Bokt.nl

Citaat:

Paso Doble overleden:

Op hemelvaart gebeurde het, wat als een geweldige dag begon eindigde in
een nachtmerrie, nee geen nachtmerrie, nog veel erger, ik hoop nog steeds
dat het een nachtmerrie is en dat ik nog wakker moet worden.
Ik reed met mijn hengst naar Ysselsteyn om cross hindernissen te oefenen,
omdat hij soms moeilijk is vroeg ik mijn vriendin Margo om mijn paard,
Paso Doble, die zij nu reed, mee te nemen, naast haar andere paard
Martino-Utopia, om met mij een rondje mee te rijden en te helpen als het
moeilijk was. Hierna zou zij les hebben met Martino.
Het begon allemaal voorspoedig, we reden samen een rondje door het bos,
zei op Paso Doble en ik op mijn hengst. Paso Doble was zeer fit en was aan
het bokken en rondjes aan het springen. Toen we klaar waren zetten we de
paarden op de wagen en ging Margo Martino in de les rijden, ik ben nog 10
minuten gebleven om te kijken daarna heb ik mijn lieve schat Paso Doble
nog een kus gegeven en ben ik onderweg naar stal gegaan. Toen ik klaar was
met het schoonmaken van mijn spullen reed ik naar huis, toen ik voor de
oprit stond werd ik opgebeld, het was Margo. Ze vertelde me dat er een
ongeluk was gebeurd en dat haar vrachtwagen over de kop was geslagen en
dat het niet goed ging met mijn paard. Ik twijfelde geen moment, ik ben
met overal vol gas, naar de A2 randweg eindhoven richting afslag Veldhoven
gereden, met knipperlicht naar links, groot licht flitsend naar iedereen en
het grootste deel met mijn alarmlichten aan over de vluchtstrook met over
de 170 over de steentjes die daar lagen alleen maar denkend aan het
ongeluk en de paarden en mijn vriendin.
Daar aangekomen heb ik mijn auto in de berm gesmeten en ben ik over de
snelweg naar de overkant gerend. Daar zag ik mijn wereld vergaan, de
vrachtwagen van mijn vriendin lag omgedraaid op zijn kant met het dak
helemaal open en het ruit kapot. Ik schreeuwde waar is mijn paard, waar is
mijn paard. De politie draaide erom heen, ze zeiden dat het met een paard
goed ging en dat bij beide de dierenarts was geweest maar het ging goed,
het was allemaal heel vaag. Toen ik door bleef vragen en vroeg: en die
lichte bruine dan, vertelde ze me dat hij was overleden, mijn wereld
verging, ik zakte door mijn benen en kon alleen nog maar huilen.
Tegelijkertijd zag ik een deken half over de vangrail liggen, daar lag
mijn paard, ik had het niet meer, denken ging niet meer. Ik wilde naar hem
toe, maar ze hielden me tegen, de technische recherche wilde er eerst nog
bij, iets wat wel het laatst is dat je op dat moment wil horen. Na enkele
minuten mocht ik ernaartoe, daar lag hij, met zijn hoofd over de vangrail.
Ik kon alleen maar schreeuwen en huilen, hij was mijn grote liefde, mijn
vriend. Mijn alles in de vijf jaren dat ik hem had, degene waar ik naartoe
ging als ik verdriet had, degene waar ik naartoe ging als ik huilde, degene
met wie ik de hele dag samen was, de enige die mij volkomen begreep altijd.
Ik nam hem in mijn armen, hij lag met zijn oren naar voren en zijn ogen
open. Ik sloot zijn ogen en drukte hem tegen me aan, kijken of hij
misschien toch nog leefde.
Naar alle waarschijnlijkheid is het als volgt gebeurd; na een klapband is
de vrachtwagen gaan slingeren en over de kop geslagen, mijn paard is als
eerst door het dak gevlogen en daarna Martino, mijn paard raakte de
vangrail en heeft de val van Martino onderbroken en hem hiermee gered, hij
staat nu met enkele schaafwonden weer op stal. Mijn paard was op dat moment
zijn engel, met twee gebroken benen en waarschijnlijk nog iets heeft hij
het enkele minuten na het ongeluk niet overleefd.
We hadden het geweldig, Margo had dit jaar twee fantastische paarden en
een nieuwe vrachtwagen en ook bij mij ging het goed, en nu, tja, nu is het
meeste weg.
We hadden zijn leven al helemaal gepland nadat hij na het winnen van twee
zilveren medailles op de Europese kampioenschappen voor Junioren en later
voor Young riders pensioen kreeg van de topsport. Hij zou een jaar L
eventing lopen met mijn vriendin en daarna zou ik haar vertellen dat ze er
nog een jaar M mee mocht rijden. Daarna zou hij in een wei komen om daar de
rest van zijn leven te verslijten, hij zou minimaal 35 worden als hij al
niet het eeuwige leven zou hebben wat hij verdiende.
Margo reed er altijd op maar deze dinsdag had ik er zelf opgereden, we
hadden een bosrit gemaakt, mijn paard was topfit en sprong van links naar
rechts. Hij pakte na iedere boom een tak mee want dat heeft hij altijd al
gedaan, als hij een boom zag stopte hij en pakte een tak met bladeren in
zijn mond en at die op.
Ik ben blij dat Margo er met de schrik en een aantal blauwe plekken vanaf
is gekomen en ik zal haar ook nooit iets kwalijk kunnen nemen, het komt
door de vrachtwagen maar al was dat niet zo dan maken mensen ook fouten,
hoe moeilijk dat ook is te geloven soms.
Paso Doble is nu voor mij een legende, een veel te vroeg gestorven
bekendheid die mij heeft gemaakt tot hetgeen dat ik nu ben, ik wil hem
daarvoor bedanken voor al die fantastische jaren dat hij er was voor mij.
Voor mij is het onbegrijpelijk wat er is gebeurd, het gevoel is heel raar,
soms is het net alsof het iemand anders is gebeurd en niet bij jou, het
voelt niet als ik gedacht had als iets bij anderen gebeurde, het voelt
gewoon leeg, leeg en nog eens leeg en het leven lijkt geen zin meer te
hebben en alleen maar aan het tegenwerken zijn, als ik zou weten dat er
een hemel was dan was ik van een brug gesprongen om bij hem te zijn,
misschien is het maar goed dat ik niet in de hemel geloof. Toch hoop ik
dat hij in die groene weide van de paardenhemel loopt, daar waar het gras
nooit op is, tezamen met de vader van mijn vriendin die een week eerder
overleed.
Ik schrijf dit omdat door aan jullie te vertellen wat voor een geweldig
paard het was dat ik het voor mezelf iets makkelijker af kan sluiten, iets
wat nu nog niet gaat, het beeld blijft, elke dag, elk uur, elke minuut,
elke seconde