Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne
Duhelo schreef:Ik snap jullie gedachtegang betreft: geen been willen geven = teveel pijn.
Ik zit in krak dezelfde situatie als ts, 25 jarige trekpaardmerrie, wss artrose op allevier de benen, in combi met cpl.
Paard is sowieso onregelmatig op allevier de benen, als ze eens een drafje doet in de weide loopt ze zo vierkantig als ze groot is.
Voeten geven is een ramp (combi door trauma's en mindere beweeglijkheid.)
Maar, ze stapt prima, staat niet te wiebelen, blijft goed op gewicht, struint lekker met de kudde mee, en staat idd met haar oma blik te kijken als de kinderen idioot aan het doen zijn. Ze gaat nog in een drafje mee als ze naar haar nieuw stukje weide mag. Maar de voeten geven zelf is een probleem.
Bij ts: als paard wél haar voeten geeft bij de smid, ook al moet het in twee keer, dan kan ze het wel nog, en lijkt me dat ze bij ts idd gewoon iets meer probeert dan bij de smid...
Tilten is idd wel een goede, kan je prima uitkrabben.
Earth schreef:Duhelo schreef:Ik snap jullie gedachtegang betreft: geen been willen geven = teveel pijn.
Ik zit in krak dezelfde situatie als ts, 25 jarige trekpaardmerrie, wss artrose op allevier de benen, in combi met cpl.
Paard is sowieso onregelmatig op allevier de benen, als ze eens een drafje doet in de weide loopt ze zo vierkantig als ze groot is.
Voeten geven is een ramp (combi door trauma's en mindere beweeglijkheid.)
Maar, ze stapt prima, staat niet te wiebelen, blijft goed op gewicht, struint lekker met de kudde mee, en staat idd met haar oma blik te kijken als de kinderen idioot aan het doen zijn. Ze gaat nog in een drafje mee als ze naar haar nieuw stukje weide mag. Maar de voeten geven zelf is een probleem.
Bij ts: als paard wél haar voeten geeft bij de smid, ook al moet het in twee keer, dan kan ze het wel nog, en lijkt me dat ze bij ts idd gewoon iets meer probeert dan bij de smid...
Tilten is idd wel een goede, kan je prima uitkrabben.
Ik vind persoonlijk dat als mijn paard niet meer fatsoenlijk in de weide kan draven dat jje al wel iets te ver bent zeg maar. Maar goed, dat is mijn keuze.
Dat vind ik inderdaad ook met het optillen van voeten. Als ze dat al doen als je een voet vraagt, zegt me dat ze bij elke stap pijn heeft. Dat vind ik ook een stap te ver.
Earth schreef:Duhelo schreef:Ik snap jullie gedachtegang betreft: geen been willen geven = teveel pijn.
Ik zit in krak dezelfde situatie als ts, 25 jarige trekpaardmerrie, wss artrose op allevier de benen, in combi met cpl.
Paard is sowieso onregelmatig op allevier de benen, als ze eens een drafje doet in de weide loopt ze zo vierkantig als ze groot is.
Voeten geven is een ramp (combi door trauma's en mindere beweeglijkheid.)
Maar, ze stapt prima, staat niet te wiebelen, blijft goed op gewicht, struint lekker met de kudde mee, en staat idd met haar oma blik te kijken als de kinderen idioot aan het doen zijn. Ze gaat nog in een drafje mee als ze naar haar nieuw stukje weide mag. Maar de voeten geven zelf is een probleem.
Bij ts: als paard wél haar voeten geeft bij de smid, ook al moet het in twee keer, dan kan ze het wel nog, en lijkt me dat ze bij ts idd gewoon iets meer probeert dan bij de smid...
Tilten is idd wel een goede, kan je prima uitkrabben.
Ik vind persoonlijk dat als mijn paard niet meer fatsoenlijk in de weide kan draven dat jje al wel iets te ver bent zeg maar. Maar goed, dat is mijn keuze.
Dat vind ik inderdaad ook met het optillen van voeten. Als ze dat al doen als je een voet vraagt, zegt me dat ze bij elke stap pijn heeft. Dat vind ik ook een stap te ver.
het verschil met paarden en mensen is dat wij kinnen kiezen medicatie te gebruiken om rustig aan te doen. Een paard kan niet kiezen en rustig aan doen brengt al snel stress met zich mee omdat het paard gen natuurlijk gedrag kan laten zien. Veel mensen zeggen altijd ook dat het paard nog zin in het leven heft, of nog zo levendig uit de ogen kijkt. Maar dat is helaas enkel vermenselijking, we kunnen dat soort uitspraken niet gebruiken voor paarden. Want zo werkt het helaas niet.
Duhelo schreef:Earth schreef:Ik vind persoonlijk dat als mijn paard niet meer fatsoenlijk in de weide kan draven dat jje al wel iets te ver bent zeg maar. Maar goed, dat is mijn keuze.
Dat vind ik inderdaad ook met het optillen van voeten. Als ze dat al doen als je een voet vraagt, zegt me dat ze bij elke stap pijn heeft. Dat vind ik ook een stap te ver.
het verschil met paarden en mensen is dat wij kinnen kiezen medicatie te gebruiken om rustig aan te doen. Een paard kan niet kiezen en rustig aan doen brengt al snel stress met zich mee omdat het paard gen natuurlijk gedrag kan laten zien. Veel mensen zeggen altijd ook dat het paard nog zin in het leven heft, of nog zo levendig uit de ogen kijkt. Maar dat is helaas enkel vermenselijking, we kunnen dat soort uitspraken niet gebruiken voor paarden. Want zo werkt het helaas niet.
Hangt af van paard tot paard imo. De mijne kan ook wel nog een drafje en zelfs een galopje doen, als het moet / ze wil. Maar voor haar hoeft dat gewoon niet meer, het is gewoon een hele wijze, oude oma, die effectief ook gewoon staat te kijken als de jonge als idioten rondscheuren, je ziet ze gewoon denken van: "ach, de jeugd".
HEt scheelt ook dat ze altijd een "oud" paard geweest is, zelfs toen ze pas 8 was. Gek doen heeft ze gewoon nooit gedaan, ik heb haar nooit weten rodeo geven gewoon omdat het kan. Eens een drafje of een stukje galop naar een nieuw stukje weide en dan was het wel weer prima (terwijl ze onder het zadel als een speer ging.
Moest een van de jonge paarden die nu wel regelmatig idioot doen gewoon omdat het kan, in die situatie komen dan is het al een heel ander verhaal.
Maargoed, dit gaat wel wat offtopic zo
Peetstap schreef:Van mij hoeft ze echt niet te gaan liggen hoor , was meer om aan gegeven dat je met de bij jou bekende clicker methode ze alles vlot kan aanleren zonder enige fysieke dwang.
En dat kunnen ook dingen zijn die niet fijn voelen, zeer doen of oncomfortabel zijn zoals in jou geval voetje geven en houden.
Maar dat weet je allemaal al
Waar je wellicht overheen kijkt, omdat het alweer een tijdje terug is dat je clickert, dat je wel ruimte geeft in haar keuze's. (Hoe meer je geeft, hoe meer je krijgt )
Geeft ze aan na 1 of 2 seconde voet te willen neerzetten, dan mag dat gerust, en maak je het allemaal eerst kleiner.
Vandaar uit kun je uitbouwen, maar als jou Daisy ervoor kiest heel kort te geven, dan liever 20x kort geven als twee keer lang.
En je kunt haar ook steun geven door zelf op je knieën te zitten en haar hoef zo steun te geven heel laag bij de grond, ipv klemmend tussen je knieën (laatste doe ikzelf vrijwel nooit trouwens, is alleen nodig bij stevig onderhoud.)
Mogelijkheden zat met +R, en het liggen is daar een van.
cissy schreef:Als ze kan knielen zonder pijn zou je toch ook zo de voet kunnen uitkrabben of zeg ik iets geks?
mrie schreef:Als ze last heeft bij het voetjes geven dan heeft ze toch ook last bij het lopen, of ben ik nou gek.
Een paard met Artrose daar moet je wat mee, je laat ze inspuiten of inslapen. Wij als mensen kunnen eenvoudig niet inschatten hoeveel pijn het paard heeft voor het dier het laat zien. Voort modderen en bedenken dat hij er toch goed uitziet is als je goed bezig wilt zijn onvoldoende. Google eens op painfaice en kijk nog eens goed naar je dier.
Wat we ook besluiten we moeten het vóór het paard doen en niet voor onszelf.
Tip: Ga eerst een kwartiertje wandelen voor je begint met het opnemen van de benen, dan is ze een beetje warm gelopen en gaat het makkelijker.
smurffie schreef:Ik vind een 19 jarige laten inslapen omdat ze korter stapt geen gek idee nee.
Een paard blijft een vluchtdier. Als ze pijn tonen is er echt pijn, geen ongemakje. Daarnaast wordt het ook niet meer beter, artrose wordt alleen slechter.
Hoeven niet willen geven, kort stappen, bij hoge uitzondering een galopje, klinkt niet als pijnvrij.
Ik zou je adviseren haar eens 2 weken op pijnmedicatie te zetten. Leeft ze daarvan niet op kan je haar lekker laten staan, zie je duidelijk verschil moet je misschien aan een andere keuze denken.
Berdien schreef:Maar een paard is geen mens. Dus die vergelijking moet je gewoon niet maken Ik snap wel waar het vandaan komt, maar een paard is een paard, en geen mens. Punt.
Dat gezegd hebbende, ik weet wat je doormaakt. Mijn merrie heeft ook een aantal jaren met artrose rond gescharreld. We reden niet meer, af en toe een wandelingetje. Dat hebben we zo een jaartje of vijf gedaan. Ze kreeg glucosamine en in de winter duivelsklauw, en daar ging ze best heel goed op. In de zomer van 2017 toonde ze 'moe', het vuur was uit haar ogen. Mijn merrie was een hand vol, had een eigen mening die ook wet was en toen ze dus ineens mat werd, wist ik eigenlijk wel genoeg. Let wel, op dat moment zag ze er nog prachtig uit, zeker voor een paard van 25. Glanzend, goed op gewicht, echt een knap paard om te zien. Toen ze vervolgens ook niet meer mee wilde met een wandelingetje was het klaar. Ik heb haar voor de zekerheid twee weken op metacam gehad, maar ook daar verbeterde ze niet van. Dus toen heb ik haar in laten slapen.
Ze liep op dat moment niet kreupel, niet eens onregelmatig. Als ze stelselmatig niet goed had gelopen, dan had ik de keuze al veel eerder gemaakt. Onregelmatig = niet goed, punt. En zeker voor een dier wat zo ontzettend afhankelijk is van zijn benen, moet je daar imo niet te lichtvaardig over denken.
Ik vind afgaan op 'als je het weet, dan weet je het' ergens ook wel gevaarlijk. Want je wílt je paard gewoon niet in laten slapen, dat wil niemand. Dus in hoeverre kun je dan nog objectief blijven als je uit gaat van 'als je het weet, dan weet je het'? Probeer echt wel objectief te blijven, niet te vergelijken met een mens (of een appel..) en ten alle tijden je paard voorop te stellen.
Mijn merrie was zo'n 25 toen ze werd ingeslapen, dit was twee dagen ervoor:
[ [url=m/nLxGXJ.jpg]Afbeelding[/url] ]
En de zomer ervoor:
[ [url=m/eLYUJ0.jpg]Afbeelding[/url] ]
Om maar aan te geven dat je echt niet hoeft te wachten tot je paard een schim van zichzelf is, voor je de keuze maakt..