Ik meld me hier! Wist helemaal niet dat dit topic bestond.

Even voorstellen; ik ben Chantal, 21. Heb sinds iets langer dan een jaartje een Engels Volbloed ruin. Super lief ding en eigenlijk goudeerlijk! Maar zeker gevoelig en moet nog heul veul leren. Was 3,5 toen we hem kochten en kwam direct van de renbaan (zo jong ). Inmiddels is 'ie dus bijna vijf en flink sterk aan het worden. Veel dingen gaan beter, maar veel dingen zijn ook nog verweggistan-dromen!
Ik houd hem samen met mijn mams! Zonder haar zou het al helemaal een ramp zijn!

[ img ]
[ img ]

Ik ben nooit echt angstig geweest, maar toch om een rare reden is de angst er in geslagen en ik denk dat dit voornamelijk met mijn PTSS (op heel ander vlak, maar heeft toch wel groot effect op andere dingen in het leven natuurlijk) te maken heeft, en een val voordat ik even stopte met paarden - omdat ik niks kon vinden.
Een van de dingen waar ik door PTSS veel last van heb, zijn de 'wat als?' gedachtes.
Laten dat nou net gedachtes zijn die niet handig zijn met paarden.

Het rijden zelf is voornamelijk waar ik snel gespannen of bang word en als ik nu spontaan naar het strand zou gaan, zou ik denk ik helemaal dichtslaan. (En ik kom met de gedachtes 'wat als?'... Wat als mijn paard er vandoor gaat, wat als hij steigert, wat als hij de trailer niet meer op gaat).
Dat zijn de gedachtes die het voor mij heel moeilijk maken. Ik moet de nuchtere ik terugkrijgen.

2021 op een nieuwe stalling begonnen. Dit was in een periode dat Nobli weinig buiten kwam (daarom ook verhuisd) en flink meer energie had. Dus die ging als een bom aan de hand mee en dat was niet fijn voor mij met mijn onzekerheid. Hier vooral veel aan gewerkt de eerste paar maanden met een fijne instructrice. Mijn moeder pakte hem wat door, maar het was de bedoeling na de zomer weer meer te gaan rijden. Dat had Nobli ook effe nodig, want die is enorm gegroeid (fysiek).

Goed, inmiddels les ik ook bij een instructrice die samenwerkt met mijn grondwerkinstructrice dus dit is fijn. Ze kan me precies genoeg pushen en als het niet gaat, dan kan ik op haar steunen. En ik had dat echt nodig in een instructrice. Als je me gewoon overal doorheen wil douwen en mijn angst als niet belangrijk ziet, maak je me alleen maar onzekerder. Ik moet wel denken; 'die luistert en die weet hoe ik werk'.
Sowieso ben ik wel een typetje die goed moet klikken met een lesgever...
Haar lessen hebben het dressuurwerk in de bak in ieder geval al stukken beter gemaakt. Fijne dingen zoals 'bij je navel blijven' en 'denk aan je groene ballon' helpen me om niet alleen aan alle enge dingen te denken zoals het hondje langs de bak of de bobcat die heel sneaky langs de heg langs rijdt.
Ze is zelf erg nuchter maar begrijpt ook heel goed waarom ik de 'wat als' gedachtes heb.
Dus we gaan met haar zeker nog door en binnenkort ook op vreemd terrein (ik in eerste instantie op de grond en mams d'r op). Ik moet van Nobli een allrounder maken, maar ik zie in dat ik dat ook écht van mezelf moet maken!

Doorbraakjes vorig jaar waren dat ik in augustus met een fotoshoot relaxed op Nobli kon zitten zonder tuig (ik was zó trots), dat ik in oktober twee keer helemaal alleen heb gereden en dat ik vorige week na een enorme driftbui stoom af blazen aan de longeerlijn gewoon ben opgestapt en fijn heb gereden.

Nobli wordt bijna vijf dus we gaan natuurlijk steeds meer en actiever rijden. Dus ik hoop dat ik langzaamaan mee kan groeien in mijn nuchterheid en dat we binnenkort ook naar buiten kunnen zonder dat ik zeven kleuren in mijn broek poep!

Beste wensen allemaal!

Vanaf nu lees ik lekker mee en zal ik hier af en toe wat doorbraken (en terugslagen?) delen!

Dit topic ook gevonden n.a.v. mijn eigen topic over trajecten die bij angst kunnen helpen.

Ik ga de komende dagen op mn gemak eens dit hele topic bijlezen. Blij dat ik het gevonden heb (al is de reden natuurlijk minder leuk ).

Op dit moment heb ik nog niet voor ogen wat nu de reden is van mijn angst, ik heb namelijk niet echt gekke dingen meegemaakt (geen traumatische val ofzo). Ik denk dat het bij mij momenteel vooral de angst om controle te verliezen is (ook al snap ik dat je nooit 100% controle hebt) en ik verstijf en dat is wel vervelend want daar wordt de situatie vaak niet beter van.

Op de manegepaarden bij ons (en dan de makkelijkere) heb ik er niet heel veel last van, maar dat komt omdat ik weet dat die vrijwel altijd braaf zijn en geen gekke dingen (meer) doen.

Zelf heb ik een jonge Freiberger. Super braaf dier, schrikt amper, maar is wel natuurlijk nog jong en moet qua rijden nog veel leren. Hij is nu een half jaar ongeveer onder het zadel en in de zomer heb ik er al vrij goed mee gereden, maar nu in de winter vind ik het wat spannender worden.

Angst is echt een drama. Super fijn dat je een prettige instructrice hebt gevonden, die zijn echt goud waard. Ik herken wat je zegt met die "wat als" gedachtes. Als ik alleen buitenrijd heb ik die ook altijd. Geen idee wat je daar tegen kan doen
Ik ben nu zelf continue tegen mijn paard aan het praten om zowel haar als mezelf rustig te houden. Ik vertrouw dat beessie ook een ex-racepaard

O ja wat als, die heb ik ook en kan de meest vreselijke scenario's bedenken. Ik ben daar echt heel erg goed in, om alleen de beren op de weg te zien. Wat je er tegen kan doen, is in het "doen" gaat zitten. Als je heel gefocussed bezig bent met ik wil nu een paar passen netjes wijken, een mooie overgang rijden etc, maar ook al het voelen met je zit. Hoe stapt mijn paard, kan ik de passen wat versnellen, of juist op mijn zit wat terug rijden, welk been gaat nu naar voren. Wat mij het meest helpt met die van ons is actief voorwaarts rijden en zorgen dat ik een plannetje heb. Als ik bijvoorbeeld merk dat hij wat gaat kijken ergens naar is het een wending in zetten, of iets stelling vragen en altijd zorgen dat hij actief aan het been blijft.

Vreemd is dat hè, als je dan angst ontwikkeld en niet weet waarom...
Dat van de winter snap ik, dat heb ik ook.

@Euridicey, ja, zo blij met ze allebei! En als de een even niet kan, kan de ander me wel opvangen omdat ze van elkaar toch weten hoe de vork in de steel zit.
Praten doe ik ook heel veel. Zeker er naast (met wandelen), maar ook er op.

@SusanH, dat is ook zo inderdaad. Daar werken we veel aan met de lessen. Dan is het makkelijker omdat ik gefocust ben op mijn instructrice. Als ik geen els heb, is dat alweer lastiger.
En als mijn paard wel schrikt en uitwijkt, probeer ik zonder al te veel gesjor en gedoe weer actief door te rijden. Ik wil daar geen spanning vasthouden maar juist afvloeien, want dat schrikken moet hij natuurlijk 'afleren'.

Ja herkenbaar met de winter, en het is bij mij ook wel zo dat als ik hem dan een keer wat geks zie doen dat ik dan meteen bang wordt, ook al is dat voor zo'n jong paard echt niet gek om een keer weg te spurten ofzo. En uiteraard is de winter altijd een wat lastiger seizoen, staat toch wat meer binnen, wat vervelendere weersomstandigheden (meer wind met rijden etc.). En merk wel dat ik in de zomer veel minder bang ben zelf ook.

Ik denk dat afleren niet het juiste woord is, althans dit is hoe ik het zelf zie. Hocus stond toen wij hem kochten heel hoog in zijn spanning, en wij daardoor ook. Het was een cirkel die zichzelf in stand hield. Door er zelf relaxter in te staan (dat is een proces wat veel tijd nodig heeft) kan je paard dat ook. En door de focus met rijden, schrikt je paard uiteindelijk ook veel minder snel en is hij als hij wel zou schrikken het ook veel sneller kwijt. Hocus kon eerder als hij schrok echt nog zeker een halfuur strak staan van de spanning. Maar dat is nu weg, hij schrikt natuurlijk nog wel eens (het blijft een gevoelig paard) maar ik kan meteen weer door rijden. Maar idd, in de winter vind ik rijden zelf ook wel spannender als in de zomer hoor

Ik had een hele reactie getypt over concentratie, schrikken en doorrijden en hij is gewon foetsie.

Nou zal je altijd zien. We gaan binnenkort verhuizen en mogen nu al op de nieuwe stal rijden, reed er vandaag voor de 2e keer. Maar dat geeft toch wat spanning bij mij. Dan heb ik echt even een terugval. Ik reed samen met mijn dochter en pas na 3 kwartier zou er iemand anders in de bak komen dus ervoor gekozen om toch de buitendeuren even dicht te doen. Dat hielp. De laatste 10 minuten met de deuren weer open gereden. Gek genoeg ben ik de spanning het snelste kwijt als ik ga galopperen. Uiteindelijk heel lekker kunnen rijden.

Herkenbaar hoor! Thuis gaat het nu meestal goed en laatst voor 't eerst op andere locatie en dan toch meteen gespannen. Overigens ga ik ook altijd vrij snel galopperen, dan ben je er sneller doorheen!

Eens met Susan mbt het ‘afleren’…. Ik pak ‘kabouters’ anders aan dan toen ik m’n paard net had, toen pushte ik m echt langs het enge ding en kon ik nog boos worden ook (het is maar een kabouter, stel je niet aan…) maar ik werd ook bangig als hij zo deed….ik maak nu ook een plan zoals Susan schrijft en focus me op het bewaren van de ontspanning, dat is veel belangrijker dan of ie langs dat enge ding loopt of niet, dus ik zet op tijd een wending in zodat m’n paard z’n aandacht bij mij houdt. Gaat dat goed en blijft hij ontspannen dan ga ik het tweede rondje een meter verder pas in de wending van de hoefslag enz enz. Vaak kan ik het derde rondje probleemloos langs de kabouter. De kneep zit om zelf de rust en ontspanning te bewaren, dat voelt je paard ook, net zoals een paard je spanning kan spiegelen. Ik las ooit iets wat ik in m’n achterhoofd probeer te houden: als jij enorm bang bent voor spinnen en ik dwing je richting die enge spin zeggend:’het is maar een spinnetje’ dan ga jij terugduwen, want je vindt die spin doodeng en raakt helemaal over de zeik van het idee dichtbij die spin te zijn…maar schenk ik geen aandacht aan die spin en rijd op die plek een gebroken lijn of ga ruim voor die spin de volte op dan heb jij de regie en heb je de leiding… dat bewaren van de rust gaat ook bij mij met vallen en opstaan hoor

Heel herkenbaar trouwens Susan, maar wat goed dat je toch zo goed hebt afgesloten! Ik probeer nu ook kleine stukjes buitenbak mee te pakken en rijd daar nu vaak even 2 rondjes als ik terugkom uit t bos, zo ook gisteren en ik dacht, ik pak een stukje galop mee. Paard springt keuring aan en ik nader de korte zijde en hoor een hels kabaal uit de naast de bak gelegen stapmolen: het paard in die molen dacht denk ik: ik doe even mee met dat galopje….pfff schrok me lam, terwijl mijn paard dus echt niks deed… maar ik verstijfde even helemaal, dus mijne terug naar draf genomen en beloond en na nog een half rondje afgestapt….vond t wel wel weer genoeg consternatie

Ja idd dat eerder wenden doe ik ook, dat werkt echt hel goed en dan steeds een stukje dichter bij. Het was nu zo dat er kinderen buiten speelden soms net in het zicht en soms net weer niet. Hocus kan daar niks mee, die stopt met lopen of draait juist weg. Maar goed deur even dicht en snel aan het werk was de oplossing.

Ja, daarom stond het ook tussen haakjes.
Sowieso vind ik het zelf fijn er bijvoorbeeld recht op af te rijden en niet schuin achter langs. Ik weet dat zijn zwakte geluiden zijn waar hij het niet kan zien. Dus dan gebruik ik dat wel in de training.
Inderdaad ook omdat mijn paard niet schrikt om me te treiteren. Ik wil het wel op een goedd manier oplossen.

Maar hij is jong, dus ik zeg ‘afleren’ omdat ik wel verwacht dat het minder zal worden. Hij heeft nu echt het concentratievermogen van een goudvis en nu hij sterker wordt, kijkt hij wat meer om zich heen.

Sowieso stelt het schrikken meestal niet zoveel voor. Dat was in okt/nov een stuk erger. Dus we kunnen er prima mee rijden. Pas wanneer ik me echt in een hoekje gedrukt voel (door wat dan ook; drukte buiten de bak of whatever) sla ik dicht.

Zo werd laatst de hengst gelongeerd terwijl ik ging rijden. Tja, niet de meest makkelijke hengst. Dus ik voelde me daar totaal niet prettig bij. (Sowieso hoor je te vragen ‘mag ik er bij komen longeren?’… maargoed)
Op zo’n moment denk ik frick.
En dat voelde Nobli want hij is dus ook toen geschrokken van iets en toen vlogen we zijn cirkel in. Dus tja, helemaal vervelend als je al gespannen bent en er daardoor ook nog eens echt wat gebeurd

Gaat gelukkig wat beter dan afgelopen herfst en zolang er niet écht wat gebeurd, rijd ik wel fijn. Dat moeten we eventjes zo volhouden en zeker met de lessen verder in doorspelen.

Gewoon lekker je ding doen, als het goed voelt is het toch prima! Het fijne is met je bijrijder dat hij zo veel leert en ziet, daar heb je alleen maar profijt van. En wie weet durf je door goede ervaringen zelf steeds iets meer, zo niet is het natuurlijk ook goed. Uiteindelijk moeten we niks he



Wat fijn dat het nog steeds zo goed gaat! En ook super fijn dat je daar alvast mag rijden, scheelt straks weer toch.



Wow wat gaaf zeg! Wat een enorme sprongen voorwaarts! Lekker genieten samen van dit nieuwe jaar.




Hoi Chantal,

Welkom hier! Jammer dat je ook angsten ervaart, in combinatie met PTSS is het helemaal lastig.
Maar zo te lezen heb je hele goede hulp en dat is echt zo ontzettend belangrijk!
Het is een lange weg met ups en downs maar je komt er vast wel! Hou moed en probeer vooral niet te veel te vechten tegen jezelf en de angst. Het is er nou eenmaal en dat is oke, balen maar wel oke.



Hoihoi!

Ook welkom hier. De reden is inderdaad niet leuk maar zoals je al gezien hebt ben je niet de enige.

Angst is een raar iets, het kan zelfs bij een heel ander oud trauma vandaan komen.
Graag controle hebben komt mij wel heel bekend voor hahaha.



Fijne tips weer!





De verschillen vind ik dan wel weer grappig, galopperen is echt doodeng juist
Maar fijn dat je uiteindelijk lekker hebt kunnen rijden!




Ook weer fijne tips, nu ben ik vaak zelf degene die last van kabouters maar zo kan ik er wel mee aan de slag denk ik.
Dat je na de consternatie gestopt bent kan ik me helemaal voorstellen, soms is de schrik/spanning zo hoog dat je maar beter kunt stoppen. Voor mijn gevoel is het dan alleen maar verder zoeken naar problemen.

Eens hoor Maitestar, ik had er al een buitenrit opzitten dus m’n paard had z’n beweging al gehad. Ik was ook bang dat t paard in de molen zich zou bezeren als ik verder zou gaan met m’n galopje…..Ik pak die rondjes buitenbak mee om die stress grenzen telkens een tikje op te rekken. En daar is op t zand de landing met afstijgen zachter dan op het erf zelf Maar het is geen must, dus dan lekker stoppen…

@ always, het kan zeker zijn dat het schrikken minder wordt naarmate je paard ouder wordt, maar als ik naar mezelf en mijn paard kijk schrikt hij net zo weinig of net zoveel als toen hij 4 was…. Wat meer veranderd is hoe ik daar mee om ga…kan ik de rust bewaren dan kan mijn paard eventuele kabouters prima handelen. En elk paard kan wel eens een kabouter zien en ook mijn bijrijder heeft wel eens een avond gehad dat mijn paard kabouters zag….en hij is de meest nuchtere ruiter die ik ken, voor mij een bevestiging dat het ook een beetje bij het karakter van het paard kan horen. Wat voor mij hoofdzaak is dat de mijne in het bos echt enorm betrouwbaar en braaf is, dan neem ik die sporadische bakkabouters voor lief

Nooit gedacht dat ik me in dit topic zou hoeven melden. Ik ben nooit een bange ruiter geweest, vroeger was het altijd: “hoe stouter, hoe leuker!” Tot ongeveer een jaar geleden. Ik heb het al die tijd ontkend, maar ik ben toch echt bang. Het enige wat ik nog doe is doemscenario’s bedenken en mezelf helemaal opfokken over de meest onnozele dingen. Ik heb sinds een half jaar een hele lieve pony. Hij is jong, maar wel eerlijk en redelijk koel in z’n koppie. Ik had tijdens het uittesten een hartstikke veilig gevoel op hem en stapte af met een glimlach. Thuis was hij ook heel makkelijk in de omgang. Ik kon het hele dorp met hem rondwandelen, hij gaf geen kik en na 7 weken niet rijden was het opstappen en gaan. Doordat hij zo stabiel was ebden mijn zorgen weg zodra ik op zijn rug zat. Tot ongeveer een maand geleden. Ik wéét dat het niet aan hem lag, maar aan mij, maar toch krijg ik nu buikpijn als ik alleen maar denk aan rijden. Ik had een hele tijd niet gereden en wilde weer een ritje maken. Normaal gesproken longeer ik hem even voor het rijden en dan gaat het altijd wel goed, maar nu was de bak daar te vol voor. Ik ben er zo opgestapt en we waren heel gespannen, wat resulteerde in ik die er twee keer afviel en uiteindelijk huilend naar huis ben gegaan omdat ik me zo’n mislukking voelde.
Sindsdien heb ik er niet meer opgezeten. Wel gelongeerd en grondwerk gedaan maar doordat mijn zelfvertrouwen nu echt tot een dieptepunt is gezonken is hij nu ook amper te houden als ik een relaxed rondje wil wandelen. Ik voel me zo schuldig en gefaald. Ik heb het gevoel dat ik hem heb verpest.
Deze week heeft iemand anders op hem gereden en je raadt het al, hij zette geen stap verkeerd. Aan de ene kant was ik blij dat het dus niet iets lichamelijks was, maar dat het door mij kwam. Aan de andere kant deed het me wel zeer. Ik ben daarom nu op zoek naar een bijrijder. Misschien durf ik er ook weer op als ik zie dat het goed gaat tussen hun twee.
Het is wel fijn om dit even van me af te schrijven. en het stelt me gerust dat ik niet de enige ben! Het is natuurlijk ook niks om je voor te schamen, maar soms voelt dat anders.

Ik kom me helaas ook melden. Vroeger nooit bang geweest, 2 jaar geleden in mijn gezicht getrapt door mijn pony, daarna (klinkt nu heel rottig, maar was nog meer aan de hand) mijn nieuwe paard gekocht. (Pony mocht met pre pensioen bij ons in het land blijven)

Eerst was er niks aan de hand, kon lekker rijden en had totaal geen angst. Ik merkte deze zomer al een beetje dat ik angstiger was in de omgang, en nu is dat met rijden ook gebeurt.
Ik heb vooral hoe banger hoe harder ik word, waardoor het vertrouwen met het paard ook minder is.

Met rijden is het vooral buiten, ik kan enorm doemdenken en als er dan wat gebeurt, zoals harde geluiden, trekkers, auto's die volgas langsrijden enz. , word ik echt bang, en als mijn paard dan ook zenuwachtig begint te doen dan flip ik. Totaal oneerlijk voor haar en voor ons beide niet leuk. Gevolg is dat ik bijna niet meer rijd

Ik zit er aan te denken om eerst wat lessen grondwerk e.d te doen, zodat we beide weer vertrouwen kunnen krijgen.

Iemand nog tips wat ik nog meer kan gaan doen?

Ik lees al een aantal keer in dit topic dat sommige mensen heel blij zijn met hun balansteugel.

Mij lijkt het ook wel een fijn iets, maar kunnen de mensen die er gebruik van maken iets meer uitleggen waarom het voor hen zo fijn werkt?

Van de week heb ik met rijden een beugelriem om de nek van mijn jonkie gedaan en hij lijkt er idd ook wat op af te remmen als je hem dan erbij pakt (wat natuurlijk fijn is omdat je dan wat meer controle hebt) alleen zon beugelriem is eigenlijk net te kort vind ik omdat je hem niet echt goed bij je gewone teugels erbij kan pakken. Ik zou dan liever ook iets hebben wat meer als een teugel voelt en wat je gewoon altijd erbij hebt in je hand, zodat als het nodig is je meteen je hulpmiddel hebt zeg maar.

Evt. foto's van hoe het bij jullie eruit zien zijn ook erg welkom! Zelf heb ik nu deze op het oog:
https://www.lovelance.nl/balansteugel
https://jessedrent.nl/nl/product/neckrope-adjustable/

Welkom hier, maar jammer dat je ook met dit probleem worstelt.
Als ik het goed begrijp is het dus al een jaar gaande, zelfs voordat je je nieuwe pony had?
Zijn er andere dingen in je leven gaande waar je misschien stress of onrust ervaart?
Balen natuurlijk dat het uiteindelijk mis is gegaan met 2 valpartijen, daar zit je nu echt niet op te wachten!

Is er misschien iemand in je omgeving, misschien een vriendin of instructrice ofzo, die je hier bij kan helpen? Alleen wordt het echt wel lastig vrees ik.

Angst breidt zich uit zoals je al gemerkt hebt, echt zo k*t en confronterend. En dan zitten we ook nog eens met een vicieuze cirkel... als ruiter weten wij dat onze angst ons paard zal beïnvloeden waardoor je nog banger wordt.

Het is echt niet verkeerd om wat stapjes terug te doen en samen eerst vertrouwen opbouwen op de grond, dat is toch de basis van alles.
Vooral niks doen wat je onrustig maakt, dus als dat eerst alleen maar tutten is is dat prima!

Ik zou denk ik eerst kijken wat je mentaal aan kan, dan samen de rust en het vertrouwen terug. En dan kun je met een fijne basis langzaam weer opbouwen.

Ik heb zelf zo'n longeerbitstukje aan mijn zadel als zijnde bokriempje. Die kan ik pakken als ik het spannend vind.
Een balansteugel zou ik zelf weer spannend vinden, maar dat zijn weer mijn 'wat als' gedachtes

Ja ik vind zelf dus een bokriempje niet handig omdat je dat dan moet zien te pakken als hij een keer wat harder gaat en dan moet ik daar echt naar "op zoek" zeg maar en voor mijn gevoel zit dat ook te ver naar achteren en heb ik liever iets wat dus meer bij mn handen in de buurt zit, een bokriempje vind ik te dicht bij zitten als je snapt wat ik bedoel.

Waarom vind jij een balansteugel spannend? Oprechte interesse uiteraard, geen kritiek

In mijn gedachten zie ik die al bij het hoofd terecht komen of dat ze er in stapt als ze met haar snufferd over de grond loopt. Maar dat komt ook omdat ik hem niet altijd zou vast willen hebben, dus hij ligt dan los en gaat in mijn hoofd een eigen leven leiden

Ik snap wat je bedoelt qua bokriempje, ik heb mijn handen dicht bij mij dus voor mij is het prima.

Ik heb mijn balansteugel zelf gemaakt, good old 'tteam' practise: geknoopt bergbeklimmerstouw. (Uit de zeil/watersport winkel.)

En ik heb m altijd met een klein strapje aan het zadel vast.
Want idd: stel mijn zere handen laten het afweten, Knollie strekt de hals erg diep - nee. "Gewoon beleid op maken."

Balansteugel, nooit van gehoord.
Ik ga eens googlen.

Ik doe alleen nog leuke dingen met mijn super lieve pony, ik ga geen hoge latten meer leggen!
Maakt me inwendig al een stuk rustiger.

Nu heb ik wel de mazzel dat mijn bijrijder hem 2x per week rijdt en mijn man rijdt hem ook eens per week, dus dat scheelt.
En als ik het in mijn hoofd krijg dan stap ik er zelf ook nog wel op.

Bij mij is het een combinatie van angst en ook niet zo heel veel zin meer hebben in rijden, maar mijn lieve tinkerpoown gaat nooooooooooit weg!
Als ik hem vandaag op MP zou zetten is hij morgen verkocht en waarschijnlijk nog voor veel geld ook, maar daar voor is hij mij echt te dierbaar en vrees ik dat het hele paardengebeuren wel ga missen