Geplaatst piffgek schreef:IngridM schreef:Zó herkenbaar Barney! Ik heb ook mega pech met m'n pony maar het is echt m'n moppie en ook ik heb echt geen geld (en fut) voor een 2e dus dit is het.
Gelukkig kunnen we nu, met pees blessure, nog stap ritjes maken. Over een half jaar oid of bij slechter gaan lopen ga ik pas weer scannen bij Franklin. Kijken hoe het er dan uit ziet. Tot die tijd printen toch zoveel mogelijk van elkaar te genieten. Hij is overigens 9 jaar en we kwakkelen al sinds ik hem heb (toen was hij 3).
En ja, ook hier had ik het idee dat ik door een compleet rouwproces ging....... onze lieve vriendjes...... wat houden we veel van ze he....
Super herkenbaar inderdaad. Je moet echt weer accepteren dat je je tijd met je paard op een andere manier spendeerd. Ik ga nu beginnen met clickertraining als afwisseling en nieuwe uitdaging en verder ook stapritjes in het bos. Maar ik merk wel dat ik het heel moeilijk vind om afscheid te nemen van het trainen aan dressuur/springen. Het voelt echt alsof je hobby ineens weg is, daar kan ik heel verdrietig van zijn.
Goed om te lezen dat die emoties ook bij jullie spelen, in die zin dat ik het jullie zeker niet toe wens maar dat het gevoel herkend wordt en dat ik dus niet de enige ben die moeite heeft met accepteren. Er is me meerdere malen gezegd "maar je hebt hem toch nog, dat is toch ook fijn". Dat klopt helemaal maar dat neemt niet weg dat we altijd zo fijn samen konden mennen, lessen, wedstrijden, vierdaagse, vakanties etc etc samen beleefden. En dat voelt inderdaad dat je hobby ineens verdwenen is ondanks dat je nog kunt poetsen of bijvoorbeeld clickertraining kunt doen zoals je benoemd.
@IngridM; wat balen dat je ook al vanaf zijn derde zoveel pech hebt gehad, we houden enorm van ze en dat maakt het ook allemaal enorm dubbel op zijn tijd.
