Na een lange revalidatie van een peesblessure zijn we weer lekker op gang. Wel blijft het altijd in je achterhoofd sluimeren en is het slechte been het eerste waar je naar kijkt als je z’n stalletje inkomt. En dan word je nachtmerrie waarheid: z’n slechte been is weer dik. Meteen de DA gebeld (niet de eerstelijns, maar de mobiele ‘benenspecialist’). En na de scan draait de DA zich om, kijkt me aan en schudt met z’n hoofd. Helemaal niet goed. Wat te doen. ‘Zet ‘m maar op de wei, dan heeft ie misschien nog een leuke zomer. Pees zal zich waarschijnlijk wel weer vullen, maar het zal toch wel weer misgaan. Pijnvrij is ook nog maar de vraag’. En ik heb altijd gezegd: als mijn paard pijn heeft dan (hoef ik verder niet uit te leggen).

Twee keer dezelfde blessure. Hoe dan? Zo voorzichtig geweest. Maar goed, je huilt drie dagen de ogen uit je hoofd en gaat je beraden wat te doen. Eerst maar eens voor advies je eigen DA bellen. Haar advies: hup, naar het SMDC in Heesch voor een second opinion. Aldus geschiedde….

Hier wordt mijn paard uitgebreid onderzocht. Klinisch: hij zet ra niet correct weg, maar er is verder weinig aan te zien 1/5 (buigproef/longeren etc.), foto’s: niets aan te zien, scan:. hier wordt bevestigd dat het wel een pittige blessure is, maar niet onoverkomelijk. Wel zal het een lange revalidatie worden, waarbij ik moet denken aan een maand of drie, vier. Pardon?? Dat is voor mij een lang weekend…
En kan ik hem dan komende winter een beetje bezighouden? Rondje stap, beetje draven? Ja hoor, de DA gaat ervan uit dat hij terug de basissport in kan. Waarop mijn ogen nog groter werden dan ze al waren. Pardon?? Basis?? Hoe bedoel je?? Nou, niveau M/Z. Ehhhhhh…..??

En of het allemaal goed gaat komen is natuurlijk de vraag, maar de vooruitzichten zijn zeker goed, hij geneest keurig volgens het boekje. Ik mocht er overigens na de diagnose in Heesch meteen alweer om de dag op, en - serieus - na speciaal beslag achter alweer hier en daar wat draven en op dit moment zes keer een minuutje draven. En we zijn pas 5 weken onderweg…

Maar hoe is dit in godsnaam mogelijk. Een verschil van ‘zet ‘m maar op de wei en geef ‘m nog maar een leuke zomer’ tot ‘de basissport is zeker haalbaar’?

Stel dat mijn eigen DA (hulde aan Anke Grollé) dit advies niet had gegeven?

Er leiden meerdere wegen naar Rome. Dierenartsen blijven ook maar mensen, daarom bij twijfel altijd een second opinion doen. Dus hulde voor je dierenarts! Fijn dat je paard al lekker op weg is met revalideren. Hopelijk kunnen jullie nog veel plezier beleven samen

Zo zie je maar... een second opinion kan veel verschil uitmaken zeker met iets zoals deze blessure waarbij je net wat meer tijd hebt om dingen af te wegen dan bijvoorbeeld ten aanzien van een spoed koliek operatie...

Beterschap met je paardje verder

Ohja hier ook ervaring mee, eigen paard door Utrecht opgegeven en 'maak er maar een fokmerrie van, kan niet meer rijden' op 7 jr oud. Uiteindelijk rijdend en wel 27 jaar geworden en nooit meer wat gemankeert aan die blessure toen.

Haar veulen, opgegeven door Utrecht ook weer, hoef stuk komt niet meer goed. 2nd opinion in Lienden, loopt weer heerlijk lange ritten in de bossen.

Ik pak altijd 2nd opinion tenzij echt stuk of doodziek.

Dan heb je het waarschijnlijk niet helemaal goed begrepen. Waar de één de diagnose stelde dat het de vraag nog zou zijn of hij überhaupt een pijnvrij leven zou hebben kon de ander me vertellen dat ik de basissport haalbare kaart is. Ik vind dat nogal een verschilletje. En een weg leidt dan misschien naar Rome in dit geval, de ander komt toch echt op de Noordpool uit

Ja, na een jaar was er nog geen verbetering te zien bij paard, was wel einde verhaal in hun ogen. Naar lingehoeve geweest en meteen gevonden wat er was en helemaal geen einde verhaal. Als het eerder gevonden was had het nog kunnen genezen ook. Later weer terug naar eigen da met dezelfde klachten en toen konden ze niks meer voor hem doen zeiden ze. Weer naar lingehoeve en paard heeft nog jaren kunnen rijden en lopen. Zelfs nog starten.
Ondertussen is die dierenarts naar heesch gegaan en smdc begonnen en ik kom daar nog steeds. Voor mij geen andere da meer, ook al is dit anderhalf uur rijden.

Verschil tussen inslapen, want pensioen kon niet en tussen nog basissport zonder pijn.
Dus zowel ervaring in 2 verschillende verhalen en diagnoses als met de kliniek.

Maar wat fijn! Ze zijn daar ook positief over onder het zadel stappen. Moet ik met mijn merrie met peesblessure ook, zodat het lijf nog wel wat moet werken. Bij mij heeft hij tot nu toe ook bijna altijd gelijk gehad in de tijdsduur wat voor herstel staat. 1 keer niet, maar toen kwamen er wat tegenslagen tussendoor.

zo'n 30jaar geleden een dierenarts die een onregelmatig paard beoordeelde als " ondraaglijk leed, kansloos, zo snel mogelijk inslapen want met zulke kapotte pezen wordt het niks meer" ( was een ex draver en had idd littekenweefsel op de pezen aan beide voorbenen wat al bekend was)
Second opinion bij Offereins: littekenweefsel op de pezen, geen nieuw letsel. Paar weken op de wei en weer opbouwen. Paard heeft nog 7 jaar probleemloos gelopen en is uiteindelijk aan koliek overleden. Dus tja......ook toen lagen de adviezen al ver uit elkaar

Evert Offereins. Zo worden ze niet meer gemaakt.

Wie heeft hier iets niet goed begrepen?

Bizar en wat fijn dat je voor een second opinion gegaan bent. Hopelijk herstelt hij snel en goed!

Ik heb exact dezelfde ervaring maar dan over zogenaamd kapotte knieën . De ene dierenarts adviseerde na het uitverdoven en maken van foto’s direct euthanasie. Eventueel nog op buut een paar dagen de wei op maar dan was t echt op.

Gelukkig ook een broer werkzaam op een paardenpraktijk aan de andere kant van t land die zijn collega’s wel even wilde laten kijken. Collega’s zagen niks raars op de foto’s en raadde toch dringend aan langs te komen voor er definitieve beslissingen werden genomen. Paard ingeladen, daar nogmaals foto’s gemaakt, echo’s en de hele reutemeteut. Conclusie, de knieën zijn perfect, klein scheurtje in het hoefbeen (zo uit m’n hoofd) met het juiste beslag liep hij direct goed en na een paar maanden kon hij zonder beslag en was hij helemaal genezen. We zijn nu vier jaar verder en hij heeft sinds dien geen slechte stap meer gezet.

Ik gok ik, aangezien ze Rome aanhaalt.

Persoonlijk snap ik dat ts denkt huh hoe kan dit. Ik heb het zelf ook gehad. En daar was ik best boos over. Maar het blijft mensenwerk, mensen hebben allemaal hun eigen visie op een probleem. Achteraf blijkt pas of zo'n visie klopt of niet. Dus een second opinion is altijd goed, zeker bij zo'n ingrijpende 'oplossing'

Wat mij vooral opvalt is dat er echt heel veel dierenartsen rondlopen die helemaal niet zoveel kennis van zaken hebben.
De ergste zijn nog de dierenartsen die boxrust voorschrijven bij een peesblessure... (let wel in sommige uiterste gevallen is dit wel noodzakelijk, maar vaak moeten ze dan ook in het gips)
Om vervolgens allerlei behandelingsmethode aan te bieden die eigenlijk niet nodig waren als het dier gewoon vanuit zichzelf al voldoende beweging heeft.

Ook bij dierenartsen geld, schoenmaker blijf bij je leest!!! Ik ga bijvoorbeeld voor drachtbegeleiding naar een andere dierenarts dan voor orthopedische problemen.

De ene dierenarts doet af en toe een kreupelheidsonderzoek, terwijl andere de hele dag met niets anders bezig zijn.

Maar... Kan de 2e DA het niet verkeerd beoordeeld hebben??? De 1e was een benenspecialist, die moet toch weten waar hij het over heeft? Deze 2 diagnoses liggen wel heel erg ver uit elkaar! Zo kun je toch geen enkele DA vertrouwen.

Ik denk dat het vaker andersom gebeurt, dat dierenartsen door blijven modderen om na duizenden euro’s aan behandelen toch zeggen dat het op is. Vaak doordat eigenaar door wil gaan en niet tegen zichzelf in bescherming word genomen. Maar in twijfel gevallen en de meeste zachte blessures valken daar wat mij betreft onder zou ik ook altijd een second opinion willen.

Vaker meegemaakt, kijk ik niet echt meer van op eerlijk gezegd.
Ik vermoed dat je de oorzaak van de eerste keer geblesseerd raken niet of onvoldoende weggenomen hebt. En dan komt de 2e keer zo'n beetje vanzelf.
Een goede revalidatietrainer kan je hierbij helpen, in samenspraak met je veearts.
Ik hoop dat je nog veel fijne kilometers met je maatje kunt maken!

Ik wilde net zeggen, de tweede kant is natuurlijk wat je wilt horen maar wie zegt dat dat dan sowieso het juiste antwoord is geweest. Ik gun het je wel hoor TS!

Ik heb de ervaring de andere kant op. Beestje was hartstikke stuk en bleef maar groen licht krijgen van kliniek die erg positief bekend staat. Dier kwam met volle bak metacam soms half vallend over de drempel de stal uit en kreupelde altijd, maar was volgens de dierenartsen daar nog prima in staat om gereden te worden. Zelfs springen kon gewoon.
Dan hoop ik altijd maar dat het uit een goed hart is, maar ik kreeg er de smaak van dat het beter voor de portemonnee was om flink metacam te verkopen ipv dat dier eenmalig een spuitje te geven.
Wat mij betreft een spel met enkel verliezers.

Het SMDC is een gespecialiseerde kliniek voor orthopedische problemen. Dus die zal niet onder doen aan een 'benenspecialist'.

Ik vind het interessant om je topic te lezen TS! Allereerst heel fijn dat je toch (op tijd) nog goede nieuws hebt gekregen!

Ik studeer volgend jaar als paardenarts af en ben toch wel huiverig voor hoe het zal zijn. Ik denk dat veel zaken met de ervaring beter worden. Startende dierenartsen moeten werken met wat er tijdens de studie is uitgelegd. En zelfs binnen de studie is er veel tegenspraak jammer genoeg. Ook is het zo dat er continu nieuwe ontwikkelingen zijn. Wat de ene dierenarts al 30 jaar ervaart in de praktijk, kan zo opeens tegengesproken worden door nieuw wetenschappelijk bewijs.

Wat hierboven wordt genoemd is zeker slim. Je hoeft niet voor alles naar dezelfde dierenarts te gaan. In een gezelschapsdieren praktijk lopen er meerdere dierenartsen rond, vaak elk met hun eigen interessegebied. Veel paardenpraktijken hebben maar enkele dierenartsen dus het kan zijn dat die net meer interesse tonen in bijvoorbeeld voortplanting en daardoor minder orthopedische problemen zien. Natuurlijk zouden ze met een goed klinisch onderzoek, bewegingsonderzoek en medische beeldvorming de meeste dingen in kaart kunnen brengen voor je. Maar een echt goede prognose geven voor moeilijkere blessures is vaak lastiger als je niet elke dag continu met dat deel van het vak bezig bent. Dan hoop je dat de dierenarts zijn eigen kennis en kunde goed kan inschatten en je kan doorverwijzen naar een collega die je wel beter zou kunnen helpen. Dat maakt die eerste dierenarts geen slechtere dierenarts, maar juist een hele goede.

Ik heb dierenartsen al zo vaak verkeerde adviezen zien geven, problemen niet zien herkennen, noem maar op.. het blijven ook mensen. Daarnaast kan een dierenarts op de hoek zich simpelweg niet in álles specialiseren.
ik zou zelf altijd voor een 2nd opinion gaan + mijn gevoel volgen, en altijd naar gespecialiseerde artsen gaan voor dát probleem. Naast het advies van mijn vaste dierenarts “ uit de buurt”.

Vanuit daar zou ik kiezen voor de kliniek die daarin het meest gespecialiseerd is. We hebben hier nogal wat pechpaarden staan, dus inmiddels weet ik wel welke kliniek waarin gespecialiseerd is

Het blijft lastig.
Ik ben ook wel een woest weggelopen bij een specialist die letterlijk zei: ze is enkel kreupel op de harde volte, de meeste sportpaarden staan er slechter voor. Gewoon doorrijden en dan merk je vanzelf of het erger wordt

Omgekeerd helaas ook een paard gekend dat echt volledig naar de mallemoeren was (rug en voeten) en die dierenarts maar inspuiting na inspuiting blijven doen en zelfs zeggen dat rijden niet uitgesloten was

Bij peesblessures is het daarnaast gewoon verdomd moeilijk te zeggen, maar zo snel een doodsverklaring geven is ook niet in orde

Kwam ik er maar achter wat de oorzaak van de eerste blessure was…

Dierenartsen, artsen, zelfs tandartsen maken fouten.

Soms door een slechte nacht.
Door een slecht gevoel.
Door een slechte eerdere ervaring.
Door te weinig kennis op dat gebied.

Ieder die werkt en leeft maakt fouten.
Is het lastig? Ja
Is het soms dodelijk.
Ja.
Helaas zelfs in humaan (misschien daar wel vaker. Te laat gestelde diagnoses omdat huisarts er nog het kwaad niet van inzag...)

Enige wat ik kan zeggen is.

Chapeau, dat je een second opinion hebt aangevraagd en daardoor een heel ander en positieve prognose hebt gekregen.
Betekent dat je een super goed onderbuik gevoel hebt naar je paard.

Hoe gestoord ik nu ook klink. Bekijk dat positief. Want door jouw gevoel, leeft je paard nog!

Mijn paard werd met 7 als dood verklaard door de da. Ataxie laat maar inslapen.
Een alternatieve man die toevallig ook op stal was zei zeker niet doen. Het is geen ataxie maar wat we bij mensen spit noemen.

Paard heeft nog Z gelopen. Voor de lol over 160 gesprongen en is op 26 jarige leeftijd door ouderdom ingeslapen.

Ja ook dierenartsen kunnen het gigantisch mis hebben.

Tja, wat ik vind? Dierenartsen moeten ook geld verdienen. Ik denk eerlijk gezegd dat het eerste advies heel open, eerlijk en realistisch gegeven is. Twee keer een blessure aan hetzelfde been, is vaak geen goed teken.

De second opinion snap ik ook. Mensen willen graag hoop houden, je wil niet horen dat het niet meer goed komt. Dierenartsen willen wat verdienen en de medische wereld is nooit zwart-wit, dus altijd een kans dat het wel of niet goed komt. Bij beide uitkomsten is zowel dierenarts blij (geld in het laatje) als klant blij (of het komt goed, of ze hebben er in ieder geval alles aan gedaan). Dus ik snap wel dat jou dit revalidatie traject voorgeschoteld is.

Natuurlijk heb ik daar ook aan gedacht, en zoals je schrijft: ‘dan heb ik er in ieder geval alles aan gedaan’. En zeker, er moet geld verdiend worden. Vooral door mij, om de DA te betalen, maar dat terzijde.
Maar ik ben wel van mening dat je niet te snel moet opgeven.

Tja, ik heb aardig wat meegemaakt met veeartsen, zelf en om me heen. Ik verbaas me niet meer zo snel en ben toch aardig eigenwijs geworden.
Maar kies ook wel tegenwoordig veeartsen waar ik mee kan samenwerken. Ik zie die paarden elke dag, ken ze al jaren en daar moet ook naar geluisterd worden.

Maar ik maak ook mee dat het aan de eigenaren ligt. Heb echt vaker meegemaakt dat een goede veearts een paard opgeeft en mensen redelijk boos zijn dat een veearts zo eerlijk is.
Die gaan verder zoeken en vinden een veearts die van alles wil proberen en hoop geeft. Maar ook maak je dan mee dat ze een jaar later een hoop geld kwijt zijn en toch het paard moeten laten inslapen. Maar veearts 2 is de held, want die heeft alles geprobeerd en ze zo goed geholpen......

Ik heb met mijn inmiddels overleden ruin lang gezocht en bij 2 veeartsen geweest die het niet konden vinden. Toen een grote kliniek die me enorm tegenviel en ook niks zag, of wel zag, maar niet een probleem vond.
Toen een veearts die het wel gelijk zag en we dus behoorlijke peesblesssures vonden en artrose. Niet fijn, maar je wil antwoorden en als het in beeld gebracht kan, scheelt dat wel voor de bevestiging.

Maar vorig jaar nog meegemaakt dat een veearts van een paard erg ver wilde gaan, waar het paard bij ons was en meerdere veeartsen hem al hadden opgegeven. Wij hebben opgegeven, maar het is ook niet fijn dat een veearts het gevoel geeft dat je nog wel wat had kunnen doen. Onze eigen veearts wilde met die veearts wel contact opnemen, maar we hebben het erbij gelaten.