Majabeestje schreef:Het ging bij mij beter. Ik merk dat ik nu wat minder lekker in mijn vel zit (te drukke baan, twijfels daarover, onrustig etc) dat ik meer angstig ben weer. Vervelend!
Herkenbaar! Veel hangt samen, dat merk ik ook...
SusanH, wat fijn dat je wel op wedstrijd kunt ondanks de spanning!
Susanne, spijtig om te horen...
Hier gaan we de goede kant op. Een maand geleden zaten we echt op een dieptepunt, in alles. Bij hem in de box staan of mee lopen op het erf zorgde al voor teveel spanning tussen ons. Het was mooi weer toen dus ik heb hem even vrij gegeven en we zijn alleen nog maar ontspannende dingen gaan doen. Beetje poetsen en knuffelen, wei uitmesten terwijl hij erin staat (uiteraard met kruiwagen tussen ons in). En toen stukje bij beetje uit dat dal geklommen. Als ik met hem iets ga doen (rijden/longeren/freestyle les) moet ik vooralsnog naar vreemd terrein, en daarvoor neem ik altijd iemand mee om het paard in handen te duwen als ik het zelf te spannend vind. Maar dat gaat dus steeds beter: freestylen en longeren durf ik weer, we lopen heel wat op het erf en ik heb zelfs al weer gereden. Het rijden gaat nog niet optimaal hoor, maar binnen twee weken verhuist hij naar mijn huis en dan hebben we ons eigen plekje waar we in alle rust echt aan het vertrouwen kunnen werken. Daar kijk ik zo naar uit!
Zondag ben ik voor het eerst met hem in mijn eentje op pad geweest met de trailer, naar vreemd terrein om te longeren bij een vriendin. Ging super! En waar ik eerst echt bevroor van angst als hij dansend/opgefokt de bak doorliep, durf ik nu door te gaan. Dus het gaat langzaam echt steeds beter, en ik ben me er zo van bewust dat alles op de grond begint. En lang niet elke dag voel ik me dapper genoeg. Maar er is absoluut een stijgende lijn en daar ben ik heel blij mee!