subluxaties, zodat je als eigenaar aan de hand daarvan het vervolgpad kan bepalen.
In het tweede deel worden de ‘body checks’ beschreven. Deze dienen niet als oefening of als behandeling tegen de pijn, maar simpelweg om eventueel ongemak te lokaliseren. De body checks zijn verdeeld in vier secties: van hoofd en hals tot achterhand. Het boek beschrijft vijf te nemen stappen om erachter te komen of, en zo ja, waar je paard pijn heeft. Deze stappen worden uitgebreid omschreven, inclusief voorbeelden die illustreren hoe je de stappen in praktijk kunt brengen.
De body checks zijn ingedeeld in moeilijkheidsgraad en worden elk ingeleid met een voorbeeld uit de dagelijkse praktijk van de auteur, waarna symptomen worden beschreven van een eventuele subluxatie van het betreffende gewricht. Er wordt beschreven hoe je de body check dient uit te voeren, vergezeld van foto’s die laten zien hoe je je handen kunt gebruiken voor de check. Onder het kopje ‘Diagnose’ is te lezen hoe je je resultaten moet interpreteren en wanneer er precies sprake is van een subluxatie. Vervolgens kun je in een bijlage middels een stroomschema bekijken wat de te nemen vervolgstappen zijn. In alle stroomschema’s komt de chiropractor overigens vóór de dierenarts (!).
Maar dan nu de praktijk. De titel spreekt mij als paardenhouder aan – geen enkele paardenliefhebber wil dat zijn paard pijn lijdt, toch? En geld besparen op de dierenarts klinkt mij als Hollander uiteraard ook als muziek in de oren. Ik begin dus met veel interesse aan het boek en neem het op een avond mee naar stal. Mijn paard, een 16-jarige Arabisch volbloedruin, is een zeer gewillig, en bovenal zeer braaf en geduldig slachtoffer. Hij wordt elk half jaar preventief nagekeken door een fysiotherapeut (die nooit meer dan een paar hele kleine dingetjes vindt) en bij mijn weten heeft hij geen pijn. Maar wel weet ik dat hij aan de longe heel soms de neiging heeft om overkruist te galopperen. Ik kies deze ‘klacht’ dus uit de klachtenlijst en zie dat hier de body checks voor Heiligbeen en SI-gewricht bij horen. Deze checks hebben slechts twee sterren voor de moeilijkheidsgraad dus zouden goed te doen moeten zijn voor een goedwillende amateur als ik.
Vol goede moed parkeer ik Daantje in een box, zet ik hem vierkant en begin ik met de eerste check. Ik zal niet al te diep ingaan op de details van beide checks, maar ik vind de uitvoering van de checks maar knap lastig! Want Daantje staat erg braaf stil en werkt super mee, maar bij een van de checks stapt hij steeds weg met het achterbeen. Aan beide zijden steeds met het tegenoverliggende achterbeen. Doe ik iets niet goed? Leg ik mijn hand verkeerd neer? Zet ik te veel druk? Reageert mijn paard gewoon op de druk? Of zou hij dan toch echt pijn hebben...?
Enigszins uit het veld geslagen probeer ik nog wat andere willekeurige body checks op hem uit. Sommige sla ik bij voorbaat al over, want die zien er op foto’s al ingewikkeld uit, en eerlijk gezegd vind ik het ook een beetje eng om een voorbeen zo ver te buigen als op de foto.
Voor de body check die ik uitgekozen heb moet ik het carpaalbotje zien te vinden. Het is omschreven in de tekst en het wordt getoond op een foto door middel van een groene stip die is aangebracht op het been, maar na tien minuten frunniken aan Daantjes been kan ik niet anders dan tot de conclusie komen dat mijn paard geen carpaalbotje heeft, want hoe zeer ik ook mijn best doe, ik kan het werkelijk niet vinden…!
Na een half uurtje is Daantje het gefrut inmiddels wel zat. En ik eigenlijk ook. Want waar ik vol enthousiasme begon aan de checks kom ik nu tot de conclusie dat ik de relatief simpele checks die ik had uitgekozen in de praktijk nog behoorlijk lastig vind. Want hoewel je geen daadwerkelijke manipulaties uitvoert en je dus niet snel iets echt kapot maakt, maakt alleen al het correct proberen uit te voeren van de bodychecks mij toch wat onzeker. Doe ik het wel goed? Mijn paard reageert niet zoals in het boek staat. Heb ik dan de beweging verkeerd uitgevoerd? Of heeft hij dan toch een subluxatie? Moet ik nou morgenochtend de chiropractor bellen…?
Al met al vind ik het idee van dit boek zeer lovenswaardig. Je paard leren kennen en op die manier sneller achter eventueel ongemak komen is iets dat natuurlijk heel nuttig kan zijn. Maar het uitvoeren van de body checks is echt zo simpel nog niet! En aangezien de uitvoering al niet volledig correct lukt, welke conclusie moet ik hier dan uit trekken? Kán ik er wel een conclusie uit trekken? Bij een wat negatief ingesteld persoon kan ik me zelfs voorstellen dat ze haar paard ‘kreupel gaat kijken’, door subluxaties te constateren die er helemaal niet zijn. En in dat geval bespaar je geen geld, maar ben je alleen maar meer geld kwijt door tripjes naar de chiropractor die wellicht helemaal niet nodig waren geweest.
Uiteindelijk heb ik dus gemengde gevoelens over dit boek. Aan de ene kant is het een goede zaak om de normale reacties van je paard op de body checks te leren kennen om zo sneller afwijkingen in zijn patroon te kunnen waarnemen, en dus ook sneller actie te kunnen ondernemen. Aan de andere kant kleven er nogal wat praktische bezwaren aan het uitvoeren van de bodychecks. Mijn paard laat mij van alles zien. Maar is dat omdat hij pijn heeft? Of omdat ik de body check niet goed uitvoerde? Of misschien wel omdat hij net even om de hoek van de staldeur wilde gluren wie er over het erf liep...
Ik ben dus nog niet helemaal overtuigd van het nut om dit boek standaard op stal te hebben liggen, zoals de auteur haar lezers aanbeveelt. Ik zou mijn geld liever besteden aan een massagecursus of een boek met simpele oefeningen die ik kan doen om mijn paard soepeler te maken. Want als mijn paard pijn zou hebben, merk ik dat tijdens het rijden, het poetsen of aan zijn gedrag in de paddock. En dan ga ik naar de dierenarts, die vervolgens zijn eigen anamnese afneemt, en die ook geen boodschap heeft aan de door mij gediagnostiseerde subluxaties.
Dit boek is in mijn ogen wel geschikt voor mensen die al wat meer anatomische kennis hebben, die wel eens een cursus op dit vlak hebben gevolgd en bepaalde checks nog ’s willen nakijken. Maar voor mij als leek, ook al heb ik al twintig jaar paarden, is dit boek toch te hoog gegrepen, en brengt het mij helaas niet wat de auteur al haar lezers toewenst.