Vorig onderwerp | Volgend onderwerp
Toevoegen aan eigen berichten Pagina 1 van de 1 [ 2 berichten ]
Plaats een nieuw onderwerp

Terug in de ring: morganmerrie start Prix St Georges na horrorblessure

 
Profiel   

Chronicle of the Horse
Algemeen

[ img ]
Afbeelding ter illustratie. Dit is niet de merrie uit dit artikel.
Foto: Marlies Trap Fotografie


Toen Brenda Thoma op een juli-avond in 2013 van Kara Micelli, de stalmanager van Maple Creek Stables, een telefoontje kreeg in plaats van een sms’je, wist ze meteen dat het serieus mis was.

“Kara slaat niet snel alarm”, zegt Thoma. “Dus als zij belt, weet je dat er iets aan de hand is.”

Micelli wilde laten weten dat Hollyhock Bella Luna ‘Eclipse’, de tienjarige morganmerrie van Thoma, bij het uit de wei halen was getrapt door een ander paard. Het dier haalde met beide achterbenen tegelijk uit. Bij deze trap waren de spronggewrichten van Eclipse geraakt, maar op een paar kleine schrammetjes na leek ze niet gewond te zijn. Echter, toen Micelli de merrie 20 minuten later nog eens controleerde, zag ze dat er helder vocht uit de wonden kwam en langs beide benen naar beneden droop. Ondanks het late tijdstip vroeg Micelli aan Thoma om de veearts te bellen.

Thoma spoedde zich naar de boerderij in Maple Lake, Minnesota. Daar vond ze Eclipse die rustig haar avondeten stond te eten, zich schijnbaar niet bewust van de situatie. Terwijl ze wachtten op de komst van dierenarts J.C. Thieke, van Anoka Equine Veterinary Services, wikkelde Thoma luiers met ijs rond de spronggewrichten van het paard. De wonden leken maar klein, dus ze was in eerste instantie niet heel erg bezorgd. Maar deze mindset verdween snel toen Eclipse, die normaal heel meewerkend was, ineens halsstarrig weigerde haar stal uit te komen zodat Thieke haar kon onderzoeken.

“Ze is een ongelooflijk stoïcijns paard”, vertelt Thoma. “Niets brengt haar van slag. Ze stamt uit een lijn van oorlogspaarden, die helemaal teruggaat naar de Civil War. Ze is zo sterk, en een echte overlever. En die avond wilde ze niet uit haar stal komen.”

Röntgenfoto’s toonden aan dat er geen schade was aan de botten, maar dat de slijmbeurzen bij de spronggewrichten in beide hakken gescheurd waren. De ‘heldere vloeistof’ die langs de benen van Eclipse liep, was gewrichtsvloeistof die uit de gescheurde slijmbeurzen via de kleine wondjes naar buiten kwam. Maar de grootste zorg voor Thieke was het risico op infectie van het gewricht. Hij adviseerde om Eclips naar de kliniek te brengen voor een spoedoperatie om de gewrichten door te spoelen.

“Toen hij haar onderzocht, schudde hij zijn hoofd op een manier zoals alleen dierenartsen dat kunnen, op zo’n manier dat je hart breekt”, zegt Thoma. “Ze zeggen dan misschien niets negatiefs, maar als je dat ziet, is ‘Oh no’ het eerste dat je denkt.”

Tegen de tijd dat Thoma haar vriendin Linda Munn arriveerde met haar trailer (Thoma was in de winkel toen ze het telefoontje kreeg, en het grootste deel van de stalgenoten was op wedstrijd), ging Eclipse verder achteruit. Het korte stukje door de stalgang naar de trailer, liep ze heel erg ongemakkelijk. Toen ze de trailer in moest, stopte ze helemaal.

“Normaal gesproken loopt ze zonder problemen de trailer in”, legt Thoma uit. “Maar nu kon ze haar gewicht niet naar haar achterbenen verplaatsen om in de trailer te stappen. Toen begon ik voor het eerst te huilen. De blik op haar gezicht was pure angst. Dit heb ik nog nooit bij haar gezien, in al die jaren dat ik haar al heb.”

Met de hulp van enkele sterke omstanders werd Eclipse in de trailer geholpen en naar de kliniek gebracht, een rit van anderhalf uur. Rond 22:00 uur ging ze de operatiekamer in, daar opende Thieke de wonden, spoelde de gewrichten grondig en hechtte daarna de wonden, zodat ze konden genezen. Thoma en enkele vrienden, inclusief haar instructeur Peggy Gomez, bij wie ze al lang les had, wachtten op nieuws.

Pas tegen middernacht was alles achter de rug. Een kweekje van de gewrichten, voorafgaand aan de operatie, had al aangetoond dat er inderdaad bacteriën waren binnengedrongen. Thieke waarschuwde Thoma dat het nu een kwestie van afwachten was om te zien of het spoelen en de ingespoten antibiotica hun werk zouden doen. Eclipse moest wel in de kliniek blijven, zij had een infuus gekregen om haar de komende dagen antibiotica te geven.

Net voordat ze naar huis ging om te slapen, ging Thoma nog even naar Eclipse, die nog op de grond in de recoverybox lag. Het enige dat ze zag, was dat haar beste maatje, die normaal zo robuust was, nu zo kwetsbaar oogde. Ze ging naar huis met dit beeld op haar netvlies, hopende dat ze de volgende ochtend goed nieuws zou krijgen.

Revalidatie voor merrie met spaarzaam karakter
Toen Thoma Eclipse kocht, had ze geen grote aspiraties voor de toen vierjarige merrie. Simpelweg plezier maken, dat was het. Thoma genoot altijd van springen en deelname aan wedstrijden op een lager niveau. De enige dressuur die ze reed, had ook te maken met deze dingen. Als snel werd duidelijk dat Eclipse erg slim was en snel leerde, dus ze begon gevorderde dressuurlessen te nemen bij Gomez. Dit was een aanvulling op de wekelijkse springles, om zo de merrie mentaal wat meer uit te dagen.

Slechts twee maanden voor Eclipse gewond raakte, maakte de combinatie hun wedstrijddebuut op trainings- en basisniveau.

“Ze is gemaakt voor het slepen van bomen in het bos”, stelt Thoma met een lach. “Ze is niet gemaakt voor dressuur. Ze is een dame die haar energie spaart en dat is goed, want dat is de bedoeling als je een menpaard bent. Als je even stopt, ga dan in de parkeerstand, wie weet moet je later nog echt hard werken.”

Wellicht was het deze kwaliteit in het karakter van Eclipse, dat maakte dat zij de omstandigheden na de operatie zo goed doorstond. De dag na haar operatie toonde Eclipse al duidelijke verbeteringen. Ze at goed, en ’s middags wilde ze alweer aan de hand een klein eindje stappen door de stalgang. Dit ondanks dat haar benen tot aan de achterknieën in het verband zaten. De volgende dag mocht Thoma Eclipse even meenemen naar buiten om wat te grazen, ondanks het infuus dat nog in de hals van de merrie zat. Een paar dagen later mocht Eclipse de paardenkliniek verlaten, de prognose was goed.

“Als Kara mij niet gebeld had, dan was ik er niet heen gegaan en had het gewacht tot de morgen. Dan had ze het waarschijnlijk niet gered”, vertelt Thoma. “Omdat we er op tijd bij waren, is ze prima hersteld. Er is geen blijvende schade aan de banden, pezen of gewrichten.”

Eenmaal thuis moest Eclipse verplicht op boxrust en later mocht ze in een kleine paddock. Daarna kon er gestart worden met stappen aan de hand. Eerst rondom de tuin, later over de paden op het terrein van de stallen. Langzaamaan bouwde Thoma de conditie van Eclipse weer op. Op een gegeven moment mochten ze weer stappen onder het zadel, en zes weken daarna ook draven en lichte intervaltraining met ruiter erop.

“De slijmbeurzen hebben zichzelf hersteld en weer gevuld”, zegt Thoma. “Maar ik wilde er wel zeker van zijn dat er weer vloeistof in de gewrichten zat, voordat ik weer belangrijke dingen met het paard ging doen!”

Van opleiding naar slipjas
Al snel waren Thoma en Eclipse terug in het oude ritme, ze namen één of twee dressuurlessen per week en genoten elke zaterdagmorgen van een groepsspringles. In 2014, tien maanden na het ongeluk, werd Eclipse voor het eerst weer uitgebracht tijdens een wedstrijd op het eerste niveau. Het jaar daarop rondden ze ook het tweede niveau af.

Voordat ze het wisten, kwamen Thoma en haar 1,45 meter hoge partner uit op niveau drie. Ook verdiende Thoma de U.S. Dressage Federation bronze medal.

“De sleutel tot succes is dat ik er echt van hou om dit paard te rijden, dat vertel ik aan iedereen”, legt Thoma uit. “Ze is echt geweldig. Ik hou van deze reis samen, ik hou van elke les, ik geniet ervan haar te verzorgen. Ik vind alles leuk en dat is waarom we zo succesvol zijn.”

“Mensen zeggen: ‘Jij moet echt heel toegewijd zijn en hard gewerkt hebben’. ‘Nee, niet echt,’ zeg ik dan”, lacht Thoma. “Het succes is een echt een gevolg van doen waar ik zo van hou, en dat is rijden.”

Toen het dressuuravontuur van Thoma en Eclipse verder vorderde, begonnen ze ook les te nemen bij dressuurtrainer Mary Beth Williams, een collega van Gomez. Hoewel Thoma Eclipse voor een groot deel zelf heeft opgeleid, hielp Williams het duo om nieuwe oefeningen aan te leren. Oefeningen die Thoma nog nooit gereden had, zoals de vliegende wissels en pirouettes. Zelfs wanneer Thoma niet aan het rijden was, was ze aanwezig. Dan bestudeerde ze de ruiters vanaf de grond.

“Ik leer door te kijken, dus het hielp mij heel goed om iemand anders de oefeningen te zien rijden”, legt ze uit. “Mary Beth leert het aan Eclipse, daarna ga ik erop en kan zij mij goed leiden.”

In 2021 reden Thoma en Eclipse, die toen 18 jaar was, de wedstrijdring in voor hun allereerste Prix St. Georges. Toen zij en haar kleine morgan in de losrijdring reden met grote, sterke warmbloedpaarden, raakte zij niet geïntimideerd. In plaats daarvan dacht Thoma na over de unieke kwaliteiten van haar speciale merrie.

“Eclipse is tijdens wedstrijden exact hetzelfde paard als dat ze thuis is”, volgens Thoma. “Thuis doet ze haar werk goed, en tijdens wedstrijden is dat niet anders. Het laat zien dat je geen topbeweger nodig hebt om succesvol te zijn.”

“Ze kan echt fabuleus appuyeren”, vertelt Thoma. “De uitgestrekte draf is dan weer niet zo haar ding, zij heeft daar niet die ‘je ne sais quoi’ voor die dressuurgefokte paarden wel hebben. Voltes zijn echt heel gemakkelijk, omdat ze zo klein is. En de wissels op de diagonaal? Daar hebben wij alle tijd voor!”

Dit jaar viert Eclipse haar 20e verjaardag, maar haar werkethos is nog onverminderd hoog. Thuis zijn ze nu bezig met trainen voor de intermediaire I. Dit jaar nog hoopt Thoma nog die ene score in de Prix St. Georges te rijden die ze nodig heeft om haar USDF silver medal te mogen ontvangen.

“Als ik laatste score kan rijden, is dat natuurlijk geweldig. Maar ook als dat niet lukt, ga ik er wel enorm van genieten”, zegt ze. “Dat zou echt de kers op de taart zijn. Maar alleen al het wedstrijden rijden op dit niveau, geeft al zoveel voldoening.”

Dat Eclipse al zolang meedraait, schrijft Thoma vooral toe aan het hebben van goede genen en een heel goede verzorging. Ze geeft daarbij wel aan de verwonding, die de merrie halverwege haar leven opliep, wel wat heeft veranderd in de manier waarop ze kijkt naar het in conditie houden van het paard, om succes te hebben in de dressuursport. Thoma wijdt de goede conditie van Eclipse vooral aan deze veranderde manier van denken.

“Ik ben er enorm bewust van dat Eclips voldoende spiermassa heeft om de gewrichten te ondersteunen. Zo blijft ze fit en sterk”, legt Thoma uit. “Je moet je richten op de basis, de oefeningen en krachttraining doen. Zo krijg je de achterhand sterk genoeg om bijvoorbeeld een galoppirouette te rijden. Je kunt niet gewoon maar opstijgen en dan verwachten dat ze lichamelijk sterk genoeg zijn om die dingen te doen.”

“Ik wilde een paard dat lang mee zou gaan”, vervolgt Thoma. “Nou, hier staat ze. Dit jaar is ze 20 jaar geworden en ze is mogelijk in de beste conditie van haar leven.”

Afgelopen herfst is Maple Creek Stables gesloten, na 16 jaar samen is de gemeenschap van Thoma’s stal verspreid geraakt over verschillende andere stallen. Eclipse en Thoma kwamen terecht bij Orchard View Stables in Watertown, Minnesota. Daar werken ze niet met Heather Salden-Kurtz, een FEI-trainer. Maar elke zaterdagmorgen komt een groep ruiters die op Maple Creek stonden, inclusief Thoma’s volwassen dochter Lauren Ergen, weer bij elkaar voor hun wekelijkse springles. Op die dag verruit Thoma de witte hekjes voor de gebogen lijnen en doet met plezier mee. Net als ze altijd deed, al sinds Eclipse jong was.

“Wij hebben het leuk samen”, zegt Thoma. “Ik denk dat het goed is voor Eclipse, en het rekt ook voor mij de grenzen van wat goed voelt een beetje op.

Hoewel Thoma zichzelf nooit zag starten in de slipjas, of bezig met het oefenen van wissels om de twee, is ze ongelooflijk dankbaar voor de unieke reis die zij samen met Eclipse gemaakt heeft.

“Het was zo’n geweldig leerzame tijd. Dat je iets kunt leren, soms per ongeluk, als je maar op dat paard blijft rijden en je ding blijft doen”, legt ze uit. “Zelfs als je niet de meest fantastische ruiter bent en het paard er niet voor gemaakt is, kun je geweldige dingen doen. Je moet er wel voor werken en een goede trainer hebben, maar als je maar plezier blijft houden en het blijft doen, dan komt het zoals het komen moet.”
Laatste bericht

Link naar dit berichtGeplaatst: 01-06-23 16:25 



 
Profiel   

Een mooi relaas van volharding. Erg fijn dat ze ondanks dit ongeluk nog zoveel moois samen bereikt hebben.
Omhoog

Link naar dit berichtGeplaatst: 02-06-23 09:36 

Plaats een nieuw onderwerp  Plaats een reactie
Pagina 1 van de 1 [ 2 berichten ]
Vorig onderwerp | Volgend onderwerp




Zoek naar
Inloggen