Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-08-07 21:33

Marrum 3-11-2006.

Geplaatst door de TopicStarter : 25-08-07 21:33

Stond vandaag in de telegraaf.

Ontroerende beelden die wereldwijd niet meer van het netvlies zijn te wissen: die paarden die dagenlang door het zeewater werden gegijzeld. En toen de euforische bevrijding van die verzwakte kudde, in draf door het zilte nat, achter fiere amazones op hun lokpaarden aan. Norma Miedema vindt het terecht dat die meiden werden geëerd. „Maar ik werd bij die huldiging naar achter in de zaal gebonjourd. Voor mij kon er geen bedankje af, terwijl ik de eerste twee dagen zowat onafgebroken bij de paarden ben geweest.” De paardenfluisteraar vertelt hoe haar hart mee verdronk met de viervoeters die het niet redden.

Kleurrijke Norma vergeten heldin bij redden van ingesloten kudde in Marrum

„VOOR MIJ GEEN BEDANKJE”

Of het nu blaft, pikt, knort, gakt, vliegt of blaat; hek van paardenfluisteraar staat altijd open

door MARIE-THÉRÈSE ROOSENDAAL

FERWERD, zaterdag
Haar tweelingzus Moniek heeft geen woord te veel beloofd, Norma Miedema (40) is ook uiterlijk een bijzonder mens. Bonte tatoeages, bootwerkerbruin, biceps als staalkabels. „En die spierballen heb ik niet van de sportschool. Ik verbouw hier eigenhandig de boel, train jonge hengsten en ontruim elke ochtend de strontfabriek.”
Boven al dat stoere aarzelt een onzekere, afwachtende blik. Norma Miedema uit Ferwerd, kunstenaar en paardenfluisteraar. Eigenlijk had ze hier zonder introductie moeten staan, had ze wereldberoemd moeten zijn. Want zonder haar hadden wij waarschijnlijk niet eens geweten dat er een dikke honderd paarden in nood waren in Marrum, vorig jaar november. De Friezin bekommerde zich ’s avonds al om ze: „Ik zag dat de boer ze nooit allemaal bijtijds van het land zou krijgen.”
Op haar afgelegen boerderijtje wacht een onthaal door de eerdergenoemde strontfabriek: katten, kippen, ganzen, varkens en biggen, een bok en een hele zwik paarden. Op de varkens na, die in de stal hun stekkersnuiten paneren met zaagsel, hangt het hele zootje bij de hooiruif rond. Norma Miedema wijst op een rank paardje: „Die hebben mijn zus en ik als veulen meegenomen uit Griekenland. Op de achterbank van een Audi.” Ze gniffelt bij de herinnering aan de verbouwereerde blikken onderweg.
Binnen spelen vijf honden opgestaan, plaats vergaan op de met vachten omhangen bank. In het zonlicht dwarrelen haartjes op. „Ik moet elke dag schoonmaken. Discipline!” In haar slaapkamer – naast het bed dat ze ruimhartig deelt met de honden – bubbelt een metersgrote vijver vol karpers en goudvissen. Vanaf het plafond, behangen met haar schilderijen, klinkt gekwetter: twee lichtblauwe parkietjes tortelen in de jungle boven het water. Vleugels fladderen: „Die papegaai houdt het met die grijze duif. Een recht- met een kromsnavel, dat is heel apart.” Verder is die dierenmenagerie in en om huis doodnormaal voor haar.

Kunstwerk
„Norma ís een kunstwerk”, zei haar zus al. Alle dieren hebben rode verfhanden op hun flanken, ook muren en ramen dragen die signatuur. „Dat is ontstaan in onze jeugd, toen speelden wij dat we de bende van de zwarte hand waren. Rood staat voor mijn bloed. Met bloed, zweet en tranen heb ik dit eigenhandig opgebouwd.”
Na een zang- en danscarrière van de tweeling in Griekenland, leeft ze al 11 jaar in Ferwerd. Zieligheid kruist haar pad: eczeem, doorligwonden, een geamputeerd achterpootje, een doorgezakte paardenrug, afgedankt, verwaarloosd tot op letterlijk het bot, ondervoed, een gebroken varkensenkel of een geknakt duivenvleugeltje. Of het nu blaft, pikt, knort, gakt, vliegt, blaat of galoppeert; haar hek staat altijd open. „Ik kan nou eenmaal moeilijk nee zeggen.”
En dat hele genezen ’gezin’ draait om haar heen, fleemt, vleit en bedelt om haar onverdeelde aandacht. Haar handen delen een aai uit in het voorbijgaan, kroelen wat achter een oor, kloppen op een hals. Norma Miedema bezit de magnetische magie van een rattenvanger van Hamelen.
„De Zwarte Heks noemen ze me in het dorp. Omdat ik ook best wel een kluizenaar ben, al ben ik dat aan het verbeteren. Ik voel mijn isolement wel, mijn vriend Panne is op 8 maart plotseling overleden. Hij was mijn steun en toeverlaat. Met z’n tweeën is het beter, dat weet ik al mijn leven lang, als één van een eeneiige tweeling. In de Bijbel staat het symbolisch: twee van elk. Daarom heb ik ook van elke diersoort minstens twee.”
Als paardenfluisteraar verdient ze de kost voor haar beestenboel: „Ik train jonge hengsten bij fokkerijen, maak ze berijdbaar. Wát ik doe? Ach, als mensen willen dat een paard leert zitten, doe ik dat.” Met humor: „Volgende vraag; wat is een fluisteraar? Ik praat zachtjes, dan luisteren paarden intenser, zijn ze met hun ogen en oren bij me. Ook een hengst, die bij het kleinste geurtje van een merrie al is afgeleid. Ook een paard dat schopt en bijt. Dieren voelen alles, je moet jezelf bij ze zijn en rustig.”
Per ongeluk staat er een hoef op haar tenen, de kootjes rammelen haast los in de rubberlaarzen. „Volgende maand koop ik laarzen met stalen neuzen.” Als ze het overhoudt tenminste… Zus Moniek inspecteert hoofdschuddend Norma’s eigen koelkast.
Leeg, op een pot mosterd en een kuipje margarine na. Norma zei het al, schuldbewust: „Ik heb geen grammetje vet. Ik moet beter op de vitamines letten. Opkomen voor mezelf. Dat heb ik al wel geleerd tijdens mijn opname.”
Norma Miedema draaide door, dit voorjaar, en dat was niet gek. „Het overlijden van Panne. Alles werd me te veel. Een ziek veulen dat vanwege doorligplekken elke twee uur gedraaid moest worden. Fysiek redde ik het niet. Ik stortte in, lag buiten op het gras te schreeuwen en te schreeuwen. De nekslag was de dobbe (een ringdijkje, zoals een donut, red.). Alles kwam weer helemaal boven.”

Nachtmerrie
Marrum, dinsdagavond 31 oktober 2006. „Het water steeg. Met Panne was ik buitendijks gaan kijken naar het inladen van het vee. Ik zag dat ze het niet zouden redden die dag. ’s Avonds ben ik naar huis gegaan om mijn eigen dieren te voeren. Ik kon niet slapen. Om vier uur ’s nachts ben ik naar de dobbe toe gegaan.”
Norma Miedema belandde in een nachtmerrie: „Daar stonden de paarden, tot aan het hoofd in het water. De elementen gingen tekeer. De wind was knoerthard, kracht 10. Terwijl Panne riep ’Norreke niet doen’, waadde ik het water in, tot aan mijn kin. Ik kon niet anders. Hij was bang want de onderstroming was sterk. Natuurman Panne was al over de 60, hij kon niet helpen.” Op de dijk zag ik auto’s staan, niemand stapte uit. Huilend heb ik 112 gebeld. ’Stuur hulp, er staan hier paarden te verdrinken.’ Ik was de eerste die belde.”

Volgende kolom

• Een beeld dat vorig jaar november de wereld overging, toen in Marrum meer dan honderd paarden ingesloten raakten door het water. „Ze liepen vast tegen het prikkeldraad. Met een betonschaar heb ik toen het draad stukgeknipt.”
• Paardenfluisteraar Norma Miedema: „Ik praat zachtjes, dan luisteren paarden intenser. Dieren voelen alles, je moet jezelf bij ze zijn en rustig.”
FOTO’S: ANNE VAN DER WOUDE
• „De Zwarte Heks noemen ze me in het dorp. Omdat ik ook best wel een kluizenaar ben, al ben ik dat aan het verbeteren.”

„Ik zag de veulens kopje-onder gaan. De paarden liepen vast tegen het prikkeldraad in het weiland. Onder water was de afrastering onzichtbaar. Met een betonschaar, die ik altijd in de auto heb liggen, heb ik op gevoel het draad stukgeknipt.”
Vol onmacht: „De paarden waren in paniek, hun longen liepen vol zout water. Hun ademhaling kwam reutelend. De ogen draaiden, in wilde angst. En in shock gaven ze het op. Ze stierven met hun hoofden in mijn handen. Ik zag hun ogen breken. En daar gingen ze.” De verschrikking staat nog in haar ogen te lezen. „Een mens til ik zo op, maar een paard van 200 kilo kan ik niet dragen.” Vlak is haar stem: „In totaal zijn er 21 paarden omgekomen.”
Zij aan zij werkte ze met de brandweer, met bootjes probeerden ze de dieren naar het droge te halen. „Die jongens waardeerden het wel, dat ik als een kerel meewerkte. Het was ook mijn ding.”
Twee lange dagen was Norma Miedema daar. Haar verhaal is niet chronologisch, maar komt in flarden van de hak op de tak. Het ergste eerst: „Bij het wassende water verdrongen de paarden elkaar van de dobbe. Eerst hadden ze niets te eten en te drinken, dorst verlokte hen hun toevlucht te nemen tot het zoute water. Met alle consequenties; diarree, ziekte. Ik zag ze verzwakken, in elkaar zakken.” Over haar eigen longontsteking geen woord.

Hotemetoten
„De hotemetoten buitelden uit de warme en droge trailer zodra de camera’s draaiden. Ik wees op de dobbe, riep: ’Dáár staan ze’. Zo ben ik nou eenmaal.” Aan stille diplomatie doet ze niet. Joeg ze de bobo’s tegen zich in het harnas? Is ze daarom niet gehuldigd, zoals de andere paardenredders? Norma Miedema vindt het terecht dat die meiden werden geëerd. „Maar ik werd bij die huldiging naar achter in de zaal gebonjourd. Voor mij kon er geen bedankje af, terwijl ik de eerste twee dagen zowat onafgebroken bij de paarden ben geweest. Geen woord over mij in het boek, in de film. Is het omdat ik anders ben? Er ongewoon uitzie?” Moniek gaat voor eerherstel van haar zus en benaderde daarom De Telegraaf.
Norma Miedema: „Als eerste bracht ik de oplossing te berde. Al twee dagen eerder opperde ik mijn fjordenpaard te halen en de kudde achter me aan te laten rennen, maar toen steeg het water weer… Waarom hebben ze mij niet ingeschakeld op die 3e november?” Evengoed hielp ze met haar trailer om de geredde dieren te vervoeren.
Om de emoties te temperen vlucht ze in een minder beladen onderwerp. „Dat zwembad in de tuin heb ik gebouwd voor Monieks zoons, ze zijn 8 en 14 jaar oud.” Modeontwerpster Moniek voorziet haar zus van een sigaret: „Norma kan geen kinderen krijgen, dus delen we die van mij. Ze zijn dol op haar, kunnen haar ook aan. Genetisch zijn we identiek, we zijn eeneiig, maar groter contrast is niet denkbaar. Ik ontwerp kleding, heb een eigen zaak, en zij loopt in een overall. Allebei borderliners, maar bij mij uit het zich positief. Ik heb me zo bezorgd gemaakt toen ze doordraaide, het was zwaar mijn zus zo te zien. En het was goed dat ze zich heeft laten opnemen.”
Norma beaamt dat: „Ik heb er veel geleerd, vooral van mijn medepatiënten. Maar ik ben voorgoed veranderd doordat ik die paarden heb zien sterven, dat is onaanvaardbaar. De oude zal ik nooit meer worden. Mijn mooie droom is uiteengespat, heeft plaatsgemaakt voor de snoeiharde realiteit. Hoe mensen zijn.” De boze buitenwereld kwam binnen om nooit meer weg te gaan.
Met fluweelzachte lippen kust één van de paarden haar haren, zet zijn tanden voorzichtig plagerig in haar vest en trekt haar aan het voorpand mee. Bij het hek straalt Norma Miedema: „Zijn mijn paarden niet bijzonder?” Een zwaai en daar gaat ze, haar eigen universum in.

bron: Telegraaf.

en de link (weet niet of die werkt...)

http://telegraaf-i.telegraaf.nl/daily/2 ... 5_2_43.php

Deel op Facebook Tweet Foutje gespot? Tip de redactie

**Geplaatst**: 25-08-07 21:47

Re: Marrum 3-11-2006.

Geplaatst: 25-08-07 21:47

ik heb gister nog een programma over de paarden gezien, en ze heeft opzich wel gelijk vind ik, over de andere mensen die hebben geholpen word eigenlijk niet gepraat, terwijl die ook hun best hebben gedaan om te helpen Lachen

**Geplaatst**: 26-08-07 10:01

Re: Marrum 3-11-2006.

Geplaatst: 26-08-07 10:01

In dit land zijn de hardste schreeuwers die de meeste aandacht krijgen...dat verkoopt. Huilen

**Geplaatst**: 26-11-11 23:53

Geplaatst: 26-11-11 23:53

Okee, oud topic!

Er is morgen een benefietconcert tbv Norma Miedema en haar dieren!
http://www.hyves.nl/agenda/18754680/HEL ... 5VAWW4K04O