Bokt NieuwsredactieAlgemeen
Het renpaard Monty’s Pass is afgelopen week overleden, een paar weken voor hij 30 jaar zou worden. Tot aan zijn overlijden was hij de oudste nog levende winnaar van een Aintree Grand National ooit. Het paard genoot de laatste jaren op de weide bij zijn voormalige trainer Jimmy en zijn vrouw Mary Mangan in het dorp Conna in de Ierse regio Cork.
Jane Mangan, de dochter van Jimmy, vertelde vorige week op het Navan Racecourse aan RTE:
“een paar dagen geleden nam mijn familie afscheid van het paard dat hun dromen waarmaakte. Dat bewees dat magie alleen voorbehouden is aan tovenaars, en dat dierenartsen, hoewel ze gefundeerde aanbevelingen doen, niet verward moeten worden met waarzeggers. Een paar maanden voor zijn 30e verjaardag kwam het verhaal van Monty's Pass tot een einde, waarmee een hoofdstuk van ons leven van meer dan 25 jaar werd afgesloten. Die dag zou altijd komen, het zou altijd triest zijn, maar in plaats van triest zijn we dankbaar dat we hem hadden en dat hij bewijst dat sprookjes uitkomen voor gewone mensen."Barry Geraghty, de jockey die hem in 2003 naar de overwinning reed in de Aintree Grand National, was ook aanwezig om het paard een laatste groet te brengen. Hij vertelt:
“Monty’s Pass was magisch voor mij. Ik reed hem voor het eerst toen ik 21 was, ik nam het over van JT McNamara die een hunter's chase met hem won. Hij was een geweldig paard. Hij was prachtig in elk opzicht en verbeterde en verbeterde met elke rit. We hadden zoveel plezier, we hadden geweldige tijden. Ik hield ervan om op hem te rijden, ik hield ervan voor Jimmy Mangan te rijden, het syndicaat Dee Racing dat hem bezat. Hij was zo'n prachtig paard. Hij was nog steeds slim, zo lenig, hij was zo eerlijk. Ik wist niet dat hij een hartkwaal had, je zou nooit weten dat er een probleem met hem was als je op hem reed. Hij was gewoon een absolute ster en hij was een voorrecht."In 2003 wonnen zij de Aintree Grand National, en dit leverde de gokkantoren nog een probleem op. In januari dat jaar stond Monty’s Pass nog op 66/1, dit daalde later naar 40/1 en vlak voor de start van de race stond dit op 16/1. Bij wedkantoor Paddy’s Power stonden na afloop dan ook lange rijen en sommige mensen moesten wachten op hun uitbetaling omdat er niet genoeg geld aanwezig was om uit te betalen.
Geraghy beschreef de winnende race als het mooiste moment uit zijn leven. Hij weet het nog precies:
"Het was de ochtend van de Grand National en ik herinner me dat mijn gewicht nog iets naar beneden moest, naar 66-67 kilo om Monty's Pass te rijden, dus ik bracht die dag veel tijd door in de sauna, wat geinen met de jongens. Ik heb lang naar de dag uitgekeken. Ik kende Jimmy en de eigenaren heel goed en ik had het paard een aantal keren gereden. We wisten dat hij goed overweg kon met de hindernissen, nadat hij het jaar ervoor tweede was geworden in de Topham. Hij had niet gelopen in Cheltenham en hierdoor kwam hij frisser naar Aintree voor de Grand National. Twee races eerder maakte ik een zware val met het paard Rathgar Beau in de Maghull Novices' Chase, maar gelukkig kwam ik er ongedeerd vanaf. Anders had het verhaal er heel anders uit kunnen zien. Terwijl de klok wegtikte, verheugde ik me op de race, want we waren erg op hem gesteld, maar de National is een loterij, dus je moet je verwachtingen in bedwang houden. Jimmy gaf me wat laatste instructies, wat erop neerkwam dat ik het paard niet moest vragen, maar hem zelf zijn gang moest laten gaan. We gingen van start, kregen een mooie positie en ik had me geen betere rit kunnen wensen. Ik zat misschien iets dichter bij het tempo dan ideaal was, omdat het niet gegarandeerd was dat hij stabiel bleef lopen. We bleven de hele weg uit de problemen en hij sprong en reisde briljant. Ik had niet verwacht dat ik zo dicht bij de leiders zou zitten als toen we over het water sprongen met nog een omloop te gaan, maar tegelijkertijd wist ik dat we geweldig reden, dat zijn sprong perfect was, dat de grond ideaal was en dat we een mooi gewicht hadden. Gunner Welburn trok toen een paar lengtes naar voren met nog zo'n tien hindernissen te nemen, maar ik maakte me nooit zorgen en ik wilde niet in een duel vooraan terechtkomen. Ik wist dat ik alle snelheid van de wereld had en het was gewoon de vraag of hij de vier en een halve mijl zou halen. Toen we in het derde deel kwamen, waar geen publiek was, konden we niet makkelijker gaan. Het was doodstil op dat deel van het parcours en het enige wat je hoorde, waren de gedachten in je hoofd. Ik zal me altijd dat korte moment herinneren waarop ik besefte dat ik op het punt stond de grootste race ter wereld te winnen. Toen ik voorbij de bocht en in de laatste paar honderd meter kwam, keek ik over mijn schouder. Ik zag dat we vrij waren, dus ik had tijd om een snelle groet te brengen voor de lijn. Ik kwam na de race in de winnaarsring, tenminste wat toen de winnaarsring was, en ik zweefde. Het is de race die elke jockey wil winnen en de race waar iedereen in de wereld van weet, dus het moet het mooiste moment uit mijn carrière worden.” Uiteindelijk won hij met twaalf lengtes voorsprong.
Een jaar later werd Monty’s Pass vierde in deze race. Jimmy vroeg Barry achteraf of het het gewicht was dat hem versloeg en hij zei 'nee, de grond was te nat'. Hij liep nog steeds een knaller en Jimmy was erg blij met hem. Tijdens al zijn races op Aintree nam Monty’s Pass in totaal 90 hindernissen, slechts één keer maakte hij een klein foutje. Gedurende zijn loopbaan liep hij 57 races, waarvan hij er acht gewonnen heeft. Nog eens 23 keer reed hij in de prijzen. In 2002 reed Barry Geraghty het paard naar de zege in de Kerry National op de Listowel renbaan.
Dat het een bijzonder paard was, wordt ook wel duidelijk uit wat Jimmy over hem vertelde aan The Racing Post:
"Hij had een geweldige leeftijd en leefde een lang en gelukkig leven. Hij bracht ons door heel Ierland en Engeland, dagen die we nooit zullen vergeten. Zelfs nu nog noemt iedereen die ik tegenkom in Fermoy of in de buurt hem al die jaren later. Iedereen hier leek hem te steunen op de dag dat hij de National won. Monty’s Pass had een unieke persoonlijkheid had en week nooit af van zijn avondroutine. Elke avond, of het nu zomer of winter was, kwam hij naar de poort en keek of hij in zijn stal gezet kon worden. Hij bracht geen enkele nacht van zijn leven buiten door. Hij was als de peetvader voor alle jonge veulens die op het erf kwamen. Ze verzamelden zich in de wei altijd rond hem. Hij was zo'n karakter en het was briljant om hem hier te hebben. We zullen hem erg missen, maar hij heeft een prachtige leeftijd bereikt."Er is een video gemaakt met een eerbetoon aan dit bijzondere paard:
Gebruikte bronnen:
Disclaimer: Wij hebben geen foto die aansluit bij dit artikel, of waar wij toestemming voor hebben om te gebruiken. Daarom hebben wij er een foto ter illustratie bij gezet. Heb jij een passende foto met toestemming voor commercieel gebruik? Stuur dan even een PB naar één van de Nieuwsredactieleden of het Nieuwsredactie-account.
Geplaatst: 03-12-22 00:31 
ik kan genieten van de 'loose horses' die gezellig meegalopperen en meespringen.![[ img ]](https://boktimg.nl/img/m/JYszyy.jpg){kind=link}