Nienkje_H schreef:KSHancox schreef:Maar is dit echt zo? Misschien zijn de paardensporters wel de minderheid.
Ik merk dat binnen de paardensport soms een vertekend beeld is van wat er in de rest van de maatschappij gebeurd qua opinie. Er is meer aandacht voor dierenwelzijn dan ooit en veel dingen die binnen de paardensport heel normaal zijn, zijn dat volgens het gewone voetvolk inmiddels niet meer.
Fikkie mag je ook geen metaalwerk in de mond hangen of bewerken met een zweep. Daarnaast is de paardensport als geheel heel slecht in laten zien dat we wèl het beste voorhebben met onze viervoeters. Het is logisch dat mensen zich afvragen waarom je een paard wel metaal in de mond mag drukken, erop mag zitten met allerlei hulpmiddelen en dan ook nog het land door mag reizen voor wedstrijdjes. De publieke opinie staat meer dan ooit open voor de vraag of dat nog wel van deze tijd is en of dit wel echt leuk is voor het paard, of meer voor mensen.
Er komt een punt waarop de paardensport zelf het heft in handen moet nemen, want anders gebeurt het voor ons. Dat moment was een paar jaar geleden als je het mij vraagt.
Dan hoor je me nieteens over hoe terecht dat allemaal is, maar de tijd van "paardensport op tv = oeh en ah" ligt wel echt achter ons. We moeten komen met een beter verhaal dan "hij moet werken voor z'n volpension", "kijk eens wat ik kan bereiken met mijn paard" of "mijn paard accepteert alleen hulpmiddel X".
Hear hear.
Ik moet er ook niet aan denken om buiten geen noodrem te hebben, maar ik vind het echt prima dat dier & recht (en PETA en PvdD) zich écht hard maken voor de dieren.
Dan maar beter leren rijden, of de paarden zo trainen/africhten dat we ze wel op zit, stem en vriendelijk hoofdstel kunnen bereiken (ook in nood). En wat misschien kan meehelpen: normalere (niet bere sensibele/bloederige) dieren fokken.
We moeten echt hand in eigen boezem gaan steken en het beter gaan doen.
In theorie ben ik het met je eens, maar in de praktijk zit je nou eenmaal op een paar honderd kilo vluchtdier dat 'in geval van nood' niet altijd meer voor rede vatbaar is. Of je moet ze compleet doodparelliën, maar de vraag is of dat zo diervriendelijk is. Ik probeer mijn paard te leren dat wanneer ze iets eng vindt, ik haar veilige haven ben en dat ze dus naar mij toe komt/bij mij blijft, en tot nu toe gaat dat prima. Als ze ergens van schrikt, blijft het ook bij een korte 'shudder' als ik zeg dat het oké is, en als ze iets eng vindt blijft ze ook bij mij en laat mij het voortouw nemen voor d'r, maar dat is nog steeds geen garantie dat er nooit een keer iets is wat haar dusdanig laat schrikken dat ze echt in paniek raakt. Die garantie is er gewoon nooit. Daarom zou ik bijvoorbeeld niet snel op alleen een neckrope of zo op pad gaan, ook omdat je niet in de hand hebt wat anderen om je heen doen.
N0a schreef:Ik ben het niet met ze eens, maar wel eens dat er eens kritisch gekeken wordt naar de sport.
Dierenwelzijn op alle niveau's laat soms te wensen over. De grote ruiters zie je natuurlijk eerder ongewenst gedrag vertonen. Laat ze eerst de extremisten maar aanpakken, sporen met stroom etc. Maar ik denk dat bij de htk-ruiter er ook veel onwenselijke dingen gebeuren vanuit onkunde.
Dus goed dat we allemaal even met onze neus op de feiten worden gedrukt, maar ik denk dat we stapje voor stapje naar beter welzijn moeten. Beginnende met paarden een minimaal aantal uren vrije beweging te geven op paddock of wei.
De extremisten worden al aangepakt, het gaat imo juist veel meer om de 'lichte misbruikers,' dus de mensen die hun paard in de krul zagen, teveel en te hard drijven met hun sporen, de neusriem véél te strak aantrekken etc.
Er zijn dingen die momentopnames zijn: we komen allemaal wel een keer wat harder in met een hulp, hebben allemaal wel een keer een paard dat z'n mond opendoet, maar dingen als een te strakke neusriem, constant de sporen erin en dat gehang in die teugels zijn geen momentopnames. Daar mag vanuit de KNHS (en de FEI) echt wel véél strenger op ingegrepen worden.