Bokt.nl

Citaat:

TER APEL - Persoonlijke omstandigheden, financiële problemen of afnemende interesse doen paardeneigenaren steeds vroeger besluiten hun dier naar een asiel te brengen.

Asielhouder Paul Hauer streelt Mistrall M. Het dier was sterk verwaarloosd. FOTO KAREL ZWANEVELD
Als daar al plaats is. Steeds meer eigenaren brengen hun dier daarom maar naar de slacht.

Habo’s Hof in het Groningse Ter Apel koestert tien paarden met ieder een eigen, vaak dramatisch, levensverhaal. De pony Mistrall M. is er één van. Op het eerste gezicht lijkt 23-jarige Mistrall M. een exponent van Hollands welvaren. Zijn ronde lichaam doet een bovengemiddeld eetpatroon vermoeden. ,,We noemen hem tegenwoordig Vadsige Harry,’’ glimlacht ‘hoeder’ Paul Hauer. Maar de ondertoon is er eentje van de spreekwoordelijke boer met kiespijn. Wat heet: Mistrall M. strompelt met ondraaglijke pijnen door het leven. Als ’sochtends het weiland lonkt, volgt voor de de pony een helletocht van enkele tientallen meters.

Het is de erfenis van een in 2004 opgelopen blessure. Mistrall M., een niet onverdienstelijk dressuurpaard, komt op een dag ongelukkig ten val en beschadigt zijn linkervoorbeen. Tot overmaat van ramp krijgt zijn eigenares te kampen met privé-sores en stalt ze hem bij een bevriend echtpaar, als speeltje voor de tienerdochter. Het meisje krijgt echter een vriendje en kijkt steeds minder naar Mistrall M. om. Als de eigenares op een dag poolshoogte neemt, schrikt ze. Het dier is verworden tot een wandelend skelet.

Omdat de eigenares geen geld en plek heeft voor het dier, plaatst ze een noodkreet op internet. Nog geen dag later meldt Habo’s Hof zich met de paardentrailer.

Onder de vleugels van het opvanghuis knapt Mistrall M. op. Maar voor een operatie om het dier te verlossen van zijn pijn, ontbreekt het geld. ,,We moeten de kosten voor voer en medicatie al grotendeels zelf ophoesten, het financieren van een ingreep is dan uit den boze.’’

Geldgebrek is ook voor veel eigenaren de drijfveer om hun dier van de hand te doen. Door het geringe aantal opvangplekken belanden veel dieren uiteindelijk bij de slager. Hauer: ,,Als ze met hun paard bij ons komen en we hebben geen plaats, zeggen ze soms: ‘dan brengen we hem naar de slager’. Dan proberen ze de verantwoordelijkheid nog bij ons te leggen ook.’’ Volgens Hauer ‘doet’ een paard twee- tot vijfhonderd euro aan slachtgeld.

Hauer is niet zonder meer tegen slachten. ,,Wij moeten soms zieke paarden laten euthanaseren en dat is pas een lijdensweg, want ze gaan vechten, hè. Bij de slager gaat het snel en pijnloos. Ze krijgen een pen door het hoofd en zijn, pats, weg.’’

1dream schreef:

waarom neem je dan een paard?
hebben ze gaan gevoel ofzo