Geplaatst 
Anky in actie met Salinero tijdens de Grand Prix Special in Hong Kong
foto: electronic_world
'Mijn uitbarsting tegen Sjef zorgde voor nogal wat commotie en roddels.'
Ik vlieg momenteel van hot naar her. Clinic hier, huldiging daar; het normale leven is drie weken na de Olympische Spelen en mijn derde gouden plak nog steeds ver te zoeken. Omdat volgend weekend wel weer gewoon een wedstrijd op het programma staat, train ik in ieder geval elke dag mijn paarden. IPS Painted Black gaat mee naar Donaueschingen en hij draait een serieus dressuurprogramma. IPS Salinero daarentegen doet alleen wat basisdingetjes en galoppeert lekker aan de lange teugel. Voor de rest is het een rare tijd. Ik word nog elke morgen glimlachend wakker met de gedachte 'haha, ik ben lekker de beste van de wereld'.
Het is ook een heel leuke tijd. Want tijdens de huldigingen en bijeenkomsten ontmoet ik veel andere olympische sporters. Zo waren op de 'golden clinic' van NOC*NSF Bart Brentjens, Marianne Vos en enkele hockeydames en heren. De een ken ik beter dan de ander. Maar samen haalden we veel herinneringen op. Hoewel Hongkong niet om de hoek ligt bij Peking, beleefde ik het net als de andere sporters als honderd procent olympiër. Tijdens voorgaande Spelen was de paardensport meestal ook ver verwijderd van de andere sporten. Voor mijn gevoel was dat nu niet veel anders, hoewel de afstand ditmaal vele malen groter was.
Het enige wat ik mezelf wel heb voorgenomen na de verhalen van de Peking-gangers, is dat ik volgend jaar een paar dagen die kant op ga. In maart heb ik voor ons kledingmerk een beurs in de Chinese hoofdstad. Dan hang ik meteen een paar dagen de toerist uit. En vervolgens reis ik door naar Hongkong. Daar wil ik het ook nog een keer zien. Na de Spelen in Sydney en Athene ben ik ook een jaar later teruggegaan. Het is altijd heel bijzonder om op zo'n plaats terug te komen. Daarbij beleef ik alles nog een keer opnieuw.
Ik heb overigens afgelopen week pas voor de eerste keer de tv-uitzendingen gezien van mijn eigen Olympische Spelen. Naast de proef en de prijsuitreiking volgde daar natuurlijk de beelden op van mijn uitbarsting tegen Sjef, omdat hij mij niet als eerste feliciteerde. Het zorgde nogal voor commotie, maar daar was ikzelf weer enigszins verbaasd over. Mijn reactie was namelijk heel logisch. Ik heb de hele week voor mijn olympische wedstrijd op eieren gelopen en de emoties liepen bij mij op dat moment hoog op. Die tijd, en ook de maanden en weken daarvoor, heb ik met niemand zo intens beleefd als met Sjef. Daarom wilde ik juist het moment van ontlading ook graag met hem delen.
Wij zijn bij ons thuis nou eenmaal van de directe communicatie, dus op het moment dat ik hem wél zag, gooide ik mijn teleurstelling er gelijk uit. Daarmee was voor ons de kous af. Zo niet voor de rest van de wereld... Een van de roddelbladen wist zelfs te melden dat Sjef en ik in scheiding lagen, mede nadat bekend werd dat Sjef door diverse dressuurlanden is gevraagd om te komen trainen. Een tv-programma belde vervolgens om te horen hoe het nou zat. We hebben er met z'n tweeën smakelijk om gelachen.
Maar wat die spanning betreft, die deze Spelen met zich meebracht, vond ik ook de Telesport-column van Esther Vergeer heel herkenbaar. De rolstoeltennisster voelde de afgelopen weken een immense druk. Eigenlijk veel groter dan voor haar Paralympische Spelen van Sydney en Athene. Ze merkte namelijk dat zowel een groot deel van het publiek als haar tegenstandsters gebrand waren op een nieuwe winnaar. En onder die druk hoopte zij natuurlijk het tegendeel te bewijzen. Ik vind het fantastisch dat het haar uiteindelijk ook gelukt is. En dat daarbij de nodige emoties loskomen, tja, daar weet ik alles van!
Anky van Grunsven
